برخی از رایج ترین مغالطات محتوایی استدلال عبارتند از مغالطه سنّت گرایی (بدان معنا که هر عقیده سنّتی را درست بدانیم)؛ مغالطه عدم سابقه ( یعنی هر چیزی که سابقه ای از گذشته نداشته باشد را نادرست تلقّی کنیم)؛ مغالطه تجدّد (هر باور یا پدیده جدید و نو را درست بپنداریم)؛ مغالطه سنّت گریزی (باورها و پدیده های سنّتی را نادرست بپنداریم)؛ مغالطه توسّل به اکثریّت (درست پنداشتن باورها و تئوری هایی که اکثریت افراد آنها را قبول کرده باشند)؛ مغالطه اعتدال (به این صورت که در هر جایی با دو نظریه مخالف رو به رو باشیم، همواره نظر میانه را به عنوان نظریّه ای صحیح انتخاب کنیم)؛ مغالطه دلیل نامربوط (در جایی که نتیجه گرفته شده با نتیجه منطقی مقدّمات، متفاوت باشد)؛ مغالطه یا این یا آن، مغالطه استدلال دوری (استفاده از مقدّمه ای که درستی آن وابسته به درستی نتیجه استدلال است) و مغالطه مصادره به مطلوب (استفاده کردن از نتیجه ای که باید اثبات شود، در مقدّمات استدلال). دکتر احمد حسین شریفی روش شناسی علوم انسانی اسلامی، ص 299 و 300 #کتاب #علوم_انسانی_اسلامی #دکتر_احمد_حسین_شریفی @Arshiv_Gholam