ازاتفاق یکی از راه‌های میان‌بر برای فرار کردن از توصیف و کنش و توضیح و این چیزها همین گفت‌وگو است. چند تا دیالوگ می‌گذارید و کل داستان را شرح می‌دهید. بعضی کارگردان‌های ایرانی از این شیوه خیلی استفاده می‌کنند. 😄. مثلاً طرف حال ندارد یا بودجه ندارد یا... یا... یا... که فلان صحنه را بسازد، خب حالا چی کار کنیم؟ یک دیالوگ می‌گذاریم و حلش می‌کنیم. نمونه‌ای توی ذهن‌تان هست؟