بسم‌الله الرحمن الرحیم شعر شب #سوم محرم حضرت #رقیه سلام الله علیها منم یه دختری که بابامو سر بریدن آتیش زدن موهامو، روسری مو کشیدن سوئی نداره چشمام، زخم کنار ابروم بابای مهربونم، گذاشته سر رو زانوم دردودلامو میگم یواشکی تو گوشش خیلی دلم میخواد که، سر بزارم رو دوشش بگم بهش عزیزم، دلم یه دریا خونه از وقتی که تو رفتی، اشک چشام روونه خودم دیدم سرت رو رو شونه ی نیزه دار هلهله ی مردمو میون کوچه بازار دندوناتو شکستن، خودم دیدم بابایی عمه فقط میدونه، چی کشیدم بابایی بابا یه جا شنیدم گفتن به ما فقیرن خارجی ان، ایناها تو دست ما اسیرن رفتن که نون و خرما برای ما بیارن خیرات مرده ها رو کنار ما بزارن عمه ولی بابایی نذاشت که این جور بشه بساط خنده های دشمنامون جور بشه از این غما بابایی توون برام نمونده رمق دیگه عزیزم، تو زانو هام نمونده از بس که شمر و خولی سیلی زدن به گونه ام شبیه پیرزن ها، میلرزه دست و چونه ام کاشکی عمو ندونه که دست ما رو بستن حریم دخترای فاطمه س رو شکستن موی سرم سپیده، خمیده قد و بالام با این قد شکسته، خیلی شبیه زهرام سه ساله ی تو بابا، نفس نفس میزنه بال و پر خونی شو هِی به قفس میزنه دلش حسابی تنگ برا علیِّ اصغر برا اذون گفتن، داداش علی اکبر برای صوت قرآن از لب تو شنیدن از دستای عمو جون، یه جرعه آب چشیدن نزار دیگه بمونه، رقیه تو خرابه میخواد برا همیشه، رو زانوهات بخوابه شاعر : محبوبه حمیدی(شیراز ) تاریخ : ۱۴۰۳٫۰۴٫۱۸