فلک را آبرو بخشیده عطر و بوی آوایش ملک چهره مزین کرده با خاک کف پایش وجاهت می دهد آیات را شیرینی لحنش کلیمی که به قرآن تا همیشه نیست همتایش دعا با حرمت دستار سبزش استجابت یافت یتیمی که خدای آسمان می خواست آقایش رسول مهربانی ها سفر در پیش رو دارد مدینه خیس شد از گریه ی جانسوز زهرایش دراین خانه که عزرائیل خاضع کرده دق الباب معطل مانده تا احمد بفرماید بفرمایش بروی سینه افتاده است زیب دوش پیغمبر حسینش می شود در لحظه آخر مسیحایش تمام فکر و ذکرش غربت آینده ی مولاست گواهی می دهد دلشوره ها را چشم دریایش علی را امر بر صبر و رضایت می کند وقتی که سمت تیرگی ها می رود خورشید دنیایش دوباره خیره شد بر کوچه ی تنگ بنی هاشم امان از ازدحام وآتش و آسیب فردایش نگاه میخ در با غصه هایش چشم درچشم است کجای قصه بُغضی سر برون آورده از نایش حسن را بی قرار مادر مضروبه می بیند که مانند عصا بگرفته زیر قد و بالایش امیرالمؤمنین بی تاب ختم المرسلین اما سقیفه سخت دندان تیزکرده برسرجایش...