#آرامشدرون_طوفانبرون♡
#پارت36
-«همهی ما نفرین شدیم از جمله فرمانده و مردم قبیله! میدونید چندین هزار ساله که این بچهها و این مردم همین شکلی موندن؟! نه میتونن بچهدار بشن نه بچههاشون بزرگ میشه و نه حتی پیر میشن! خود فرمانده هم به خاطر این قضیه ناراحته من میدونم...»
برای ادامهی حرفهایش نفس گرفت:«اما اون میترسه که توی مبارزه با نفرین موفق نشه و عواقب بدتری نصیبش بشه. ولی ما چی؟! ما تا کی باید اینجا بمونیم؟ وقتی میتونیم آخرین شانسمون رو امتحان کنیم؟»
بعضیها سرهایشان را تکان دادند و بعضیها هم مانند استاد به فکر فرو رفته بودند.
استاد همهی اعضا را برانداز کرد. انگار که منتظر بود همه نگاهش کنند و بقیه هم تا میتوانستند جواب انتظارش را دادند.
سرانجام او موافقت خود را در رابطه با صحبت فرمانده اعلام کرد و با صدایی که حالا از ته چاه میآمد یکی از افراد قبیله را صدا زد.
مردی که در آن نزدیکی نگهبانی میداد با صدای استاد و نگاه منتظر بقیه با قدمهای آهسته به آنها نزدیک شد. سرش را نزدیک قفس آورد و گفت:«نِه؟(چیه؟)»
قبل از اینکه کسی چیزی بگوید رحیق به او توضیح داد که میخواهد با فرمانده حرف بزند. مرد نگاهی به دخترک انداخت و یادش آمد در یکی از شکارها مدیون او است بنابراین با تردید سرش را تکان داد و از آنها دور شد.
در این میان طاهره گفت:«به نظرتون قبول میکنه؟»
دخترک با مهربانی نگاهش کرد و گفت:«اون راضیش میکنه...»
همگی دقایقی منتظر ماندند. تا اینکه آن مرد دوباره برگشت و این بار با باز کردن در قفس باعث شد جرقههای امید در چشمان همگی دیده شود.
استاد واقفی از قفس بیرون آمد و به همراه همان مرد به دیدن فرمانده رفت.
فرمانده جام آهنی کهنهای در دست داشت و از آن مینوشید. وقتی استاد واقفی را دید تمام محتویات جام را سر کشید و آهی از سر خنکی آن نوشیدنی آزاد کرد.
-«میشنوم!»
استاد گلویش را صاف کرد و گفت:«من همه چیز و میدونم. اینکه نفرین شدین و هزاران ساله که همینطوری بدون هیچ تغییری به زندگی تکراری ادامه میدین.»
جملهی آخرش فرمانده را وادار کرد تا با دقت بیشتری گوش فرا دهد.
-«سوال من از شما اینه چرا تا به حال جنگیدن رو انتخاب نکردین؟!»
فرمانده دستی به ریشش کشید و گفت:«اینکه خیلی راحت درموردش حرف میزنید هیچ تعجبی نداره. چون هیچوقت با اون موجودات روبهرو نشدین...»
واقفی چیزی از حرفهایش سردرنیاورد و ادامه داد:«اگه جنگی در کار باشه ما بهتون کمک میکنیم که پیروز بشید و همه باهم از اینجا میریم.»
فرمانده با لحن تلخی جواب داد:«وقتی هیچ اهمیتی برای زندگی خودم قائل نیستم، فقط تصور کن چه احساسی نسبت به شما دارم!» و بعد با دهان بسته خندید و خندهاش رنگ غم به خود گرفت.
استاد ناامید نشد و حرفهایش را از سر گرفت:«یعنی میخوای چند هزارساله دیگه این جنگل و این مردم و این زندگی تکراری رو ببینی؟!»
فرمانده بقیهی خندهاش را خورد و این بار با نگاه جدیتری استاد را برانداز کرد.
بعد یکی از افرادش را صدا کرد و به او دستور داد که واقفی را به قفس کنار دیگران بیندازد. استاد بدون اینکه چیز دیگری بگوید بلند شد و به همراه آن مرد راهی قفس شد. او خوب میدانست که چه حرف تاثیرگذاری زده اما در دلش دعا میکرد تا فرمانده تصمیم درستی بگیرد. هرآنچه که به صلاح آنها بود.
#نقدونظر؟🤓🌱
#t_y