#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_سوم . آن مرد یا همان محمودے وقت صبحانہ و ناهار و شام،سینے غذایے برایم مے آورد و مے رفت. وقتے براے وعدہ ے بعدے مے آمد و مے دید سینے غذا دست نخوردہ است زمزمہ مے ڪرد:شرایطو از این بدتر نڪن! ڪارت بیخ دارہ! سپس سینے را بر مے داشت و مے رفت. در تمام آن چهار روز لب بہ چیزے نزدم،دلم از ضعف مالش مے رفت و چشم هایم سیاهے اما مقاومت مے ڪردم! چطور مے توانستم راحت غذا بخورم در حالے ڪہ نمیدانستم بہ مردے ڪہ در سلول مجاورم ساڪن بود چیزے براے خوردن مے دادند یا نہ؟! چطور در آن شرایط چیزے از گلویم پایین مے رفت؟! شب آخر ڪہ محمودے برایم شام آورد،طاقت نیاوردم و پرسیدم:آقاے اعتماد نمیان؟! بدون این ڪه‌ نگاهم ڪند جواب داد:اینجا موندگار نیستے! آقا از این ڪہ اینجایین راضے نیس! سپس بدون این ڪہ اجازہ ے سوال پرسیدن بہ من بدهد بہ سمت در رفت. وقتے در را قفل مے ڪرد گفت:خیلے زود میرین پیش خود آقا! سپس در را قفل ڪرد،با آن حال و ضعف مثل فنر از جایم پریدم و بہ سمت در رفتم. محڪم در را ڪوبیدم و فریاد زدم:یعنے چے آقاے محمودے؟! اما هرچہ فریاد زدم و در را ڪوبیدم پاسخے دریافت نڪردم! از شدت عصبانیت خواستم سینے غذا را بہ سمت دیوار پرت ڪنم ڪہ یاد حرف حاج بابا افتادم! _قیزیم! حواست بہ تمیز غذا خوردنت باشہ! مبادا شلختہ و ڪثیف غذا بخورے و نعمت خدا رو هدر بدے. این آب و غذا حرمت دارہ! براش عرق ریختہ شدہ! زحمت ڪشیدہ شدہ تا بیاد سر سفرہ و بشہ گوشت و خونِ تن منو تو! با یادآورے صدا و صحبت هاے حاج بابا بغض بہ گلویم چنگ انداخت. نگاهم بہ چند مورچہ اے ڪہ گوشہ ے سلول در رفت و آمد بودند افتاد. چند دانہ برنج ڪف دستم ریختم و بہ سمتشان رفتم. آهستہ دانہ هاے برنج را ڪنارشان گذاشتم و زمزمہ ڪردم:خدا روزے رسونہ! آهے ڪشیدم و ادامہ دادم:روزے شما رو رسوند! روزے منم میرسونہ! با هول و ولا دانہ هاے برنج را روے دوش انداختند و بہ سمت لانہ ے شان دویدند. حتما زن و بچہ اے گرسنہ داشتند،شاید هم یڪ دختر چشم بہ راہ! مثلِ من! بے شڪ خدا روزے من را هم مے رساند! البتہ اگر محراب،روزیِ زندگیِ من بود... •♡• صبح روز پنجم،دو مرد با اخم و تخم وارد سلولم شدند. گفتند آمادہ ے رفتن باشم! تا پرسیدم ڪجا؟! نگاهِ غضب آلود یڪے شان صدایم را خفہ ڪرد! مشخص بود خیلے سعے مے ڪنند آرام باشند و چڪ و لگدے نثار تنم نڪنند! خاڪ،چادرِ تبرڪِ خان جون را گرفتہ بود! چشم بندے بہ چشم هایم بستند و گفتند راہ بیوفتم! دل آشوب از سلولے ڪہ چهار روز مهمانش بودم بیرون آمدم. دم پایے پلاستیڪے پایم بود،دم پایے هایے ڪہ یڪے دو سایز بہ پایم بزرگ تر بودند و گاهے با گوشہ ے چادرم هم دست مے شدند تا زمین بخورم‌. بہ زور تعادلم را ڪنترل مے ڪردم،دل نازڪ نبودم اما وقتے زمین میخوردم و دست نامحرم دور بازویم مے پیچید دلم بہ حال خودم و حاج بابا ریش مے شد! وقتے مے گفتند "تنہ لَشتو تڪون بدہ!" و مابقے فحش هاے آبدار را بہ زور در سینہ ے شان حبس مے ڪردند،دلم مے گرفت! من ڪہ بہ این چیزها عادت نداشتم! دختر ارشد و نازپروردہ ے حاج خلیل بودم! از حاج بابایم صداے بلند نشنیدہ بودم چہ برسد بہ فحش هاے رڪیڪ و ناموسے! وقتے براے دیدن حاج بابا و عموباقر بہ بازار بزرگ مے رفتم،نصف بازار سر پایین مے انداخت و دست بہ سینہ سلامم مے ڪرد! اندرونے و این حرف ها نداشتیم اما جز عمو باقر و محراب همہ ے دوستان حاج بابا و مردهاے همسایہ از سر حرمت بہ صورتم نگاہ نمے ڪردند! هفتہ اے سہ چهار روزش را حمام بودم و هر صبح با قربان صدقہ هاے مامان فهیم چشم باز مے ڪردم حالا بہ جایے رسیدہ بودم ڪہ پنج روز حمام نرفتہ بودم و بوے عرق مے دادم! سر زانوهایم را خون مُردہ گرفتہ بود! با لباس راحتے و چادر رنگے میان نگاہ چند مرد مے گشتم و آن بیرون حاج بابام داشت از غیرت مے مُرد! ڪمے بعد سوار ماشین شدیم،نمیدانم چقدر زمان گذشت ڪہ ماشین از حرڪت ایستاد. رانندہ بوقے زد و صداے باز شدن در آمد! چند ثانیہ بعد در ماشین باز شد. باز صداے نالہ و فریاد بہ گوشم رسید! پس از جهنمے بہ جهنمے دیگر تبعید شدہ بودم! دستے روے بازویم نشست ڪہ غریدم:خودم میتونم بیام! با حالت نفرت انگیزے خندید و دستش را کنار ڪشید! گفت بہ سمتے برویم. دو سہ دقیقہ ڪہ گذشت بویے بہ مشامم خورد! بوے خون اما اینجا آمیختہ بہ عطرهاے فرانسوے! هوا خفہ بود،تنها صدایے ڪہ بہ گوش مے رسید؛صداے نالہ بود! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎