•𓆩⚜𓆪• . . •• #عشقینه •• #یک‌سال‌و‌نیم‌با‌تو #قسمت_صدونوزدهم صبح با نوازش های احمد از خواب بیدار شدم. بعد از نماز به مطبخ رفتم. احمد صبحانه را آماده کرده بود. سر سفره مدام شوخی می کرد و مرا می خنداند. وسایلش را جمع کرد و من هم کمی لباس و وسایل شخصی ام را برداشتم. احمد زیپ ساکش را کشید و پرسید: آماده ای؟ بریم؟ گره روسری ام را محکم کردم و چادرم را از سر جالباسی برداشتم. احمد جلو آمد گوشه های روسری ام را روی هم مرتب کرد و گفت: همه وسایل لازمت رو برداشتی؟ سر تکان دادم و گفتم: آره برداشتم. _بی زحمت آلبوم عکسامونم بردار. سوالی سر تکان دادم و پرسیدم: چرا؟ چادرم را روی سرم انداخت و مرتب کرد و گفت: می ترسم وقتی نیستیم دزدی چیزی بیاد _دزد بیاد طلا و پول می بره نه آلبوم احمد صورتم را نوازش کرد و گفت: درست ولی می ترسم وقتی داره همه جا رو دنبال پول و طلا می گرده و به هم می ریزه آلبومم پیدا کنه دلم نمیخواد جز خودم حتی ناخواسته چشم یه غریبه به خوشگلیات بیفته چه خودت چه عکست. بازوانش را دورم حلقه کرد و گفت: تو تمام و کمال مال خودمی. من سر تو خسیس ترین و خودخواه ترین آدم عالمم. سرم را به سینه اش چسباندم و با لبخندی که روی لبم بود گفتم: این خساست و خودخواهیت خیلی شیرینه. خوش به حال خودم که این قدر دوسم داری؟ احمد روی سرم را بوسید و گفت: من تو رو بیشتر از دوست داشتن دوست دارم. برات جون میدم. با لبخند خیره اش شدم. احمد صورتم را نوازش کرد و گفت: کم با نگات دلبری کن. بریم که دیر شد. با لبخند از او جدا شدم و آلبوم را از بالای کمد برداشتم و از اتاق بیرون رفتم. احمد در اتاق را قفل کرد و بعد از آن که از زیر قرآن او را رد کردم با هم به کوچه رفتیم. احمد وسایلش را در صندوق ماشین گذاشت و به سمت خانه پدری اش راند. آقا حیدر در را برای مان باز کرد و به داخل حیاط شان رفتیم. حاج علی از دیدن مان تعجب کرد و نگران به استقبال مان آمد. به او سلام کردیم و او جواب مان را داد و پرسید: خدا به خیر کنه چیزی شده سر صبحی؟ چرا این موقع صبح بی خبر اومدین؟ به احمد چشم دوخت و پرسید: چیزی شده باباجان؟ اتفاقی افتاده؟ احمد به روی پدرش لبخند زد و گفت: نه حاج بابا چیزی نشده نگران نشین. حاج علی نگاهش را در صورت ما چرخاند و گفت: نگو که سر صبحی یه دفعه دلت تنگ شده اومدی این جا نگاه به من دوخت و گفت: تو بگو باباجان چی شده؟ قبل از این که من حرفی بزنم احمد گفت: آقاجان، قربونتون برم نگران نباشید. چیزی نشده. من امروز باید برم سفر. اومدم از اتاقم چند تا وسیله بردارم. حاج علی گفت: یا بسم الله. پسرجان تو که تازه اومده بودی باز سفر چی؟! کس دیگه نیست بره؟ تو تازه دامادی، تازه رفتین سر خونه زندگی تون باباجان نکن دیگه تو زن داری، زندگی داری خطرناکه دست بردار تو دیگه فقط مال خودت نیستی به فکر این دختر بیچاره باش که همه چیزش تویی احمد لبخندی زد و گفت: نگران نباشید آقاجان، اتفاقی نمی افته ان شاء الله حاج علی به ایوان تکیه زد و گفت: مگه دست خودمونه تو بگی نگران نباشید و من نگران نشم. مادر احمد که صدای مان را شنیده بود چادر پوشیده از اتاق بیرون آمد. به او سلام کردیم و درحالی که از پله ها پایین می آمد پرسید: چی شده حاج علی؟ حاج علی احمد را نشان داد و گفت: باز داره میره تبریز مادرش نگران پرسید: آره پسرم؟ میخوای بری تبریز؟ احمد سر تکان داد و گفت: آره قربونت برم. اومدم چند تا وسیله بردارم برم. _با رقیه میری؟ احمد نگاه به من دوخت و گفت: نه مادر جان. رقیه رو میخوام خونه حاجی معصومی بذارم. اونجا باشه خیالم راحت تره. حاج علی گفت: باز خوبه به سرت نزده با خودت ببریش. احمد گفت: چند روزه میرم زود بر می گردم. رفتنم ضروری هست ولی نگران نباشید قرار نیست چیزی بشه. حاج علی گفت: هر دفعه تو میری تا برگردی من قبض روح میشم. اگه یه اتفافی برات بیفته من دیگه نمی تونم کمر راست کنم. احمد زیر لب خدا نکندی گفت. از حرف های شان هم تعجب کردم هم ترسیدم. نمی دانستم منظورشان چیست و این نگرانی های شان برای چیست. مادرش گفت: احمد جان بابات راست میگه. خطر ناکه مادر به فکر خودت و ما نیستی به فکر خانمت باش خدایی نکرده بلایی سرت بیاد این دختر چه کنه؟ ✨لینڪ قسمت اول👇 https://eitaa.com/Asheghaneh_Halal/77174 . . •🖌• بہ‌قلم: #ز_سعدی . . 𓆩مرجع‌به‌روزترین‌رمان‌ها𓆪 Eitaa.com/asheghaneh_halal •𓆩⚜𓆪•