عبدالحسین موسوی‌نژاد دوم اردیبهشت ماه 1348 در روستای جوادیه قم به دنیا آمد. او كه در زادگاه مقتدایش حضرت امام دیده به جهان گشوده بود، به دلیل ارتباطی كه مرحوم پدرش حجت‌الاسلام سیدجواد موسوی‌نژاد با حضرت امام داشت، از همان دوران كودكی وارد فعالیت‌های انقلابی شد و به همراه برادر بزرگ‌ترش ابوالحسن از هفت، هشت سالگی اعلامیه‌های امام را پخش می‌كردند. در «شیدای شهید» با شخصیتی آشنا می‌شویم كه به خاطر تربیت مذهبی‌اش، از دوران طفولیت نشانه‌هایی از انقلابی‌گری را به نمایش می‌گذارد. عبدالحسین همان كودكی است كه به خاطر نخواندن ترانه سر كلاس هنر، توسط معلم طاغوتی تنبیه می‌شود:«آقای گلمحمدی همه بچه‌ها را جمع می‌كرد و می‌گفت به نوبت پای تخته بیایند و ترانه بخوانند، اما ابوالحسن و عبدالحسین مذهبی بودند و نمی‌پذیرفتند. حتی وقتی آقا معلم دست‌شان را توی برف فرو برد تا یخ كند و شلاق‌هایش حسابی بچسبد، باز دو بچه سید قبول نكردند ترانه بخوانند...» شهید موسوی‌نژاد با چنین روحیه‌ای پرورش می‌یابد و بعد از انقلاب و شروع جنگ، از 16 سالگی به جبهه می‌رود. خصوصاً كه دایی‌اش در سال 64 به شهادت می‌رسد و همان سال عبدالحسین رخت رزمندگی به تن می‌كند:«سال 64 محمد سمیع مطلبی دایی عبدالحسین به شهادت رسید. سید وصیتنامه دایی را خواند و دیگر طاقت نیاورد. می‌گفت مادر نذر و نیاز می‌كنی نمی‌گذاری شهید شوم.»