#رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوازدهم #عطر_مریم #بخش_اول . آن شب نشد از محراب بپرسم چطور قاب عڪس بہ دستش رسیدہ یا در واقع پسش گرفتہ! بازگشت قاب عڪس،نگرانے ام را دو چندان ڪرد. دلم مثل سیر و سرڪہ مے جوشید،هر لحظہ منتظر اتفاق بدے بودم.نمے دانستم واڪنش اعتماد چہ خواهد بود؟! محراب راجع بہ اعتماد چیزے نگفت،نگفت تڪلیفش چہ میشود یا چہ شدہ! شروع دوبارہ ے شورِ تظاهرات محراب را از من و محلہ ے منیریہ گرفت! آن شب بعد از ڪمے صحبت،بہ خانہ ے یڪے از دوستانش رفت تا اعلامیہ رونویس ڪنند و قرار مدارهایشان را بگذارند. نیامدہ رفت... دیگر انبارے خانہ ے ما برایش امن نبود. فرداے آن شب،بعد از نماز عید فطر در تپہ هاے قیطریہ ڪہ بہ امامت آیت اللہ مفتح برگزار شد؛یڪے از بزرگترین راهپیمایے هاے مردمے رخ داد. صدها هزار زن و مرد،بعد از سخنرانے دڪتر باهنر بہ سمت مرڪز شهر حرڪت ڪردند. براے اولین بار زنان با پوشش اسلامے جلوے جمعیت حضور پیدا ڪردہ و مردم بہ عنوان خواست نهایے خود حڪومت اسلامے را خواستار شدہ بودند! عدہ اے دیگر هم از سمت میدان ژالہ بہ سمت مسیر اصلے راهپیمایے حرڪت ڪردند. حاج بابا می گفت نظم این راهپیمایے عجیب و حیرت انگیز بود! مے گفت صدها موتورسوار جلوے جمعیت حرڪت مے ڪردند و راہ را براے جمعیت باز. یڪے از این موتورسوارها هم محراب و یڪے از دوستانش بودہ اند! جمعیت از هر خیابانے ڪہ عبور مے ڪرد،ساڪنین آن خیابان هم بہ جمعیت اضافہ مے شدند و هر لحظہ جمعیت بیشتر مے شد! ساڪنین محلہ ها،با شربت و شیرینے و آب خنڪ از راهپیمایان پذیرایے ڪردند. عدہ اے هم بہ دلیل فراوانے جمعیت و گرماے هوا،با شلنگ روے سرشان آب گرفتند تا خنڪ شوند! گل فروشے ها هم همہ ے گل هاے خود را بہ پاے مردم ریختہ بودند. ارتش با تجهیزات ڪامل مسیر راهپیمایے را در دست داشت اما مردم آن ها را "برادر" خود خطاب ڪردہ و امڪان هر گونہ خشونتے را ازشان گرفتند! سپس مقابل حسینہ ے ارشاد بہ یاد دڪتر علے شریعتے سرود خواندہ و در بزرگ حسینیہ را گل باران ڪردند. فرماندہ مستقر در محل با اخطارهاے مڪرر از مردم خواستہ بود تا پراڪندہ شوند اما ناگهان سربازانش را در حصار آغوش و گل هاے مردم دیدہ بود! مردم داخل لولہ هاے تفنگ سربازان،میخڪ و گلایل ڪاشتہ بودند. حاج بابا گفت سربازها از این حرڪت تحت تاثیر قرار گرفتند و بہ جاے گلولہ،اشڪ از چشم هایشان شلیڪ شد! بعد از ساعت ها،مردم بہ خیابان پهلوے رسیدہ و نماز ظهر را همان جا خواندند. سپس دوبارہ بہ راهپیمایے ادامہ دادند،تظاهرات از هشت صبح شروع شدہ بود. مردم پس از گذشتن از جادہ شمیران،خیابان تخت طاووس،خیابان عباس آباد،خیابان پهلوے و میدان بیست و چهار اسفند،سرانجام ساعت نہ شب؛بعد از دوازدہ ساعت راهپیمایے در میدان راہ آهن متفرق شدند. خواستہ ے اصلے مردم در راهپیمایے،برقرارے حڪومت اسلامے و آزاد شدن زندانیان سیاسے بہ خصوص آیت اللہ طالقانے و آیت اللہ منتظرے بود. وقتے حاج بابا این ها را تعریف مے ڪرد شور و برق عجیبے در چشم هایش موج مے زد. بہ دلش افتادہ بود بہ زودے همہ چیز تغییر خواهد ڪرد و روزهاے خوب در پیش است. فرداے عید فطر،آتل پایم را باز ڪردم. هیچ خبرے از محراب نبود! گاہ و بے گاہ بہ حیاط مے رفتم و نگاهے بہ پنجرہ ے اتاقش مے انداختم! پردہ ے مخملے آبے رنگ پنجرہ را پوشاندہ بود،شب ها ڪہ چراغ اتاقش روشن نمے شد میفهمیدم هنوز برنگشتہ! با تعریف هایے ڪہ حاج بابا از جوے ڪہ راہ افتادہ بود و تظاهرات مے ڪرد،مشتاق شدہ بودم حداقل یڪ بار بودن در این راهپیمایے ها را امتحان ڪنم! پنجشنبہ ے آن هفتہ،شانزدهم شهریور بہ یاد ڪشتہ شدگان میدان ژالہ در تهران،قم و مشهد تعطیل عمومے اعلام شد. آن روز دوبارہ تظاهرات شد. موج تظاهرات ڪہ راہ مے افتاد دل نگران حاج بابا و عمو باقر مے شدم و بیشتر از آن ها نگرانِ محراب! چون آبم با محراب توے یڪ جوے نمے رفت،زبانش را نداشتم از ڪسے حالش و دلیل غیبت سہ چهار روزہ اش را بپرسم! اما بہ قول خان جون بے خبرے خوش خبرے بود! حتما حالش خوب بود ڪہ حاج بابا چیزے نمے گفت! یڪ دلم خودش را دلدارے مے داد و یڪ دلم مدام نگرانم مے ڪرد! راہ و بے راہ در گوشم زمزمہ مے ڪرد نڪند اتفاقے برایش افتادہ باشدُ حاج بابا و عموباقر صدایش را در نمے آورند ڪہ خالہ ماہ گل متوجہ نشود؟! نڪند اعتماد بلایے سرش آوردہ باشد؟! نڪند... هزار تا "نڪند و شاید" در سر و قلبم مے پیچید و بغض بہ جانم مے انداخت. خواب از چشم هایم فرار ڪردہ بود. روزها خانہ ے عمو باقر چتر مے شدم و شب ها در فڪرِ محراب! خالہ ماہ گل هم برخلاف روزهاے قبل حرفے از محراب و الناز و طنازے هایش نمے زد! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوازدهم #عطر_مریم #بخش_دوم . ڪاش حداقل چند ڪلمہ اے از الناز بہ زبان مے آورد ڪہ خیالم راحت شود محرابے هست ڪہ قسمت چشم هاے عسلیِ الناز بشود. شانزدهم شهریور،حدود نہ شب توے حیاط رو بہ روے پنجرہ اتاق محراب چمبرہ زدہ بودم ڪہ حاج بابا با چشم هایے درخشان وارد خانہ شد. از تظاهرات برگشتہ بود،هرچند بارها از رادیو و تلویزیون هرنوع تجمعے ممنوع اعلام شدہ ومسیر راهپیمایے با نیروے هاے مسلح وگاز اشڪ آور از شش صبح آرایش شدہ بود! حاج بابا گفت همراهش بہ خانہ بروم تا برایمان تعریف ڪند چہ اتفاقے افتادہ! ڪنجڪاو همراهش وارد خانہ شدم،من،مامان فهیم و ریحانہ با اشتیاق ڪنار حاج بابا نشستیم. حاج بابا گفت دوبارہ مردم هر محلہ با آب و شربت و شیرینے از راهپیمایان پذیرایے ڪردند. همچنین جمعیت یڪ ملیون نفرے دست بہ ابتڪار زیبایے زدہ بودند،این ڪہ مقابل هر بیمارستانے مے رسیدند سڪوت مے ڪردند و تنها مشت هایشان را بالا مے بردند. نماز ظهر بہ امامت دڪتر بهشتے در پیچ شمیران برگزار شدہ بود. حاج بابا نگاهے بہ ما انداخت و با شوق بیشترے ادامہ داد:بین راہ یہ زد و خوردے بین ما و مامورا پیش اومد ڪہ تیراندازے شد. بعضیا با شنیدن صداے تیر و پخش شدن گاز اشڪ آور خواستن فرار ڪنن ڪہ یہ عدہ از خانمایے ڪہ جلوے صف بودن بازوهاشونو بہ هم زنجیر ڪردن و داد زدن:برادر ارتشے چرا مرا مے ڪشے؟! زن نگو! شیر زن بودن! اونایے ڪہ فرار ڪردہ بودن وقتے این صحنہ رو دیدن سریع برگشتن و دور زنا حلقہ ے حفاظتے تشڪیل دادنو از بین دود و گاز اشڪ آور گذشتن! تا میدون شهیاد رفتیم و اونجا بیانیہ ے راهپیمایے قرائت شد. گفتیم ڪہ باید زندانیاے سیاسے آزاد بشن و ساواڪ دمشو بذارہ رو ڪولشو برہ! گفتیم فقط سہ تا چیز میخوایم! استقلال،آزادے و جمهورے اسلامے! مامان فهیم لبخند زد:پس خیلے زود اتفاقاے خوبے میوفتہ! حاج بابا سر تڪان داد:ان شاء اللہ! گلویم را صاف ڪردم و مشتاق پرسیدم:از این بہ بعد قرارہ چے ڪار ڪنین؟! حاج بابا تسبیحے ڪہ در تمام مدتے ڪہ صحبت مے ڪرد در دست داشت را بوسید و داخل جیب شلوارش برگرداند. _قرارہ فردا هشت صُب همہ بریم میدون ژالہ! نگاهے بہ مامان فهیم و ریحانہ انداختم و مردد پرسیدم:حاج بابا! میشہ منم بیام؟! نگاهِ گرد و حیرت انگیز مامان فهیم و ریحانہ روے صورتم نشست. حاج بابا اخم ڪرد:خیر! مامان فهیم ادامہ ے حرف حاج بابا را با حرص گرفت:معلومہ ڪہ نمیشہ! ڪم ڪلہ شق بازے دارے؟! نگاهم را مظلوم ڪردم و لحنم را ملایم:خواهش میڪنم! حاج بابا! مامان! شما ڪہ میخواین اوضاع تغییر ڪنہ پس چرا نمیذارین مام یہ سهم ڪوچیڪ براے تغییر اوضاع داشتہ باشیم؟! این همہ مرد و زن دارن تقلا میڪنن براے ڪشورشون! من اندازہ ے یہ راهپیمایے ام نباید سهم داشتہ باشم؟! بچہ ڪہ نیستم هیجدہ سالمہ! هیچڪس چیزے نگفت،آب دهانم را فرو دادم. چند لحظہ بعد مامان فهیم بلند شد و گفت:حرف بسہ! پاشین شام حاضرہ از دهن میوفتہ! مامان فهیم ڪہ بہ سمت آشپزخانہ حرڪت ڪرد دوبارہ پرسیدم:حاج بابا! میشہ منم باهاتون بیام؟! جانِ رایحہ! حاج بابا نگاہ تندے حوالہ ے چشم هایم ڪرد و زیر لب لا اللہ الااللهے گفت و سر تڪان داد! براے جانم نمے توانست اما و اگر بیاورد! _بہ یہ شرط! قلبم بہ تپش افتاد،با چشم هایے ڪہ داشتند از خوشحالے از حدقہ در مے آمدند پرسیدم:چہ شرطے؟ انگشت اشارہ اش را بہ سمتم گرفت و تڪان داد،نگاهش رنگ جدیت داشت. _باید ڪنار دستم باشے. سر خود این ور اون ور نمیرے! لبخند زدم و دستم را روے چشمم گذاشتم:بہ روے چشم! با هیجان بلند شدم و بے اختیار پرسیدم:عمو باقر و محرابم میان؟! ابرو بالا داد،گونہ هایم رنگ شرم گرفتتند. باز مثل شڪوفہ هاے درخت انار حیاط پشتے شان! سرم را پایین انداختم،حاج بابا جوابے نداد و بلند شد. چند قدم ڪہ دور شد همانطور ڪہ پشتش بہ من بود گفت:آقا محراب! هرچقدم بہ چش خواهر و برادرے بہ هم نگا ڪنین نامحرمین! دیگہ نشوم آقاے اسم ڪنار داداشت یادت برہ قیزیم! (دخترم) لبم را گزیدم،شرم از قلبم پر ڪشید و بہ جایش ترس نشست! ترس از این همہ تاڪید بر پیوند خواهر و برادرے اجبارے اے ڪہ بہ نافمان بستہ بودند... شاید هم فقط بہ ناف من! محراب ڪہ مرا دوست نَ... قلبم براے جملہ ے نیمہ تمامم دعا ڪرد:خدا نڪند! •♡• بعد از تظاهرات،هیئت دولت با تشڪیل جلسہ ے فوق العادہ اے شبانہ تصویب نامہ اے صادر ڪرد ڪہ در تهران،قم،مشهد،تبریز،جهرم،ڪازرون،ڪرج،اهواز،اصفهان،قزوین و آبادان شش ماہ حڪومت نظامے برقرار بشود! ارتشبد اویسے همان شب بہ فرماندارے تهران منسوب شد. فرماندارے نظامے تهران،شش صبح از رادیو بیانہ اش را اعلام ڪرد و تاڪید داشت اجتماع بیشتر از سہ نفر ممنوع و خروج از منازل از دہ شب تا شش صبح قدغن است. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوازدهم #عطر_مریم #بخش_سوم . بے توجہ بہ بیانیہ اے ڪہ قرائت شد،همراہ حاج بابا و عموباقر بہ سمت میدان ژالہ راہ افتادیم. خبرے از محراب نبود! ڪفش هاے تخت مناسبے بہ پا ڪردہ بودم تا پاهایم مقابل چندین ساعت پیادہ روے،آخ نگویند! روے دو پا بند نبودم،ڪم ماندہ بود جلوتر از حاج بابا و عمو باقر حرڪت ڪنم! حدود ساعت هشت بہ میدان ژالہ رسیدیم. چشمم بہ تیربارهایے ڪہ روے پشت بام ها نصب بود و سربازان مسلح افتاد. ڪمے ترسیدم و پشت حاج بابا در خودم مچالہ شدم! ڪم ڪم صف ها تشڪیل شد،عمو باقر و حاج بابا بہ سمت صف مردانہ رفتند و خواستند ڪہ در دیدرس هم باشیم. در صفے نزدیڪ بہ حاج بابا و عمو باقر ایستادم،با ڪنجڪاوے و ذوق بہ اطرافم نگاہ مے ڪردم تا ببینم بقیه چہ ڪار مے ڪنند ڪہ من هم همان ڪار را انجام بدهم! چند لحظہ بعد فرماندہ ے نیروے نظامے با آرامش خواست تا متفرق شویم. بالگردے بالاے سرمان آمد،دخترے ڪہ همسن و سال خودم به نظر می آمد آرام بہ بازویم ڪوبید و با چشم هایش بالگرد را نشان داد:این براے چیہ؟! شانہ بالا انداختم:نمیدونم! چشم هاے قهوہ اے رنگش خندیدند:توام دفعہ اولتہ میاے؟! لبخند زدم:آرہ! چشمڪ زد:را میوفتیم! چشمڪ زدم:آرہ! شیطنت در چشم هایش موج میزد،یڪے از پشت سر آرام گفت:فڪ ڪنم فیلمبردارے میڪنن! آهانے گفتیم و سڪوت ڪردیم. فرماندہ دوبارہ اخطار داد اما هیچڪس اعتنایے نڪرد و صف ها تقریبا ڪامل تشڪیل شدند. بعد از چند اخطار،صداے اللہ اڪبر از میان جمعیت بلند شد. همہ یڪ صدا تڪبیر گفتیم و همانجا روے زمین نشستیم! چند دقیقہ ڪہ گذشت صداے تیراندازے از همہ طرف بلند شد! همہ مات و مبهوت بہ هم نگاہ ڪردیم،مگر حاج بابا نگفتہ بود ڪہ سربازان برادرانمان هستند؟! مگر تحت تاثیر مردم و شاخہ گل هایشان قرار نگرفتہ بودند؟! مگر دلشان مے آمد ما را بڪشند؟! چند مرد فریاد زدند:تیراندازے هواییہ! اما تیراندازے هوایے نبود! دل نگران حاج بابا و عمو باقر شدم،هیچڪس از جایش تڪان نخوردہ بود. سرم را بہ سمت صف حاج بابا و عمو باقر گرداندم ڪہ جسم سنگینے روے پایم افتاد! متعجب سرم را بہ سمت پایین بردم تا ببینم چیست،سر دخترڪے ڪہ ڪنارم نشستہ بود روے پایم افتادہ بود! خیسے و گرماے خونش روے رانم نشست. نفسم تنگ شد و چشم هایم تار! دهانم باز ماندہ و نفس ڪشیدن را فراموش ڪردہ بودم! دستم را روی صورتش گذاشتم،هنوز گوشہ ے لبش جاے شور و شیطنت ماندہ بود! چشم بہ نیم رخش دوختم،چند ثانیہ بعد احساس ڪردم نفس ڪم آوردہ ام! هیچ چیز بہ ذهنم نمے رسید! چند بار تمرین ڪردہ بودم چطور باید بیمار معاینہ ڪنم؟! چندبار تمرین ڪردہ بودم تا نبض بگیرم و تنفس دهان بہ دهان بدهم؟! چندبار بہ این و آن سرم و آمپول تزریق ڪردہ بودم؟! چندبار زخم بستہ بودم؟! من از خون نمے ترسیدم،مے ترسیدم؟! از مُردہ چہ؟! از مُردہ ے دخترڪے ڪہ همسن و سال خودم بود و براے اولین بار آمدہ بود راهپیمایے چہ؟! مُردہ ے دختر هفدہ هجدہ سالہ ترس داشت؟! صداها بیشتر شد،صداے گلولہ،صداے رگبار،صداے فریاد! اما من میخِ جنازہ اے ڪہ روے پایم افتادہ بود بودم. میخِ چشم نیمہ باز قهوہ اے رنگش! میخِ گوشہ ے پریدہ ے لبش بہ لبخند! میخِ خونے ڪہ دست و مانتویم را سرخ ڪردہ بود... زانوے زنے ڪہ از پشت محڪم با سرم برخورد ڪرد،بہ خودم آمدم. از ڪنار گذشت و رفت. چشم در اطراف گرداندم،برق آتشِ گلولہ ها چشمم را نوازش داد! همہ در حال دویدن بودند،من ماندہ بودم و جسم هایے ڪہ روے زمین میان خون خوابشان بردہ بود! سرم را روے صورت دخترڪ گذاشتم،توان ایستادن نداشتم. بغض،صدایم را آزاد ڪرد! _پاشو! پاشو میخوایم یاد بگیریم چطورے از بین گلولہ رد بشیم! راستے اسمت چیہ؟! من...من رایحہ ام... هق هقم بلند شد:حتما ڪسیو دارے ڪہ منتظرت باشہ! پاشو بریم دنبال بابام برسونیمت پیش چشایے ڪہ منتظرتن! اینجا همہ خوابیدن،من تنهایے چے ڪار ڪنم؟! صداے فریاد و گلولہ بیشتر شد،با هر دو دست محڪم گوش هایم را گرفتم و خودم را بیشتر بہ دخترڪ چسباندم. شاید گرماے تنِ من براے سردے جانش ڪارے مے ڪرد! هر لحظہ منتظر بودم گلولہ اے نشانہ ام بگیرد و من هم نقش زمین بشوم. چند ثانیہ بیشتر نگذشتہ بود ڪہ صداے پایے را شنیدم ڪہ با سرعت بہ سمتم مے آمد،حتما سربازے بود ڪہ میخواست مرا بہ عنوان غنیمت از بین این همہ ڪشتہ براے فرماندہ اش ببرد. ڪہ دست خالے از خرابڪارهاے زندہ نباشند! اما صدایش باعث شد گیج سر بلند ڪنم. _رایحہ خانم! حیران از پس پردہ ے اشڪ نگاهش ڪردم،محراب بود! نگاهے بہ دخترڪ انداخت،بغض در چشم هایش نشست‌. مقابلم نشست و سرش را خم ڪرد،دور و برمان از هیاهوے جمعیتے ڪہ در حال فرار بودند قیامت بود! چهرہ اش نگران بود و درهم. لب زد:پاشو! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوازدهم #عطر_مریم #بخش_چهارم . با چشم هاے اشڪے فقط نگاهش ڪردم،لب گزید:تو این واویلا جاے تعلل نیس دختر حاج خلیل! میگم پاشو! آب دهانم را فرو دادم و لب زدم:هیس! خوابیدہ! این را ڪہ گفتم،روح از چشم هایش پر ڪشید! انگار ڪہ نگرانم شد،هاج و واج در چشم هایم خیرہ ماند. نزدیڪتر شد،آنقدر نزدیڪ ڪہ فاصلہ ے مان شد یڪ قدم! عطر تنش با عطر خون در هم تنید،این عطر را دوست نداشتم! ڪم ماندہ بود عق بزنم،حالم را ڪہ دید مهربانے اش را ڪنار گذاشت. فریاد ڪشید:میگم پاشو! دور و ورمون دارہ خلوت میشہ! با فریادش بہ خودم آمدم،دوبارہ اشڪ از چشم هایم جارے شد. نگاہ مظلومے بہ اشڪ هایم انداخت و غرید:لااللہ الااللہ! یقہ ے مانتوے دختر را گرفت و سرش را آرام روے زمین گذاشت. فریاد ڪشیدم:چے ڪار میڪنے؟! بے توجہ بہ فریادم،آستین مانتویم را محڪم گرفت و دنبال خودش ڪشید! هاج و واج نگاهش ڪردم،چند قدم روے زمین ڪشیدہ شدم. متحیر صدایم را بالا بردم:معلومہ چے ڪار میڪنے؟! سرعتش را بیشتر ڪرد. _آرہ! زخم و زیلے بشے بهتر از اینہ ڪہ بمیرے! ڪف دست چپم روے زمین ڪشیدہ شد. بلند آخ گفتم. بے توجہ بہ راهش ادامہ داد فریاد ڪشیدم:وایسا خودم میام! سریع ایستاد و آستین مانتویم را رها ڪرد. در ڪسرے از ثانیہ بلند شدم و از میان گلولہ دویدم! محراب هم پشت سرم شروع ڪرد بہ دویدن! تشویقم ڪرد:بدو! فقط بدو! همانطور ڪہ مے دویدم نفس نفس زنان پرسیدم:حا...حاج...با...بام... _عمو خلیل گفت بیام دنبالت. جاشون امنہ. فقط بدو! زیر پاتو دور و ورو نگا نڪن! چشت فقط بہ رو بہ رو باشہ! با تمام قدرتے ڪہ داشتم از میان آن همہ سرباز و جنازہ مے دویدم،انگار دوپاے اضافہ قرض گرفتہ بودم! یڪے دو دقیقہ بعد بہ ڪوچہ اے فرعے رسیدیم،وارد ڪوچہ شدیم. هنوز صداها بہ گوش مے رسید. نفس نفس زنان بہ دیوار تڪیہ دادم. محراب هم مقابلم بہ دیوار تڪیہ زد و دست هایش را بہ ڪمرش گرفت. چشم هایم را بستم و نفس عمیقے ڪشیدم. باز بوے خون در دماغم پیچید! سریع دستم را مقابل دهانم گرفتم تا بالا نیاورم! نگاهم داشت بہ سمت مانتوے خون آلودم مے رفت ڪہ محراب راهشان را با حرفش سد ڪرد! _منو نگا! ڪنجڪاو نگاهش ڪردم،لبخند عمیقے روے لب هایش بود. صورتش عرق ڪردہ بود،چشم هایش مے خندیدند و صورتم را خوب مے پاییدند! _خانم دڪترِ ترسو! لبخند غمگینے زدم،داشت شوخے میڪرد. لحنش جدے نبود. خواستم سرم را پایین بیاندازم ڪہ باز تڪرار ڪرد:گفتم منو نگا ڪن! آب دهانم را فرو دادم و دوبارہ بہ چشم هایش زل زدم. خندید:حیف شد اومدم! چشم هایم را ریز ڪردم اما چیزے نپرسیدم! _نمے پرسے چرا؟! آرام پرسیدم:چرا؟! صداے خندہ ے صورت و چشم هایش بلند تر شد! _خب یہ جماعتیو بیچارہ ڪردم! با این خانم دڪتر! خانم دڪتر را بہ قدرے بامزہ گفت ڪہ بے اختیار خندیدم،خندہ ام را ڪہ دید قهقهہ زد! آب دهانش را فرو داد،سیب گلویش لرزید. زمزمہ ڪرد:بیچارہ اونے ڪہ زیر دستِ تو بیوفتہ! لحنش جدے بود! جدے و غمگین! باز زمزمہ ڪرد:بیچارہ... عمیق تر بہ چشم هایش خیرہ شدم،چشم هایش علاوہ بر صدا،عطر هم داشتند! عطرِ یاس! عطرِ مریم! عطرِ سیب! بوے خون پر ڪشید و بہ جایش عطر چشم هایش پیچید... چشم ها،بیشتر از عشق،ڪاربلدند... لبخند زد،از آن لبخندهایے ڪہ طعم شربت هاے گل محمدے خان جون را مے داد! از آن لبخندهایے ڪہ مثل گلابدان از گوشہ اش گلاب مے چڪید! اما از چشم هایش عطر مریم بیشتر بہ مشام مے رسید،از همین فاصلہ ے چند مترے خوب احساسش مے ڪردم! از بس گل مریم دوست داشت و بہ بهانہ ے خالہ ماہ گل،راہ و بے راہ مریم مے خرید! مریم ها بہ جانش نشستہ بودند... رایحہ ے اول... عطرِ مریم... عطرِ چشم هایش... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_سیزدهم #عطر_یاس #بخش_اول . با شرم سرم را زیر انداختم و لب گزیدم،سڪوت و نگاہ خیرہ ام را ڪہ دید گلویش را صاف ڪرد و آرام گفت:بریم! پشت بند جملہ اش،صداے قدم هایش پیچید. پشت بند قدم هایش هم صداے ضربان قلبِ من... همانطور سر بہ زیر دنبالش راہ افتادم،از چند ڪوچہ پس ڪوچہ ڪہ گذشتیم بہ حاج بابا و عمو باقر رسیدیم. حاج بابا سر و وضعم را ڪہ دید،در آغوشم گرفت و چندبار با خشونت سر و صورتم را بوسید و خدا را شڪر گفت! بہ زور و با احتیاط از آنجا دور شدیم و بہ خانہ بازگشتیم. از آن روز بہ بعد در لاڪ خودم فرو رفتم،هم بخاطر گرماے خونے ڪہ حرارتش دست از سر جسم و روحم بر نمے داشت هم بخاطرہ حسم بہ محراب! فڪر اتفاقات آن روز لحظہ اے راحتم نمے گذاشت،مدام بہ خودم مے گفتم من هم باید مبارزہ ڪنم! حداقل بخاطرہ خونِ دخترڪے ڪہ بہ قاعدہ ے دانستن نامش هم نشناختمش... بخاطرہ دخترڪے ڪہ هیچ سلاحے نداشت جز مشت گرہ شدہ اش... دل و دماغ هیچ حرف و ڪارے را نداشتم،تازہ هشت روز از ماجراے هفدهم شهریور گذشتہ بود ڪہ زلزلہ ے شدیدے شهرستان هاے جنوبِ خوزستان را لرزاند. از طرف دولت،ڪمیتہ ے ویژہ اے مرڪب از وزرا و مدیرعامل سازمان شیر و خورشید سرخ تشڪیل شد. اما مردم خودجوش،سریع تر از آن ها با ماشین هاے شخصے براے امداد رسانے بہ سمت جنوب راہ افتادند. محراب و حافظ هم دو روز تمام ڪوچہ پس ڪوچہ هاے منیریہ را گشتند تا ڪمڪ جمع ڪنند و سریع بہ خوزستان بروند. روز بیست و هشتم،قرار بود دہ صبح حرڪت ڪنند. چند دقیقہ بہ وعدہ ے حرڪتشان ماندہ بود ڪہ صداے زنگ در بلند شد. قرار بود محراب براے بردن چند ڪیسہ مواد غذایے و لباس بیاید. ریحانہ خواست بہ سمت حیاط برود ڪہ روسرے ام را روے سرم انداختم و با عجلہ بہ سمت در دویدم! میان راہ با صداے بلند گفتم:من باز میڪنم! پشت در ڪہ رسیدم نفس عمیقے ڪشیدم و با شوقے ڪہ سعے داشتم در صدایم موج نزند پرسیدم:ڪیہ؟! صداے محراب گوش هایم را نوازش داد:منم! با وسواس روسرے ام را مرتب ڪردم و در را باز. سر بہ زیر پشت در ایستادہ بود،پیش دستے ڪردم و با آرامش گفتم:سلام! سرش را بلند ڪرد اما چشم هایش را نہ! _سلام! خالہ فهیمہ گفتہ بود یہ سرے از اقوامتون لباس و مواد غذایے آوردن،بیام ببرم. سرم را تڪان دادم:بلہ! بفرمایین داخل! چشم هایش از لحن مودبانہ و رسمے ام،جا خوردند! بے توجہ در را تا آخر باز ڪردم و بہ سمت خانہ راہ افتادم:مامان! آقا محرابہ! صداے مامان فهیم از خانہ آمد:بگو بیاد تو! صداے بستہ شدن در،خبر از ورودش بہ حیاط داد. از پلہ ها بالا رفتم،خواستم در را باز ڪنم ڪہ صدایش مانعم شد. _رایحہ خانم! آب دهانم را فرو دادم و بہ سمتش سر برگرداندم:بعلہ؟! آرام پرسید:چیزے شدہ؟! خودم را بہ آن راہ زدم:یعنے چے؟! شرم مردمڪ چشم هایش را نجیب تر ڪرد. _آخہ...مثل همیشہ نیستے...نیستین! تا بہ حال پیش نیامدہ بود ناراحتے یا رفتار جدے ام برایش مهم باشد! میخواستم بگویم درست فهمیدہ اے! این روزها ڪہ خودت را از چشم هایم دریغ میڪنے،دمار از روزگار قلبم در آوردہ ای! مگر تو ناجے همہ اے؟! مگر باید همیشہ و همہ جا باشے؟! پس تڪلیف دلے ڪہ لرزاندہ اے چہ میشود؟! تڪلیف این رایحہ یِ تازہ عاشق... هجدہ سال چشم های تو را نفهمیدہ،هجدہ سال سهل انگارے ڪردہ و عاشقت نشدہ؛حالا ڪہ عطرِ چشم هایت مستش ڪردہ،دورے میڪنے و طنازے؟! لب زدم:اشتباہ فڪ میڪنین! ابرو بالا انداخت و چیزے نگفت،در را باز ڪردم و ڪنار ایستادم. _بفرمایین! اخم ڪرد و بہ موزاییڪ ها چشم دوخت:همین جا راحتم! شانہ بالا انداختم:هر طور راحتین! سپس بدون این ڪہ نگاهش ڪنم وارد خانہ شدم،چند قدم بیشتر برنداشتہ بودم ڪہ مامان فهیم در حالے ڪہ چند ڪیسہ در دست هایش بود مقابلم رسید. _پس محراب ڪو؟! با سر بہ حیاط اشارہ ڪردم:تو حیاطہ! داخل نیومد! _باشہ! سپس از ڪنارم گذشت و بہ حیاط رفت. صداے خوش و بشش با محراب بلند شد. از پذیرایے گذشتم،مقابل در اتاقم ڪہ رسید ریحانہ با عجلہ از اتاقش بیرون آمد. مرا ڪہ دید مڪث ڪرد:آبجے! نمیاے بدرقہ ے داداش؟! پوزخند زدم و با حرص گفتم:مگہ میرہ سفر قندهار؟! والا ما هفتہ بہ هفتہ آقا داداشمونو بدرقہ مے ڪنیم! ایشون اینجا مهمونہ باید مراسم استقبال تدارڪ ببینیم نہ بدرقہ! تعجب در چشم هایش نشست. مات و مبهوت پرسید:خب چرا ناراحت میشے؟! _ناراحت نشدم! برو تا مراسم بدرقہ تموم نشدہ! سپس بدون این ڪہ منتظر حرفے از جانب ریحانہ باشم،در را باز ڪردم و وارد اتاق شدم. سعے ڪردم از شدت حرص در را محڪم نڪوبم. پایم ڪہ بہ اتاق رسید بغضم خودش را نشان داد و چشم هایم را تار ڪرد. صداے خندان و شوخ محراب ڪہ ریحانہ را مورد خطاب قرار داد،شد سوهان روحم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_سیزدهم #عطر_یاس #بخش_دوم . لبم را گزیدم تا بد و بیراہ نثار خودش و روح اجداد محترمش‌ نڪنم! نمیخواستم براے بدرقہ اش بروم چون قهر ڪردہ بودم! بدون این ڪہ نازڪشم بداند... بدون این ڪہ نازڪشے باشد... از درد دورے هاے مداوم از دستش دلخور بودم. در تقلا بودم اشڪ نریزم ڪہ صداے بستہ شدن در حیاط بلند شد! بہ سمت پنجرہ ے اتاقم دویدم و پردہ ے حریر را ڪنار زدم. هیچڪس در حیاط نبود،اشڪم طاقت نیاورد و بارید... لبم لرزید:بے رحمِ دوست داشتنے! •♡• آن روز در اتاقم ماندم و لب بہ غذا نزدم. دلے ڪہ پر از دلتنگے بود ڪہ بہ آب و غذا احتیاج نداشت! دلے ڪہ از عشق و نگرانے سیر بود دیگر خورد و خوراڪ بہ چہ ڪارش مے آمد؟! ڪم طاقت شدہ بودم و بے حوصلہ. دلم بہ حال خودم مے سوخت. دردِ مبتلایے بہ عشق ڪم بود،آن هم عشقے ڪہ یڪ طرفہ بود و امیدے بہ معشوق نداشتم... دورے اش هم چمبرہ زدہ بود بہ جانم... همین ڪہ محراب رفت،باز خالہ ماہ گل اسم الناز را نقل و نبات دهانش ڪرد. داشت با شوق و ذوق براے مامان فهیم تعریف مے ڪرد ڪه:یہ روز قبل زلزلہ بود. داشتم با محراب راجع بہ الناز حرف میزدم ڪہ حرف آخرش چیہ! هیچے نگفت فهیم،نہ مخالفت ڪرد نہ موافقت! سڪوت علامت رضاس دیگہ! ایشالا از خوزستان ڪہ برگردہ قرار مدار خواستگاریو میذارم و براش آستین بالا مے زنیم. خالہ ماہ گل نفهمید با این حرف چہ آتشے در دلِ من بہ پا ڪرد! نفهمید چہ بغضے را بہ گلو و دلِ مغرور من انداخت! نفهمید چہ جانے از من گرفت... از آن لحظہ بہ بعد مثل سابق دوستش نداشتم! ڪمتر جلوے چشمش آفتابے مے شدم. ڪمتر در آغوشش مے رفتم،ڪمتر بوسہ هایش را جبران مے ڪردم و ڪمتر جواب حرف هاے محبت آمیزش را مے دادم! اما نمے توانستم ڪمتر نگاهش ڪنم،هر چہ بود طرحے از چشم هاے محرابم روے صورتش نقش بستہ بود! محرابم! چند روزے مے شد ڪہ در خلوتم،برایم شدہ بود محرابِ من! خدا ببخشد! شب ها بدون ذڪر نامش خوابم نمے برد! چشم هایش را بہ خاطر مے آوردم و خوب بو مے ڪشیدم! بوے یاس... بوے مریم... بوے سیب... بوے عشق... آنقدر خاطرِ عطر چشم هایش را مے بوییدم ڪہ خوابم ببرد! هفت هشت روزے از رفتنش گذشتہ بود،خالہ ماہ گل و مامان فهیم ڪنار حوض زیر انداز انداختہ بودند و انار نوبرانہ دانہ مے ڪردند. ریحانہ بہ مدرسہ رفتہ بود و من هم براے این ڪہ حرفے از الناز و طنازے هایش نشنوم و دلم آتش نگیرد بہ بهانہ ے درس خواندن در اتاق دراز ڪشیدہ بودم و در ذهنم فروغ میخواندم. چند دقیقہ ڪہ گذشت صداے زنگ در بلند شد،پشت بندش مامان فهیم گفت:رایحہ جان! بیا درو باز ڪن دستم ڪثیفہ! چشم بلندے گفتم و از روے تخت بلند شدم. براے این ڪہ سریع بروم لباسم را تعویض نڪردم. روسرے و چادر رنگے اے روے سرم انداختم و چادر را ڪیپ نگہ داشتم. از اتاق و پذیرایے گذشتم،وارد حیاط ڪہ شدم سوزِ پاییز بہ تنم نشست شاید هم سوز دلتنگے و دورے... خالہ ماہ گل لبخندے بہ رویم پاشید ڪہ بہ زور لب هایم را ڪش دادم! بہ سمت در دویدم و پرسیدم:ڪیہ؟! صداے ناآشناے مردانہ اے گفت:لطفا درو باز ڪنین! در را نیمہ باز ڪردم. مردے قد بلند و لاغر،ڪت و شلوار بہ تن پشت بہ من ایستادہ بود. _بفرمایین! صدایم را ڪہ شنید بہ سمتم برگشت. چهرہ اے سرد داشت و ڪراواتے دور گردن. سرد گفت:منزل نادرے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم:بلہ! امرتون؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_سیزدهم #عطر_یاس #بخش_سوم . !متعجب پرسیدم:متوجہ نشدم! بازرسے؟! اخم ڪرد:بلہ بازرسے! سپس بدون این ڪہ بگذارد حرف دیگرے از دهانم خارج بشود در را هل داد و وارد خانہ شد. پشت سرش دو نفر دیگر هم آمدند. آن دو نفر بدون این ڪہ مهلتے بہ ما بدهند یا حرفے بزنند وارد خانہ شدند،مامان فهیم و خالہ ماہ گل هاج و واج نگاهشان ڪردند. مامان سریع بہ خودش آمد و همراہ قامتش صدایش را بالا برد:شما بہ چہ حقے وارد خونہ ے من شدین؟! صداے مرد خشن شد:خانم شلوغش نڪن!‌ ماموریم و معذور! مامان و خالہ بلند شدند و بہ سمت مرد آمدند. اخم هاے خالہ ماہ گل در هم رفت:مامورین ڪہ آسایشو از مردم بگیرین؟! وقتے مَردشون خونہ نیس آوار شین رو سر زن و بچہ شون؟! ڪنار مامان و خالہ ایستادم،جملہ ے خالہ را ڪامل ڪردم. _مملڪت ڪہ صاحب نداشتہ باشہ همین میشہ! هر ڪے بہ هر ڪیہ! مرد بہ سمتم آمد و انگشت اشارہ اش را مقابل صورتم گرفت:حواست بہ حرف زدنت باشہ دختر جون! حرف مفت و گند تر از دهنت نزن! مامان فهیم سریع مقابلم ایستاد و با تحڪم رو بہ من گفت:وقتے بزرگتر اینجاس حرف نزن! سپس بہ سمت مرد برگشت:چند وقت پیشم چند تا از همڪاراتون ریختن اینجا و خونہ و زندگے مونو بہ هم زدن. دست خالے ام برگشتن.‌ دیگہ چے از جون مون میخواین؟! مرد همانطور ڪہ بہ سمت خانہ قدم برداشت جواب داد:گزارش رد شدہ! اونم نہ یہ بار دو بار! چند بار! مامان فهیم خواست چیزے بگوید ڪہ صدایے از خانہ بلند شد:قربان! تشیف بیارین! مرد نگاهے بہ ما انداخت و گفت:شما هم همراهم بیاین! نگاهے بہ هم انداختیم و سر در گم پشت سرش وارد خانہ شدیم. پذیرایے بہ هم ریختہ بود،مامان نفس عمیقے ڪشید و "لعنت بہ دل بہ سیاہ شیطونی" گفت! مردے ڪنار در اتاقم ایستادہ بود،بہ داخل اتاق اشارہ ڪرد! _اعلامیہ ها رو اینجا قایم ڪردہ بودن! من و مامان و خالہ با بهت بہ هم نگاہ ڪردیم. مرد بہ سمت ما برگشت و پرسید:اینجا اتاق ڪیہ؟! مامان من من ڪرد،گیج از حرڪات و حرف هایشان جواب دادم:اتاق منہ! مرد پوزخند زد:ڪہ اینطور! حالا بے صابے مملڪتو نشونت میدم! رنگ از رخ مامان فهیم پرید:چے میگے آقا؟! مرد دیگرے از اتاق خارج شد،تعدادے برگہ در دستش بود. برگہ ها را دست مرد داد و گفت:تو تشڪ جاسازے ڪردہ بودن! چشم هاے مرد مرا نشانہ گرفت:شما با ما میاے! آنقدر گیج شدہ بودم ڪہ فقط بہ برگہ ها و در اتاقم نگاہ مے ڪردم. مامان فهیم محڪم دستم را گرفت و گفت:از خونہ ے من برین بیرون! مرد بہ سمت مان آمد و گرہ اے بین ابروهایش انداخت:بذارین بے سر و صدا ڪارمونو انجام بدیم وگرنہ براتون بد میشہ! سپس رو بہ یڪے از همڪارانش ادامہ داد:دستبند بزن! این دختر خانم با ما میاد! قلبم از هم پاشید و رمق از پاهایم پر ڪشید. مامان محڪمتر دستم را گرفت و فریاد زد:این وصلہ ها بہ دختر من نمے چسبہ! اشتباہ شدہ! مرد رو در روے مامان ایستاد،خواست دست مرا بگیرد ڪہ مامان دستش را پس زد. _دستتو بڪش ڪنار! باید از روے جنازہ ے من رد بشے ڪہ دستت بہ دخترم بخورہ! برین شوهرمو خبر میڪنم بیاد پیشتون! مرد قهقهہ زد:خرابڪار ایشونہ! باباشو میخوام چے ڪار؟! خالہ ماہ گل مردد و نگران نگاهے بہ من انداخت و گفت:این دختر اهل این ڪارا نیس! اینا مالہ یڪے دیگہ س! مرد دوبارہ با تمسخر خندید:پس برا ڪیہ؟! بگین برا ڪیہ ما بریم سراغ اون! خالہ ماہ گل و مامان درماندہ بہ هم خیرہ شدند. مرد با خشونت مامان را ڪنار زد و گفت:وقتمونو نگیرین. این دختر با ما میاد! هر حرفے باشہ خودش میزنہ! سپس مچ دستم را محڪم گرفت و دنبال خودش ڪشید. تنها ڪارے ڪہ توانستم انجام بدهم این بود ڪہ چادر رنگے ام را ڪیپ نگہ دارم تا از سرم نیوفتد! آنقدر شوڪہ شدہ بودم ڪہ نمیدانستم باید چہ بگویم،حتے نتوانستم بگویم:مرتیڪہ! دستت نجستو بڪش ڪنار! اگہ حاج بابام بفهمہ دستت بہ دست دخترش خوردہ تیڪہ تیڪہ ت میڪنہ! فقط فشار دست مرد را بہ مچ ظریفم حس میڪردم و فریادهاے مامان فهیم و التماس هاے خالہ ماہ گل را مے شنیدم! نفهمیدم ڪے از پذیرایے خارج شدیم و ڪنار حوض رسیدیم! مامان پر چادرم را از پشت ڪشید،زانوهایم خم شد و ڪاسہ ے چینے انارهاے دانہ شدہ شڪست... مرد توجہ نڪرد،زانوهایم روے تڪہ هاے ڪاسہ ے چینے و دانہ هاے انار ڪشیدہ شدند... آن دو مرد مامان و خالہ را ڪنار زدند،مرد سوار شورلت مشڪے رنگم ڪرد. با چشم هایے اشڪ آلود و درماند بہ مامان خیرہ شدم،از تہ دل ضجہ میزد و بہ شیشہ ے ماشین مے ڪوبید. ماشین ڪہ حرڪت ڪرد نگاهم بہ موزاییڪ هاے حیاط افتاد،ڪنار حوض آبے رنگمان غوغا بود! تڪہ هاے ڪاسہ ے چینے... انارهاے ترڪیدہ... ردِ خون... ردِ عشق... عشقِ من بہ محراب... محرابم... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهاردهم #عطر_یاس #بخش_اول . چشم بند سیاهے ڪہ رو چشم هایم‌ نشست،همہ جا تاریڪ شد. ڪمے بعد نہ خبرے از فریادهاے مامان فهیمہ بود نہ خواهش و تمناهاے خالہ ماہ گل و نہ همهمہ ے همسایہ ها. هیچ صدایے نمے آمد جز نفس هاے عصبے آن مرد! در خودم‌ جمع شدم اما وا ندادم،نباید خودم را مے باختم. نباید مے ترسیدم،نباید بغضم را لو مے دادم. براے غیرت حاج بابایم خوب نبود! مدام چهرہ ے حاج بابا مقابل چشم هایم مے آمد،چند دقیقہ ڪہ گذشت صداے مرد افڪارم را در هم ریخت:نمیخواے سوال بپرسے؟! ڪجا مے بریمت؟!‌ چے میشہ و چے نمیشہ؟! لحنش‌ نیش داشت و طعنہ. تمسخر آمیز بود و پیروزمندانہ! آرام جواب دادم:نہ! پوزخند زد:آخہ معمولا دوستات مدام از این سوالا مے پرسن! جوابے ندادم،چند دقیقہ بعد ماشین از حرڪت ایستاد. صداے باز و بستہ شدن در ماشین بہ گوشم خورد. متوجہ شدم بہ مقصد اصلے رسیدہ ایم! مقصدے ڪہ نمے دانستم ڪجاست! شاید زندان قصر،شاید هم ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے! شاید هم مڪان دیگرے ڪہ نامش را نمیدانستم و هرڪسے از وجودش مطلع نبود! نفس عمیقے ڪشیدم،شروع ڪردم بہ خواندن آیت الڪرسے در دلم. خان جون میگفت آیت الڪرسے از آدم محافظت مے ڪند!‌ باز چهرہ ے حاج بابا از زیر این چشم بند سیاہ جلوے چشم هایم نشست. آخ حاج بابا...آخ آتام (پدرم)... اگر مے فهمید دق مے ڪرد! اگر رد خون ڪنار حوض را مے دید جگرش پارہ پارہ مے شد! چہ مے گفت؟!‌ مے گفت ما چہ هستیم؟! اڪبادُنا؟! آری همین را مے گفت! خوب بہ یاد داشتم شش هفت سالہ بودم. با پیراهن صورتے رنگے ڪہ دامنش چین دار بود دور حوض مے چرخیدم و در هر چرخش ڪیفے مے ڪردم ڪه‌ نگو! مامان فهیم موهاے بلندم را خرگوشے بستہ بود. صداے خندہ هایم بہ چند خانہ آن طرف تر مے رسید! حاج بابا لبخند مهربانے بہ صورتم پاشید و بہ سمتم‌ خیز برداشت. جیغ بلندے ڪشیدم و همراہ خندہ هایم بہ سمت خانہ دویدم. آخ...تصدقش بشوم!‌ مے توانست در یڪ حرڪت مرا بگیرد و براے دلخوشے ڪودڪانہ ام این ڪار را نمے ڪرد! بعد از ڪمے تقلا،از پشت در آغوشم گرفت و قلقلڪم داد! خندہ هایم بیشتر شد...عمیق تر و واقعے تر... آنقدر ڪہ نفس ڪم آوردم،بوسہ اے روے گوشم ڪاشت و گفت:اولادُنا اكبادُنا! تو جیگر گوشہ ے منے! قد ڪہ ڪشیدم،حجاب ڪہ ڪردم،پردہ هاے حیا ڪہ بیشتر بین مان جاے گرفت باز گفت:پیغمبرمون گفتہ اولادُنا اڪبادُنا! همین! یعنے هنوز هم "تو جیگر گوشہ ے منی"! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_چهاردهم #عطر_یاس #بخش_دوم . جگر گوشہ... چقدر سادہ...چقدر عمیق...چقدر نازڪ... چقدر لطیف... آخ حاج بابام...آخ آتام...بغض گلویم را گرفت. با صداے خشنِ ناآشنایے بہ خودم آمدم. _بیا پایین! خوش گذشتہ؟! پشت سر جملہ اش،در ماشین باز شد. با احتیاط از ماشین پیادہ شدم. چادرم را ڪیپ نگہ داشتم! ڪیپِ ڪیپ! حضور دو نفر را در دو طرفم احساس ڪردم،صداهاے مبهمے بہ گوشم مے رسید! صداے باز شدن قفل سنگینے در فضا پیچید. بعد از چند دقیقہ همان صدا گفت:وایسا! سپس دوبارہ صداے باز شدن درے آمد. ترس بہ جانم چنگ زد! _برو تو! چند قدم ڪہ برداشتم گفت:برو جلوتر! باز چند قدم برداشتم ڪہ گوشہ ے چادرم زیر پایم گیر ڪرد و زانویم خم شد. تازہ یادم افتاد زانویم زخم برداشتہ! ڪاسہ ے چینے دلش بہ حالم سوخت طاقت نیاورد و شڪست... انارها برایم اشڪ ریختند و همراہ تڪہ هاے شڪستہ ے ڪاسہ ے چینے،زانوهایم را بوسیدند! صداے بستہ شدن در ڪہ بلند شد مردد چشم بند را بہ سمت پیشانے ام بالا ڪشیدم. همہ جا تاریڪ بود،بہ زور هالہ اے از فضا دیدہ مے شد. شاید وسعت اتاق یا در واقع سلول بہ پنج شش متر هم نمے رسید! دیوارها خاڪسترے رنگ‌ بودند و پتوے ڪهنہ اے ڪف زمین پهن بود. آب دهانم را فرو دادم و بہ پاهاے برهنہ ام نگاہ ڪردم. خاڪے بودند و آغشتہ بہ سنگ ریزہ! تازہ متوجہ زخم هایم شدم. صورتم از درد در هم رفت،ڪشان ڪشان بہ سمت پتوے رنگ و رو رفتہ اے ڪہ شاید روزے قهوہ اے رنگ بود،رفتم! با اڪراہ روے آن نشستم،چادرِ سوغاتے مشهدِ خان جون طهارتش را از دست داد! چادر خاڪے را از روے پاهایم ڪنار زدم،سر زانوے شلوارم پارہ شدہ بود و خونے! دستم را روے زانوے چپم گذاشتم و لبخند بے جانے زدم. _از ڪجا بہ اینجا رسیدے رایحہ؟! از ڪوچہ پس ڪوچہ هاے منیریہ اے ڪہ اهلش یہ حاج خلیل میگفتن و دہ تا حاج خلیل از دهنشون بیرون مے ریخ؟! ڪہ جونِ حاج خلیل بود و دو تا دختراش! آخ محراب! ببین بہ ڪجا ڪشوندیم؟! دوبارہ بغض خودش را نشان داد،خواست از گلویم عبور ڪند و بہ چشم هایم برسد ڪہ ڪسے در را باز ڪرد! سریع چادر را روے پاهایم ڪشیدم،قبل از این ڪہ از جا بلند بشوم قامت مردے میان چهارچوب در نمایان شد! تنم ڪرخت شد و پاهایم بے توان،چند قدم ڪہ جلوتر آمد شناختمش! اعتماد بود! شلوار سیاہ و پیراهن سفید بہ تن! شیڪ و مرتب! عطر زدہ! خوشتیپ! بہ قول زهرا جنتلمن وار! چشم هایم را ریز ڪردم و با حرص بہ صورتش خیرہ شدم. بدون این ڪہ نگاہ از صورتم بگیرد با جدیت گفت:درد ببند! بہ ثانیہ نڪشیدہ در بستہ شد،خواستم دهان باز ڪنم ڪہ مودبانہ گفت:سلام! خانم نادرے! رایحہ...خانم! غریدم:حدس میزدم ڪار شما باشہ! مقابلم ایستاد،باز بدون این ڪہ چشم از چشم هایم بگیرد! لبخند مهربانے زد! _واے از این چشما! واے! با غیظ مقابل پایش تف ڪردم... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_اول . دوبارہ بغض خودش را نشان داد،خواست از گلویم عبور ڪند و بہ چشم هایم برسد ڪہ ڪسے در را باز ڪرد! سریع چادر را روے پاهایم ڪشیدم،قبل از این ڪہ از جا بلند بشوم قامت مردے میان چهارچوب در نمایان شد! تنم ڪرخت شد و پاهایم بے توان،چند قدم ڪہ جلوتر آمد شناختمش! اعتماد بود! شلوار سیاہ و پیراهن سفید بہ تن! شیڪ و مرتب! عطر زدہ! خوشتیپ! بہ قول زهرا جنتلمن وار! چشم هایم را ریز ڪردم و با حرص بہ صورتش خیرہ شدم. بدون این ڪہ نگاہ از صورتم بگیرد با جدیت گفت:درو ببند! بہ ثانیہ نڪشیدہ در بستہ شد،خواستم دهان باز ڪنم ڪہ مودبانہ گفت:سلام خانم نادرے! رایحہ...خانم! غریدم:حدس میزدم ڪار شما باشہ! مقابلم ایستاد،باز بدون این ڪہ چشم از چشم هایم بگیرد! لبخند مهربانے زد! _واے از این چشما! واے! با غیظ مقابل پایش تف ڪردم،ابرویے بالا انداخت و آب دهانش را فرو داد! خونسردتر از آن بود ڪہ بخواهد چیزے از حالش را لو بدهد! چشم هاے آبے رنگش صورتم را با دقت مے ڪاویدند. _ڪورشہ چِشے ڪہ نگاہ ناپاڪ روش باشہ! لبخند زد:چرا اون چشم؟! چرا نمیگے ڪور شہ چشمے ڪہ دنبال اون چشمہ؟! پوزخند زدم:چشمِ صورتش ڪور بشہ،چشمِ هوا و هوسش ڪہ ڪور نمیشہ! میشہ جناب اعتماد؟! لب هایش را از هم باز ڪرد:ڪدوم هوا و هوس؟! مگہ من از شما درخواست غیراخلاقے اے ڪردم؟! فڪر میڪردم روشن فڪرتر از اینا باشین ڪہ بخاطرہ یہ دعوت ناهار... ڪلامش را با خشم بریدم:اگہ هوا و هوس نیس پس چرا من اینجام؟! چرا وقتے از موعد زنگ زدنمون گذش ڪار بہ اینجا رسید؟! اگہ ادعا دارین ڪہ هوس و اجبارے در ڪار نیس،پیشنهاد دادین زنگ بزنم قرار بذاریم با زنگ نزدن جواب منفے دادم! لبخند ڪجے دهانش را باز ڪرد:مسئلہ این چیزا نیس! فریاد زدم:پس چیہ؟! دست هایش را داخل جیب شلوارش برد. _یعنے بهت نگفتہ؟! گیج نگاهش ڪردم:ڪے چیو نگفتہ؟! _همون جوونے ڪہ بهش ڪمڪ ڪردے از دستم در برہ! رنگ از صورتم پرید. _متوجہ نمیشم چے میگین! خندید،آرام و ڪوتاہ! _پسر همسایہ تون! محراب! محرابِ... فامیلیش چے بود؟! با ڪمے مڪث گفت:آهان! یادم اومد! محراب مولایے! الان باید خوزستان باشہ! قلبم بہ تپش افتاد. همہ چیز را راجع بہ محراب مے دانست! جدے بہ چشم هایم خیرہ شد:درست گفتم دیگہ؟! سرد جواب دادم:نمیدونم از چے حرف میزنین! چہ ڪمڪے؟! چہ ڪشڪے؟! چہ دوغے؟! نزدیڪتر شد،شاید دو سہ قدم هم فاصلہ نداشتیم! ڪمے عقب رفتم. _ڪشڪِ اقدام علیہ امنیت ملے و شخص شاہ! دوغِ اعلامیہ پخش ڪنے! خانم نادرے با حاشا ڪردن شما چیزے تغییر نمے ڪنہ! اون شب شناختمش! ابروهایم از شدت تعجب در هم رفتند. _ڪدوم شب؟! _همون شبے ڪہ با دوستاش ریختن خونہ م! همون شبے ڪہ نذاش یہ وسیلہ ے سالم تو خونہ م بمونہ! همون شب ڪہ چند تا مهمون دولتے داشتمو اومد دنبال قاب عڪس شما! پوزخند زدم:مسخره س! _واقعا نگفتہ چہ گنگستر بازے اے درآوردہ؟! چشم هاے متعجبم جواب را دادند. تعجب و بے خبرے ام را ڪہ دید گفت:دو سہ شب قبل از عید فطر بود. چندتا مهمون مهم داشتم. یهو در خونہ باز شد و چندنفر ڪہ صورتشونو پوشوندہ بودن با اسلحہ و چاقو ریختن تو خونہ! خونہ رو بہ هم ریختن و چند نفرے شروع ڪردن بہ ڪتڪ زدنم. یڪے شون بلندم ڪرد گفت یا امانتے شو پس میدم یا جونمو میگیرہ! پرسیدم ڪدوم امانتے؟!‌ گفت خوب فڪر ڪن فلان روز چے آوردے خونہ ت! تاریخیو گفت ڪہ اومدہ بودم خونہ تونو قاب عڪستو توے اتاقت دیدم! دید حرفے نمیزنم با چاقو یہ خط ڪوتاہ زیر گلوم ڪشید،یہ خراش ڪوچولو! گفت ما شاهرگ میدیم ناموس نہ! از ڪسے ام ڪہ چشمش دنبال ناموسمون باشہ شاهرگ مے گیریم! مطمئن شدم از تو حرف میزنہ!‌ مگہ جز چشماے تو ڪے منو وسوسہ ڪردہ بود ڪہ پا رو قانوناے ڪار و وظیفہ م بذارم؟! گفتم پس خودتے! اومدے دنبال قاب عڪسش! گفت حرف زیادے نزن امانتیمو بدہ! دوستاش وحشے تر از خودش بودن. قاب عڪسو ازم گرفتو تهدید ڪرد دیگہ بهت فڪرم نڪنم! نفسم بند آمدہ بود،با زبان لب هایم را تر ڪردم. خون از قلبم بہ صورتم دوید،محراب چہ ڪردہ بود؟! محراب،با خودش و من چہ ڪردہ بود؟! شاید هم باید بہ خودم مے گفتم،من با خودم و محراب چہ ڪردہ بودم؟! از خودم بدم آمد! از رایحہ اے ڪہ براے خودش و محراب و حاج بابایش چنین چاهے ڪندہ بود! ڪاش آن روز ڪمڪش نمے ڪردم،خودش فرار میڪرد و همہ چیز ختم بہ خیر مے شد. ڪاش آن روز نمے گذاشتم اعتماد چشم هایم را ببیند! ڪاش و ڪاش و ڪاش... هزاربار "اے ڪاش"... صداے اعتماد از فڪر و خیال بیرونم ڪشید. _حرفِ من زنگ زدن شما نیس! ڪہ ڪاش میذاش همہ چیز بین من و شما ختم بہ خیر بشہ! با نامردے جلو اومد با نامردے جوابشو گرفت! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_دوم . میدونے چند روز مامور گذاشتم تا ڪشیڪ بڪشہ ڪہ یہ روز ڪسے خونہ تون نباشہ بتونن اون اعلامیہ ها رو زیر تشڪ تختت جاسازے ڪنن؟! متحیر بہ چشم هایش نگاہ ڪردم:از شما چہ ڪارایے ڪہ برنمیاد! چقد راحت میتونین حقو ناحق ڪنین! این بار او پوزخند زد:منتظرم بیاد حرفشو ثابت ڪنہ! جانم بہ لرزہ افتاد! _یعنے چے؟! بہ سمت در رفت. مقابل در ڪہ رسید سرش را برگرداند:یعنے یا حرفشو ثابت میڪنہ و خودشو اطلاعاتے ڪہ دارہ رو تحویل ما میدہ یا... مڪث ڪرد و آهے ڪشید! _یا باید ثابت ڪنین اون اعلامیہ ها براے شما نبودہ! جان از تنم رفت اما اجازہ ندادم زانوهایم خم بشوند. تقہ اے بہ در زد و در باز شد. تا زمانی که از دیدم خارج بشود بدون هیچ نگرانے و ترسے خیرہ نگاهش ڪردم. در ڪہ بستہ شد صدایش را شنیدم. _محمودے! _بعلہ قربان؟! _احدے اجازہ ندارہ از جلوے این سلول رد شہ! فقط خودت براے خانم ناهار و شام میارے و میرے ولاغیر! محمودے نامے ڪہ صدایش زد چیزے گفت و صدایشان دور شد! با دور شدن اعتماد پاهایم دلیلے براے مقاومت ندیدند و روے زمین نشستند. زانوهایم را در بغل گرفتم و بے مقدمہ قطرہ ے اشڪے گونہ ام را نوازش ڪرد! _آخ محراب! آخ... اشڪ هایم شدت گرفت. باید دعا میڪردم بازگردد و خودش را تحویل اعتماد بدهد؟! یا برنگردد و دست اعتماد بہ سایہ اش هم نرسد؟! سرم را بہ زانوهایم چسباندم و خدا را از تہ دل صدا زدم! ڪہ عاقبت این ماجرا ختم بہ خیر شود! نہ براے من! براے حاج بابا و محراب! •♡• از لحظہ اے ڪہ اعتماد بیرون رفت تا چند ساعت بعد درِ سلول نمور و تاریڪ باز نشد. با صداے باز شدن در خودم را جمع ڪردم و هراسیدہ بہ در خیرہ شدم. مردے قد متوسط و لاغر اندام وارد شد. سیبل دستہ موتورے داشت و صورتے زرد. موهاے وسط سرش ریختہ بود و نزارتر نشانش مے داد! سینے ڪوچڪ گردے را با احتیاط ڪنار پایم گذاشت. بشقابے برنج و ڪاسہ اے مملو از خورشت قیمہ همراہ لیوانے آب در سینے جا گرفتہ بود. مرد صاف ایستاد و با صداے خش دارش گفت:این از غذاے پرسنلہ! جناب اعتماد سپردن حساب شما از بقیہ ے زندانیا سوا باشہ! توے این سلول ڪسے رفت و آمد نمے ڪنہ. ڪارے داشتین بهم بگین! پوزخند زدم چہ الطاف بزرگے! خواست بہ سمت در برود ڪہ صدایے از گلویم خارج شد! _من ڪجام؟! نگاهے بہ صورتم انداخت و جواب داد:نمیتونم بگم! بے توجہ پرسیدم:ڪمیتہ ے مشترڪ؟! چند ثانیہ نگاهم ڪرد و لب زد:نہ! وگرنہ ڪہ حسابتون با ڪرام الڪاتبین بود! سپس رفت! نگاهے بہ سینے غذا انداختم و از خودم دورش ڪردم! چرا باید اعتماد مے ڪردم؟! از ڪجا معلوم چیزے بہ خوردم نمے دادند؟! اما منطقم گفت اگر قرار بود اعتماد ڪارے ڪند بدون چیز خور ڪردن هم مے توانست! دور دور اوست! با این حال رغبتے بہ خوردن غذا نداشتم. دل نگران حاج بابا و مامان فهیمہ بودم! طفلے حاج بابا! حتما غیرت آذرے اش همراہ خون در رگش در جوش و خروش بود! مطمئنا از این شهربانے بہ آن ڪمیتہ دنبال من مے گشت. حتما در این بین گاهے هم توان پاها و صافے ڪمرش را از دست مے داد و عمو باقر یا امیرعباس عصاے دستش مے شدند! آن ها چہ مے فهمیدند حاج بابا چہ مے ڪشد؟! عمو باقر ڪہ دختر نداشت بداند حاج بابا چہ حالے دارد! عمو باقر دختر نداشت ڪہ بداند الان حاج بابا آرزو میڪند ڪاش هزار پسر داشت و هر هزار نفرشان اسیر ساواڪ مے شدند اما سایہ ے دختر جوانش نہ! چہ دل آشوب بود حاج بابایم. حس میڪردم و ضربان قلبم بالا و پایین میشد! نہ! حتما عمو باقر حال حاج بابا را مے فهمید! خودش مے گفت من و ریحانہ مثل دخترهاے نداشتہ اش هستیم. دخترهایے ڪہ حسرت داشتنشان را داشت! حتما حال او هم بد بود. حتما رگ غیرت او هم باد ڪردہ بود! حتما هرطور شدہ بہ محراب خبر مے داد! نمیداستم با خودم چہ مے گویم،قطعا هذیان مے گفتم. شاید تب هم داشتم،دستم را روے پیشانے ام گذاشتم اما سرد بود. نفس عمیقے ڪشیدم ڪہ بینے ام از بویے آشنا پر شد! بویے شبیہ بہ بوے خون! آمیختہ بہ بوے چرڪ و عرق! عق زدم،سریع دستم را روے دهانم گذاشتم و سعے ڪردم محتوایات نداشتہ ے معدہ ام را بالا نیاورم! اگر اعتماد بہ من لطف داشت و این وضعیتم بود واے بہ حال زندانیان دیگر! •♡• چهار روز از بودنم در آن سلول مے گذشت. در تمام آن چهار روز فقط بوے خون بہ مشامم مے رسید و هر از گاهے صداے فریاد و فحش و نالہ! فحش هایے ڪہ با شنیدنشان صورتم رنگ بہ رنگ مے شد و تنم از شرم داغ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_سوم . آن مرد یا همان محمودے وقت صبحانہ و ناهار و شام،سینے غذایے برایم مے آورد و مے رفت. وقتے براے وعدہ ے بعدے مے آمد و مے دید سینے غذا دست نخوردہ است زمزمہ مے ڪرد:شرایطو از این بدتر نڪن! ڪارت بیخ دارہ! سپس سینے را بر مے داشت و مے رفت. در تمام آن چهار روز لب بہ چیزے نزدم،دلم از ضعف مالش مے رفت و چشم هایم سیاهے اما مقاومت مے ڪردم! چطور مے توانستم راحت غذا بخورم در حالے ڪہ نمیدانستم بہ مردے ڪہ در سلول مجاورم ساڪن بود چیزے براے خوردن مے دادند یا نہ؟! چطور در آن شرایط چیزے از گلویم پایین مے رفت؟! شب آخر ڪہ محمودے برایم شام آورد،طاقت نیاوردم و پرسیدم:آقاے اعتماد نمیان؟! بدون این ڪه‌ نگاهم ڪند جواب داد:اینجا موندگار نیستے! آقا از این ڪہ اینجایین راضے نیس! سپس بدون این ڪہ اجازہ ے سوال پرسیدن بہ من بدهد بہ سمت در رفت. وقتے در را قفل مے ڪرد گفت:خیلے زود میرین پیش خود آقا! سپس در را قفل ڪرد،با آن حال و ضعف مثل فنر از جایم پریدم و بہ سمت در رفتم. محڪم در را ڪوبیدم و فریاد زدم:یعنے چے آقاے محمودے؟! اما هرچہ فریاد زدم و در را ڪوبیدم پاسخے دریافت نڪردم! از شدت عصبانیت خواستم سینے غذا را بہ سمت دیوار پرت ڪنم ڪہ یاد حرف حاج بابا افتادم! _قیزیم! حواست بہ تمیز غذا خوردنت باشہ! مبادا شلختہ و ڪثیف غذا بخورے و نعمت خدا رو هدر بدے. این آب و غذا حرمت دارہ! براش عرق ریختہ شدہ! زحمت ڪشیدہ شدہ تا بیاد سر سفرہ و بشہ گوشت و خونِ تن منو تو! با یادآورے صدا و صحبت هاے حاج بابا بغض بہ گلویم چنگ انداخت. نگاهم بہ چند مورچہ اے ڪہ گوشہ ے سلول در رفت و آمد بودند افتاد. چند دانہ برنج ڪف دستم ریختم و بہ سمتشان رفتم. آهستہ دانہ هاے برنج را ڪنارشان گذاشتم و زمزمہ ڪردم:خدا روزے رسونہ! آهے ڪشیدم و ادامہ دادم:روزے شما رو رسوند! روزے منم میرسونہ! با هول و ولا دانہ هاے برنج را روے دوش انداختند و بہ سمت لانہ ے شان دویدند. حتما زن و بچہ اے گرسنہ داشتند،شاید هم یڪ دختر چشم بہ راہ! مثلِ من! بے شڪ خدا روزے من را هم مے رساند! البتہ اگر محراب،روزیِ زندگیِ من بود... •♡• صبح روز پنجم،دو مرد با اخم و تخم وارد سلولم شدند. گفتند آمادہ ے رفتن باشم! تا پرسیدم ڪجا؟! نگاهِ غضب آلود یڪے شان صدایم را خفہ ڪرد! مشخص بود خیلے سعے مے ڪنند آرام باشند و چڪ و لگدے نثار تنم نڪنند! خاڪ،چادرِ تبرڪِ خان جون را گرفتہ بود! چشم بندے بہ چشم هایم بستند و گفتند راہ بیوفتم! دل آشوب از سلولے ڪہ چهار روز مهمانش بودم بیرون آمدم. دم پایے پلاستیڪے پایم بود،دم پایے هایے ڪہ یڪے دو سایز بہ پایم بزرگ تر بودند و گاهے با گوشہ ے چادرم هم دست مے شدند تا زمین بخورم‌. بہ زور تعادلم را ڪنترل مے ڪردم،دل نازڪ نبودم اما وقتے زمین میخوردم و دست نامحرم دور بازویم مے پیچید دلم بہ حال خودم و حاج بابا ریش مے شد! وقتے مے گفتند "تنہ لَشتو تڪون بدہ!" و مابقے فحش هاے آبدار را بہ زور در سینہ ے شان حبس مے ڪردند،دلم مے گرفت! من ڪہ بہ این چیزها عادت نداشتم! دختر ارشد و نازپروردہ ے حاج خلیل بودم! از حاج بابایم صداے بلند نشنیدہ بودم چہ برسد بہ فحش هاے رڪیڪ و ناموسے! وقتے براے دیدن حاج بابا و عموباقر بہ بازار بزرگ مے رفتم،نصف بازار سر پایین مے انداخت و دست بہ سینہ سلامم مے ڪرد! اندرونے و این حرف ها نداشتیم اما جز عمو باقر و محراب همہ ے دوستان حاج بابا و مردهاے همسایہ از سر حرمت بہ صورتم نگاہ نمے ڪردند! هفتہ اے سہ چهار روزش را حمام بودم و هر صبح با قربان صدقہ هاے مامان فهیم چشم باز مے ڪردم حالا بہ جایے رسیدہ بودم ڪہ پنج روز حمام نرفتہ بودم و بوے عرق مے دادم! سر زانوهایم را خون مُردہ گرفتہ بود! با لباس راحتے و چادر رنگے میان نگاہ چند مرد مے گشتم و آن بیرون حاج بابام داشت از غیرت مے مُرد! ڪمے بعد سوار ماشین شدیم،نمیدانم چقدر زمان گذشت ڪہ ماشین از حرڪت ایستاد. رانندہ بوقے زد و صداے باز شدن در آمد! چند ثانیہ بعد در ماشین باز شد. باز صداے نالہ و فریاد بہ گوشم رسید! پس از جهنمے بہ جهنمے دیگر تبعید شدہ بودم! دستے روے بازویم نشست ڪہ غریدم:خودم میتونم بیام! با حالت نفرت انگیزے خندید و دستش را کنار ڪشید! گفت بہ سمتے برویم. دو سہ دقیقہ ڪہ گذشت بویے بہ مشامم خورد! بوے خون اما اینجا آمیختہ بہ عطرهاے فرانسوے! هوا خفہ بود،تنها صدایے ڪہ بہ گوش مے رسید؛صداے نالہ بود! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . مرد گفت بایستم و دوبارہ صداے باز شدن درے آمد! این بار گفت داخل بشوم چند قدم بہ سمت جلو برداشتم و مردد دم‌ پایے هایم را درآوردم. پایم روے موڪت زبرے قرار گرفت. _میتونے چشم بندتو بردارے! سپس در بستہ شد! نفس عمیقے ڪشیدم و بے رغبت چشم بندم را برداشتم. زیر پایم موڪت ڪهنہ اما تمیزِ خاڪسترے رنگے پهن بود. آرام نگاهم را بالا بردم. دیوارهاے اتاق،هم رنگ موڪت بودند اما ڪمے روشن تر. هم قد و قوارہ ے همان سلول قبلے بود فقط تمیز تر و روشن تر. همین! تڪیہ ام را بہ دیوار دادم. نگاهے بہ در و دیوار انداختم و گفتم:اونجا ڪجا بود؟! اینجا ڪجاس؟! بے اختیار ذڪرے ڪہ خان جون بعد از نمازهایش زمزمہ مے ڪرد را بلند خواندم! _یا فارجَ الهَم و ڪاشفَ الغَم... اے گشایش دهندہ ے دل تنگِ بندگان و برطرف سازندہ ے غم از دل ها! •♡• سہ روز از نقل مڪانم مے گذشت،خبرے از اعتماد نبود. هیچڪس بہ سراغم نمے آمد،فقط مرد دیگرے جاے آقاے محمودے را گرفتہ بود و هر وعدہ برایم غذا مے آورد و مے رفت. هر روز صداے نالہ و فریاد بہ گوشم مے رسید. صداهایے ڪہ دیگر شدہ بود سوهان روحم و گاهے اشڪم را در مے آورد! گاهے در بین شان صداے جلز و ولز تن از شدت برخورد سیم ڪابل برق را تشخیص مے دادم! گاهے هم صداے شڪستہ شدن استخوان! وقتی نمے توانستم طاقت بیاورم،دست هایم را روے گوش هایم مے گذاشتم و بلند بلند سورہ هایے ڪہ از قرآن حفظ بودم مے خواندم تا نشنوم! جانے براے مقاومت در برابر غذا خوردن نداشتم اما چند قاشق ڪہ میخوردم معدہ ام غذا را پس مے زد. انگار مے دانست این نان از خون و زحمت مردم است! دلتنگ حاج بابا و صورت جدے اش بودم،دلتنگ مامان فهیم و ریحانہ ے معصومم! حتما وقتے از مدرسہ بازگشتہ و خون انارها را ڪنار حوض دیدہ مثل گنجشڪ لرزیدہ و در خودش جمع شدہ! دلتنگ خانہ بودم،اتاقم،بوے چاے هل دار و نان تازہ اے ڪہ حاج بابا مے گرفت و این اواخر گاهے امیرعباس! دلتنگ نور و هواے آزاد! دلتنگ عمو باقر و لبخند هاے مهربانش،صحبت هاے خالہ ماہ گل راجع بہ ازدواج محراب و الناز و عمارت ڪوچڪ سفید رنگ ڪہ قرار بود دختر حاج فتاح عروسش بشود! بیشتر از همہ دلتنگ محراب! حتے بیشتر از حاج بابا و مامان فهیم و ریحانہ دلتنگش بودم! خیلے بیشتر... دلتنگ و دل نگران... نمے دانم چقدر از روز چهارم گذشتہ بود و ساعت چند بود ڪہ در باز شد. اما مے دانستم وقت ناهار و شام نیست! ڪنجڪاو نگاهم را بہ در دوختم،مردے قدبلند و چهارشانہ میان چهارچوب در نمایان شد. صورتش تراشیدہ بود و نگاهش سرد! از لحنش تنم یخ زد! _پاشو! آب دهنم را فرو دادم و بلند شدم. ڪمے از در فاصلہ گرفت،تردیدم را ڪہ دید گفت:یالا بیا بیرون! متعجب نگاهش ڪردم و بہ در نزدیڪ شدم. دم پایے هایم را بہ پا ڪردم و دنبال مرد راہ افتادم. نور ڪمے در فضا موج میزد با این حال براے منے ڪہ چشمم بہ تاریڪے عادت ڪردہ بود غنیمت بہ شمار مے آمد! لخ لخ ڪنان دنبال آن مرد قدم بر مے داشتم. خوب بہ در و دیوار نگاہ ڪردم،اینجا برایم آشنا بود! از راهرو ڪہ گذشتیم و وارد راهروے دیگرے شدیم مطمئن شدم در ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے هستم و مقصدمان دفتر اعتماد است! حدسم درست بود دو سہ دقیقہ بعد مقابل اتاق اعتماد بودم. مرد چند تقہ بہ در زد،صداے اعتماد آمد:بلہ؟! مرد در را باز ڪرد و نگاهے بہ داخل اتاق انداخت! _قربان! آوردمشون! صداے اعتماد بہ گوشم خورد:میتونے برے! مرد خودش را ڪنار ڪشید تا من وارد بشوم. آب دهانم را با شدت فرو دادم و وارد اتاق شدم. در پشت سرم بستہ شد،خواستم حرفے بزنم ڪہ نگاهم بہ محراب افتاد! ڪم ماندہ بود قلبم از سینہ بیرون بزند و چشم هایم از حدقہ! این جا چہ مے ڪرد؟! لب هایم لرزید اما صدایے از گلویم خارج نشد! نزدیڪ میز اعتماد ایستادہ بود و با حرص لبش را مے جوید! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_پنجم . چهرہ اش آشفتہ بود و لباس تنش ڪمے شلختہ! شلوار مشڪے رنگے بہ پا داشت و پیراهن چروڪِ آبے رنگے بہ تن! من را ڪہ دید لبش را رها ڪرد و حرص را بہ چشم هایش داد. سیب گلویش لرزید،خواست بہ سمتم قدم بردارد ڪہ اعتماد گفت:بهترہ همین جا وایسے! اشڪ بہ چشم هایم هجوم آورد،خواستم دهان باز ڪنم ڪہ اعتماد گفت:خانم نادرے! این آقا میگن ڪہ اون اعلامیہ ها رو ایشون تو اتاقتون جاسازے ڪردہ بودن! هاج و واج بہ محراب خیرہ شدم،او هم خیرہ ے من بود! خیرہ ے صورت و تن نزارم! نگرانے و حرص در چشم هایش موج میزد! اعتماد جملاتے گفت ڪہ متوجہ نشدم. صداے چشم هاے محراب ڪہ اجازہ نمے داد صداے دیگرے بشنوم! چشم هایش بلند گفتند: "این چہ سر و وضعیہ دختر حاج خلیل؟! تو ڪہ شهرہ بودے بہ خوش پوشے و مرتب بودن!" اشڪ دیدم را تار ڪرد اما شنیدن صداے نگاهش ڪہ چشم نمے خواست! دل میخواست! ڪہ این روزها هرچہ نداشتم،دل را خوب داشتم! دل داشتم ڪہ اینجا بودم! باز گفت: "این صورت تڪیدہ و چشماے گود افتادہ برا توئہ؟! این لباے ترڪ خوردہ و صورت ترسیدہ برا توئہ؟! باهات چے ڪار ڪردن؟!" اجازہ ندادم اشڪ از چشمم خارج شود. اعتماد ڪہ دید توجهے بہ حرف هایش نداریم بلند شد و بہ سمت محراب رفت. چند قدم بہ سمتشان برداشتم ڪہ ناگهان محراب در یڪ حرڪت ڪلت جیبے اعتماد را از ڪمرش آزاد ڪرد و بہ سمت پیشانے اش گرفت! ڪلت را محڪم نگہ داشتہ بود،با حرص گفت:اگہ تڪون بخورے یا بہ ڪسے خبر بدے میرے اون دنیا! اعتماد خونسرد پوزخند زد:اینجا جاے این گنگستر بازیا نیس بچہ جون! محراب هم پوزخند زد:اون شب تو خونہ ت یہ چشمہ شو نشون دادم! ڪلہ خراب تر از اون چیزے ام ڪہ فڪرشو بڪنے! سپس نیم نگاهے بہ من انداخت و ادامہ داد:ڪہ اگہ نبودم اینجا نبودم! با من میاے بیرون! رایحہ صحیح و سالم از اینجا میرہ بیرون بعدش منو تو میمونیم! اعتماد ابرو بالا انداخت:و اگہ این ڪارو نڪنم؟! محراب لبخند ڪجے زد:بدم نمیاد یہ لجنے مثل تو رو بڪشم! من ڪہ پام اینجا وا شدہ بذار ڪشتن یہ آدم ڪشِ رذلم بیاد روش! بہ خودم آمدم و فریاد زدم:دارے چیڪار میڪنے؟! بدون این ڪہ از اعتماد چشم بگیرد جواب داد:ڪارے ڪہ درستہ! تمام تنم مے لرزید:اون ڪلتو پسش بدہ! ڪارو بدتر نڪن! بے توجہ بہ من ڪلت را بہ شقیقہ ے اعتماد چسباند و پشت سرش ایستاد. دست دور گردنش انداخت و با خشونت گفت:را بیوفت! میخوام ببینم چقد براے دوستات مے ارزے! سپس با سر زانو محڪم بہ پشت پایش ڪوبید. اعتماد گفت:فقط دارے گور خودتو میڪنے! محراب عصبے خندید و جوابے نداد. در را باز ڪرد و اعتماد را بہ سمت جلو هل داد. سرش را بہ سمت من برگرداند:چرا وایسادے؟! بجنب دیگہ! اشڪم طاقت نیاورد و مقابل چشم هایش زانو زد! صدایم مے لرزید:نمیام! دارے با جونت بازے میڪنے! خیرہ نگاهم ڪرد:جونمو از دست بدم برام آسون ترہ تا... آب دهانش را با ادامہ ے جملہ اش فرو داد. صداے چند مرد نزدیڪ شد. در هرج و مرج بودند و بہ محراب مے گفتند حماقت نڪند! نگاهش را از صورتم گرفت و ڪلت را محڪم تر بہ شقیقہ ے اعتماد چسباند! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_شانزدهم #عطر_یاس #بخش_اول . محراب عصبے خندید و جوابے نداد. در را باز ڪرد و اعتماد را بہ سمت جلو هل داد. سرش را بہ سمت من برگرداند:چرا وایسادے؟! بجنب دیگہ! اشڪم طاقت نیاورد و مقابل چشم هایش زانو زد. صدایم مے لرزید:نمیام! دارے با جونت بازے میڪنے! خیرہ نگاهم ڪرد:جونمو از دست بدم برام آسون ترہ تا... آب دهانش را با ادامہ ے جملہ اش فرو داد. صداے چند مرد نزدیڪ شد. در هرج و مرج بودند و بہ محراب مے گفتند حماقت نڪند! نگاهش را از صورتم گرفت و ڪلت را محڪم تر بہ شقیقہ ے اعتماد چسباند! لحنش جدے شد و سرد:وقتو تلف نڪن! این راہ،برگشت ندارہ! اعتماد خندید:براے تو نہ ولے براے خانم نادرے... محراب اجازہ نداد جملہ اش تمام بشود. _بهترہ دهنتو ببندے! زبان سرخ،سرِ سبز میدهد بر باد! سپس سر من فریاد ڪشید:را بیوفت! گوش هایم لرزید و همراهش تنم! آب دهانم را فرو دادم و بہ سمتش قدم برداشتم. ڪنارش ڪہ رسیدم گفت:باید سریع بدویے! سرم را تڪان دادم و دم پایے هایم را در آوردم. _جلوتر از من برو! گنگ نگاهش ڪردم. در آن شرایط لبخند زد:عادت ندارم ڪسیو پشت سرم جا بذارم! جلو باشے بهترہ! سپس بلند طورے ڪہ همہ بشنوند رو بہ اعتماد گفت:بہ آدمات بگو اسلحہ شونو بذارن زمین و راهو باز ڪنن. اگہ بذارن بے دردسر از اینجا رد بشیم زندہ میمونے وگرنہ فاتحہ تو بخون! اعتماد خونسرد جواب داد:ڪیو از چے میترسونے بچہ جون؟! نگاهم بہ بیرون اتاق افتاد،چهار فردِ مسلح در راهرو ایستادہ بودند و اسلحہ هایشان بہ سمت محراب و اعتماد بود. محراب نگاهے بہ من انداخت و اسلحہ را از ڪنار شقیقہ ے اعتماد پایین ڪشید. _اسلحہ هاتونو میذارین رو زمین یا به گولہ حرومش ڪنم؟! آن چهار نفر بدون توجہ بہ محراب نزدیڪ شدند. متعجب بہ دستش خیرہ شدم،ناگهان اسلحہ را بہ سمت پاے اعتماد گرفت و شلیڪ ڪرد! پلڪ هایم پرید،مات و مبهوت بہ پاے غرق در خون و گلوے اعتماد ڪہ بہ فریاد باز شد،خیرہ شدم. _چے...چے ڪار ڪردے؟! جوابے نداد،صورت اعتماد از درد جمع شد. نالہ اے ڪرد و فریاد ڪشید:دیونہ ے زنجیرے! این بار محراب بے خیال گفت:میگے بڪشن ڪنار یا با مغزتم همین ڪارو ڪنم؟! انتخاب با خودت! صدایے از بیرون پرسید:چے میخواے؟! محراب بہ من اشارہ ڪرد ڪہ جلوتر بروم،ڪرخت و بدحال بہ سمتش قدم برداشتم و ڪنارش ایستادم. با سر بہ من اشارہ ڪرد:بیرون بردن ڪسے ڪہ بے گناہ اینجاس! مرد اسلحہ اش را پایین گرفت:مملڪت قانون دارہ پسر جون! اوضاع رو بیخ دار تر نڪنے! محراب پوزخند زد:ڪدوم قانون؟! ڪدوم مملڪت؟! مگہ گذاشتین مملڪتے بمونہ! ببین آقاے نسبتا محترم! اگہ واسہ هر حقے ڪہ تو و بالادستیات ازمون گرفتین،هر آزادے اے ڪہ ازمون حبسش ڪردین و تن و سر لختے رو بہ اسم آزادے تو دهنمون ڪوبیدین،هر مظلومے ڪہ بے گناہ خونشو ریختین ڪوتاہ اومدیم اما براے ناموسمون ڪوتاہ نمیایم! جرم این دختر اینہ ڪہ همڪار شما ازش خوشش اومدہ و بهش جواب نہ دادہ! ڪدوم قانون همچین اجازہ اے بہ شما دادہ؟! الان وقتو حوصلہ ے نطق ندارم،اگہ میخواین آدمتون زندہ بمونہ اسلحہ هاتونو بدینو راهو باز ڪنین. بذارین بے سر و صدا بریم! وگرنہ من از شڪنجہ و مردن هیچ ترسے ندارم! بہ ما یاد دادن مرگمون،دلپسندتر از زندگے ڪردنمون باشہ! مردے ڪہ جلوتر از همہ ایستادہ بود دندان قروچہ اے ڪرد و بلند گفت:اسلحہ ها رو زمین! مردے از پشت سر نزدیڪش شد و گفت:اما قربان... فریاد زد:گفتم اسلحہ ها رو زمین! این احمق،ڪلہ شق تر از ایناس ڪہ بذارہ خودشو اعتماد زندہ بمونن! سپس با اخم بہ محراب خیرہ شد،عرق سرد روے تنم نشست. هر چهار نفر کلت هایشان را آرام روے زمین گذاشتند،محراب نفسش را بیرون داد و بہ یڪے از آن ها اشارہ ڪرد:تو! هر چهارتا اسلحہ رو با پات هول بدہ جلوے پاے من! مرد مردد و خشمگین کلت ها را با پایش بہ سمت مان سوق داد. محراب آرام گفت:برو جلو! اسلحہ ها رو بردار! فاصلہ ت با ما یہ قدم باشہ! سرم را بہ نشانہ ے "باشه" تڪان دادم و از ڪنار اعتماد گذشتم. همین ڪہ جلوے اعتماد ایستادم از پشت سر گفت:میخواے شریڪ حماقتاے این بشے؟! آب دهانم را فرو دادم و چیزے نگفتم. با احتیاط ڪلت ها را از روے زمین برداشتم. افرادے ڪہ در راهرو ایستادہ بودند پراڪندہ شدند و ڪنار ایستادند. صداے محراب جدے بود و محڪم. _حرڪت ڪن! حواست بہ اطراف باشہ! نفسم را بیرون دادم و اولین قدم را برداشتم،پاهایم روے موزاییڪ هاے سرد بالا و پایین شدند. نفسم در سینہ حبس شدہ بود،از نزدیڪ هر ماجمور ساواڪے ڪہ رد میشدم قلبم از سینہ بیرون میزد و دوبارہ سر جایش بر مے گشت! صداے نفس هاے ڪشدار و بے رمق اعتماد هم شدہ بود سوهان روحم! ڪلت ها را محڪم بہ قفسہ ے سینہ ام چسباندہ بودم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_شانزدهم #عطر_یاس #بخش_دوم . نمیدانم چقدر طول ڪشید تا از آن راهروے سیاہ و پر خون رد بشویم،براے من ساعت ها طول ڪشید! نہ ساعت ها نہ! بہ اندازہ ے سال ها! بہ اندازہ ے تمام هجدہ سال عمرم! بہ اندازہ ے قطرہ قطرہ خون هایے ڪہ روے آن موزاییڪ ها چڪہ ڪردہ و در گلوے زمینِ زندان جمع شدہ بود! نور خورشید ڪہ بہ چشم هایم تابید،دلم ڪمے گرم شد. حیاط خلوت بود و بے عابر. با راهنمایے محراب بہ سمت در بزرگ پستہ اے رنگ رفتم. درے ڪہ روز اول،با پاے خودم از چهارچوبش عبور ڪردم. نگهبان متعجب نگاهمان ڪرد،خواست اسلحہ اش را از ڪمرش آزاد ڪند ڪہ اعتماد نالید:خسروے! درو باز ڪن! نگهبان سرے تڪان داد و قفل در را باز ڪرد،محراب اسلحہ را بہ سمتش گرفت و گفت:اسلحہ تو بذار زمین! مرد با ڪمے مڪث ڪلت را از ڪمرش باز ڪرد و روے زمین انداخت. محراب رو بہ من گفت:اسلحہ رو با پات سر بدہ بیرون در! سرم را تڪان دادم و سریع با پایم ضربہ اے نثارش ڪردم ڪہ نزدیڪ در افتاد. بہ نگهبان زل زد:روتو برگردون! دستا رو سر! مرد خواست قدمے بہ سمت مان بردارد ڪہ محراب ڪلت را بہ سمتش گرفت و نزدیڪ پایش شلیڪ ڪرد! مرد غرید! محراب اخم ڪرد:روتو برگردون! یالا! نیومدم خالہ بازے! اعتماد لب زد:دارے خودتو این دخترو بدبخت میڪنے! نگهبان پشت بہ ما ایستاد و دست هایش را روے سرش گذاشت. محراب با سر بہ سمت دیوار پشتے اشارہ ڪرد،شانہ بالا انداختم ڪہ "یعنے چے؟!" حرڪت لب هایش را خواندم. _اونجا منتظرتن! خواستم بگویم "پس تو چے؟!" ڪہ صدایے از داخل ساختمان پیچید،صدا هر ثانیہ نزدیڪ و نزدیڪتر مے شد. محراب با حرص اما آرام با ڪلت بہ بازویم ضربہ اے زد و گفت:منتظر چے اے؟! این همہ راہ نیومدم ڪہ دوبارہ برگردے اون تو! گیج پرسیدم:پس...پس تو چے؟! حصار دست هایش را دور تن اعتماد تنگ تر ڪرد،عرق روے پیشانے اش نشستہ بود و ڪمے نفس نفس میزد. مضطرب نگاهے بہ پشت سر انداخت و گفت:فقط سریع برو! دارن میان! مردد بہ سمت در رفتم،اشڪے روے گونہ ام لغزید. حالم را ڪہ دید،اخم هایش در هم رفت. _اتفاقے نمیوفتہ البتہ اگہ بجنبے! کلتا رو بذار رو زمین! کلت ها رو روے زمین گذاشتم،بغض صدایم را لرزاند:محراب! یعنی آقا محراب! من... انگشت اشارہ اش را روے بینے اش گذاشت:هیس! وقت براے حرف زدن زیادہ! اشڪ دیدم را تار ڪرد:مطمئنے؟! چشم هایش خندیدند:شڪ ندارم! برو! بغضم را قورت دادم و سرم را تڪان،از چهارچوب در عبور ڪردم. چادرم را جمع ڪردم و زیر بغلم زدم. با تمام توانے ڪہ داشتم بہ سمت ڪوچہ پشتے دویدم. نگاهے بہ پشت سرم انداختم،در با شدت بستہ شد و صداے تیرے آمد! قلبم همراہ پاهایم از حرڪت ایستاد،نفس نفس میزدم. در آن هواے سوزناڪ،عرق از سر و رویم چڪہ میڪرد. خواستم بہ سمت ساختمان ڪمیتہ برگردم ڪہ صداے بوق ماشینے باعث شد سر برگردانم. پیڪان نارنجے رنگے ڪہ روے پلاڪش رنگ پاشیدہ شدہ بود،ڪنارم ترمز ڪرد. مردے ڪہ صورتش را با شال مشڪے رنگے پوشاندہ بود بلند گفت:بدو بالا رایحہ! متعجب سر خم ڪردم،چشم هایش شبیہ چشم هاے امیرعباس بودند! لب زدم:پسرعمہ؟! بے توجہ گفت:بدو بالا! سریع در سمت ڪمڪ رانندہ را باز ڪردم،همین ڪہ داخل ماشین نشستم صداے باز شدن در زندان و فریاد مردے بہ گوشم خورد. _ایست! امیرعباس سریع فرمان را چرخاند و دور زد. چند متر بیشتر نرفتہ بودیم ڪہ صداے برخورد گلولہ با بدنہ ے ماشین باعث شد جیغ بڪشم. صداے امیرعباس بالا رفت:آروم باش! سرتو بدزد! سپس سرعتش را بیشتر ڪرد،صداے شلیڪ گلولہ ے دیگرے بلند شد. دوبارہ بغضم سرباز ڪرد. سر برگرداندم تا پشت سرم را ببینم. خاڪ و دود بلند شدہ بود. دو مرد اسلحہ بہ دست پشت سرمان مے دویدند! چند ثانیہ بعد از دیدم محو شدند،بے اختیار هق هق ڪردم. لڪنت گرفتہ بودم:مِح...محراب...چے...چے میشہ؟! امیرعباس پوفے ڪرد:نگران نباش! سرم را بہ پنجرہ تڪیہ دادم و دستم را روے دهانم گذاشتم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #رمان_رایحہ_ے_محراب ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_شانزدهم #عطر_یاس #بخش_سوم . صداے نفس عمیق ڪشیدنش در ماشین پیچید. _گریہ ڪن! گریہ ڪن آروم میشے! انگار منتظر همین جملہ بودم ڪہ دوبارہ هق هقم را از سر بگیرم. با هر دوست صورتم را پوشاندم و نگرانے هایم را زار زدم. دردهایم را،دلتنگے هایم را،عشقم را زار زدم... هرچہ میگذشت،اشڪ هایم بیشتر میشد و داغ دلم شعلہ ور تر! امیرعباس سڪوت ڪردہ بود و بہ صداے فین فینم گوش مے داد. نمیدانم چند دقیقہ گذشت ڪہ گفت:خیلے مَردہ! این را ڪہ گفت دست هایم را ڪنار زدم و بہ صورتش خیرہ شدم. بینے ام را بالا ڪشیدم،صدایم همچنان مے لرزید:چرا ڪمڪش ڪردے؟! چرا گذاشتے این آشوبو بہ پا ڪنہ؟! شما دوتا عقلتونو از دست دادین! شال را از دور صورتش آزاد ڪرد و نیم نگاهے بہ صورتم انداخت. _چون مثل برادرتم! چون نبودے حال دایے خلیلو زن داییو ببینے! چون ریحانہ نشستہ گوشہ ے اتاقت زانوے غم بغل ڪردہ! چون غیرتم نمیذاش بذارم اون تو بین اون همہ ڪثافت بمونے! محرابم طاقت این چیزا رو نداش! مخصوصا ڪہ فڪ میڪرد خودش مقصرہ ڪہ این مشڪلا برات پیش اومدہ! منو دایے و حاج باقر بہ هر درے زدیم ازت خبر بگیریم نشد. ڪمر دایے خم شد! هیچوقت داییو آشفتہ و از پا افتادہ ندیدہ بودم. دو روز بعد از این ڪہ بردنت،محراب برگشت. اما هیچ خبرے ازش نبود،از خالہ ماہ گل شنیدم ڪہ گفتہ تا تو رو برنگردونہ رو ندارہ داییو زنداییو ببینہ! اون لحظہ گفتم مرحبا بہ غیرتش! بہ قول مامانم حقا ڪہ خونِ آذرے تو رگاشہ! سہ چهار روز بعد از برگشتنش،اتفاقے تو ڪوچہ دیدمش. یهو جلومو گرفتو گفت تو ڪمیتہ یہ رابط دارن ڪہ گفتہ تو ڪمیتہ نبودے تازہ یڪے دو روزہ بردنت اونجا. گفت میخواد بہ بهونہ ے لو دادن یہ سرے اطلاعات و افراد برہ ڪمیتہ پیش ڪسے ڪہ باعث دستگیرے تو شدہ. گفت میرم پیشش هرطور شدہ رایحہ خانمو مے بینم ڪہ بتونم فراریش بدم. حافظ نیس ڪہ ڪمڪم ڪنہ،یڪیو همراهم میخوام ڪہ وقتے رایحہ خانمو فرستادم بیرون ڪمڪ ڪنہ یہ مدت برہ یہ جاے امن تا آبا از آسیاب بیوفتہ! باید خیلے بے غیرت مے بودم ڪہ قبول نمے ڪردم! زار زدم:تڪلیف محراب چے میشہ؟! زندہ نمے ذارنش! میفهمے چے ڪار ڪردین؟! _مرد براے روزاے سختہ! نگران نباش! سرم داشت منفجر میشد،نگاهم ڪہ بہ جادہ افتاد چشم هایم گرد شد. از شهر خارج شدہ بودیم! متعجب پرسیدم:داریم ڪجا میریم؟! نفسش را بیرون داد:یہ جایے دور از تهران! بہ نیم رخش خیرہ شدم:تبریز؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان داد:نہ! ڪاشان! _ڪاشان؟! ما ڪہ ڪاشان آشنا نداریم! لبخند زد:محراب دارہ! بہ من و دایے اطمینان داد ڪہ خانوادہ ے مطمئن و آبرو دارے ان! بہ رو بہ رو خیرہ شدم:حاج بابا و مامان فهیم خبر دارن؟! _آرہ! یہ سرے وسیلہ و خوراڪے هم برات جمع ڪردن تو صندوق عقب ماشینہ! _عمو باقر و خالہ ماہ گل چے؟! با ڪمے مڪث جواب داد:نمیدونم! نفسم را با حرص بیرون دادم،خودم را روے صندلے مچالہ ڪردم. امیرعباس با لحنے نرم گفت:گشنہ ت نیس؟! تو داشبورد یڪم آجیل هس! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان دادم. مردد پرسید:خیلے اذیتت ڪردن؟! جوابے ندادم،سڪوتم را ڪہ دید دیگر سوالے نپرسید. چشم هایم را بستم،چند دقیقہ بعد طاقت نیاورد و گفت:یادتہ اون روز ڪہ برگشتیم تهران تو حیاط خونہ تون زخم و زیلے بود؟! بے حال لب زدم:هوم! _چندتا از دوستاش ڪتڪش زدہ بودن! چون حاضر نشدہ بود مغازہ هاے مردمو آتیش بزنہ! اینو همون شب از دایے شنیدم. از جنم و مرامش خوشم اومد! چندبار خواستم باهاش رفاقت ڪنم اما ازم دورے میڪرد! تو همین چند روز فهمیدم تو هر شرایطے میتونہ از پس خودش بربیاد! پوزخند زدم:بہ قیمت اشڪ و آہ خالہ ماہ گل منو ڪشیدے بیرون؟! تنها بچشہ! مردد گفت:اتفاقے نمے افتہ! دیگر چشم هایم طاقت نیاوردند و بہ خوابے عمیق فرو رفتند. خوابے ڪہ در این چند روز از چشم هایم فرار ڪردہ بود،خوابے از سر ناتوانے... از سر خستگے...از سر بے جانے... •♡• ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #رمان_رایحہ_ے_محراب ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_شانزدهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . با ترمز ماشین و صداے امیرعباس هراسان چشم باز ڪردم. _رایحہ خانم! صدامو مے شنوے؟! گنگ نگاهش ڪردم،انگار حالم را فهمید ڪہ گفت:رسیدیم! ڪاشانیم! خوابت برد،یادتہ؟! سرم را تڪان دادم،شقیقہ هایم تیر مے ڪشید. دستم را روے پیشانے ام گذاشتم،آرام گفت:میتونے پیادہ بشے؟! نفسم را بیرون دادم:آرہ! در ماشین را باز ڪرد و پیادہ شد،نگاهے بہ اطراف انداختم. هوا گرگ و میش بود،در ڪوچہ اے باریڪ و خلوت بودیم‌. بہ سمت چپم سر برگرداندم،دیوارے ڪاهگلے و در چوبے اے با عظمت در چشمم نشست. امیرعباس ڪلون در را ڪوبید و چند لحظہ بعد صداے زنی پیچید:بلہ؟! امیرعباس گلویش را صاف ڪرد:امیرعباسم حاج خانم! رفیق محراب! چند لحظہ بعد در باز شد و زنے ریز نقش نمایان. چادر گل گلے اش را ڪیپ گرفتہ بود،در ماشین را باز ڪردم تا پیادہ بشوم. همین ڪہ پاهاے برهنہ ام را روے زمین خاڪے گذاشتم چشم هایم سیاهے رفت... ‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_اول . _دخترم! صدامو مے شنوے؟! با صداے نازڪ ناآشنایی‌ پلڪ زدم،تمام تنم درد مے ڪرد‌. گرماے دستے را روے پیشانے ام احساس ڪردم. _هنوز تب دارہ! صداے مسن مردانہ اے گفت:مرضیہ جان! دیدے ڪہ آقاے دڪتر گفت حالش خوبہ فقط باید استراحت ڪنہ! حالا شما عین عجل معلق بالا سر طفلڪ واسادے ڪہ چے؟! _میدونے چند ساعتہ پلڪاشو وا نڪردہ؟! _از دست تو زن! من ڪہ هرچے بگم باز بہ صراط خودتے! بے رمق چشم هایم را باز ڪردم،زن مسنے بالاے سرم نشستہ و بہ سمت راست چشم دوختہ بود. روسرے سفید گلدارش بوے گلاب میداد،بہ زور لب زدم:من ڪجام؟! صداے مردانہ اے ڪہ صورتش را نمے دیدم گفت:بفرما! بیدار شد! سر زن بہ سمت من برگشت. صورت لاغرے داشت و چشم هاے درشت مشڪے. ڪنار چشم هایش چروڪ افتادہ و لب هایش باریڪ بود. چهرہ ے معمولے و نگاہ تیزبینے داشت! لبخند زد:بیدار شدے دختر جون؟! میدونے چند ساعتہ خوابیدے؟! خواستم سر بلند ڪنم ڪہ گفت:تڪون نخور! جون ندارے ڪہ! از روے تخت بلند شد و بہ چشم هایم خیرہ. _از دیروز عصر خوابے! یادتہ جلو در از حال رفتے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم‌. _دڪتر آوردیم بالا سرت فشارتو گرفت و سرم و چندتا آمپول بهت زد. چندتا داروام برات نسخہ ڪرد! خیلے تب داشتے از دیشب بالاسرتم،بندہ خدا پسرعمہ تم تا ظهر بالا سرت بود. یڪم پیش از خستگے بیهوش شد! صداے مردانہ اے نزدیڪ شد:بسہ مرضیہ خانم! بذار سرپا بشہ بعد بہ حرف بگیرش! بندہ ے خدا یہ ڪلمہ پرسید ڪجاس،ماشاللہ شما تا آخرش رفتے. زن اخم ڪرد:حاج حسین! ماشاللہ شما خودتم خوش حرف شدے! سپس بہ سمت در رفت،بے اختیار لبخند زدم. مرد مسنے با قدے متوسط و مو و ریش سفید نزدیڪم شد. عصاے چوبے اے در دست داشت و عباے شڪلاتے اے بہ دوش. لبخند زد:سلام! خوبے دخترم؟! سریع دستم را تڪیہ گاہ تنم ڪرد و نشستم. _سلام! ممنون! ڪنار تخت روے زمین نشست:بہ ڪلبہ ے حقیر ما خوش اومدے! این مرضیہ خانم ما یڪم خوش حرفہ! البت این ویژگے مختص اڪثر خانماس! حالت بهترہ؟ لبخندم تلخ شد:چے بگم؟! نفس عمیقے ڪشید:میفهمم حالتو! متعجب نگاهش ڪردم ڪہ ادامہ داد:پسرعمہ ت گفت با محراب چے ڪار ڪردن. میفهمم عذاب وجدان دارے ولے محراب ڪاریو ڪرد ڪہ هر مردے براے ناموسش میڪنہ! ناموس ڪہ فقط مادر و خواهر و زن آدم نیس! براے مردِ ایرانے همہ ناموسشن! چہ برسہ بہ محرابِ خوش غیرت! محرابِ با معرفت! محرابِ آقا! محرابے ڪہ حڪم برادر بزرگترتو دارہ! سرم را پایین انداختم،پس حالم را نمے فهمید! سڪوتم را ڪہ دید گفت:استراحت ڪن باباجان! الان میگم مرضیہ خانم برات یڪم غذا بیارہ! سرم را بلند ڪردم و لب زدم:باعث زحمت شدم! بلند شد:شما رحمتے! ڪنجڪاو بودم بدانم چگونہ با محراب آشنا شدہ و چہ سَر و سِرے باهم دارند اما رو نداشتم بپرسم. از طرفے فڪر و خیال براے حال محراب،نایے برایم نگذاشتہ بود. دلم میخواست زودتر امیرعباس را ببینم و فڪرے براے محراب بڪنیم. اگر اتفاقے براے محراب مے افتاد... قلبم فشردہ شد،اشڪ در چشم هایم چمبرہ زد‌‌. دستم را مشت ڪردم و روے قفسہ ے سینہ ام گذاشتم. با صداے مرضیہ خانم اشڪ را پس زدم:بهترے؟! شانہ بالا انداختم،تازہ متوجہ فضاے اتاق شدم. اتاقے حدود بیست متر،با دیوارهاے سفید رنگ ڪہ با ظرافت گچ برے شدہ بودند. پشت سرم پنجرہ ے قدے بزرگے ڪہ تنہ اش مستطیلے شکل و سرش هلالے بود با شیشہ هاے رنگے آبے،لاجوردے،زرد،سبز و قرمز قرار داشت. فرش دست باف زیبایے مطابق رنگ شیشہ هاے پنجرہ وسط اتاق پهن شدہ و جلوہ ے خاصے بہ اتاق دادہ بود. جز ڪمد ڪوچڪ و تختے ڪہ روے آن نشستہ بودم اتاق اثاث دیگرے نداشت. مرضیہ خانم سینے ڪوچڪ چوبے اے ڪنار پایم گذاشت،ڪاسہ ے چینے گل سرخے ڪہ از سوپ پر بود چشم هایم را خیرہ ڪرد. نگاهے بہ صورتم انداخت و گفت:میتونے بخورے یا ڪمڪت ڪنم؟! معذب گفتم:ممنون خودم میتونم. سرے تڪان داد و سینے را روے پایم گذاشت،خودش در جاے قبلے سینے نشست‌‌. وقتے دید شروع به خوردن نمے ڪنم پرسید:چرا نمیخورے؟! _شما نمیخورین؟! خندید:اوہ! وقتے تو خواب بودے سہ چهار وعدہ غذا خوردیم! لبخند ڪم جانے زدم و قاشق را برداشتم. قاشقم را ڪہ پر ڪردم گفت:خانوادہ ت یہ سرے رخت و لباس و خوراڪے برات گذاشتن،همہ رو گذاشتم تو ڪمد‌. _لطف ڪردین! مزاحمتون شدم! _مراحمے! اتفاقا برا منو حاج حسین بد نشد! ڪنجڪاو نگاهش ڪردم و قاشق را داخل دهانم بردم. _آخہ خیلے وقتہ تنهاییم! هر ڪدوم از بچہ هامون رفتن پے ڪار و زندگے خودشون‌. دخترم راہ دورہ،داشتم از تنهایے غم باد مے گرفتم! این حاج حسینم از وقتے سنش رفتہ بالا یڪم بد عنق شدہ! سپس بدون این ڪہ من چیزے پرسیدہ باشم سریع اضافہ ڪرد:نڪہ فڪ ڪنے بداخلاقہ ها! نہ! آقاس! حاج حسینہ و اخلاق و دست خیرش! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_دوم . یہ ڪاشون بہ اسمش قسم میخورہ. اما پیریہ دیگہ! خودش صُب بہ صُب پا میشہ میرہ پاے داراے قالے،من میمونم و این خونہ ے در اندش! آہ غلیظے ڪشید:تا سہ چهار سال پیش منم گاہ و بے گاہ پاے دار قالے مے شستم اما دیگہ حاج حسین نذاش! از سر خاطرخواهے و سلامتیم! سپس بہ قالے اے ڪہ روے زمین پهن بود اشارہ ڪرد و گفت:اینم باهم بافتیم! ابروهایم را بالا انداختم و سوپ را قورتم دادم:یعنے شما و حاج حسین؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:آرہ! فڪ ڪنم سال اول ازدواجمون بود! ڪمے مڪث ڪرد و ادامہ داد:تقریبا چهل سال پیش! لبخند زدم:خیلے قشنگہ! _چشمات قشنگ مے بینہ! نگاهے بہ ڪاسہ ے سوپم انداخت و ادامہ داد:بدہ بازم برات بڪشم! متعجب رد نگاهش را گرفتم،ڪاسہ ے سوپم خالے بود! شرمگین نگاهش ڪردم:دستتون طلا! انقد خوشمزہ بود تند تند خوردم! از روے تخت بلند شد و سینے را از روے پایم برداشت. با خندہ گفت:هم این سوپ خوشمزہ بود هم تو گرسنہ! الان یہ ڪاسہ دیگہ ام برات میڪشم. سریع گفتم:نہ! نہ! سیر شدم! اخم ڪرد:از سر تعارف دروغ نگو دختر! دروغ گناهیہ ڪہ هم این دنیا بلاگیرت میڪنہ هم اون دنیا! لب گزیدم،از اتاق خارج شد و پنج دقیقہ بعد آمد. دوبارہ سینے را روے پایم گذاشت و سر جاے قبلے نشست. _خب تو از خودت بگو! آقا محراب ڪہ چند روز پیش زنگ زد فقط گفت یہ مهمون عزیز برامون میفرستہ. لب هایم را براے لبخندے تصنعے ڪش دادم:چے بگم؟! _وا! چے باید صدات بزنم؟! از لحنش خندہ ام گرفت:رایحہ! رایحہ ام! _آرہ پسرعمہ ت گفت! خندہ ام شدت گرفت:شما ڪہ مے دونین چرا مے پرسین؟! _ڪہ صداتو بشنوم! پاڪ خودتو باختیا! رنگ و رو برات نموندہ. نفس عمیقے ڪشیدم،پرسید:چند سالتہ؟! درس میخونے؟! _هیجدہ! بعلہ! با چشم هایش بہ ڪاسہ ے سوپ اشارہ ڪرد:بخور از دهن افتاد. چشمے گفتم و قاشقے سوپ خوردم. مرضیہ خانم سوال هایش را از سر گرفت:پدر توام مثل حاج باقر بازاریہ؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم:بلہ! همون ڪنار حجرہ ے عمو باقر. _پس توام با فرش و قالے ناآشنا نیستے! _بگین نگین! شما همین جا حجرہ دارین یا فرشاتونو میفرستین تهران؟ _هر دو! از روے تخت بلند شد و یاعلے اے گفت. _من میرم بساط شامو آمادہ ڪنم،سوپتو خوردے برو یہ دوش بگیر. گفتم وسایلت ڪہ تو ڪمدہ،حموم و دستشویے همین بیرون ڪنار اتاقتہ. این طبقہ ڪسے نمیاد راحت باش. تشڪر ڪردم،مرضیہ خانم ڪہ از اتاق بیرون رفت سوپم را با ولع بیشتر خوردم و از تخت پایین رفتم. در ڪمد را باز ڪردم،دو چمدان روے هم افتادہ درونش جاے گرفتہ بودند. چمدانے ڪہ ڪوچڪتر بود را با تقلا پایین ڪشیدم و بازش ڪردم. داخلش ڪتاب هاے درسے ام بودند و چند دفتر و خودڪار. مقدارے پول و آجیل و خشڪبار هم ڪنارشان بود. در چمدان را بستم و ڪنار ڪمد گذاشتم،چمدان بزرگتر را باز ڪردم. محتویاتش لباس و ڪمے وسایل خردہ ریز بود. حولہ و سارافون بلندے بیرون ڪشیدم و بہ سمت در رفتم. احساس میڪردم فشارم افتادہ اما از بوے عرق و خونے ڪہ میدادم داشت حالم بد میشد. در اتاق را باز ڪردم،راهروے نسبتا بزرگے مقابلم قرار داشت و دو اتاق. بہ سمت چپم نگاہ ڪردم و بہ سمت در رفتم. دستگیرہ ے در را فشار دادم. وارد راهروے ڪوچڪے شدم ڪہ در چپ و راستش دو در قرار داشت. در سمت راست باز ڪردم و سرڪ ڪشیدم،حمام بود. نفس آسودہ اے ڪشیدم و دوش آب را باز ڪردم،فڪر نمے ڪردم روزے از دیدن حمام آنقدر خوشحال بشوم! بعد از دوش گرفتن با احتیاط بہ اتاق بازگشتم،سینے روے تخت نبود. سریع لباس پوشیدم و روسرے بلندے سر ڪردم. سر و صدایے از طبقہ ے پایین نمے آمد،آرام از پلہ هاے فرش شدہ پایین رفتم. وارد سالن بزرگے با معمارے سنتے شدم،دیوارهاے سالن مثل طبقہ ے بالا سفید و گچ برے شدہ بودند اما بسیار باشڪوہ و چشم نوازش تر! دور تا دور سالن را پنجرہ هاے قدے هلالے شڪل با شیشہ هاے رنگے احاطہ ڪردہ بودند. زمین با فرش هاے دست باف زینت شدہ و دیوارها با نقاشے هاے مینیاتورے! چشم هایم برق زد،نگاهم بہ گوشہ ے سالن افتاد. حاج حسین ڪنار یڪے از پنجرہ ها نشستہ و ڪتاب مے خواند. آرام گفتم:دوبارہ سلام! چشم هایش را از ڪتاب گرفت و سر بلند ڪرد:علیڪ سلام باباجان! چرا اومدے پایین؟! _حالم خوبہ! گفتم بیام ڪمڪ مرضیہ خانم! _مهمون و ڪمڪ؟! ابرو بالا انداختم:یعنے یڪے دو روز اینجام؟! متعجب نگاهم ڪرد:فڪ نڪنم! یڪم بیشتر! لبخند زدم:پس مهمون نیستم! البتہ جسارتا! ڪسے مهمونہ ڪہ یڪے دو روز هوار میشہ رو سر صاب خونہ! نہ چندین و چندین روز! بلند خندید:ماشاللہ بہ این زبون! حالا شما یڪے دو روز ڪار نڪن تا حڪم مهمونیت تموم بشہ! _آخہ... _آخہ و ولے و اما ندارہ! بیا اینجا! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_سوم . سرے تڪان دادم و بہ سمتش قدم برداشتم،رو بہ رویش دو زانو نشستم. ڪتابش را بست و روے پایش گذاشت. چشم هایش نگران بودند:آقا امیرعباس سیر تا پیاز ماجرا رو برام گفت! بندہ خدا از دیروز یہ ڪلہ بیدار بود همین چندساعت پیش از خستگے خوابش برد. این مدت ڪہ اینجایے بهترہ بیرون درنیاے،قرارہ چند روز یہ بار خانوادہ ت از تلفن عمومے باهات تماس بگیرن. لبم را بہ دندان گرفتم:از آقا محراب چیزے نگفت؟! نگاهش را بہ ڪتاب دوخت:نہ والا! توڪل بہ خدا! گنگ نگاهش ڪردم:چیزے شدہ؟! سریع سرش را بلند ڪرد:نہ! بے خبریم! فعلا فقط باید دعا ڪنیم! _غیر از دعا باید یہ ڪار دیگہ هم انجام بدیم! با صداے امیرعباس سر برگرداندم،چشم هایش پف ڪردہ و خستہ بودند. همانطور ڪہ بہ سمت مان مے آمد پرسید:خوبے؟! _آرہ! خستہ نباشے! لبخند تلخے زد:از خوابیدن؟! ڪنار حاج حسین نشست. _از رانندگے! حاج حسین رو بہ امیرعباس گفت:میخواستے یہ چیزایے بگے! الان ڪہ رایحہ خانمم هس! امیرعباس نفسش را با شدت بیرون داد و مردد زبان باز ڪرد:امشب را میوفتم سمت تهران. باید برگردم هرطور شدہ حافظو بڪشونم تهران! دوست محراب! ڪنجڪاو پرسیدم:چرا؟! لبش را با زبان تر ڪرد:محراب میگفت تو ساواڪ رابط دارن و با چندتا ڪلہ گندہ ارتباط! یہ جورایے بهشون خط دادہ ولے حاضر نشدن براے تو ڪارے ڪنن ڪہ لو برن اما مطمئنا براے محراب یہ ڪارے میڪنن. محراب از خودشونہ چندسالہ پا بہ پاشونہ! نور امیدے در دلم تابید:مطمئنے امیر؟! یعنے براش ڪارے میڪنن؟! سرش را تڪان داد:آرہ حتما! فقط باید یہ چند روز دست نگہ داریم! مضطرب گفتم:اگہ تو این چند روز... نگذاشت ادامہ بدهم،تردید را ڪنار گذاشت و مطمئن گفت:مطمئنم با سابقہ ے محراب ڪار خاصے نمیڪنن تا چندتا اسم و آدرس از زیر زبونش بڪشن بیرون! میتونہ معطلشون ڪنہ! بهم گفت چندتا از آدماے سازمان خواستن دم بہ تلہ بدن و پشیمون شدن و خیلے از بچہ هاشونو گرفتن و ڪشتن. یہ آمارایے ازشون دارہ ڪہ میتونہ شڪ بہ دل همڪاراشون بندازہ تا یہ مدت وقت بخرہ! باز پرسیدم:مطمئنے؟! بہ جاے امیرعباس،حاج حسین گفت:آرہ دخترم! محراب بچہ نیس ڪہ! اونطور ڪہ بہ امیرعباس گفتہ از دوازدہ سیزدہ سالگے تو این خطاس،راہ و چاہ ڪارو بلدہ ڪہ یہ جورے همہ چیو جمع و جور ڪنہ ڪہ بہ جاے بدتر،بد سراغش بیاد! نگران لب زدم:ان شاء اللہ! امیرعباس رو بہ حاج حسین گفت:حالا نوبت شماس حاجے! نگفتین محرابو از ڪجا میشناسین؟! حاج حسین لبخند زد:نقل چهار پنج سال پیشہ! این مرضیہ خانم ما حالش بد شدہ بود هرچے دڪتر بالا سرش آوردم افاقہ نڪرد،آخر سر راهے تهران شدیم. سرتونو درد نیارم تو جادہ چندتا از خدا بے خبر جلومونو گرفتن. ماشین و هرچے پول و چیز قیمتے همراهمون بود گرفتنو بردن. وسط بیابون من موندم و مرضیہ خانم ڪہ دور از جونش شروع ڪردہ بود بہ اشهد خوندن. چندتا ماشین رد شدن اما براے ڪمڪ اعتماد نمے ڪردن. حالا اون لحظہ ام بہ غرورِ زپرتے ما برخوردہ ڪہ براے خودمون حاجے اے هستیم،تو ڪاشون اسم و رسمے داریم وسط جادہ همہ فڪر میڪنن گدا یا راهزنیم! نزدیڪ شب شد،از بدحالے مرضیہ خانم گریہ م گرفتہ بود. یهو خدا این آقا محرابو انداخت سر راہ ما! بدون هیچ حرفے ما رو سوار ماشین ڪرد و بردمون بیمارستان‌. همہ ے مخارج دوا و درمون مرضیہ خانمو داد. مرضیہ خانم ڪہ از بیمارستان مرخص شد بہ ضرب و زور دسِ ما رو گرف برد خونہ ے حاج باقر! دو سہ روز مهمون سفرہ شون بودیم،هیجدہ نوزدہ سالش بود اما از منِ هفتاد سالہ مردتر! مردونگے ڪرد در حق من و مرضیہ خانم. شمارہ شونو گرفتم،همین ڪہ رسیدم ڪاشون چندبرابر پولے ڪہ خرج ڪردہ بود برداشتم برگشتم تهران. هرڪارے ڪردم پولو ازم نگرف،از من اصرار از اون انڪار! آخر گفت حاجے بهم برخورد! من از قلبم مایہ گذاشتم نہ از جیبم! میخواے از جیبت براے قلبم مایہ بذارے؟! این حرفش دهن من پیرمردو بست! گفتم هرطور شدہ یہ روزے از قلبم برات جبران میڪنم مرد! این مدت گاهے بهمون سر یا زنگ میزد تا سہ چهار روز قبل ڪہ زنگ زد میتونم یہ مهمون عزیز براتون بفرستم؟! عزیز از این بابت ڪہ عین خواهر ڪہ نہ! خودِ خواهرمہ حاجے! باید یہ مدت خیلے مراقبش باشین! گفتم بہ روے چشمم! قدمش سر چشم من و مرضیہ خانم! بغض بہ گلویم چنگ انداخت،نہ از بابت تعریف هایے ڪہ از محراب ڪرد! از بابت این ڪہ برایش "خودِ خواهرش" بودم نہ حتے "عین خواهرش"! مرضیہ خانم نزدیڪمان شد،سفرہ ے ترمہ اے ڪنارمان پهن ڪرد و گفت:بفرمایید سر سفرہ! سریع از جا بلند شدم،خواستم دنبالش بروم ڪہ جدے پرسید:شما ڪجا؟! _ڪمڪ شما! _نمیخواد دختر جون! تازہ یہ ذرہ جون گرفتے ڪہ دو تا قدم بردارے! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . حاج حسین بلند خندید:بیا بشین رایحہ جان! مرضیہ خانم ما یڪم رڪ و تندہ! از رو محبتشہ! سرم را خم ڪردم و ڪنار سفرہ نشستم،حاج حسین بہ ڪمڪ مرضیہ خانم رفت. امیرعباس ڪنارم نشست و گفت:رایحہ خانم! این مدت خیلے مراقب باش! براے احتیاط بہ خونہ زنگ نزن شاید تلفن شنود بشہ! خودمون با تلفن عمومے چند روز یہ بار زنگ میزنیم. _حاج حسین گفت! _ظاهرا آدماے خوبے ان،خودشونو مدیون محراب میدونن اما اگہ احساس ڪردے مشڪلے هس یا اذیت میشے بگو سریع میام دنبالت میبرمت تبریز! خندیدم:باشہ خان داداش! تو فقط اوضاع تهرانو راستو ریس ڪن! ابرو بالا انداخت:تهران یا محراب؟! گونہ هایم رنگ شرم گرفت،سرم را پایین انداختم و مشغول بازے با گوشہ ے روسرے ام شدم‌‌. _هر دو! تهران براے برگشتن من،آقا محراب براے دلِ عموباقر و خالہ ماہ گل! اگہ خدایے نڪردہ چیزے بشہ من و مامان و حاج بابا یہ عمر شرمندہ ے خالہ و عمو باقر میشیم. جملہ ام ڪہ تمام شد حاج حسین ظرف ها را آورد،با دقت جلوے من و امیرعباس بشقاب و قاشق و چنگال گذاشت‌. سپس رفت و با لیوان و تنگ دوغ و سبزے خوردن بازگشت. نفس نفس زنان سر سفرہ نشست و گفت:آشپزخونہ تو حیاطہ،یہ پیادہ روے اساسے میڪنیم! امیرعباس گفت:باعث زحمت شدیم! _نہ بابا جان! این چہ حرفیہ؟! مرضیہ خانم سینے بہ دست نزدیڪمان شد،سینے را پایین سفرہ گذاشت. دو ڪاسہ ے بزرگ ڪہ پر از ڪوفتہ هاے ڪوچڪ بودند وسط سفرہ گذاشت. سپس دیس برنج زغفرانے و ظرف خورشت را میان ڪاسہ ها جاے داد. رو بہ روے من نشست و گفت:بفرمایین غذاے ڪاشونے! حاج حسین بشقابم را برداشت و چند ڪفگیر برنج برایم ڪشید. سپس ظرف خورشت را مقابلم گذاشت. نگاهم بہ خورشت افتاد محتویاتش لوبیا سفید و گوشت بود. عطر خیلے خوبے داشت! مرضیہ خانم گفت:بخور خوشمزہ س! خورشت گوشت و لوبیاس! چند قاشق خورشت و لوبیا روے برنج ریختم،مرضیہ خانم ابرو بالا داد:حاج حسین! یکم دیگه براش بریز ناز میڪنہ! حاج حسین چشمے گفت و برایم یکی دو کفگیر برنم ریخت. معذب تشڪر ڪردم و چند قاشق خوردم. حاج حسین همانطور ڪہ براے مرضیہ خانم برنج مے ڪشید گفت:از این ڪوفتہ هامونم بخورین. خیلے خوشمزہ س! اسمش ڪوفتہ ے آب سماقہ! من و امیرعباس با خجالت و به زور ڪمے غذا خوردیم و تشڪر ڪردیم. بعد از اتمام غذا با ڪلے اصرار،ڪمڪ ڪردم تا مرضیہ خانم سفرہ را جمع ڪند و ظرف ها را بشوریم. ڪمے بعد امیرعباس خداحافظے ڪرد و بہ سمت تهران راہ افتاد. امیرعباس ڪہ رفت دلم گرفت! ترسیدم! حس ڪودڪے را داشتم ڪہ پدر و مادرش را گم ڪردہ و ماندہ بود میان دو غریبہ! مرضیہ خانم براے خواب بہ اتاقم آمد که تنها نباشم تا در خانہ یشان جا بیوفتم! چراغ ها را ڪہ خاموش ڪرد ترسم بیشتر شد،براے خودم،براے محراب،براے حاج بابا و مامان! حتے براے الناز،طفلڪے یڪ بار محراب را دید و سر میز شام نگاهش خریدارانہ شد! حتما منتظر بود خالہ ماہ گل زنگ بزند و وقت بگیرد براے خواستگارے! منتظرِ محرابے ڪہ شبیہ مرد رویاهایش بود! قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم چڪید و روے بالشت افتاد. نفس عمیقے ڪشیدم،صداے مرضیہ خانم بلند شد:نخوابیدے؟! آرام گفتم:نہ! _خوابت نمے برہ؟ _نہ! فڪ ڪنم چون جام عوض شدہ بد خواب شدم! _عادت میڪنے دختر! دو سہ شب اولش سختہ! همہ چے اولش سختہ! قطرہ ے اشڪ دیگرے روے گونہ ام نازل شد. سایہ ے مرضیہ خانم را دیدم ڪہ بلند شد،حضورش را ڪنارم احساس ڪردم‌. دستش را روے بازویم گذاشت:غربت سختہ عزیزم! میفهمم! آدم ڪہ ڪنارِ آدمش نباشہ تو غربتہ! میخواد تهرون باشہ یا ڪاشون! یا اون ور دنیا! این را ڪہ گفت بغضم طاقت نیاورد و شد هق هق! سرم را روے پایش گذاشت و موهایم را نوازش ڪرد‌. _گریہ ڪن عزیزکم گریہ ڪن! نذار بغض ڪوہ بشہ تو سینہ ت! دیشب ڪہ نالہ میڪردے و هذیون میگفتے پسرعمہ تو آقا حسین میگفتن از سر خستگے و ترسیہ ڪہ تو اون خراب شدہ ڪشیدے! اما من گفتم نہ! دردش یہ چیز دیگہ س! دردش محرابیہ ڪہ دارہ اسمشو زیر لب صدا میزنہ! بہ دامن پیراهنش چنگ زدم و بے اختیار گفتم:اگہ بلایے سرش بیاد من چے ڪار ڪنم؟! _هیس! زبونتو فقط بہ حرف خیر باز ڪن! هقم هقم شدت گرفت:زجرڪشش میڪنن! دارہ درد میڪشہ! من میفهمم مرضیہ خانم! _آخ دخترڪ من! براے دلِ عاشق چارہ اے جز صبر نیس! ڪہ صبر و درد ڪشیدنشم شیرینہ! •♡• روزها از پے هم میگذشت و درد قلب من بیشتر مے شد. نگرانے هایم بیشتر،بغض هایم بیشتر،اشڪ هایم بیشتر... دو سہ روز از رفتنم بہ ڪاشان گذشتہ بود ڪہ حاج حسین گفت امام را مجبور ڪردہ اند از عراق برود! امام بہ فرانسہ رفتہ و در دهڪدہ ے نوفل لوشاتو مستقر شدہ بود. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌼 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_پنجم . چند روز بعد ڪارمندان و نویسندگان روزنامہ هاے ڪیهان و اطلاعات هم اعتصاب ڪردہ بودند‌. چهلم شهداے هفدهم شهریور هم باشڪوہ برگزار شدہ بود،اما در ڪرمان مردمے ڪہ در مسجد جامع براے گرامے داشت شهداے هفدہ شهریور جمع شدہ بودند توسط ڪولے هاے اجر شدہ از طرف مامورین لباس شخصے،مورد حملہ قرار گرفتہ بودند‌. هر بار از رادیو و زبان حاج حسین خبرهاے متفاوتے بہ گوشم میخورد. بہ جز خبرے ڪہ منتظرش بودم! مامان فهیم و حاج بابا چندبارے تماس گرفتند و ڪوتاہ صحبت ڪردیم. مامان فهیم گفت روے دیدن خالہ ماہ گل را ندارد اما خالہ مدام بهشان سر میزند،حال مرا مے پرسد و ابراز دلتنگے میڪند! بعد از ماجراے آن روز،مامورین ساواڪ بہ خانہ ے ما و عمو باقر حملہ ڪردہ و همہ جا را گشتہ بودند. هربار از حال محراب مے پرسیدم مامان طفرہ مے رفت! حاج حسین و مرضیہ خانم مدام دور و برم بودند،حیاط بزرگ و مملو از گل محمدے یشان شدہ بود پناهگاہ من! مرضیہ خانم نمے گذاشت زیاد تنها بمانم و بہ قول خودش فڪر و خیال درستہ قورتم بدهد! مرا پاے دار قالے اش مے برد،مے گفت ڪنار اجاق گاز بایستم و آشپزے یاد بگیرم،مے گفت برایش ڪتاب بخوانم و مجلہ حل ڪنم. باهم سیر ترشے مے گذاشتیم و ترشے لیتہ،گل هاے محمدے مے چیدیم و در گلدان ها با وسواس جا مے دادیم. بہ توصیہ ے مرضیہ خانم براے سلامتے محراب و رها شدنش چلہ ے زیارت عاشورا گرفتہ بودم‌‌. مرضیہ خانم مے گفت:دلِ عاشق پاڪہ! جا واسہ ناپاڪے ندارہ! آدم عاشق تو بغل خداس! آخہ عشق رحمتیہ ڪہ خدا بہ بندہ هاے نظر ڪردہ ش عطا مے ڪنہ! الطاف الهیہ! موهبتہ! چلہ ے زیارت عاشورا رد خور ندارہ،میگن تو این چهل روز هیچ گناهے نڪنین محالہ حاجتتون برآوردہ نشہ! توام ڪہ الان پاڪے و عاشق! آدمے ڪہ هم پاڪہ هم عاشق میتونہ درگوشے هرچے ڪہ میخواد بہ خدا بگہ. خدا بهش درجا میدہ! هر روز ڪہ زیارت عاشورا مے خواندم،بغض مے ڪردم،در خودم مے پیچیدم،اشڪ مے ریختم و نالہ مے ڪردم ڪہ دلِ خدا برایم بسوزد! بیست روزے گذشتہ بود ڪہ امیرعباس تماس گرفت و گفت خبر گرفتہ اند محراب در زندان ڪمیتہ است و زندہ! همین! شاید براے دل من فقط همین را گفت و سر و تہ خبر را زد ڪہ دل آشوب تر نشوم! باز همینش هم براے من جاے شڪر داشت. دوم آبان بود ڪہ رادیو اعلام ڪرد بہ مناسبت تولد شاهنشاہ تعدادے از زندانیان سیاسے مورد عفو قرار گرفتہ اند و روز سوم آبان آزاد مے شوند. از شنیدن این خبر سر از پا نمے شناختم،هر لحظہ منتظر بودم امیرعباس تماس بگیرد و بگوید محراب آزاد شد! اما سہ روز گذشت و هیچ خبرے نشد. دل نگران و بے فڪر شمارہ ے خانہ ے عمہ را گرفتم. امیرعباس جواب داد:بلہ؟! صدایم لرزید:الو! داداش! صدایش رنگ تعجب گرفت:الو! رایحہ؟! تویے؟! _آرہ! چرا چند روزہ بهم زنگ نزدے؟! _آخہ...خبرے خاصے نشدہ ڪہ زنگ بزنم! قلبم از هم پاشید! _یعنے...یعنے از آقا محراب هیچ خبرے نشدہ؟! نفسش را با حرص بیرون داد:نہ! عصبانے شدم،صدایم را بالا بردم:امیر! یہ چیزے شدہ ڪہ بہ من نمے گے! خندید،مصنوعے! _چے بشہ دیونہ؟! مطمئن باش هر خبرے بشہ سریع بهت زنگ میزنم! با حرص گفتم:باشہ! اگہ تا چند روز دیگہ خبر دُرُس و حسابے بهم ندے پا میشم میام تهران! سپس بدون این ڪہ منتظر حرفے از جانب او باشم،گوشے تلفن را گذاشتم‌. •♡• شش روز از سوم آبان گذشت و امیرعباس تماس نگرفت،از تهران خبر رسید ڪہ ڪارڪنان شرڪت نفت هم اعتصاب ڪردہ اند و رژیم را فلج! اصلے ترین منبع درآمد حڪومت راڪد شدہ بود. ڪمبود واضح بنزین و سوخت قدرت ارتش را نشانہ گرفتہ بود. روز نهم آبان سالروز تولد ولیعهد،آیت اللہ طالقانے و آیت اللہ منتظرے دو تن از قدیمے ترین مبارزان سیاسے،پس از مدت ها حبس آزاد شدند. روز پانزدهم آبان امیرعباس تماس گرفت و گفت روزهاے سیزدهم و چهاردهم در تهران غوغا بودہ! روز سیزدهم نزدیڪ دانشگاہ تهران بین مردم و ارتش درگیرے رخ دادہ بود. بین مردم،دانش آموزان ڪم سن و سال هم بودہ اند‌. فرداے آن روز تهران بہ آتش ڪشیدہ شده بود. مردم هرچیزے ڪہ نشانہ اے از حڪومت داشت را بہ آتش زده بودند. سینماها،بانڪ ها،مشروب فروشے ها،ڪابارہ ها و قمارخانہ ها! گویے مب خواستند شهر را با آتش تطهیر ڪنند! گفت اوضاع تهران آشفتہ است و نا بہ سامان! شریف امامے استعفا دادہ و حواس ها پرت چیزهاے مهمتر شدہ! قرار شد چند روز بعد خبر بدهد ڪہ پنهانے براے چند روزے بہ تهران برگردم تا اگر اوضاع عادے بود بمانم. هشت روز بعد امیرعباس تماس گرفت و گفت وسایلم را جمع ڪنم و با اتوبوس بہ تهران برگردم‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌼 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_ششم . براے احتیاط نمے خواست خودش بیاید،قرار شد حاج حسین تا اتوبوس تهران همراهے ام ڪند و ساعتے ڪہ بہ تهران مے رسم حافظ به دنبالم بیاید و پنهانے من را بہ خانہ برساند. دل توے دلم نبود،با ڪمڪ مرضیہ خانم چمدان هایم را بستم‌. مرضیہ خانم یڪ چمدان پر از گلاب و مربا و عرق هاے مختلف بہ بارم اضافہ ڪرد. قول گرفت زود بہ زود بہ دیدنشان بروم و قالے اے ڪہ بعد از سال ها بہ نیت من شروع ڪردہ،خودم از او بگیرم. بعد از ڪلے گریہ در آغوش مرضیہ خانم و تشڪر از محبت هایش همراہ حاج حسین از خانہ خارج شدم‌. در عرض یڪ ساعت سوار اتوبوس شدم و با بغض و دلتنگی از حاج حسین خداحافظے ڪردم‌. نزدیڪ غروب بہ تهران رسیدم،حافظ منتظرم بود‌. سریع چمدان ها را از دستم گرفت و در صندوق عقب ماشین جا داد. حالت چهرہ اش جدے بود و سرد،از محراب ڪہ پرسیدم گفت نگران نباشم! حالش خوب است! سوال پیچش که کردم گفت دوستان با نفوذشان ڪارهایے ڪردہ اند و بہ زودے میتوانم محراب را ببینم‌. پس حرف مرضیہ خانم بے راہ نبود! حاجت چلہ ے زیارت عاشورایم را گرفتہ بودم! با ذوق بہ تهرانم خیرہ شدم و با تمام وجود هوایش را نفس ڪشیدم! چند دقیقہ بعد مقابل در خانہ پارڪ ڪرد،دل توے دلم نبود تا حاج بابا و مامان فهیم را در آغوش بگیرم! با عجلہ از ماشین پیادہ شدم،خواستم بہ سمت در بروم ڪہ حافظ گفت:رایحہ خانم! ڪسے خونہ نیس! نگران بہ سمتش برگشتم:چیزے شدہ؟! لبخند مطمئنی زد:نہ! یڪے از بازاریاے بہ نام فوت ڪردہ اڪثر اهل محل رفتن مجلس ترحیم! _خدا رحمتش ڪنہ! ڪے؟! همانطور ڪہ بہ سمت در خانہ ے عمو باقر مے رفت جواب داد:حاج اڪبرے! ڪلیدے از جیبش درآورد و قفل در را باز ڪرد. بہ سمتم برگشت:بفرمایین! متعجب نگاهش ڪردم:میرم خونہ ے عمہ م! مگہ خالہ ماہ گل نرفتہ؟! ابرو بالا انداخت:نیستن! روے دیدن خالہ ماہ گل را نداشتم،مردد بہ سمت حافظ رفتم‌. ڪلید را بہ دستم داد و گفت:شما تشریف ببرین داخل،چمدوناتونو میذارم تو حیاطو میرم. تشڪر ڪردم و بہ سمت ایوان رفتم،با تنے لرزان از پلہ ها گذشتم و وارد راهرو شدم. بہ زور لب زدم:خالہ ماہ گل! صدایے نیامد،چند قدم جلوتر رفتم. _خالہ؟! رایحہ ام! ناگهان صداے امیرعباس را از اتاق سمت راست شنیدم:بیا تو! متعجب سرعت قدم هایم را بیشتر ڪردم و بہ سمت اتاق رفتم‌. در اتاق باز بود،امیر عباس پشت بہ من نزدیڪ تخت دونفرہ اے ڪہ وسط اتاق قرار داشت ایستادہ بود‌. بہ سمتم برگشت و لبخند زد:سلام! رسیدن بہ خیر! پیشانے ام را بالا دادم:سلام! تو اینجا چے ڪار مے ڪنے؟! ڪمے از تخت فاصلہ گرفت،نگاهم بہ فردے ڪہ روے تخت دراز ڪشیدہ بود افتاد..‌بہ محراب‌... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هجدهم #عطر_یاس #بخش_اول . نزدیڪ غروب بہ تهران رسیدم،حافظ منتظرم بود‌. سریع چمدان ها را از دستم گرفت و در صندوق عقب ماشین جا داد. حالت چهرہ اش جدے بود،از محراب ڪہ پرسیدم گفت نگران نباشم! حالش خوب است! گفت دوستان با نفوذشان ڪارهایے ڪردہ اند و بہ زودے میتوانم محراب را ببینم‌. پس حرف مرضیہ خانم بے راہ نبود! حاجت چلہ ے زیارت عاشورایم را گرفتہ بودم! با ذوق بہ تهرانم خیرہ شدم و با تمام وجود هوایش را نفس ڪشیدم! چند دقیقہ بعد مقابل در خانہ ے مان پارڪ ڪرد،دل توے دلم نبود تا حاج بابا و مامان فهیم را در آغوش بگیرم! با عجلہ از ماشین پیادہ شدم،خواستم بہ سمت در بروم ڪہ حافظ گفت:رایحہ خانم! ڪسے خونہ نیس! نگران بہ سمتش برگشتم:چیزے شدہ؟! لبخند آرامش بخشے زد:نہ! یڪے از بازاریاے بہ نام فوت ڪردہ اڪثر اهل محل رفتن مجلس ترحیم! _خدا رحمتش ڪنہ! ڪے؟! همانطور ڪہ بہ سمت در خانہ ے عمو باقر مے رفت جواب داد:حاج اڪبرے! ڪلیدے از جیبش درآورد و قفل در را باز ڪرد. بہ سمتم برگشت:بفرمایین! متعجب نگاهش ڪردم:میرم خونہ ے عمہ م! مگہ خالہ ماہ گل نرفتہ؟! ابرو بالا انداخت:نیستن! روے دیدن خالہ ماہ گل را نداشتم،مردد بہ سمت حافظ رفتم‌. ڪلید را بہ دستم داد و گفت:شما تشریف ببرین داخل،چمدوناتونو میذارم تو حیاطو میرم. تشڪر ڪردم و بہ سمت ایوان رفتم،با تنے لرزان از پلہ ها گذشتم و وارد راهرو شدم. بہ زور لب زدم:خالہ ماہ گل! صدایے نیامد،چند قدم جلوتر رفتم. _خالہ؟! رایحہ ام! ناگهان صداے امیرعباس را از اتاق سمت راست شنیدم:بیا تو! متعجب سرعت قدم هایم را بیشتر ڪردم و بہ سمت اتاق رفتم‌. در اتاق باز بود،امیر عباس پشت بہ من نزدیڪ تخت دونفرہ اے ڪہ وسط اتاق قرار داشت ایستادہ بود‌. بہ سمتم برگشت و لبخند زد:سلام! رسیدن بہ خیر! پیشانے ام را بالا دادم:سلام! تو اینجا چے ڪار مے ڪنے؟! ڪمے از تخت فاصلہ گرفت،نگاهم بہ فردے ڪہ روے تخت دراز ڪشیدہ بود افتاد..‌بہ محراب‌... مات و مبهوت سر تا پایش را برانداز ڪردم. چهل روز قبل ڪہ دیدمش آنقدر لاغر نبود! زیر چشم هاے بستہ اش،گود افتادہ و ڪبود شدہ بود،دست چپش را گچ گرفتہ بودند‌. روے صورت و دست هایش ڪبودے و زخم هاے سطحے دیدہ میشد. پتو را تا نزدیڪ گردنش ڪشیدہ و ظاهرا خواب بود. چشم هاے پر اشڪ و بهتم را بہ امیرعباس دوختم:باهاش چے ڪار ڪردن؟! لبخند زد:جایے ڪہ رفتہ بود مهمونے اینطورے پذیرایے میڪنن. خودت ڪہ در جریانے! دستم را مقابل دهانم گذاشتم:واے من! حالش خوبہ؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:بگے نگے! با توجہ بہ پذیرایے اے ڪہ ازش شدہ خوب دووم آوردہ! سپس بہ سمتم قدم برداشت:بیا بریم. الانہ ڪہ سر و صدامون بیدارش ڪنہ. اما دلِ من میل رفتن نداشت،مے خواست پاے تختش زانو بزند و خوب صورتش را ببیند. زخم هایش را بشمارد و براے ڪبودے و شڪستگے هایش بمیرد! دلم میخواست چشم باز ڪند و بگوید حالش خوب است! بگوید درد نڪشیدہ،اخم ڪند و بگوید: "دختر حاج خلیل! دیدے تہ لج و لجبازے چیہ؟ انقدم درستہ تو چشاے من زل نزن! محرم نامحرمے گفتن!" او ڪہ خبر نداشت محرم دل و روح من شدہ،ڪہ شب ها در ڪاشان نامش ذڪر لبم شدہ بود و با دانہ هاے تسبیح مے خواندمش! او ڪہ خبر نداشت در این چهل روز هق هقم را زیر بالشتم خفہ میڪردم و براے لحظہ لحظہ اے ڪہ درد مے ڪشید،پر پر مے زدم! خبر نداشت ڪہ چہ دلے از دختر حاج خلیل بردہ! بے اختیار پرسیدم:خوابہ؟! _آرہ چندتا مسڪن خوردہ! قلبم آب انداخت در گلویم:خیلے درد دارہ؟! _با این سوال جواباے تو خوب نمیشہ ها! اما اگہ بیاے بیرون بذارے دُرُسُ حسابے استراحت ڪنہ زودتر سرپا میشہ! با هزار جان ڪندن نگاهم را از صورتش گرفتم و دنبال امیرعباس راہ افتادم‌. در اتاق را بستم و بہ صورتش خیرہ شدم:چطورے تو چشماے عمو و خالہ نگا ڪنم؟! آرام خندید:عین بچہ ے آدم! با حرص و بغض گفتم:اصلا حوصلہ ے شوخے ندارم! سپس ڪلیدهایے ڪہ حافظ به دستم دادہ بود را بہ دستش دادم و با حرص از ڪنارش رد شدم. میخواستم براے ریختن چند قطرہ اشڪ،براے سبڪ شدن دلِ بے تابم،براے شڪرِ نفس ڪشیدنش پاے درخت انارشان ڪمے اشڪ خیرات ڪنم! از پلہ هاے ایوان ڪہ پایین رفتم حافظ را دیدم ڪہ سومین چمدان را ڪنار باغچہ گذاشت. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎