#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_دوم . بدون هیچ حرفے بہ سمت تخت رفتم و زیر سایہ ے درخت انگور نشستم،جاے حاج بابا خالے بود تا ببینید با دو پسر جوان خلوت ڪردہ ام! لحظہ اے تنم لرزید اما بہ خودم مسلط شدم،نجات جان حاج بابا و عمو باقر و ... نگاهم بہ محراب افتاد ڪہ وسط حیاط ایستادہ بود! نجات جان حاج بابا و عموباقر مهمتر بود! محراب و حافظ ڪہ نورچشمے هایشان بودند و سر بہ زیر و معتمد! نگاهم را بہ انگورهاے درشت و سبز دوختم ڪہ از میان شاخہ و برگ هاے درخت آویزان بودند. صداے پا شنیدم،نگاهم را از درخت انگور گرفتم و بہ رو بہ رو دوختم. حافظ همانطور ڪہ قاشق را داخل لیوان شیشہ اے بلند مے گرداند گفت:فڪ ڪنم ما تا عمر داریم مدیونتون شدیم! لبخند ڪم جانے زدم:این ڪارو بخاطرہ حاج بابام و عمو باقر ڪردم! لیوان را بہ سمتم گرفت. لیوان را از دستش گرفتم و تشڪر ڪردم‌. گوشہ ے تخت نشست:پس بے خبر نیستین! خواستم دهان باز ڪنم ڪہ محراب سریع با تحڪم صدایش زد:حافظ! حافظ متعجب نگاهش ڪرد ڪہ محراب نیم نگاهے بہ من انداخت و ادامہ داد:خستہ ان! بہ حرف نگیرشون! حافظ آهانے گفت و سڪوت ڪرد. محراب ڪیفم را روے تخت گذاشت و چشم هاے قهوہ اے اش را بہ فرش روے تخت دوخت. _لطفا برگہ ها رو بدہ و برو! با تردید و ڪمے مڪث برگہ ها را از داخل ڪیفم درآوردم،خواست برگہ ها را از دستم بگیرد ڪہ دستم را عقب ڪشیدم. _میخوای...میخوای من ببرمشون؟ اگہ تو ڪوچہ ببیندت چے؟! اگہ دنبالت راہ بیوفته چے؟! لبخند ڪجے زد:دیگہ انقدم ناشے نیستم دختر حاج خلیل! ناراضے برگہ ها را بہ دستش دادم و آخرین نگاہ را بہ عڪس سیاہ و سفید امام انداختم! برگہ ها را بہ دست حافظ داد و گفت:بهترہ فعلا دست تو باشن. بذارشون یہ جاے امن! حافظ برگہ ها را از دستش قاپید:الان ترتیبشونو میدم! سپس بلند شد و بہ سمت خانہ رفت‌. محراب همانطور ڪہ ڪفش هایش را در مے آورد گفت:ممنون بابت ڪمڪت اما لطفا دیگہ از این شجاع بازیا در نیار! روے تخت آمد و ایستاد! سر بلند ڪردم تا بتوانم خوب صورتش را ببینم! چشم هایش را میان خوشہ هاے انگور چرخاند و ادامہ داد:اگہ یہ تار مو از سرت ڪم میشد من جواب حاج خلیل و خالہ فهیمه رو چے میدادم؟! چطور جلوشون سر بلند میڪردم؟! بعد از گذشت چند ثانیہ خوشہ اے انگور چید و از روے تخت پایین رفت. همانطور ڪہ بہ سمت شیر آب قدم بر مے داشت گفت:گوشت با منہ دختر حاج خلیل؟! شیر آب را باز ڪرد و با وسواس مشغول شستن انگور شد. نفس عمیقے ڪشیدم:بعلہ برادر! لبخند ڪم رنگے گوشہ ے لبش دیدم! _دیدے ڪہ از پسش بر اومدم! این جملہ را ڪہ گفتم،حافظ وارد شد و نگاهم ڪرد:اِ! آب قندتونو میل نڪردین ڪہ! آب خنڪہ تا گرم نشدہ بخورین! لیوان را بہ لب هایم نزدیڪ ڪردم و جرعہ اے نوشیدم‌. حافظ با عصبانیت گفت:اینا ڪم خون مردمو تو شیشہ ڪردن حالا بہ ناموسشونم...لااللہ الاللہ! محراب سریع سر بلند ڪرد:یعنے چے این حرف؟! حافظ شرمگین و با رگے بیرون زدہ رو بہ من گفت:شمام مثل خواهرِ من! مرتیڪہ با چشاش داش... جملہ اش را ڪامل نڪرد،این بار استغفراللهے زیر لب گفت! محراب با ابروهاے گرہ خوردہ بہ من خیرہ شد:حافظ چے میگہ؟! بے جواب لاجرعہ تمام محتویات لیوان را سر ڪشیدم! حافظ گوشہ ے تخت نشست:مرتیڪہ برگشتہ بہ رایحہ خانم میگہ این چشما و جسارتتونو یادم نمیرہ! سریع پشت بند جملہ اش اضافه ڪردم:آقا حافظ! این جملہ ش بیشتر حالت تهدید داش! حافظ لب گزید:دیگہ بدتر! اونوقت نباید یه مدت تو محلہ رفتو آمد داشتہ باشین ڪہ مبادا این از خدا بے خبرا تو ڪمین باشن! تہ دلم ڪمے لرزید اما بہ روے خودم نیاوردم. خونسرد گفتم:فڪ نڪنم انقدم پیگیر بشن ولے احتیاط شرط عقلہ! محراب شیر آب را بست،حالت چهرہ اش درهم بود. نگاهے بہ حافظ انداخت و رو بہ رویم ایستاد. خوشہ ے انگور را بہ سمتم گرفت. متعجب چشم هایم را میان خوشہ ے انگور و صورتش گرداندم ڪہ با آرامش گفت:دیدم نگات بہ خوشہ هاے انگورہ! لبخند ڪجے زد:پیشڪشے صلح! نمیدانم چرا ڪسے نگفتہ بود ڪہ دوست داشتن،از همین چیزهاے سادہ شروع مے شود؟! از همین نگاہ ها... از همین لبخندها... از همین... چشم ها... •♡• ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_سوم . نگاهے بہ پذیرایے انداختم،ریحانہ در حیاط زیر نور ماہ نشستہ بود و ڪتاب مے خواند. مامان فهیم ڪنار حاج بابا،روے مبل هاے مغز پستہ اے نشستہ بود و برایش سیب پوست مے گرفت. منتظر بودم بہ بهانہ اے با حاج بابا خلوت ڪنم! چشم هاے مامان فهیم روے صورتم نشست:چرا یہ لنگہ پا بین در و دیوار واسادے؟! شانہ بالا انداختم:همینطورے! ابرو بالا انداخت:عجب! دستے بہ موهاے مرتب شانہ شدہ ام ڪشیدم و بہ حاج بابا چشم دوختم‌. ابرو بالا انداخت:عجب! دستے بہ موهاے مرتب شانہ شدہ ام ڪشیدم و بہ حاج بابا چشم دوختم‌. انگار سنگینے نگاهم را احساس ڪرد ڪہ بہ سمتم سر برگرداند. ثانیہ اے بہ چشم هایم خیرہ شد و سپس گفت:فهیمہ خانم! بے زحمت برام گل گاو زبون دم میڪنے؟! چشم هاے مامان فهیم نگران شد:چرا؟! اتفاقے افتادہ ڪہ خلقتو تنگ ڪردہ؟! حاج بابا لبخند زد،از آن لبخندهایے ڪہ فقط نثار مامان فهیم میڪرد! _نہ خانم! این روزا یڪم اوضاع آشفتہ س اعصاب آدم بہ هم میریرہ! این دمنوشا ڪہ با دستاے شما دُرُس میشہ جادو میڪنہ! گونہ هاے مامان فهیم گل انداخت،مثل دخترهاے چهاردہ سالہ ے عاشق! نیم نگاهے بہ من انداخت و گفت:فورے آمادہ میڪنم! سپس از جا بلند شد و بہ سمت آشپزخانہ رفت. چشم هایم دنبال مامان فهیم بود ڪہ با صداے حاج بابا بہ خود آمدم‌. _بیا رایحہ! متعجب نگاهش ڪردم و بہ سمتش رفتم. ڪنار پاے حاج بابا دو زانو نشستم و سرم را بالا نگہ داشتم تا صورتش را ببینم. _جانم حاج بابا؟! خونسرد گفت:چشاے تو حرف دارن! مے شنوم! آب دهانم را فرو دادم،پس از نگاهم چیزهایے و شاید همہ چیز را خواندہ بود! سر پایین انداختم تا راحت بتوانم صحبت ڪنم. گلویم را صاف ڪردم:امروز...امروز... سنگینے نگاهش را احساس ڪردم،دوبارہ سربلند ڪردم و با شڪ‌ پرسیدم:آقا محراب چیزے نگفتن؟! اخم ڪم رنگے در عمق چشم هایش نشست:نہ! چے باید میگفت؟! لب گزیدم:یہ ماجرایے پیش اومد ڪہ... ابرو بالا برد:ڪہ چے؟! جون بہ لبم ڪردے! چشم هایم را بہ زانوهایم دوختم:امروز با زهرا رفتہ بودیم پارڪ شاهنشاهے. برگشتنے سر ڪوچہ ے اصلے دیدم آقا محراب آشفتہ مے دوئه! تو راہ یہ برگہ از زیر پیرهنش افتاد ڪہ متوجہ نشد. من برگہ رو برداشتم اعلامیہ بود! سڪوت ڪردم،حاج بابا گفت:خب! چشم هایم را بہ سمت صورتش بردم تا ببینم واڪنشش چیست! _خواستم برگہ رو بدم بہ شما ڪہ بهشون بدین اما دیدم دوتا مامور ساواڪے دنبالشون افتادن. رنگ چشم هاے حاج بابا پرید! _خب چے شد؟! لبم را با زبان تر ڪردم:دنبالشون دوییدم و اعلامیہ ها رو ازشون گرفتم. ایشونم سریع از ڪوچہ هاے فرعے رف! یڪے از ماموراے ساواڪ یڪم ازم پرس و جو ڪرد منم جواب سر بالا دادم! البتہ آقا حافظ سریع اومد ڪمڪم و بہ یہ بهونہ اے باهم رفتیم! همہ ے اعلامیہ ها رو دوبارہ بہ آقا محراب تحویل دادم. رنگ صورت حاج بابا بہ سرخے میزد و چشم هاے میشے اش عصبانے بودند! سعے ڪرد صدایش را بالا نبرد:تو مے فهمے چے ڪار ڪردے دختر؟! میدونے اگہ اون مامور ساواڪ بو میبرد چہ بلایے سرت مے اومد؟! من باید چہ خاڪے تو سرم مے ریختم؟! هان؟! من من ڪنان گفتم:من...من خواستم مشڪلے براے شما و عمو باقر پیش نیاد! مثل عمو اسماعیل... دندان هایش را روے هم سابید:از ڪے تا حالا انقد خیرہ سر شدے؟! ڪے گفتہ براے من و باقر بزرگترے ڪنے؟! ڪے گفتہ دورہ بیوفتے دنبال محراب و حافظ و مامور ساواڪ؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_چهارم . سرم را پایین انداختم:ببخشین حاج بابا اما اگہ این ڪارا مشڪلے دارہ چرا خودتون... میان حرفم دوید:من منم! تو تو! حاج خلیل تیڪہ تیڪہ بشہ براش گواراترہ تا ناموسشو جلو بندازہ و خدایے نڪردہ ڪسے بہ ناموسش نگاہ چپ بندازہ چہ برسہ بہ این ڪہ با ساواڪے جماعت دهن بہ دهن بشہ! ناراحت گفتم:منم نمیخوام یہ تار مو از سر شما ڪم بشہ! نفس عمیقے ڪشید و زیر لب لااللہ الاللهے گفت! با حرص زمزمہ ڪرد:از محراب متعجبم! واسا ببینمش! نفسم را بیرون دادم. زیر چشمے نگاهے بہ صورت برافروختہ ے حاج بابا انداختم. خواست چیزے بگوید ڪہ صداے مامان فهیم از پشت سرم آمد‌. _حاج خلیل! چند روزہ میخوام یہ چیزے بگم حالا ڪہ رایحہ ام هس چہ بهتر! حاج بابا ڪنجڪاو و متفڪر سر بلند ڪرد. مامان فهیم نگاهے بہ حیاط انداخت و ڪنار حاج بابا نشست‌. لبخند پر رنگے زد:خدیجہ خانم خواهر حاج باقر التماس دعا دارہ! براے رایحہ! گونہ هایم رنگ شرم گرفت،اخم هاے حاج بابا برندہ تر شد! _ڪہ چے؟! مامان فهیم با ناز گفت:وا! براے پسرش علے دیگہ! میگن ڪہ مهندسہ،تو تبریز براے خودش برو بیایے دارہ و دستش بہ دهنش میرسہ. حاج بابا نفس عمیقے ڪشید:بگو حاج خلیل فعلا خیال دختر شوهر دادن ندارہ! مامان فهیم مردد گفت:نظر خود رایحہ چے میشہ؟! بعد از ڪمے مڪث حاج بابا گفت:سرتو بالا بگیر! با خجالت سر بلند ڪردم اما بہ چشم هایش خیرہ نشدم. محڪم پرسید:حرفاے مادرتو شنیدے نظرت چیہ؟! تعارف ڪردم:نظر شما نظر منہ! مامان فهیم سریع پرسید:بعد از نظر ما چے؟! نگاهم را بہ سمت مامان فهیم بردم:با حاج بابا هم نظرم! فعلا دلم براے ازدواج رضا نیس! مامان فهیم اخم ڪرد:اما دُرُس نیس ڪہ در این خونہ بہ روے همہ بستہ س! بیان خونہ مون بشینن یہ چاے بخورن ڪہ چیزے نمیشہ نمیخوان ڪہ همون لحظہ عقد ڪنن! حاج بابا بے حوصلہ جواب داد:فهیمہ! شنیدے ڪہ دل خودشم رضا نیس! بہ خدیجہ خانمم بگو قدمت سر چشم اینجا خونہ ے خودتہ اما نہ براے پیش ڪشیدن حرف بردن دختر حاج خلیل! فعلا خیال شوهر دادن رایحہ رو نداریم! مامان فهیم صورت برافروختہ ے حاج بابا را ڪہ دید چیزے نگفت. چند لحظہ بعد بہ بهانہ ے دمنوش گل گاو زبان از جا بلند شد و بہ آشپزخانہ بازگشت. حاج بابا سریع انگشت اشارہ اش را بہ نشانہ ے تهدید مقابلم گرفت! _خوب گوش ڪن رایحہ! دیگہ بہ پر و پاے من و حاج باقر و محراب و فلان و بیسار نمے پیچے! مے شینے سر درس و مشق و خانمے ڪردنت ولاغیر! فهمیدے؟! جوابے ندادم! بلندتر گفت:چشمتو نشنیدم! مظلوم گفتم:ولے من نگرانتونم! چشم هایش خشمگین شدند:نباش! بچہ نیستم ڪہ تو نگرانم بشے! اما تو بچمے! پارہ ے جیگرمے! تو منو نگران میڪنے! بغضم را فرو دادم:حواسم هس حاج بابا! چشم هایش را تنگ ڪرد:چے؟! از ڪے تا حالا یاد گرفتے رو حرفم حرف بیارے؟! با زبان لبم را تر ڪردم:مگہ ڪارتون اشتباهہ؟! مگہ حاج خلیل ڪار اشتباہ میڪنہ؟! درماندہ نگاهم ڪرد،ادامہ دادم:دورا دور اخبارو پیگیرے میڪنم! قول میدم حواسم هس! این همہ دختر همسن و سال من ڪہ دارن فعالیت مے ڪنن! از جا بلند شد:حرفشم نزن! حرفمو زدم! ڪوچڪترین چیزے احساس ڪنم خلقم خیلے بد تنگ میشہ رایحہ! والسلام! سپس بہ سمت حیاط رفت و نگاہ نگرانے بہ صورتم انداخت. لبخند اطمینان بخشے زدم،لبخند نزد اما چشم هایش ڪمے خندیدند! با آن زبان شیرین آذرے اش زمزمہ ڪرد:منیم جانیم! گوزل قیزیم! حرف گوش ڪن! لبخندم پر رنگ تر شد‌. ابهت داشت و ڪمے غرور اما جانش براے من و ریحانہ در مے رفت. •♡• مامان فهیم همانطور ڪہ با دست چادرش را مرتب مے ڪرد گفت:یڪے از ڪیسہ ها رو بدہ بہ من! _سنگین نیس! نگاهے بہ صورتم انداخت:خدیجہ خانم یڪم ازمون رنجید! البتہ بندہ ے خدا چیزے بہ زبون نیاورد اما از حالت صورت و چشاش فهمیدم ڪہ رنجیدہ! امروزم راهے تبریزہ! بندہ خدا این همہ صبر ڪردہ بود تا پسرش بتونہ بیاد و یہ نوڪ پا بیان خونہ مون! چیزے نگفتم،سر ڪوچہ رسیدیم. سڪوتم را ڪہ دید گفت:تو نمیخواے چیزے بگے؟! شانہ بالا انداختم:چے بگم مامان جون؟! فعلا خیال ازدواج ندارم! نفسے ڪشید و ادامہ نداد! نزدیڪ در خانہ ڪہ رسیدیم،دیدیم حافظ با لبخند از خانہ ے عمو باقر خارج میشود.تا چشمش بہ ما افتاد پیش دستے ڪرد‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیࢪ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_پنجم . _سلام خالہ فهیمہ! سلام رایحہ خانم! مامان فهیم سر تڪان داد:سلام حافظ جان خوبے؟! من هم با لبخند جواب سلامش را دادم،نزدیڪمان شد:شڪر خوبم! احوال شما؟! حاج خلیل چطورہ؟! مامان فهیم مهربان نگاهش ڪرد:الحمداللہ مام خوبیم! مامان اینا خوبن؟! ڪم پیدان! آب دهانم را فرو دادم تا گلوے خشڪم ڪمے تر شود،هوا گرم شدہ بود و طاقت فرسا! عطشِ روزہ هم دست بہ دست گرماے مرداد دادہ بود تا حال و جان را از تن بگیرد. _بابابزرگ یڪم ناخوش احوالہ،مدام پیش بابابزرگہ! _اے واے! خدا شفاشون بدہ! حافظ تشڪر ڪرد و نگاهے بہ من انداخت،گویے میخواست چیزے بگوید! با صداے باز و بستہ شدن در خانہ ے عمو باقر،نگاہ هر سہ نفرمان روانہ ے در بزرگ چوبے شد! محراب در حالے ڪہ چمدانے در دست گرفتہ بود از خانہ خارج شد. حافظ سریع بہ سمت پیڪان سفید رنگ عمو باقر ڪہ مقابل دربشان پارڪ شدہ بود رفت و گفت:چمدونو بدہ من،تو صندوقو باز ڪن! همین ڪہ محراب سر بلند ڪرد چشم هایش روے صورت من و مامان فهیم نشست. سر تڪان داد:سلام خالہ فهیمه! مامان چند قدم بہ محراب نزدیڪ شد:سلام عزیزم! خوبے؟! محراب لبخند زد:شما خوب باشین منم خوبم! حافظ چمدان را از دست محراب گرفت،محراب صندوق عقب را باز ڪرد. حافظ چمدان را داخل صندوق گذاشت،محراب همانطور ڪہ چمدان را داخل صندوق جا میداد مشغول خوش و بش با مامان شد! حافظ با قدم هاے بلند بہ سمتم آمد و ڪنارم ایستاد،نگاهش بہ مامان فهیم و محراب بود اما حواسش ڪنار من! آرام زمزمہ ڪرد:نمیخوام نگرانتون ڪنم اما بهترہ چند روز از خونہ بیرون نیاین! متعجب بہ نیم رخش نگاہ ڪردم:چرا؟! بہ سمتم سر برگرداند:دو سہ روز پیش همون مامور ساواڪو دیدم،این طرفا مے پلڪید! بہ زور محرابو راضے ڪردم بہ بهونہ ے عمہ ش چند روز از تهران برہ تا آبا از آسیاب بیوفتہ! بهترہ شمام چند روز احتیاط ڪنین! خالہ ماہ گل و عمہ خدیجہ ڪنار مامان فهیم و محراب ایستادہ بودند. ڪیسہ هایے ڪہ در دست داشتم را میان انگشت هایم فشار دادم و گیج و منگ بہ سمتشان قدم برداشتم. خالہ ماہ گل لبخند پر رنگے بہ رویم زد:بہ بہ رایحہ جانم! سپس جلوتر آمد تا گونہ هایم را ببوسد:ڪم پیدایے خانم! دلم برات تنگ شدہ بود! جواب بوسہ هایش را دادم و لبخند زدم:سلام خالہ! یڪم درگیرم! منم دلتنگتون بودم سر فرصت میام پیشتون. سپس بہ عمہ خدیجہ چشم دوختم:دارین راهے میشین عمہ جون؟! تازہ بہ بودنتون عادت ڪردہ بودیم! لبخند زد:دیگہ باید برم سر خونہ و زندگیم،خیلے بہ ماہ گل جون و داداش زحمت دادم! نگاهے بہ محراب انداخت و ادامہ داد:بیشتر از همہ هم بہ بالام محراب! محراب دست دور شانہ هایش انداخت:این چہ حرفیہ عمہ؟! وظیفمہ! بہ سمت عمہ خدیجہ قدم برداشتم و گونہ هایش را بوسیدم. _تند تند بیاین پیشمون! دلمون براتون تنگ میشہ! لبخندش عمیق شد:دل منم برات تنگ میشہ گوزل بالام! دیگہ نوبت شماس قدم سر چشممون بذارین و بیاین تبریز! قول میدم بهتون بد نگذرہ! مامان فهیم هم مشغول روبوسے با عمہ خدیجہ شد‌. _چشم مزاحم میشیم! از الان دلم برات تنگ شد خواهر! رایحہ راس میگہ زود بہ زود بیا پیشمون! بعد از مامان فهیم،خالہ ماہ گل هم مشغول روبوسے و خداحافظے با عمہ خدیجہ شد. عمہ خدیجہ همانطور ڪہ بہ سمت ماشین مے رفت نگاہ مهربان و پر حسرتے نثارم ڪرد! _عاقبت بہ خیر بشے بالام! بہ رویش لبخند پاشیدم:ان شاء اللہ با دعاے شما! ابرو بالا انداخت:من ڪہ یہ دعاے دیگہ هم برات دارم! ایشالا خیلے زود مزاحمتون میشیم. خجالت زده نگاہ از صورتش گرفتم و بہ نقطہ ے دیگرے خیرہ شدم! عمہ خدیجہ سوار ماشین شد،مامان فهیم و خالہ ماہ گل ڪنار پنجرہ ے ماشین ایستادہ بودند و آخرین جملات را با هم رد و بدل مے ڪردند! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_ششم . محراب گنگ نگاهم ڪرد و چند قدم نزدیڪ شد. نگاهے بہ ڪیسہ هاے در دستم انداخت و زبان باز ڪرد:حافظ بهت گفت؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم،دستے بہ موهاے مشڪے اش ڪشید. _لطفا این چند روز دنبال ڪارگاہ بازے نباش و آروم بشین خونہ تون تا اوضاع عادے بشہ! خونسرد گفتم:مگہ الان اوضاع غیر عادیہ؟! چشم هایش را تنگ ڪرد:نہ ڪاملا عادیہ! فقط یہ مامور ساواڪ دنبالمونہ! لبخند زدم:دنبالمون یا دنبالت؟! شانہ بالا انداخت:میتونس فقط دنبال من باشہ اما خواستے دنبالمون باشہ! _فقط میخواستم ڪسے تو هچل نیوفتہ! مردمڪ چشم هایش بے قرار شدند:بہ قیمت تو هچل افتادن خودت! لطفا این چند روز از خونہ بیرون نرو تا برگردم! براے این ڪہ نشان بدهم مثلا آرامم و مشڪلے نیست شروع ڪردم بہ سر بہ سر گذاشتنش! _شاید شما خواستے یہ ماہ نیاے! یہ ماہ از خونہ مون بیرون درنیام؟! چهرہ اش سنگے شد! _الان وقت ڪل ڪل ڪردنہ؟! باز زبانم بے ارادہ شد و راحت! _ببین محراب... نگذاشت حرفم ادامہ پیدا ڪند و سریع حرفم را برید! چشم هایش خشمگین بودند و درماندہ! _بزرگے ڪوچیڪے یادت نرہ دختر حاج خلیل! آقایِ ڪنار اسمِ نامحرمو هیچوقت جا ننداز! لبم را گزیدم،عرق سرد روے تنم نشست! زمزمہ وار گفتم:منظورے نداشتم! میدونے ڪہ... دوبارہ میان ڪلامم آمد،با پوزخند! _ڪہ با همہ راحتے! اخم میان ابروهایم نشست،سر بلند ڪردم‌. _نہ همہ! فقط با داداشام! اونوقت بہ مامان فهیم میگم من و آقاے مولایے نباید چش تو چش بشیم چہ برسہ هم ڪلام شدن میگہ نہ! پس چرا با ریحانہ مشڪلے ندارہ؟! برو پسر حاج باقر! انگار از روز ازل منو شما تو سر و ڪلہ ے هم میزدیم! البتہ ڪہ مشڪل از من نیس از اخلاق ڪسے دیگہ س! سرے تڪان داد و زمزمہ ڪرد:جلل الخالق از آفرینش تو! لبخند پر زنگے زدم:زیاد بهش فڪ نڪن چون قرار نیس از همہ ڪار خدا سردربیارے! البتہ آفرینش من انقد با وسواس و پیچیدہ بودہ ڪہ هرڪسے متوجهش نمیشہ! آرامش روے صورتش نشست و یڪ چیزے در چشم هایش! یڪ چیزے ڪہ آن روز سر در نیاوردم چیست! _دقیقا همینطورہ! سپس رو بہ حافظ ڪہ یڪے دو متر دورتر از ما ایستادہ بود با تحڪم گفت:حافظ! هر روز خبر میگیرم،اگہ یہ روز بے خبر باشم سریع بر میگردم! سپس نگاہ آخر را بہ چشم هایم انداخت:دختر حاج خلیل امانتہ! همراہ پوزخند ابرو بالا انداختم،حافظ ڪنارش ایستاد و اطمینان خاطر داد ڪہ شش دانگ حواسش بہ من و اوضاع و احوال محلہ است! محراب هم خداحافظے ڪرد و سوار ماشین شد،همین ڪہ ماشین را روشن ڪرد و یڪے دومتر دور شد خالہ ماہ گل پشت سرش آب ریخت. خواستم در حیاط را باز ڪنم و وارد خانہ شوم ڪہ باز چشم هایش را از آینہ ے ڪنار در رانندہ دیدم! تا سرڪوچہ چشم هایش روے من بود... تا لحظہ اے ڪہ از دیدم محو شود،تا لحظہ اے ڪہ از دیدش محو شوم... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفتم #عطر_مریم #بخش_اول . خرمن موهاے مشڪے رنگم را در دست گرفتہ بودم و مے بافتم‌. هفت روز از ماہ رمضان و رفتن محراب بہ تبریز گذشتہ بود. در این هفت روز از خانہ بیرون نرفتہ بودم حتے بہ اندازہ ے سر زدن بہ خالہ ماہ گل و عمو باقر! از محراب هم خبرے نداشتم. چندبارے مامان فهیم و ریحانہ،بہ دیدن خالہ ماہ گل رفتند و خواستند من هم همراهشان بروم ڪہ بهانہ آوردم و هرطور بود پایم را از در خانہ بیرون نگذاشتم! شش دانگ حواس حاج بابا پیش من بود،حسے گنگ درونم رخنہ ڪردہ بود؛حسے ڪہ نیمے از وجودم را سرشار از آرامش ڪردہ بود و نیمے دیگر را مملو از آشوب! صداے زنگ تلفن بلند شد،چند لحظہ بعد صداے ریحانہ پیچید:بفرمایین! بعد از ڪمے مڪث گفت:بلہ هستن! شما؟! _یہ لحظہ گوشے! بافتن موهایم ڪہ تمام شد ربان صورتے رنگے بہ پایین موهایم بستم و از آینہ دل ڪندم. چند تقہ بہ در خورد و پشت بندش صداے ریحانہ آمد:رایحہ! تلفن با تو ڪار دارہ! در را ڪہ باز ڪردم با چهرہ ے متعجب و چشم هاے برق دار ریحانہ رو بہ رو شدم. در چشم هایش شیطنت برق میزد! لبش را ڪج ڪرد و گفت:آقا حافظ پشت خطہ! ابروهایم بالا رفت:آقا حافظ؟! دوست داداش محرابت؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:بعلہ! مگہ چندتا آقا حافظ مے شناسے؟! آرام پرسیدم:مامان فهیم ڪہ نیس؟! جواب داد:نہ! رفتہ پیش خالہ ماہ گل،ظاهرا بساط افطارے دارن و مهمون ویژہ! سپس با شیطنت ابرو بالا انداخت و زمزمہ ڪرد:چیڪارت دارہ؟! چپ چپ نگاهش ڪردم گفتم:سرت بہ ڪار خودت باشہ بچہ! بہ سمت تلفن رفتم،پشت سرم بشڪن زد و خندید:بادا بادا مبارڪ بادا! چشم غرہ اے نثارش ڪردم و گوشے تلفن را برداشتم:بلہ بفرمایین؟! صداے نگران حافظ در گوشم پیچید:سلام رایحہ خانم! وقت تنگہ،خوب بہ حرفام گوش ڪنین و هول نشین خب؟! آب دهانم را فرو دادم. _چے شدہ؟! تن صدایش را پایین آورد و سرعت اداے ڪلمات را بالا برد! _من الان تو خیابون اصلے ام از تلفن عمومے زنگ میزنم. ما تو سازمان یہ رابط داریم! متعجب پرسیدم:سازمان؟! _بعلہ! سازمان! امروز صبح بہ یڪے از بچہ ها خبر دادن قرارہ چن نفر بہ محلہ مون سر بزنن! خصوصا بہ منزل شما! قلبم فرو ریخت! منظورش ساواڪ بود! دهانم را باز و بستہ ڪردم تا بتوانم چیزے بگویم اما ڪلمہ اے از دهانم خارج نشد. _گوشتون با منہ؟! محراب ڪلید انبارے تونو بهم امانت دادہ. دیدم خالہ فهیمہ از خونہ بیرون اومد. با ماشین دارم میام سمت شما! تو انبارے یہ سرے ڪتاب و نوار و اعلامیہ س،سریع یہ چیزے پیدا ڪنین تا وسایلو توش جمع ڪنیم. الان یہ دیقہ ام یہ دیقہ س! نمیدونم چہ ساعتے میان ولے احتمال دارہ نزدیڪ اومدن عمو خلیل پیداشون بشہ. شایدم زودتر بیان ڪہ فرصتے براے وقت تلف ڪردن نباشہ. بجنبین! سپس صداے بوق ممتدد در گوشم پیچید! سریع گوشے تلفن را گذاشتم و رو بہ ریحانہ گفتم:بدو حجاب ڪن! متعجب بہ صورتم خیرہ شد:چرا؟! بہ سمت اتاقم دویدم:هیچے نپرس! فقط بجنب! سپس وارد اتاقم شدم و با عجلہ پیراهن بلند و روسرے اے از ڪمدم بیرون ڪشیدم‌.صداے باز و بستہ شدن در آمد‌. _رایحہ! چے شدہ؟! همانطور ڪہ پیراهن را تن میڪردم جواب دادم:ممڪنہ یہ مشڪلے براے حاج بابا پیش بیاد،مثل مشڪل عمو اسماعیل! چشم هایش ترسید:چرا؟! یعنے ساواڪیا میخوان بریزن خونہ مون؟! پیراهن را در تنم مرتب ڪردم:آرہ! یہ سرے چیز میز تو انباریہ ڪہ نباید باشہ! بیشتر از این سوال و جواب نڪن عزیزم فقط عجلہ ڪن! سرے تڪان داد و با قدم هاے بلند دور شد،روسرے ام را سر ڪردم و تقریبا از اتاق فرار! بعد از ڪمے جست و جو،ڪارتونے پیدا ڪردم و زیر بغلم جایش دادم. وارد حیاط شدم‌،همین ڪہ نزدیڪ در انبارے رسیدم صداے زنگ در بلند شد. بہ سمت در رفتم. با شڪ و‌ نگرانے پرسیدم:ڪیہ؟! صداے حافظ خیالم را راحت ڪرد. _منم! در را باز ڪردم و نگاهے بہ ڪوچہ انداختم ڪہ مبادا همسایہ اے بیرون باشد! ڪوچہ را ڪہ خلوت یافتم ڪنار رفتم:بفرمایین داخل! حافظ وارد حیاط شد و مستقیم بہ سمت انبارے رفت. در ڪوچہ را بستم.‌ ریحانہ هم بہ جمع مان پیوست،حافظ با شتاب ڪلید را از داخل جیبش درآورد و داخل قفل انداخت. ڪلید را چرخاند و وارد انبارے شد،ڪارتون را از روے زمین برداشتم و همراہ ریحانہ دنبالش راہ افتادیم. وارد انبارے ڪہ شدیم بوے خاڪ زیر بینے ام پیچد و بہ سرفہ ام انداخت،سریع دستم را مقابل دهان و بینے ام گرفتم ڪہ گرد و خاڪ وارد ریہ هایم نشود. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفتم #عطر_مریم #بخش_دوم . نگاهے بہ دور تا دور انبارے انداختم،بہ ظاهر جز وسایل بہ درد نخور و قدیمے چیزے نبود‌! حافظ بہ سمت چپ انبار حرڪت ڪرد،چند گلیم ڪهنہ ڪہ گوشہ ے دیوار لولہ شدہ بودند را برداشت‌ و آن ها را ڪنار انداخت. چشمم بہ تعدادے ڪتاب،نوار و اعلامیہ ڪہ مرتب روے هم ردیف شدہ بودند افتاد. حافظ سریع در یڪ حرڪت ڪتاب و نوارها را بلند ڪرد و بلند گفت:یاعلے مدد! سپس بہ سمت من و ریحانہ برگشت:ڪارتونو بیارین،اینا رو مرتب توش بچینین و ببرین بالا. منم براے اطمینان این دور و ورو میگردم ڪہ چیز دیگہ اے نباشہ! سرم را بہ نشانہ ے "باشه" تڪان دادم،همراہ ریحانہ بدون حرف ڪتاب،اعلامیہ و نوارها را گرفتیم. ڪارتون را مرتب ڪردم،ریحانہ با عجلہ همہ ے وسایل را داخلش چید و یڪ سمتش را بلند ڪرد. _بلند ڪن رایحہ! گوشہ ے دیگر ڪارتون را گرفتم و بلندش ڪردم. ڪارتون برایمان ڪمے سنگین بود لبم را گزیدم ڪہ صدایم درنیاید. سلانہ سلانہ و با زحمت،همراہ ریحانہ از پلہ هاے انبارے بالا رفتیم و ڪارتون را روے زمین گذاشتیم. ریحانہ با استرس نفسش را بیرون داد و پرسید:بہ نظرت تو خونہ ام چیزے هس؟! شانہ بالا انداختم و دستم را بہ ڪمرم گرفتم. نفس عمیقے ڪشیدم:نمے دونم! ولے با ملاحظہ گریاے حاج بابا بعید میدونم! ڪمے بعد حافظ از انبارے خارج شد،عرق روے پیشانے اش نشستہ بود و نگرانے در چشم هایش! همانطور ڪہ در انبارے را قفل میڪرد گفت:چیز دیگہ اے نبود! از پلہ ها بالا آمد و ڪلید انبارے را بہ سمتم گرفت:تا اینا بیان و برن دست شما باشہ ڪہ شڪ نڪنن! سرم را تڪان دادم و ڪلید را از دستش گرفتم،حافظ رو بہ ریحانہ گفت:میشہ بیرونو یہ نگاهے بندازین؟! ریحانہ بہ سمت در دوید و در را باز ڪرد،حافظ ڪارتون را بلند ڪرد و باز گفت:یاعلے مدد! با این ڪہ ڪوچہ بن بست بود،ریحانہ با دقت هر دو طرف‌را نگاہ کرد و گفت:ڪسے نیس! حافظ با قدم هاے بلند خودش را جلوے در رساند،پشت سرش راہ افتادم. در ڪمڪ رانندہ ے ماشین نیمہ باز بود،ڪارتون را روے صندلے گذاشت و در ماشین را بست‌. سپس خودش را بہ در رانندہ رساند،همانطور ڪہ سوار ماشین میشد گفت:خیلے احتیاط ڪنین! رایحہ خانم شب تماس میگیرم لطفا خودتون جواب بدین! محراب هر روز زنگ میزنہ خبر میگیرہ،بفهمہ باز پاے شما وسط ماجرا ڪشیدہ شدہ پوستمو میڪنہ! _باشہ! ماشین را روشن ڪرد:آروم باشین! میان یڪم ریخت و پاش میڪنن و میرن. خیلے مراقب باشین،از دور حواسم بهتون هس! _ممنون ڪہ خبر دادین! شمام مراقب باشین! و با چشم و ابرو بہ صندلے ڪمڪ رانندہ اشارہ ڪردم،سرے تڪان داد و راہ افتاد. چند ثانیہ بعد از ڪوچہ خارج شد،نفسم را آسودہ بیرون دادم؛ریحانہ در را بست و گفت:حالا چے ڪار ڪنیم؟! دستم را روے قلبم گذاشتم و بہ سمت خانہ راہ افتادم. _هیچے! فقط باید عادے باشیم. ڪلید انباریو میذارم تو ڪشوے ڪابینت! ریحانہ حواست باشہ مامان و حاج بابا لو ندن ڪلید دستمون نبودہ ها! پشت سرم آمد:حواسم هس! بہ سمت آشپزخانہ رفتم و ڪلید انبارے را داخل ڪشوے ڪابینت گذاشتم. سپس نگاهم را بہ ساعت دیوارے دوختم‌. یڪے دوساعت دیگر وقت آمدن حاج بابا بود،دلم مثل سیر و سرڪہ مے جوشید. ریحانہ روے مبل نشست،با استرس لبش را مے جوید. من هم عرض خانہ را قدم میزدم و در دل آیت الڪرسے مے خواندم‌. یڪ ساعتے ڪہ گذشت دلم طاقت نیاورد. رو بہ ریحانہ گفتم:میرم مامان فهیمو صدا ڪنم،یہ بزرگتر خونہ باشہ بهترہ! ریحانہ با شدت آب دهانش را فرو داد و سر خم ڪرد ڪہ یعنے "باشه"! لبخند زدم:پاشو خواهرے! خیالت تخت چیزے نمیشہ! زمزمہ وارد گفت:ڪاش داداش محراب بود،اون خوب بلدہ چطور از پس اینا بربیاد! شانہ بالا انداختم:شاید! یہ آبے بہ دست و صورتت بزن و آروم باش! با قدم هاے ڪوتاہ از خانہ خارج شدم و بہ سمت در حیاط رفتم. همین ڪہ در را باز ڪردم بے اختیار سرم را بہ سمت سر ڪوچہ برگرداندم. پاهایم مقابل در خشڪ شد! ماشین شورلت مشڪے رنگے سر ڪوچہ آمادہ ایستادہ بود. یڪ مرد قوے هیڪل با چهرہ اے جدے و ترسناڪ پشت فرمان نشستہ بود و مرد دیگرے هم روے صندلے عقب! اما چشم هاے من روے مرد بلند قامتے بود ڪہ ڪت و شلوار خوش دوخت مشڪے رنگے بہ تن داشت و مشغول صحبت با یڪے از همسایہ ها بود. مردے ڪہ هفتہ ے گذشتہ دیدمش! مردے ڪہ مرا بہ نام خانم محسنے مے شناخت! همان ساواڪے اے ڪہ دنبال محراب بود! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفتم #عطر_مریم #بخش_سوم . نفسم تنگ شد،نیم رخ جدے اش را خوب میدیدم. مرد همسایہ دست بلند ڪرد تا با انگشت اشارہ این سمت را نشان بدهد ڪہ با سرعت در را بستم. بہ سمت خانہ دویدم و با دم‌ پایے وارد شدم. در حالے ڪہ بہ سمت آشپزخانہ مے رفتم گفتم:ریحانہ! اومدن! نباید منو ببینن نذار هیچ حرفے ازم وسط بیاد! بیچارہ ریحانہ با رنگ پریدہ ڪنارم آمد و پرسید:چرا؟! وارد آشپزخانہ شدم و یڪے از صندلے هاے چوبے پشت میز غذاخورے را برداشتم و بہ سمت حیاط راہ افتادم. _نپرس! میگم بهت! تاڪید میڪنم نذار هیچ حرفے از من وسط بیادا! گیج و منگ بہ صورتم خیرہ شدہ بود:باشہ! نزدیڪ دیوار مشترڪمان با خانہ ے عمہ مهلا ڪہ سمت چپ حیاط قرار داشت شدم و صندلے را بہ دیوار چسباندم. چشم هاے ریحانہ گرد شد و پر از ترس. _چے ڪار میڪنے آبجے؟! روے صندلے ایستادم:میرم خونہ ے عمہ مهلا! دست هایم را روے دیوار گذاشتم و زیر لب یاعلے گفتم. ارتفاع دیوار زیاد نبود ڪافے بود یڪ خیز بردارم‌. همانطور ڪہ سعے داشتم خودم را بالا بڪشم گفتم:سریع این صندلیو ببر بذار سرجاش! نفسم را در سینہ حبس ڪردم و با ڪمے تقلا روے دیوار نشستم،ریحانہ همانطور مبهوت و با نگرانے نگاهم میڪرد. تشر زدم:با توام! دِ یالا! صداے نزدیڪ شدن ماشین ڪہ بہ گوشم خورد،چشم هایم را بستم و آرام از روے دیوار سُر خوردم. با زمین ڪہ برخورد ڪردم صداے ضعیفے ایجاد شد! پاے راستم زیر تنم ماند و دردے در پهلویم پیچید! یڪ دستم را روے پهلویم گذاشتم و دست دیگرم را روے دهانم ڪہ صداے نالہ ام بلند نشود! زنگ در بہ صدا در آمد... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هشتم #عطر_مریم #بخش_اول . صداے نزدیڪ شدن ماشین ڪہ بہ گوشم خورد،چشم هایم را بستم و آرام از روے دیوار سُر خوردم. با زمین ڪہ برخورد ڪردم صداے ضعیفے ایجاد شد! پاے راستم زیر تنم ماند و دردے در پهلویم پیچید! یڪ دستم را روے پهلویم گذاشتم و دست دیگرم را روے دهانم ڪہ صداے نالہ ام بلند نشود! زنگ در بہ صدا در آمد،صدایے از ریحانہ بلند نشد! نفسم بالا نمے آمد،نباید خواهرم را تنها میگذاشتم اما اگر آن مامور لعنتے مرا مے دید جواب حاج بابا را چہ میدادم؟! اگر دست بہ بازویم مے انداخت و مرا ڪشان ڪشان با خودش بہ زندان قصر یا ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے مے برد مامان فهیم در جا دق میڪرد! آن هم براے آش نخوردہ! براے آن محرابِ... سریع بہ خودم نهیب زدم،براے محراب نہ! براے حاج بابایت خودت را بہ خطر انداختے! محراب ڪہ باشد ڪہ تو برایش بہ جوش و خروش بیوفتے؟! در دل خدا را شڪر ڪردم ڪہ تهران نیست. اگر اینجا بود و مامور ساواڪ او را مے دید بساط مان در ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے خوب جور میشد! چند ثانیہ بعد صداے مرتعش ریحانہ در حیاط پیچید:ڪے...ڪیہ؟! خودم را محڪم بہ دیوار چسباندم،صداے همان مرد بلند شد:میشہ درو باز ڪنین؟! صداے باز شدن در ڪہ بہ گوشم خورد هم زمان عمہ مهلا،چادر رنگے بہ سر در آستانہ ے در ظاهر شد. با چشم هاے گرد شدہ نگاهے بہ در حیاط و سپس بہ من انداخت! خواست دهان باز ڪند ڪہ سریع دستم را از روے دهانم برداشتم و انگشت اشارہ ام را روے بینے ام گذاشتم. زمزمہ ڪردم:هیس! و تا توانستم عجز و التماس در چشم هایم ریختم! بیچارہ گیج و منگ بہ من خیرہ شدہ بود. با قدم هاے بلند بہ سمتم آمد. گوش هایم را خوب تیز ڪردم.ریحانہ مودبانہ گفت:سلام بفرمایین؟! صداے آن مامور بلند شد:سلام خانم! روز بہ خیر! منزل آقاے خلیل نادرے؟ ریحانہ عادے جواب داد:بعلہ! _تشریف دارن؟! _نہ! سرڪارن فڪ ڪنم تا چند دیقہ دیگہ بیان. امرتون؟! _پاشا اعتماد هستم! از ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے! نفسم دوبارہ تحلیل رفت،دستم را محڪم مشت ڪردم و روے پیشانے ام گذاشتم. ریحانہ خودش را بہ آن راہ زد:ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے؟! فڪ ڪنم اشتباہ اومدین! _بلہ! منو همڪارام حڪم تفتیش منزلتونو داریم! ریحانہ من من ڪنان پرسید:خونہ ے ما؟! آخہ چرا؟! اعتماد بے حوصلہ جواب داد:چراشو بعدا متوجہ میشین! پشت بند صدایش،صدایے خشن گفت:از جلو در برو ڪنار! سپس گویے رو بہ اعتماد ادامہ داد:آقا! هزار مرتبہ گفتم با این خرابڪارا نباید مدارا ڪرد! نتیجہ ش میشہ این ڪہ این یہ الف بچہ واسادہ جلو در ما رو سوال جواب میڪنہ! دعا ڪردم دل نازڪ ریحانہ نشڪند،مثل من رو دار و تاب دار نبود! نازپروردہ ے مامان فهیم بود،تن صدایے بالا مے رفت طفلڪم بغ میڪرد؛چہ برسد بہ این ڪہ مامور ساواڪے جلوے در خانہ ے مان بایستد و اینطور گستاخانہ صحبت ڪند! اعتماد آرام گفت:آروم باش نگهبان! دوبارہ ریحانہ را مورد خطاب قرار داد:ڪسے جز شما منزل نیس؟! ریحانہ با ڪمے مڪث جواب داد:نہ! اجازہ میدین مادرمو صدا ڪنم؟! خونہ ے همسایہ رو بہ روییہ. _موردے ندارہ! ما همینجا صبر میڪنیم،فقط در باز بمونہ! ریحانہ باشہ اے گفت و رفت. عمہ مهلا هم ڪنار من نشستہ بود و خوب گوش میداد. رنگ از رخسارش پریدہ بود،خواست از ڪنارم بلند شود ڪہ پرسشگر نگاهم ڪردم. آرام گفت:بچہ م ریحانہ تنهاس! از این غول تشنا میترسہ! با صدایے خفہ و لحنے ملتمس گفتم:نہ عمہ! شڪ میڪنن،نباید منو ببینن! اخم هایش در هم رفت،سرے تڪان داد و بلند شد. همانطور ڪہ سعے میڪرد زیر بغلم هایم را بگیرد آرام گفت:بلند شو! با ڪمڪ عمہ،از جایم بلند شدم. هنگام بلند شدن چنان دردے در پهلو و پایم پیچید ڪہ احساس میڪردم در جا بیهوش خواهم شد! دندان هایم را روے لب هایم فشار دادم ڪہ مبادا جیڪم در بیاید. پاے راستم یارے نمے ڪرد،نمیتوانستم رویش بایستم. عمہ مهلا ڪشان ڪشان مرا بہ داخل خانہ برد،همین ڪہ روے مبل نشستم از درد اشڪ هایم سرازیر شد. تا نگاہ عمہ بہ صورتم افتاد با دست روے گونہ اش زد! _صورتت عین گچ دیوار شدہ عمہ! نڪنہ پات شڪستہ باشہ؟! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #یا‌مهدے ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هشتم #عطر_مریم #بخش_دوم . باید حالم خیلے بد باشد ڪہ اشڪ هایم سرازیر شود. بلند شد و ڪنارم نشست،سرم را روے شانہ اش گذاشت و صورتم را نوازش ڪرد‌. _قیزیم! (دخترم) چیزے نشدہ ڪہ! برا چے گریہ میڪنے؟! ساواڪیا چرا اومدن براے گشتن خونہ تون؟! چرا گفتے نباید تو رو ببینن رایحہ؟! نفس عمیقے ڪشیدم و مختصر اتفاقات پیش آمدہ را بریدہ بریدہ برایش تعریف ڪردم. یڪ ساعت بعد امیرعباس آمد،با دیدن وضعیتم تعجب ڪرد و جویاے ماجرا شد. عمہ سربستہ چیزهایے تعریف ڪرد و پرسید ماموران ساواڪ را دیدہ یا نہ. امیرعباس جواب داد وقتے وارد ڪوچہ شدہ دیدہ ماشین شورلت مشڪے رنگے خارج مے شدہ. عمہ سریع رفت تا بہ مامان فهیم خبر بدهد،قبل از رفتنش ڪمڪ ڪرد تا سوار ماشین امیرعباس بشوم. امیرعباس سریع مرا بہ بیمارستان رساند،چند دقیقہ بعد از ما عمہ و حاج بابا و مامان فهیم هم آمدند. بعد از معاینہ دڪتر گفت مچ پایم شدید ضرب دیدہ اما شڪستگے ندارد. پایم در آتل رفت و براے راحت راہ رفتن با دو عصاے فلزے راهے خانہ شدم! در راہ خانہ حاج بابا ڪلے سرزنشم ڪرد و حرص خورد. بین حرص و جوش هایش گفت مامورهاے ساواڪ حسابے ریخت و پاش ڪردند اما نتوانستند چیزے پیدا ڪنند و دست خالے برگشتند! بہ خانہ ڪہ رسیدیم،مامان فهیم ڪمڪ ڪرد لباس هایم را تعویض ڪنم و روے تخت دراز بڪشم. ریحانہ با چهرہ اے گرفتہ بہ اتاق آمد تا شب ڪنارم باشد. ڪلے اشڪ ریخت و گونہ هایم را بوسید! میخواست لامپ را خاموش ڪند ڪہ چشمم بہ میز تحریرم افتاد. اتاق تاریڪ شد،سریع گفتم:ریحانہ! یہ لحظہ چراغو روشن ڪن! دوبارہ اتاق روشن شد،دوبارہ با دقت روے میز تحریر را نگاہ ڪردم. اشتباہ ندیدہ بودم جاے قاب عڪسم خالے بود! با چشم هایے از حدقہ درآمدہ از ریحانہ پرسیدم:اتاق منم اومدن؟! ریحانہ عادے جواب داد:آرہ! همون رئیسشون اومد! اعتماد! نفس در سینہ ام حبس شد و خون در رگ هایم. باز نگاهم سمت میز تحریر رفت،جاے قاب عڪسم خالے بود. قاب عڪس ڪوچڪے ڪہ،صورت خندانم را در میان موهاے سیاہ رنگم در بر گرفتہ بود! عڪسے ڪہ نقطہ ے توجهش چشم هایم بود... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #رمان←رایحہ_ے_محراب ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_اول . نفسم را با حرص بیرون دادم. ریحانہ گنگ نگاهم ڪرد:چیزے شدہ آبجے؟! بے حال و نگران پرسیدم:تو قاب عڪسمو برداشتے؟! متفڪر پرسید:ڪدوم قاب عڪس؟! با چشم هایم‌ میز تحریر را نشان دادم. _همون قاب عڪسم ڪہ رو میزم بود! نگاهے بہ میز انداخت و محڪم گفت:نہ! چشم هایم را بستم:واے! پس حدسم درست بود! چرا حواسم نبود؟! حضورش را نزدیڪم احساس ڪردم. _چہ حدسے؟! چے شدہ؟! پتو را روے صورتم ڪشیدم و با حالے نزار گفتم:هیچے ازم نپرس ریحانہ! چراغو خاموش ڪن! _مطمئنے؟! بگو چے شدہ شاید بتونیم حلش ڪنیم. با صدایے گرفتہ گفتم:ریحانہ! حالم خوب نیس! بدون هیچ حرف دیگرے لامپ را خاموش ڪرد و روے زمین دراز ڪشید. با این ڪہ مُسڪن داشت اثر میڪرد اما پلڪ هایم براے نخوابیدن تقلا میڪردند. باز دل شورہ گرفتہ بودم،از همان دلشورہ هایے ڪہ انگار مامان فهیم رخت چرڪ ها را توے دلم ریختہ بود و محڪم و بے رحمانہ چنگ میزد! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام چڪید زمزمہ ڪردم:خدایا خودت رحم ڪن! حاج بابا بفهمہ خون را میوفتہ! صداے ریحانہ خلوتم را بر هم زد. _آبجے! اعتماد قاب عڪستو برداشتہ؟! پوفے ڪردم و جوابے ندادم. _آرہ؟! زمزمہ ڪردم:فرض ڪن آرہ! _آخہ چرا؟! پتو را از روے صورتم ڪنار زدم. _خواستہ بهم بفهمونہ ڪہ منو شناختہ! تڪان خوردن ریحانہ را احساس ڪردم،در جایش غلتے زد و روے پهلو بہ سمت من چرخید،دستش را تڪیہ گاہ سرش ڪرد و آرام گفت:تو رو از ڪجا میشناسہ؟! بے اختیار چشم هایم را بستم:بہ لطف داداش محرابت! _یعنے چے؟! تنم شل شدہ بود و چشم هایم سنگین‌. بے رمق جواب دادم:چند روز پیش محراب داشت از دست دوتا مامور ساواڪ فرار میڪرد،اعلامیہ همراهش بود. اعلامیہ ها رو ازش گرفتم و گفتم برہ،اون روز اعتماد منو دید. حافظ اومد ڪمڪم،یہ جورے وانمود ڪردیم انگار آشناے حافظم و اهل این محل نیستم. صداے ریحانہ تحلیل رفت:واے! چرا این ڪارو ڪردے؟! چشم هایم سنگین تر شد:ریحانہ! از قضیہ قاب عڪس فعلا بہ حاج بابا و مامان فهیم چیزے نمیگیا،شر میشہ! این را ڪہ گفتم دیگر متوجہ حرف هایش نشدم،صدایش در نظرم دور شد. بے خواست و رغبت بہ خوابے عمیق فرو رفتم‌. •♡• فرداے آن روز،حاج بابا گفت تا مدتے حق ندارم از خانہ بیرون بروم. گفت شاید بہ تبریز تبعیدم ڪند تا آب ها از آسیاب بیوفتد! محڪم گفتم در خانہ خواهم ماند اما از تهران خارج نخواهم شد. گفت اختیاردار است و اگر صلاح ببینید مدتے را باید در شهر دیگرے،دور از تهران سر ڪنم! عمہ مهلا،مامان فهیم و ریحانہ هم با حاج بابا هم نظر بودند اما امیرعباس سرسختانہ گفت اگر جلوے چشم خودشان باشم بهتر است! گفت اگر هم صلاح بر این شد ڪہ در خانہ ے خودمان نمانم،بہ خانہ ے یڪے از اقوام قابل اعتماد بروم اما از خانوادہ دور نباشم. سریع حرفش را تایید ڪردم و گفتم اینطورے بهتر است. حاج بابا گفت فڪر میڪند و مے گوید چہ باید بڪنیم. همان شب حافظ با خانہ تماس گرفتہ و با ریحانہ صحبت ڪردہ بود. ماجراے بازرسے خانہ را بہ محراب گفتہ بود،خواستہ بود محراب چند روز دیگر هم تبریز بماند تا مشڪلے پیش نیاید. محراب هم حرفے نزدہ بود. برخلاف انتظارمان محراب صبح روز دوم بازگشت! طبق معمول آن دو روز روے تختم دراز ڪشیدہ بودم و چیزے از گلویم پایین نمے رفت. بدون سحرے و افطار روزہ گرفتہ بودم. مامان فهیم آمد و گفت محراب بازگشتہ و شب خانہ ے عمو باقر براے افطار دعوتیم. افطارے اے ڪہ خالہ ماہ گل از مدت ها قبل تدارڪش را دیدہ بود! همان شبے ڪہ ساواڪے ها بہ خانہ ے ما آمدند محراب با خالہ ماہ گل تماس گرفتہ و گفتہ بود یڪے دو روز دیگر باز مے گردد. خالہ ماہ گل هم تدارڪ افطارے را براے امروز دیدہ و مهمان ها را دعوت ڪردہ بود. گفتم حال و حوصلہ ے مهمانے ندارم ڪہ مامان جواب داد زشت است من و ریحانہ نباشیم! خانوادہ ے حاج فتاح هم دعوتند و میخواهیم دخترے ڪہ خالہ ماہ گل براے برادر بزرگترمان در نظر دارد ببینیم! سپس با خندہ و شوخے افزود:خواهر شوهرا باید تو مجلس باشن ڪہ همین اول ڪارے حساب ڪار دَسِ عروس خانم بیاد! نمیدانم چرا از این شوخے اش خوشم نیامد،سپس شروع ڪرد بہ تعریف از "الناز" تہ تغارے و دختر یڪے یڪ دانہ ے حاج فتاح! در حالے ڪہ مشغول وارسے ڪمد لباسم بود گفت:رایحہ! باید ببینیش! بِہ از تو و ریحانم نباشہ یہ پارچہ خانمہ. من دو سہ بار تو مجلسایے ڪہ خانماے بازاریا دعوتم ڪردہ بودن دیدمش. فڪ ڪنم دو سالے از تو بزرگتر باشہ،عین یہ تیڪہ ماهہ! شبیہ دختراے خارجیہ،سفید و چشم عسلے با مو و ابروهاے طلایے عین پنجہ ے خورشید! انقد متین و نازہ آدم فقط دوس دارہ بشینہ تماشاش ڪنہ! یڪے از خانما میگف یڪے از اجداد مادریش روس بودہ برا همین انقد سفید و بورہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_دوم . سارافون مخملے یشمے رنگے از ڪمد بیرون ڪشید،با دقت بہ سارافون نگاہ ڪرد. جلوے لباس بستہ بود و قدش تا نزدیڪ مچ پاهایم مے رسید. پایین دامنش دور تا دور گیپور شیرے رنگے دوختہ شدہ بود. با رضایت سارافون را روے صندلے گذاشت و دوبارہ مشغول گشتن در ڪمد شد! _داشتم میگفتم،خیلے هم دین دار و نجیبہ. روسرے و چادرش ڪیپہ ڪیپہ! در خورِ محرابہ! ماہ گل میگفت پرستارے میخونہ،دوتا برادر بزرگتر از خودش دارہ. دختر یڪے یہ دونہ ے حاج فتاح و الهام خانمہ! ماہ گل از ادب و متانتش خیلے تعریف میڪرد. انقد تعریف ڪرد ڪہ تہ دلم آرزو ڪردم ڪاش پسر داشتم و عروس خودم میشد. البتہ محراب برام حڪم پسرمو دارہ. انگار عروس خودم میخواد بشہ! لبخند ڪم رنگے زدم:خوش بہ حال الناز ڪہ دوتا مادرشوهر دارہ! دوتاشونم خیلے خاطرخواهشن! شومیز سفید رنگے هم از ڪمد در آورد و جلوے صورتم گرفت. سادہ بود،فقط در سر آستین هایش گیپور مشابہ بہ گیپور دور دامن سارافون ڪار شدہ بود. ابرو بالا انداختم:مامان! این سارافون گرم نیس؟! سریع شومیز را ڪنار پایم روے تخت گذاشت و سارافون را از روے صندلے برداشت. _دس بزن ببین چقد نازڪ و نرمہ! اینو حاج بابات از چین آوردہ بود. رو دستش مخمل نیس! نفس عمیقے ڪشیدم:نمیشہ من نیام؟ با این وضعیت واقعا حوصلہ ندارم! شانہ بالا انداخت:من ڪہ میگم بیا. بچہ م ریحانہ خیلے ذوق دارہ. تو نیاے ریحانہ ام نمیاد ڪہ تنها نمونے. پوفے ڪردم و گفتم:چشم! •♡• مامان فهیم از ساعت سہ چهار بعد از ظهر بہ ڪمڪ خالہ ماہ گل رفت. حاج بابا هم ڪمے زودتر بہ خانہ آمد و بعد از تعویض لباس هایش راهے خانہ ے عموباقر شد. ریحانہ هم در تاب و تب بود تا برود و سر بہ سر محراب بگذارد،انگار مراسم عقدے چیزے بود ڪہ انقدر در هول و ولا بودند. شومیز و سارافون را بہ تن و روسرے سادہ اے ڪہ ڪمے تیرہ تر از رنگ سارافونم بود سر ڪردم‌. رنگ و رویم ڪمے پریدہ بود،از آن شب استرس بہ جانم چسبیدہ بود و رهایم نمے ڪرد! با ڪمڪ ریحانہ و عصا یڪے دو ساعت قبل از اذان،از خانہ خارج شدیم. در را ڪہ زدیم عمو باقر در را باز ڪرد تا چشمش بہ من افتاد سرے تڪان داد:چہ ڪردے با خودت دختر؟! الان خلیل گفت چے شده‌. لبخند پر رنگے زدم:سلام عمو! نماز و روزہ تون قبول باشہ. لبخندم را پر رنگ تر ڪردم:اتفاقہ پیش میاد! خندہ اش گرفت:سلام بہ روے ماهت عمو! از توام قبول باشہ. از جلوے در ڪنار رفت تا من و ریحانہ وارد بشویم. وارد حیاط ڪہ شدیم،دیدم حاج بابا در ایوان نشستہ و با دقت برگہ اے را مطالعہ میڪند. سر ڪہ بلند ڪرد متعجب بہ من و ریحانہ خیرہ شد. _چرا بے خبر اومدین؟! خبرم مے ڪردین بیام ڪمڪ. ریحانہ گفت:ماشالا رایحہ انقد انرژے و قوت دارہ ڪہ با این وضعم خودش خودشو میگردونہ! هر دو عصایم را زیر بغلم گذاشتم،خواستم از پلہ ے اول بالا بروم ڪہ حاج بابا سریع بلند شد و ڪنارم آمد. دستش را دور شانہ ام گذاشت و گفت:آروم برو بابا! دو پلہ ڪہ بالا رفتم گفتم:فڪ ڪنم بدون این عصاها راحت تر راہ برم! نمیذارین ڪہ! با ڪمڪ حاج بابا پلہ ها را رد ڪردم و وارد راهرو شدم،صداے خندہ ے مامان فهیم و خالہ ماہ گل از آشپزخانہ مے آمد. همراہ ریحانہ بہ سمت آشپزخانہ حرڪت ڪردیم،مامان و خالہ ماہ گل ڪنار ڪابینت ایستادہ بودند و داخل خرما گردو میگذاشتند. محراب هم گوشہ ے دیگرے ایستادہ بود و داخل ظرفے زولبیا و بامیہ مے چید. لبخند را دوبارہ مهمان لب هایم ڪردم. _سلام! خداقوت! همہ ے نگاہ ها بہ سمت من برگشت. نگاهِ خالہ ماہ گل و محراب رنگ بهت گرفت. متعجب از نوع نگاہ هایشان پرسیدم:چیزے شدہ؟! خالہ ماہ گل نگران بہ سمتم آمد:پات چے شدہ رایحہ؟ گیج بہ مادرم نگاہ ڪردم و پرسیدم:مگہ شما نمے دونین؟! خالہ ماہ گل هم نگاهے بہ مادرم انداخت:چیو؟! ریحانہ خندید و بہ شوخے گفت:این ڪہ رایحہ جدیدا بہ جاے در از رو دیوار تردد میڪنہ! آرام خندیدم،مامان سریع گفت:این یڪے دوروزہ انقد استرس اون روز نحسو ڪشیدم و بس نشستم خونہ یادم رف بهت بگم ماہ گل. امروزم ڪہ از خوشحالے فراموشم شد! خالہ ماہ گل مهربان گونہ هایم را بوسید و پرسید:خوبے فدات شم؟! ریحانہ چے میگہ؟! خندیدم:حقیقتو! اخمے تصنعے میان ابروهایش جاے داد:یعنے از رو دیوار افتادے؟! لبم را گزیدم:بعلہ! پشت بند من مامان گفت: اون روز ڪہ ماموراے ساواڪ اومدن خونہ رو گشتن و همراهم اومدے،رایحہ خونہ نبود. خالہ ماہ گل سریع گفت:آرہ ها! من ڪہ انقدر هول شدہ بودم دقت نڪردم رایحہ نیس! مامان نگاہ معنادارے بہ من انداخت و ادامہ داد:وقتے خونہ ے شما بودم و ریحانہ اومد دنبالم گفت رایحہ رفتہ خونہ ے عمہ مهلا و سپردہ حواسمون باشہ حرفے از ازش نزنیم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_سوم . بعدش ڪہ ماموراے ساواڪ رفتن و خواهرزادہ ت اومد دنبالت گفت حال مادرت بد شدہ تو و حاج باقر رفتین،مهلا رنگ پریدہ اومد خونہ مون گفت هول نڪنین! امیرعباس رایحہ رو برد بیمارستان! روح از تن من پرواز ڪرد ڪہ بچہ م چش شدہ،مهلا شمردہ شمردہ گفت اون موقع ڪہ ساواڪیا اومدن جلو درتون یہ صدایے از حیاط اومد. حیاطو ڪہ نگا ڪردم دیدم رایحہ افتادہ زمین! نگو خانم از رو دیوار پریدہ حیاط عمہ جانش! مهلام رایحہ رو با امیرعباس راهے بیمارستان ڪردہ بود و اومد بہ ما خبر داد. خالہ ماہ گل متحیر بہ گونہ اش زد و گفت:چیزیت نشد ڪہ؟! خندیدم:نہ خدا رو شڪر! فقط یڪم پام ضرب دیدہ. خالہ ڪمڪ ڪرد روے صندلے بنشینم. _نگفتے زبونم لال چیزیت میشہ عزیزم؟! محراب همچنان بهت زدہ نگاهم میڪرد،خون در چشم هایش دوید. زمزمہ ڪرد:پس چرا حافظِ دیونہ چیزے بهم نگفت؟! ریحانہ با شیطنت گفت:علیڪ سلام خان داداش! رسیدن بہ خیر! محراب نفس عمیقے ڪشید و بے حوصلہ جواب داد:سلام! ممنون! لبش را بہ دندان گرفت و بہ سمت راهرو رفت:ببخشید! من یہ زنگ بزنم! من و ریحانہ متعجب نگاهش ڪردیم،خالہ ماہ گل بلند گفت:محراب! زولبیا بامیہ ها رو نچیدے! ریحانہ پر انرژے گفت:من مے چینم خالہ! داماد ڪہ نباید سر قرار اول ڪار ڪنہ! لبخند پر شوقے لب هاے خالہ را از هم باز ڪرد. _حالا نہ بہ بارہ نہ بہ دارہ! بهشون گفتیم یہ مهمونے سادہ س. البتہ پیش خودمون بہ این قصد ڪہ محراب یہ نظر النازو ببینہ. اگہ خدا خواستو رفتیم خواستگارے النازم یہ آشناییتے داشتہ باشہ. هرچند ڪسے ڪہ دختر دارہ میفهمہ مقدمہ چینیہ! زمزمہ ڪردم:ان شاء اللہ خیرہ! خالہ ماہ گل بہ صورتم چشم دوخت:چے میخورے برات بیارم خالہ؟! حواست بہ خورد و خوراڪت هس؟! _روزہ ام خالہ! این بار واقعا اخم ڪرد:با این پا؟! لاجون میشے ڪہ! حالا حالاها خوب نمیشیا. مامان فهیم اضافہ ڪرد:منم همینو میگم ولے ڪو گوش شنوا! میگم این روزہ گرفتنت درس نیس! لبخند محزونے زدم و سرم را پایین انداختم،بے اشتهایے ام را پشت روزہ گرفتن پنهان ڪردہ بودم! ڪمے بعد حاج بابا و عمو باقر همراہ خانوادہ ے حاج فتاح وارد خانہ شدند. من هم مثل ریحانہ،مشتاق شدہ بودم دختر حاج فتاح را ببینم. حاج فتاح ڪمے از حاج بابا و عموباقر،سن و سال دارتر بود. قد متوسطے داشت و اندامے پر. صورتش مثل موها و ریش هایش سفید بود. ڪت و شلوار خاڪسترے اے بہ تن داشت و تسبیح شاہ مقصودے در دست. الهام خانم،همسر حاج فتاح هم قد حاجے بود و اندام ترڪہ اے داشت. پوستش سفید بود و چشم هایش عسلے. جوان تر از حاج فتاح دیدہ میشد. چادر مشڪے رنگش را ڪیپ گرفتہ بود،خون گرمے و شیطنت از چشم هایش مے بارید! چنان با من و ریحانہ روبوسے و احوال پرسے ڪرد ڪہ گویے هزار سال است ما را مے شناسد. نگاهم بہ الناز افتاد،هم قد مادرش بود و لاغر. محجوبانہ بہ همہ سلام ڪرد. پوستش سفید بود و مثل گفتہ هاے مامان فهیم،چشم هایے عسلے داشت و ابروهایے پر پشت و طلایے رنگ. برعڪس مادرش خجالتے و آرام بود. خالہ ماہ گل با اشتیاق در آغوشش ڪشید و گونہ هایش را گرم بوسید،مامان هم بدتر از خالہ! محراب ڪنار مردها ایستادہ و نگاهش بہ آتلپایم بود. بعد از خوش آمدگویے و آشنایے،محراب خانوادہ ے حاج فتاح را بہ پذیرایے راهنمایے ڪرد. خالہ ماہ گل،مامان فهیم و ریحانہ بہ آشپزخانہ رفتند تا وسایل پذیرایے را آمادہ ڪنند. بلاتڪلیف نگاهے بہ جمع انداختم و عصاها را زیر بغلم زدم. نفس نفس زنان بہ سمت مبل هاے سلطنتے قدم برداشتم. عمو باقر ڪنارم ایستاد و گفت:بگم ریحانہ بیاد ڪمڪت؟! لبخند زدم:نہ عمو جون! راہ رفتن سختم نیس،این عصاها اذیتم میڪنہ. با چشم هایش بہ رویم خندید:آخہ تو چہ جونے دارے ڪہ اینا رو دنبال خودت بڪشے دختر؟! ڪنار مبل ڪہ رسیدم،سریع روے مبل تڪ نفرہ اے نشستم. عمو باقر عصاهایم را گرفت و ڪنار دیوار گذاشت. حاج فتاح لبخندے بہ صورتم پاشید و رو بہ حاج بابا پرسید:دختر بزرگہ س؟! حاج بابا دستے بہ ریشش ڪشید:بلہ حاجے! _ماشالا چہ خانمے شدہ! نیم وجب قد داش مے اومد بازار دنبالت! سپس رو بہ من ادامہ داد:رایحہ خانم درستہ؟! سرم را تڪان دادم:بلہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_چهارم . الهام خانم خندید:بر منڪرش لعنت! یادمہ اون موقع بہ فهیمہ خانم گفتم این دخترت چہ چشایے دارہ! عین چشاے آهو مے مونین! گونہ هایم رنگ شرم گرفت،با لبخند و مودبانہ گفتم:لطف دارین! سپس سریع پرسیدم:چادر رنگے همراهتون هس؟! اگہ همراهتون نیس براتون بیارم؟ الهام خانم جواب داد:همراهمونہ عزیزم! بہ در اتاقے ڪہ پشت سرشان قرار داشت اشارہ ڪردم. _اونجا اتاق مهمانہ. میتونین چادرتونو عوض ڪنین. الهام خانم تشڪر ڪرد،همراہ الناز بلند شدند و بہ سمت اتاق رفتند. مردها مشغول صحبت از اوضاع بازار و ڪاسبے بودند. دستم را بہ دستہ ے مبل گرفتم و زمزمہ ڪردم:یاعلے! سپس روے پاے چپم ایستادم و پاے راستم را دنبال خودم بہ سمت دیوار ڪشیدم تا عصاهایم را بردارم. نگاہ محراب بہ سمتم آمد،پیشانے اش را بالا داد و لب زد:چے ڪار میڪنے؟! دستم را بہ دیوار گرفتم،مثل خودش لب زدم:هیچے! عصاها را برداشتم و زیر بغل هایم جاے دادم،نگاهے بہ جمع انداخت و بلند شد. بہ سمت آشپزخانہ راہ افتادم،پشت سرم آمد. _نمیتونے دو دیقہ آروم بگیرے؟! با این پا از این سر میزنے از اون سر درمیاے! _فلج نیستم ڪہ! _فعلا ڪہ... جملہ اش را ادامہ نداد،بہ جاے جملہ اش پرسید:چرا از رو دیوار پریدے؟! سرم را بہ سمتش برگرداندم:چون...یڪے از ماموراے ساواڪ همون مامورے بود ڪہ اون روز تو ڪوچہ سوال جوابم ڪرد! اخم هایش در هم رفت. _متوجهت ڪہ نشد؟! مڪث ڪردم،سرم را پایین انداختم. صدایش خشن شد! _با شمام! دختر حاج خلیل! نفس عمیقے ڪشیدم و سر بلند ڪردم:منو ندید! دو پهلو جوابش را دادم،خواستم قدم دیگرے بردارم ڪہ زبانم جدے گفت:دختر حاج خلیل اسم دارہ. فامیلے دارہ. انقد بہ من نگو دختر حاج خلیل! بگو خانم نادرے! ابرو بالا انداخت و لبخند ڪجے زد:روش فڪ میڪنم دختر حاج خلیل! نگاهم را از صورت درهمش گرفتم و وارد آشپزخانہ شدم. _ڪمڪ نمیخواین؟! مامان فهیم سر بلند ڪرد:تو چرا بلند شدے عزیزم؟! _الهام خانم و دخترشو فرستادم اتاق مهمان چادرشونو عوض ڪنن،مردا مشغول صحبت بودن حوصلہ م سر رفت. خالہ ماہ گل ڪنارم آمد:بشین پشت میز ببین ما چطور میزو مے چینیم. سپس ڪمڪ ڪرد دوبارہ وارد پذیرایے بشوم. بہ سمت میز غذاخورے سلطنتیِ دہ نفرہ رفتیم‌. سمت چپ روے آخرین صندلے نشستم. ریحانہ و خالہ ماہ گل مشغول چیدن میز شدند. الهام خانم و الناز هم سر رسیدند،هرچہ اصرار ڪردند خالہ ماہ گل اجازہ نداد ڪمڪ ڪنند. ریحانہ با دقت ظرف ها را چید،سپس ظروف حاوے سبزے،نان سنگ،پنیر،خرما و زولبیا و بامیہ را آورد. خالہ ماہ گل هم ظرف سوپ و شلہ زرد و سالاد را وسط میز گذاشت. بوے سوپ و نان تازہ اشتهایم را تحریڪ ڪرد،دیس برنج و قرمہ سبزے،فسنجان و زرشڪ پلو با مرغ را هم ڪہ سر میز گذاشت از همہ خواست سر میز بیایند. از این همہ تدارڪ ابرو بالا انداختم! مامان فهیم هم با سینے فنجان هاے چاے آمد و فنجان هاے چاے را پشت هر صندلے گذاشت‌. بعد از ڪلے تعارف عمو باقر سر میز نشست و حاج بابا پایین میز. حاج فتاح سمت راست روے صندلے اول نشست و ڪنارش بہ ترتیب الهام خانم و الناز. محراب هم سمت چپ رو بہ روے حاج فتاج نشست. منتظر بودم خالہ ماہ گل ڪنار محراب بنشیند ڪہ برعڪس تصورم سریع ڪنار الناز و رو بہ روے من نشست. حالم یڪ جورے شد،مامان فهیم ڪنار محراب نشست و ریحانہ هم ڪنار من. آب دهانم را فرو دادم و نگاهم را از خالہ ماہ گل و الناز گرفتم‌. الهام خانم گفت:ماہ گل جون چقد زحمت ڪشیدے! غذا بخوریم یا خجالت؟! خالہ ماہ گل لبخند شیرینے زد:ڪارے نڪردم ڪہ! نوش جونتون. حاج فتاح بلند گفت:الهے هیچ مسلمونے گرسنہ و تشنہ و گرفتار نباشہ! همہ گفتیم آمین. سپس اضافہ ڪرد:خدا بہ عمر و مال و سفرہ تون برڪت بدہ. صداے اذان ڪہ پیچید عمو باقر گفت:بفرمایین! از همگے قبول باشہ! احساس ضعف میڪردم،نگاهے بہ فنجان چاے انداختم و بے میل بلندش ڪردم. جرعہ اے نوشیدم و زمزمہ ڪردم:بسم اللہ الرحمن الرحیم. خالہ ماہ گل ظرف خرما و گردو را برداشت و جلوے الناز گرفت. الناز لبخند مهربانے زد و تشڪر ڪرد. خرمایے برداشتم و چایم را نوشیدم‌. فنجان چاے را ڪہ روے میز گذاشتم دستے مردانہ لقمہ اے بہ سمتم گرفت. سرم را بلند ڪردم حاج بابا برایم لقمہ گرفتہ بود،لبخند دلربایے نثارش ڪردم و لقمہ را از دستش گرفتم. لقمہ را ڪہ داخل دهانم گذاشتم خالہ ماہ گل گفت:برم قورے چاییو بیارم‌ دوبارہ براتون چاے بریزم. ریحانہ سریع بلند شد و گفت:من میارم خالہ! سپس بلند شد و بہ سمت آشپزخانہ رفت،در این بین الناز زیر چشمے بہ محراب نگاهے انداخت اما محراب بے حواس و سر بہ زیر مشغول لقمہ گرفتن براے خودش بود. نگاهم را از محراب گرفتم،میلم بہ چیزے نمے ڪشید. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_پنجم . ریحانہ با قورے چاے برگشت همین ڪہ قورے را روے میز گذاشت صداے در بلند شد. محراب قصد ڪرد بلند شود ڪہ ریحانہ گفت:من سرپام داداش! باز میڪنم! سپس با لبخند نگاهے بہ الناز و خالہ ماہ گل انداخت و از پذیرایے خارج شد. عمو باقر متعجب گفت:ڪیہ وقت افطار؟! خالہ ماہ گل جواب داد:شاید همسایہ اے ڪسے نذرے آوردہ. دو سہ دقیقہ بعد ریحانہ بازگشت،نگاهے بہ جمع انداخت و چشم هاے نگرانش را بہ من دوخت. عموباقر پرسید:ڪے بود دخترم؟! ریحانہ دهانش را بہ زور باز ڪرد! _با رایحہ ڪار دارن عمو! متعجب نگاهش ڪردم:با من؟! ڪے؟! حاج بابا هم بہ سمت ریحانہ برگشت:ڪیہ موقع افطار؟! انگار ریحانه میخواست با چشم هایش چیزے را بہ من بفهماند. _زهراس حاج بابا! گفت یہ ڪار واجب دارہ! حاج متعجب گفت:خیرہ! نمیتونس بعد افطار بیاد؟! ریحانہ با چشم هایش التماس ڪرد بلند بشوم. _نمیدونم والا! حتما واجبہ دیگہ! خالہ ماہ گل گفت:خب بگو بیاد تو! ریحانہ همانطور ڪہ عصاهایم را از ڪنار دیوار بر مے داشت گفت:هرچے گفتم نیومد خالہ! گفت باید سریع برہ! متعجب حرڪات ریحانہ را از نظر گذراندم،با ڪمڪش روے پا ایستادم و عصاهایم را برداشتم. نگاہ مشڪوڪ محراب بدرقہ ے مان ڪرد. از پذیرایے ڪہ خارج شدیم پرسیدم:ریحانہ! ڪے پشت درہ؟! بغض ڪرد:اعتماد! قلبم فرو ریخت! من من ڪنان پرسیدم:چے؟! چے گفت؟! از پلہ هاے ایوان پایین رفتیم. _گفت اومدم جلوے در خونہ تون نبودین همسایہ تون گفت اینجا تشریف دارین! با خواهرتون ڪار دارم! _همین؟! _همین! قلبم محڪم بہ سینہ ام مے ڪوبید،فاصلہ ے ایوان تا در انگار هزاران فرسنگ شدہ بود! جلوے در ڪہ رسیدیم نفس عمیقے ڪشیدم و تڪیہ دادم بہ عصاے فلزے ام. ڪمے در را باز ڪردم،چهرہ ے جدے اش نمایان شد‌. قبل از این ڪہ زبان باز ڪنم پیش دستے ڪرد:سلام! سرم را تڪان دادم:سلام! ریحانہ پشت در ایستادہ بود،آب دهانم را فرو دادم. نباید مے فهمید استرس دارم‌. ابرو بالا انداخت و آبے چشم هایش درخشید‌. _فڪر میڪردم اهل این محل نیستین اما ظاهرا هستین! خونہ ے مادرم نزدیڪہ اینجاس گفتم یہ سرے ام بہ شما بزنم! بے تفاوت پرسیدم:امرتون؟! دستے بہ ڪت مشڪے اش ڪشید و لبخند ڪجے زد:عرضم بہ خدمتتون ڪہ خواستم دعوتتون ڪنم پس فردا تشریف بیارین ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے! این را ڪہ گفت قوت از جانم پر ڪشید‌! لب هایم لرزید:بہ چہ منظور؟! _اوم! یہ دعوت سادہ براے یہ گفتگوے سادہ! پوزخند زدم:دلیل دعوتتونو نمے فهمم! متاسفم نمیتونم دعوتتونو قبول ڪنم. دو سہ قدم نزدیڪتر شد،چشم هایش برق عجیبے زد. محڪم گفت:پس فردا ساعت یازدہ صبح منتظرتون هستم! نگاهے بہ پایم انداخت و ادامہ داد:ساعت یازدہ بہ بعد ماشین خدمتتون میفرستم ڪہ اذیت نشین! سرد بہ چشم هایش خیرہ شدم:اگہ همین الان نرین مجبور میشم مرداے خانوادہ رو خبر ڪنم! لبخندش پر رنگ شد:حتما این ڪارو ڪنین بانو! لحنش یڪ طورے بود! تهدید آمیز و پر از تمسخر! نفسم بند آمد،چشم هایم داشت سیاهے میرفت. دو سہ قدم عقب تر رفت:بے صبرانہ منتظرم باهم گپ بزنیم تا جلوے یہ سرے اتفاقات گرفتہ بشہ! دهانم خشڪ شد و تنم سرد‌. _نمے فهمم چے میگین! برگہ اے به دستم دادم و گفت:آدرس! عقب گرد ڪرد و بہ نشانہ ے احترام برایم سر تڪان داد. چشم هایش دست از سر چشم هایم بر نمے داشتند! _شب خوش بانو! از نظرم دور شد و محو! با صداے مضطرب ریحانہ بہ خودم آمدم! _منظورش چے بود رایحہ؟! بہ دیوار تڪیہ دادم:مودبانہ تهدیدم ڪرد! یعنے تهدیدمون ڪرد... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_دهم #عطر_مریم #بخش_اول . نیمہ جانے ڪہ در تن داشتم از دست رفت! چشم هایم را با حالے نزار بستم و بعد از چند لحظہ باز ڪردم،رو بہ ریحانہ گفتم:ڪمڪ ڪن بریم. فعلا چیزے نگو بذا فڪ ڪنم ببینم چے میشہ! بازویم را گرفت و ڪمڪ ڪرد راہ بیوفتم. رنگ و رویے براے ریحانہ نماندہ بود،تشر زدم:قشنگ از چشات میبارہ ڪہ چہ خبرہ. یاد بگیر یڪم پر طاقت و تودار باشے! نفسش را با شدت بیرون داد:الان میخواے بگے زهرا چے گفت؟! مقابل پلہ ها رسیدیم. _چہ میدونم؟! یہ چیزے میگم تو چیزے نگو. از پلہ ها بالا رفتیم،دلم نمیخواست وارد خانہ بشوم! هم بخاطرہ پس فردا ساعت یازدہ ظهر،هم بخاطرہ جمع داخل خانہ! ریحانہ گفت:نمیاے داخل؟! _تو برو میام. _آخہ پات... لبخند زدم:زخم شمشیر ڪہ نخوردہ،میخواد دو روز تو آتل بمونہ. سرے تڪان داد و وارد خانہ شد،چند لحظہ بعد صداے حاج بابا را شنیدم:پس رایحہ ڪو؟! _الان میاد حاج بابا! مامان فهیمہ گفت:آخہ با وضع پاش میتونہ تنها از پلہ ها بیاد بالا؟! ریحانہ خندید:رایحہ س ڪم ڪسے نیس،از پس هرڪارے برمیاد! پوزخندے روے لب هایم نشست،بہ آسمان خیرہ شدم. سیاہ بود و گرفتہ،ابرهاے خاڪسترے روے ماہ را پوشاندہ بودند. دستم را روے قلبم گذاشتم و زمزمہ ڪردم:چے ڪار ڪردے رایحہ؟! اشڪ در چشم هایم دوید اما پسش زدم،چشم هاے اعتماد مرا مے ترساند. ڪم سن و سال بہ نظر نمے رسید،حداقل سے سال را داشت. شاید زن و بچہ هم داشت اما حلقہ اے در دست چپش نبود! شاید هم داشت و من از سر حواس پرتے ندیدم! شاید مردے بود زن بارہ مثل خیلے از همڪارانش،با زنے نجیب و آرام! شاید هم زنے داشت بے قید و خیال ڪہ سرش گرم بہ ژورنال هاے لباس هاے فرانسوے و صفحہ گذاشتن پشت سرِ زن فلان مردِ دربارے و ساواڪے بود و پِی چشم هم چشمے! اعتماد هم بے خیال بہ دنبال دخترهاے جوان تر و دلرباتر از همسرش راہ افتادہ بود! شاید هم مجرد بود و بہ دنبال تفریح ڪوتاہ مدت و یا طولانے! شاید میخواست دو روزے را با هم باشیم،او از چشم هایم لذت ببرد و من منت دارش باشم ڪہ در ازاے چشم هایم از چیزهایے ڪہ دید،چشم پوشے ڪرد! پوفے ڪردم،ذهنم درد گرفت از این شایدها... _رایحہ جان! با صداے خالہ ماہ گل سر برگردانم‌. _جانم خالہ؟! لبخند زد:چرا اینجا واسادے خالہ؟ چیزے شدہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان دادم،بدون حرف دیگرے همراهش وارد خانہ شدم. حاج فتاح و حاج بابا مشغول صحبت از بازار و دوستان بازارے شان بودند. عمو باقر هم همانطور ڪہ سوپ میخورد حواسش بہ آن دو بود. الهام خانم گرم صحبت با مامان فهیم شدہ بود،ریحانہ در سڪوت با سوپش بازے مے ڪرد و الناز بہ زور و با خجالت غذا میخورد! محراب هم در سڪوت بہ بشقاب دست نخوردہ اش زل زدہ بود،صداے عصایم ڪہ پیچید سر بلند ڪرد و موشڪافانہ بہ صورتم خیره شد. چشم از صورتش گرفتم و سر جایم نشستم،خالہ ماہ گل هم رو بہ رویم نشست و بہ ظرف الناز نگاہ ڪرد. حاج بابا پرسید:خیرہ! زهرل خانم چے میگفت این موقع؟! فردا رو ازش گرفتہ بودن؟! آب دهانم را فرو دادم:یہ مسئلہ اے براش پیش اومدہ بود میخواس ڪمڪش ڪنم! میخواستم بگویم "بلہ حاج بابا! براے یڪ مامور ساواڪ مسئلہ اے پیش آمدہ،چشم هاے رایحہ ات را مے خواهد! برایش چہ ڪار ڪنیم؟!" _خب! سرم را پایین انداختم:یڪم شخصیہ! هر وقت راضے شد بهتون میگم،شاید بہ ڪمڪ شمام احتیاج داشتہ باشیم! سپس دستم را بلند ڪردم تا لیوانے آب براے خودم بریزم،لرزش دستم همانا و افتادن جنازہ ے لیوان بلورے خالہ ماہ گل ڪنار پایم همانا! درماندہ بہ تڪہ هاے لیوان چشم دوختم و بغضم عمیق تر شد. همین چند دقیقہ پیش از خود دارے براے ریحانہ گفتہ بودم! مامان فهیم سریع گفت:خوبے رایحہ؟! چے شد؟! بغضم را فرو دادم:آ...آرہ...نمیدونم چے شد از دستم افتاد! خالہ ماہ گل سرزنشم ڪرد:از بس ضعیف شدے خالہ! با این وضع ڪہ نباید روزہ بگیرے اونم بدون سحرے و افطارے دُرُس و حسابے. شرمندہ نگاهش ڪردم:شرمندہ ام خالہ...میدونم چقدر این لیواناتونو دوست داشتین! خندید:فداے یہ تار موت عزیزم! قضا بلا بود! باز زبانم خواست بچرخد ڪہ آن هم چہ بلایے! اگر بدانے چہ بلایے پشت در خانہ ات ڪمین ڪردہ بود! راست میگویے؟! با همین یڪ لیوان بلورے میتوان شرِ اعتماد را ڪم ڪرد؟! یعنے پس فردا ساعت یازدہ ظهر رفع و رجوع شد؟! اما بہ جایش خم شدم تا تڪہ هاے لیوان را جمع ڪنم،همین ڪہ خم شدم محراب با صدایے خش دار گفت:لطفا دس نزنین! چند ثانیہ بعد ڪنار صندلے ام زانو زد و تڪہ هاے لیوان را برداشت. سپس سرش را بالا گرفت و بہ چشم هایم خیرہ شد. چشم هایش صدا داشتند،حرف مے زدند! پس چرا سر ڪلاس درس بہ ما گفتہ بودند انسان فقط با زبان مے تواند سخن بگوید؟! چرا گفتہ بودند فقط حنجرہ صوت دارد؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_دهم #عطر_مریم #بخش_دوم . پس این چشم هاے پر سر و صدا چہ میگفتند؟! چرا عینا بہ چشم هایم مے گفتند "یہ چیزے شدہ ڪہ بہ من نمیگے!" "با پنهون ڪارے حل نمیشہ دختر حاج خلیل!" بہ جان حاج بابا ڪہ "دختر حاج خلیل" را هم مثل زبانش غلیظ گفتند و ڪشدار! با همان تمسخر و نیت! پس یازدہ دوازدہ سال درس خواندن ما ڪشڪ بود و هیچ؟! ڪہ یڪ جفت چشم یڪ ڪارہ بیایند زحمات معلم ها و ما را بہ باد بدهند با صدایشان؟! چشم هاے من برایش جوابے نداشتند،چشم گرفتم از چشم هایش! سرے تڪان داد و بلند شد. ریحانہ لبخند محزونے زد:چے میخورے برات بڪشم؟! سرم را تڪان دادم:هیچے عزیزدلم سیر شدم! سپس رو بہ جمع گفتم:نوش جونتون! خالہ دستت درد نڪنہ! همہ متعجب نگاهم ڪردند،محراب با جارو و خاڪ انداز بلندے ڪنارم آمد. خواستم از پشت میز بلند بشوم ڪہ عموباقر جدے گفت:ما رسم نداریم تا ڪسے غذاشو تموم نڪردہ بقیہ از سر سفرہ ڪنار برن. شما ڪہ رسم و رسوم خونہ ے ما رو میدونے رایحہ خانم! نگاهے بہ جمع انداختم و دوبارہ سرجایم نشستم:بلہ عمو! عذر میخوام حواسم نبود! محراب با زبان لبش را تر ڪرد و با دقت ڪنار پایم را جارو زد،خجالت زدہ نگاهے بہ صورتش انداختم و گفتم:عذر میخوام! وظیفہ ے من بود ڪہ شما زحمتشو ڪشیدین! ابرو بالا انداخت و این بار چشم هایش گفتند "چہ لفظ قلم و عجیب! از شما بعیدہ دختر حاج خلیل!" سپس سرجایش برگشت،خالہ ماہ گل رو بہ ریحانہ گفت:این خانم دڪتر ما اصلا بہ فڪر خودش نیس! ریحان جانم براش فسنجون بڪش ڪہ میدونم خیلے دوس دارہ! ریحانہ گفت:چشم! محراب نیم نگاهے سمت ما انداخت و لب زد:قرمہ سبزے! ریحانہ متعجب نگاهش ڪرد و انگار چیزے یادش بیاید با خندہ گفت:ولے بین فسنجون و قرمہ سبزے،رایحہ قرمہ سبزیو انتخاب میڪنہ! الناز نگاهے بہ محراب انداخت و سپس بہ من لبخند ڪم رنگے زد! _پزشڪے میخونین؟! متعجب از زبان باز ڪردن و سوالش جواب دادم:خیر! ان شاء اللہ از سال دیگہ! _موفق باشے! من پرستارے میخونم. هم رشتہ ے من هم رشتہ ے شما خیلے علاقہ و تلاش میخواد! بہ نشانہ ے مثبت سر تڪان دادم:بعلہ! البتہ رشتہ ے شما بیشتر! خالہ ماہ گل هم تایید ڪرد:اصلا مهربونے و محبت از صورت الناز جان مے بارہ! لبخند زدم:خیلے! ریحانہ بشقاب حاوے برنج و قرمہ سبزے را مقابلم گذاشت. تشڪر ڪردم و بہ زور چند قاشق خوردم‌. انگار هر قاشق غذا،سنگ مے شد و سر معدہ ام‌ تلنبار. بحث را مردهاے جمع در دست گرفتہ بودند. پس از صرف افطارے همہ بہ نماز جماعت ایستاند. من هم پشت سرشان روے زمین نشستم و نمازم را نشستہ خواندم‌. خالہ ماہ گل مدام دور و بر الهام خانم و الناز مے چرخید. حدود ساعت دوازدہ بزرگترها رضایت دادند مهمانے تمام بشود و هرڪس بہ خانہ ے خودش برود. بعد از پایان مهمانے وقتے خالہ ماہ گل از محراب پرسید:دیدیش؟! نظرت چیہ؟! محراب خجول و محڪم گفت:من ڪسیو ندیدم مامان! •♡• پس فردا صبح رسید! پس فردا ساعت دہ صبح نزدیڪ بہ یازدہ! بے رمق روے تخت نشستہ بودم و متفڪر بہ زمین نگاہ میڪردم،بہ زور خودم و ریحانہ را راضے ڪردہ بودم ڪہ براے چند سوال و جواب سادہ احضار شدہ ام! خواستم چیزے بہ حاج بابا نگوید تا بروم و برگردم ببینیم مزہ ے دهان اعتماد چیست! بہ ریحانہ نگفتہ بودم اما تہ دلم مے ترسیدم. مے ترسیدم از در ڪمیتہ رد بشوم و دیگر باز نگردم! مے ترسیدم اعتماد دست روے عفت دختر حاج خلیل گذاشتہ باشد! تنم لرز گرفتہ و دمایش از دست رفتہ بود. مثل جسمے ڪہ سال ها قبل روح و علایم حیاتے ترڪش ڪردہ باشند! مانتوے آبے نفتے سادہ اے تن ڪردہ بودم و روسرے حریر مشڪے! موهایم را هم ڪامل پوشاندم. ڪسے در ذهنم میگفت ڪاش عینڪ دودے هم بزنے! ڪاش این چشم ها ڪہ اعتماد را تحریڪ ڪردہ را هم پنهان ڪنے! روز قبل با زهرا تماس گرفته بودم و خواستم ڪہ راس ساعت دہ صبح بہ دنبالم بیاید و از جایے ڪہ میخواستیم برویم بہ ڪسے حرفے نزند! ماجرا را مفصل برایش تعریف ڪردم ڪہ فریادِ عصبانیت و سرزنش هایش بلند شد! با دو سہ جملہ جوابش را دادم "حواسم هس زهرا! فڪ ڪردے من نمیفهمم عمو اسماعیلو ڪشتن براے این ڪہ ما نترسیم حاج بابام و محراب صداشو درنمیارن؟! نہ! منم حالیمہ! نمیخوام حاج بابام مثل عمو اسماعیل..." صداے زنگ در ڪہ بلند شد رعشہ بہ تنم افتاد! چند لحظہ بعد ریحانہ گفت:آبجے! زهرا اومدہ! عصاهایم را زیر بغل زدم و از اتاق خارج شدم،ترس و دلهرہ در چشم هاے ریحانہ خانہ ڪردہ بود. لباس بیرون پوشیدہ بود،متعجب پرسیدم:تو ڪجا میرے؟! چانہ اش لرزید! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

. 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دهم #عطر_مریم #بخش_سوم . _با شما میام! نخوا ڪہ نیام! _باشہ ولے بہ یہ شرط! _چہ شرطے؟! _داخل نمیاے! با زهرا بیرون وایمیسے باشہ؟ سر تڪان داد:باشہ! از پذیرایے گذشتیم و وارد حیاط شدیم. مامان فهیم ڪنار حوض ایستادہ بود. انگار نگران بود! _حالا نمیشہ امروز برون نرین؟! دلم شور افتادہ! ته دلم خالے شد،مادرها در سینہ دو قلب دارند! یڪے قلب خودشان است و دیگرے اصلے از قلب فرزندشان! شاید براے همین است ڪہ احوالات و اتفاقات زودتر بہ مادرها وحے مے شود! بہ زور بہ رویش خندیدم:اگہ اتفاقے بخواد بیوفتہ تو خونہ ام میوفتہ! برامون یہ آیت الڪرسے بخون و دعا ڪن دلت آروم میگیرہ! زیر لب آیت الڪرسے خواند و بدرقہ ے راهمان ڪرد. همراہ ریحانہ از خانہ خارج شدیم و با زهرا بہ سمت خیابان اصلے حرڪت ڪردیم. ماشینے گرفتیم و مقصد را گفتیم،در طول مسیر زهرا و ریحانہ مدام تہ دلم را خالے مے ڪردند و مے گفتند برگردیم و بہ بزرگترے اطلاع بدهیم‌. وقتے دیدند بے اعتنا هستم،خستہ شدند و سڪوت ڪردند. بہ مقصد ڪہ رسیدیم ڪرایہ را حساب ڪردم،نزدیک ساختمان ڪمیتہ پیادہ شدیم. نگاهے بہ در بزرگ سبز پستہ اے رنگ انداختم و آب دهانم را فرو دادم. بہ زهرا چشم دوختم:همین دور و ور باشین! اگہ تا نیم ساعت دیگہ برنگشتم بہ حاج بابا خبر بدین! اشڪ هاے ریحانہ جارے شد:منم باهات میام! اخم ڪردم:نہ اصلا! بعید میدونم اعتماد بخواد ڪارے ڪنہ فقط میخواد شاخ و شونہ بڪشہ. براے اطمینان بهترہ شما بیرون باشین ڪہ اگہ لازم شد بہ ڪسے خبر بدین. زیادم تو دید نگهبان و مامورا نپلڪین یہ جایے دورتر از ساختمون وایسین. لبخند زدم،نمیدانم چقدر نامطمئن بودنش معلوم بود! _فعلا بچہ ها! زهرا با لبخند آرامش بخشے جوابم را داد:خدا بہ همرات عزیزم! حواست باشہ اگہ ڪار بہ جاے باریڪ ڪشیدہ شد تو هیچے نمیدونے و اتفاق اون روز تصادفے بودہ! هیچ ڪمڪے بہ محراب نڪردیو فقط از اعتماد ترسیدہ بودے همین! سرم را تڪان دادم،عصا زنان مقابل در ایستادم و تقہ اے بہ آن زدم. چند لحظہ بعد در ڪوچڪے ڪہ از میان در بزرگ باز میشد،گشودہ شد. مردے قد بلند و درشت اندام ڪت و شلوار بہ تن و ڪراوات زدہ مقابلم ایستاد. چشم هایش خالے از حس بودند. قبل از این ڪہ چیزے بپرسد سریع گفتم:سلام! با آقاے اعتماد قرار داشتم! سر تڪان داد:خانم نادرے؟! _بلہ! در را ڪامل باز ڪرد:جناب اعتماد منتظرتون هستن! آب دهانم را فرو دادم و از در عبور ڪردم،جلوتر از من راہ افتاد:دنبالم بیاین! ابرو بالا انداختم و در دل گفتم "چہ لفظ قلم حرف میزنہ!" بہ زحمت خودم را دنبالش ڪشیدم،اطرافم خلوت بود و تنها دیوارهاے آجرے دیدہ میشد و چند پنجرہ با نردہ هایے هم رنگ در ورودے. ڪمے بعد نزدیڪ درے رسیدیم،سر در تابلوے بزرگے با نشان شیر شمشیر بہ دست نصب شدہ بود. نوشتہ ے روے تابلو دوبارہ تنم را لرزاند! "ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے ساواڪ_شهربانے ڪشور شاهنشاهی" نگاهم را از تابلو گرفتم و بہ مرد راهنما دوختم،وارد راهرو شدیم. ڪف زمین موزاییڪ بود و نم ناڪ! خیس و خیلے تمیز! صداهایے بہ گوش مے رسید،صداے فحش،فریاد،نالہ و گریہ... نفسم از شدت اضطراب ڪمے تنگ شد،هم زمان صداے ڪشیدہ شدن شے اے در گوشم و بویے شبیہ بہ بوے خون در بینے ام پیچید! سر ڪہ بلند ڪردم دیدم مامورے،یقہ ے پیراهن طوسے رنگ مردے غرق خون را در دست گرفتہ و دنبال خودش مے ڪشید! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دهم #عطر_مریم #بخش_چهارم . مرد زخمے ڪہ از ڪنارم رد شد تنم لرزید،قلبم لرزید،روحم لرزید. در خودم مچالہ شدم! سریع چشم از آن دو گرفتم و نگاهم را بہ موزاییڪ هاے نم دار دوختم... موزاییڪ هاے خیس و تمیز،آنقدر تمیز ڪہ موقتا رد خون از چهرہ یشان پاڪ شدہ بود‌... بہ انتهاے راهرو ڪہ رسیدیم مرد ایستاد و درے را باز ڪرد. _بفرمایین! مردد وارد اتاق شدم،پشت سرم آمد. نگاهے بہ اتاق انداختم. اتاق ڪوچڪے بود با دیوارهاے خاکستری رنگ،تیرہ،بے روح و خوفناڪ! تنها یڪ لامپ از سقف آویزان بود ڪہ بہ همین دلیل اتاق خیلے ڪم نور بہ نظر مے رسید. انگار نہ انگار بیرون از این اتاق روز بود نہ شب! میز چوبے اے وسط اتاق قرار داشت ڪہ اعتماد پشت آن نشستہ بود. روے میز تلفنے سیاہ رنگ و پرچم ڪوچڪے قرار داشت. روے دیوار پشت سر اعتماد هم عڪسے از رضاشاہ و محمدرضا شاہ نصب شدہ بود. مقابلش پروندہ اے قرار داشت،نگاهش ڪہ بہ من افتاد پروندہ را بست و بلند شد. تڪانے بہ گردنش داد:سلام! خوش اومدین! مردے ڪہ همراهم آمدہ بود گفت:با من امرے ندارین قربان؟! _میتونے برے! فقط قبل رفتن از خانم بپرس چے میل دارن! سریع گفتم:روزہ ام! اعتماد گفت:پس هیچے برو. مرد نگاهے بہ من انداخت و گفت:دو نفر خانم هم همراهشون بودن،بیرون از ساختمون وایسادن! اعتماد همانطور ڪہ صندلے گوشہ ے اتاق را برداشت و مقابل میزش گذاشت گفت:ازشون دعوت ڪنین بیان داخل! نفس در سینہ ام حبس شد،ادامہ داد:اگہ تمایل نداشتن اصرار نڪن و بگو تا چند دیقہ دیگہ خانم نادرے میان! نفس آسودہ اے ڪشیدم،مرد "چشمی" گفت و از اتاق خارج شد. اعتماد پشت میزش نشست و بہ صندلے رو بہ روے میز اشارہ ڪرد:بشینین. روے صندلے نشستم،نگاهش را بہ چشم هایم دوخت:میدونم ڪہ اینجا جاے مناسبے براے دعوت یہ خانم نیس،خصوصا خانمے مثل شما! ابرو بالا انداختم:خب! لبخند ڪجے زد:ولے خب لازم بود اینجا رو ببینین! البتہ بخشے از اینجا! سلولا و حیاط رو ندیدین. قلبا راضے نیستم چشماتون هرچیزیو ببینہ! حیفہ! آب دهانم را فرو دادم:اصل مطلب جناب اعتماد؟! لبخند پر رنگے زد:خواستم اینجا رو ببینین ڪہ مسائل مهمو بہ شوخے نگیرین! مسئلہ ے امنیت ڪشور و آرامش مردم شوخے بردار نیس بانو! بهترہ از بعضے ڪارا و افراد دور باشین! با اعتماد بہ نفس لبخند مطمئنے زدم و جواب دادم:ممنون از لطفتون! تو ڪارے دخالت ندارم ڪہ ضد امنیت ڪشور و آرامش مردمم باشہ! پیشانے اش را بالا انداخت:بسیار عالے! پس لازم نیس بیشتر از این اینجا بمونین میتونین تشریف ببرین! متعجب نگاهش ڪردم:دیگہ ڪارے با من ندارین؟! سر پا ایستاد:نہ! تا دم در همراهے تون میڪنم. از روے صندلے بلند شدم و بہ سمت در قدم برداشتم. اعتماد در را باز ڪرد و برگہ ے ڪوچڪے بہ سمتم گرفت:این شمارہ ے منزلمہ! بے رغبت شمارہ را از دستش گرفتم و پرسشگر بہ صورتش خیرہ شدم. _میخوام هرچہ سریع تر این قرار اولیہ رو جبران ڪنم! هر زمان و هر جا ڪہ شما مناسب بدونین. منتظر تماستون هستم‌. در دل گفتم "پس این پیش زمینہ ے قرار بعدے و زهره چشم گرفتن بود!" سر تڪان دادم و محتاطانہ گفتم:اگہ اجازہ بدین ڪمے فڪ ڪنم و بعد از ماہ مبارڪ تماس بگیرم؟! صورتش را ڪمے بہ صورتم نزدیڪ ڪرد! _باشہ! پاشا! بہ اسم ڪوچیڪ صدام ڪنین راحت ترم! از اتاق بیرون آمدم و بدون توجہ گفتم:خدانگهدار! ڪنارم آمد:بگم یڪے از همڪارا برسونتتون؟ _نہ خیلے ممنون! بہ در ورودے راهرو ڪہ رسیدیم مودبانہ گفت:خوشحال شدم! روز خوش خانم نادرے! بہ زور لبخند ڪم رنگے زدم:روز خوش! وارد حیاط ڪہ شدم نفسم را با شدت بیرون دادم و گفتم:آخ خدا! آخ! دوبارہ صداے نالہ ها بہ گوشم خورد،خودم را با شتاب از آن جاے نحس و پر از سیاهے بیرون ڪشیدم. از در ڪمیتہ ڪہ بیرون آمدم دیدم ریحانہ و زهرا مضطرب بہ در خیرہ شدہ اند و حافظ محڪم محراب را نگہ داشتہ و محراب تقلا مے ڪند ڪہ حصار دست هاے حافظ را بشڪند! گیج از حضور حافظ و محراب در جا خشڪم زد،چشم محراب ڪہ بہ من افتاد رگ متورم گردنش برجستہ تر شد و صورتش سرخ تر! حافظ را هل داد و بہ سمتم خیز برداشت،فریاد ڪشید:تو اینجا چے ڪار میڪنے رایحہ...؟! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_یازدهم #عطر_مریم #بخش_اول . گیج از حضور حافظ و محراب در جا خشڪم زد،چشم محراب ڪہ بہ من افتاد رگ متورم گردنش برجستہ تر شد و صورتش سرخ تر! حافظ را هل داد و بہ سمت من خیز برداشت،فریاد ڪشید:تو اینجا چے ڪار میڪنے رایحہ...؟! با ترس نگاهے بہ پشت سرم انداختم،مضطرب بہ سمت محراب برگشتم‌. سعے ڪردم آرام باشم و خودم را نبازم. حتے "خانمی" ڪہ پشت سر اسمم جا گذاشت را نادیدہ گرفتم! _هیس! برا چے صداتو گرفتے رو سرت؟! بہ چند قدمے ام ڪہ رسید حافظ پشت سرش آمد. ڪم ماندہ بود چشم هایش از حدقہ بیرون بزنند،از بس آشفتہ و دل نگران بود. این را چشم هایش برایم گفتند! با غیظ گفت:میدونے اینجا ڪجاس؟! تو چرا انقد سرڪشے بشر؟! انگشت اشارہ ام را بہ سمتش گرفتم و دندان هایم را روے هم سابیدم:حرفتو مزہ مزہ ڪن بعد ببین باید بہ زبون بیاریش یا نہ! بہ شما چہ ڪجا میرم و میام؟! اصلا میخوام خودمو بندازم تو چاہ،میخوام خودمو بڪشم شما چے ڪارہ حسنے؟! حافظ بازوے محراب را گرفت ڪہ با حرص دستش را پس زد. _ول ڪن حافظ! این خانم ڪوچولو هنوز نمیدونہ این چیزا بچہ بازے نیس! حافظ نفس عمیقے میڪشد:عزیزِ من! برادرِ من! اینجا جاے این بحثا نیسا! بریم یہ جاے بهتر،یالا بجنبین. محراب نفسش را با شدت بیرون داد و بدون این ڪہ نگاهم ڪند ڪنار حافظ راہ افتاد. زهرا و ریحانہ بہ سمتم دویدند،چشم هاے ریحانہ از شدت گریہ بہ سرخے میزد. با استرس پرسید:چے شد آبجے؟! _هیچے! فقط میخواس ازم زهرہ چشم بگیرہ ڪہ پام بہ این جور جاها وا نشہ و بدونم دارہ بهم چہ لطفے میڪنہ. زهرا نگران پرسید:بے احترامے ڪہ نڪرد؟! یعنے... منظورش را گرفتم،براے اطمینانش لبخند زدم:نہ! اتفاقا خیلے هم با احترام باهام رفتار ڪردو خواس سریع برگردم. نفسش را بیرون داد:خدا رو شڪر! منو ریحانہ داشتیم پس میوفتادیم. چے بهت گفت؟! تمام آنچہ اتفاق افتادہ بود را برایشان تعریف ڪردم. اخم غلیظے ابروهاے زهرا را در هم برد:مرتیڪہ خواستہ حسابے بترسونتت! جنتلمنے و لفظ قلم حرف زدنش بخورہ تو فرق سرش! آدمے ڪہ دَسِش بہ آزار و اذیت و خونِ مردم آلودہ باشہ... واے چرا دارم بهش میگم آدم؟! مگہ همچین جونورایے،آدمن؟! طبق معمول ڪہ رگ تند خویے اش ورم ڪردہ بود،یڪ ریز حرف میزد. سریع حرفش را قطع ڪردم:خب حالا! دور و ورمون مطمئن نیسا! با حرص نفسش را بیرون داد و سڪوت اختیار ڪرد. حافظ و محراب دو سہ متر جلوتر از ما بودند. ریحانہ مردد پرسید:حالا میخواے چے ڪار ڪنے؟! اگہ حاج بابا بفهمہ امروز اینجا اومدیم... _نباید بفهمہ وگرنہ واویلا میشہ ریحانہ! سر و ڪلہ ے این دوتا از ڪجا پیدا شد؟ ریحانہ با زبان لبش را تر ڪرد و گفت:تو ڪہ رفتے داخل،دیدیم حافظ ڪنارمون واسادہ. پرس و جو ڪرد چرا اومدیم اینجا و تو رفتے داخل و ما بیرون موندیم. گفت محراب بعد از جریان ساواڪیا ازش خواستہ حواسش بہ رفت و آمدت باشہ. امروزم دنبالمون اومدہ و دیدہ بود اومدیم اینجا از تلفن عمومے زنگ زدہ بود بہ محراب خبر دادہ بود. یڪم قبل اومدن تو،محراب رسید. ڪاردش میزدے خونش در نمے اومد. ڪم موندہ بود منو زهرا رو قورت بدہ ڪہ پا شدیم اومدیم اینجا! میخواس بیاد تو ڪمیتہ دنبالت،حافظ بہ زور نگهش داشتہ بود ڪہ تو اومدے! زمزمہ ڪردم:خدا بہ خیر ڪنہ! زهرا آرام در گوشم پرسید:این همیشہ انقد خودمونیہ؟! متعجب نگاهش ڪردم ڪہ ادامہ داد:اونطور اسمتو داد زد! ڪیشمشم دم دارہ والا! نہ خانمے نہ نادرے اے نہ چیزے! بے خیال خندیدم! _وقتے قاطے میڪنہ همہ چیو قاطے میڪنہ! جدے نگیر! مقابل پیڪان عمو باقر رسیدیم،حافظ سوییچ را از محراب گرفت و پشت فرمان نشست. محراب با چهرہ اے گرفتہ ڪنارش نشست،من و ریحانہ و زهرا نگاهے بہ هم انداختیم. محراب ڪہ تعلل ما را دید با تحڪم گفت:استخارہ میڪنین؟ نڪنہ از اینجا خوشتون اومدہ؟! حافظ نرم تر گفت:لطفا سریع سوار شین. ریحانہ و زهرا جلوتر از من سوار شدند تا میانشان قرار نگیرم و اذیت نشوم. من هم سوار شدم و در را بستم‌. حافظ ماشین را روشن ڪرد و از محراب پرسید:ڪجا بریم داداش؟! محراب بہ خیابان خیرہ شدہ بود:نمیدونم! سڪوت سنگینے حڪم فرما شد،یادم افتاد خالہ ماہ گل گفتہ بود اگر محراب خیلے عصبانے باشد سڪوت مے ڪند وگرنہ مے ترسد حرفے بزند یا برخوردے ڪند ڪہ نتوان جمعش ڪرد! سڪوتش ڪمے مرا ترساند،حافظ سڪوت را شڪست. _رایحہ خانم! آرام گفتم:بلہ؟ _شما ڪجا؟! اینجا ڪجا؟! نفسم را بیرون دادم:شاید بخاطرہ حاج بابا! شاید بخاطرہ شما! از داخل آینہ نگاهم ڪرد و ابرو بالا انداخت:بخاطرہ من؟! _دوستتون و شما! محراب بہ سمتم برگشت،با ڪلے شربت بهار نارنج هم نمے شد اخم هایش را شیرین ڪرد! _ڪے از شما خواستہ بود دنبال ما بیوفتے و ڪارگاہ بازے دربیارے خانمِ فداڪار؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_یازدهم #عطر_مریم #بخش_دوم . پوزخند زدم:تشڪر ڪہ نمے ڪنے حداقل طلبڪار نباش! _بابت ڪنجڪاوے بے مورد و سرخود بودنت باید تشڪر ڪنم؟! بابت این ڪہ ممڪن بود یہ بلایے سر خودت بیارے یا منو عمو خلیل و چند نفر دیگہ رو تو هچل بندازے؟! راس میگے! ڪلے تشڪر بهت بدهڪارم! برا چے پا شدے اومدے اینجا؟! دندان قورچہ اے ڪردم،سرد بہ چشم هایم نگاہ ڪرد:بے ڪم و ڪاست تعریف ڪن! پوفے ڪردم و ماجراے شب افطارے و صحبت هاے چند دقیقہ پیش اعتماد را برایش شرح دادم. در فڪر فرو رفتہ بود ڪہ دهان ریحانہ لق زد! _ازش نپرسیدے چرا قاب عڪستو برداشتہ؟! محراب نگاهے بہ صورتم انداخت و پرسید:ڪدوم قاب عڪس؟! بے رغبت جواب دادم:اون روز ڪہ اومدن خونہ مونو گشتن،اعتماد قاب عڪسے ڪہ تو اتاقم بودو برداش. خواستہ بود بفهمم ڪہ متوجهم شدہ! دندان هایش را روے هم قفل ڪرد و ڪمے با دندان لبش را جوید. چند لحظہ بعد بہ حافظ گفت:بہ رابطمون بگو آمار و آدرس اعتمادو دربیارہ! حافظ نگاهے بہ محراب انداخت:بهترہ فعلا واڪنشے نشون ندیم! _ڪاریو ڪہ خواستم انجام بدہ! سپس انگشت اشارہ اش را بہ سمتم گرفت و تڪان داد:واے بہ حالت! تاڪید میڪنم واے بہ حالت اگہ باز بے خبر ڪارے انجام بدے! تو این مدت از جلو چشام جُم نمیخورے تا آبا از آسیاب بیوفته‌. اون شمارہ رم بدہ من! اخم ڪردم:و اگہ برخلاف این بخوام؟! خونسرد گفت:اونوقت بقیہ ش با عمو خلیلہ،خیال همہ ام راحت میشہ! ریحانہ با چشم و ابرو اشارہ ڪرد ڪہ ڪاغذ شمارہ را بدہ! زهرا هم لب زد:چارہ اے ندارے! مردد ڪاغذ مچالہ شدہ را از جیب مانتویم بیرون ڪشیدم و بہ سمت محراب گرفتم. مشتش را مقابلم گشود،مشتم را باز ڪردم و ڪاغذ روے خطوط نامنظم ڪف دستش جا خوش ڪرد‌. سریع دستش را بست و ڪنار ڪشید. از آینہ ے جلو نگاهے بہ صورتم انداخت،بہ صورتم ڪہ نہ...بہ چشم هایم... نمیدانم چرا احساس ڪردم تازہ این چشم ها را دیدہ ام...شاید هم تازہ این چشم ها را ڪشف ڪردہ بودم... براے اولین بار از نگاهش خجالت ڪشیدم،چشم هاے او هم رنگ شرم گرفتند! گونہ هایم مثل شڪوفہ هاے درخت انارِ حیاط پشتے شان گل دادند و سرخ شدند. سرم را بہ زیر انداختم و بہ خودم نهیب زدم:ڪہ چے این ادا اصولا؟! این محراب همون محرابہ! همون محراب این هیجدہ سال ڪہ چشم دیدنشو نداشتے! یعنے ندارے...! •♡• چهار روز از ماجراے رفتنم بہ ڪمیتہ گذشتہ و ظاهرا همہ چیز آرام بود ڪہ خبر آتش زدن سینما رڪس آبادان توسط معترضان در شهر پیچید! البتہ من و مامان فهیم قصہ را از فریادهاے مهین خانم،همسایہ ے سر ڪوچہ ے مان شنیدیم! پسر و عروسش آن شب در سینما بودند،خبر را پدر عروسش برایش آوردہ بود... هر دو در آتش سوختہ بودند،همہ متأثر از اتفاقے ڪہ براے هموطنان آبادانے رخ دادہ،بودند. گرد غم و مردگے روے سر محلہ نشست،نہ تنهاے روے سر محلہ ے ما ڪہ روے سر تهران و تمام ایران این گرد ماتم نشستہ بود. نمیدانم چرا وقتے ڪہ حاج بابا از ڪشتہ شدن سیصد و هفتاد و هفت نفرے ڪہ پشت درهاے بستہ ماندہ بودند گفت،از دوستان محراب ترسیدم. از محراب و حاج بابا هم ڪمے ترسیدم... اگر ڪار انقلابے ها یا بہ قول ساواڪ،خرابڪارها بود پس فرق آن ها با امثال اعتماد چہ بود؟! چندبار جلوے حاج بابا خواست بہ زبانم بیاید ڪہ این چہ نوع حق خواهیست ڪہ بہ گلو نرسیدہ قورتش دادم! همہ جا صحبت از فاجعہ ے سینما رڪس بود،دولت مستقیما مسئولان آتش سوزے را آشوبگران و خرابڪارها معرفے ڪردہ بود! اما امام در بیانیہ اے ڪہ براے تسلیت منتشر ڪرد ساواڪ را مسئول این اتفاق دانست. زمزمہ ها بہ گوش مے رسید ڪہ آبادان یڪ سرہ سیاہ پوش شدہ و نیمہ تعطیل. مردم معتقد بودند ساواڪ بہ این جنایت دست زدہ تا انقلابیون را بدنام ڪند. بعد از بیانیہ ے امام دلم آرام گرفت ڪہ ڪار هم فڪران محراب نبودہ! روزها بہ ڪندے از پے هم مے گذشتند،شاید هم در نظر من زمان ڪند گذر مے ڪرد! خودم را مشغول درس خواندن ڪردہ و با وضعیت پایم خانہ نشین بودم. بہ روزهاے پایانے ماہ مبارڪ رسیدہ بودیم،از آن روز بہ بعد محراب را ندیدہ بودم. هربار ڪہ صداے خالہ ماہ گل در خانہ ے مان مے پیچید دلم میخواست پشت بندش صداے عموباقر و محراب هم بیاید! از این تغییر حالت گیج بودم،انگار تازہ محراب را دیدہ بودم! انگار محراب تنها مرد دنیا بود! وقتے خالہ ماہ گل گفت چند روزیست ڪہ محراب بہ خارج از شهر رفتہ تا بہ بچہ هاے ڪورہ هاے آجرپزے درس بدهد و ڪنارشان باشد،یڪ جورے شدم! یڪ جورے ڪہ وقتے چند روز از خانہ و مامان فهیم و حاج بابا دور مے ماندم میشدم،یڪ جورے ڪہ وقتے از سر و ڪلہ زدن با ریحانہ محروم میگشتم و برایش دلتنگ! از طرفے دلخور شدم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_یازدهم #عطر_مریم #بخش_سوم . خودش گفتہ بود حق ندارم از جلوے چشم هایش جُم بخورم آنوقت براے چند روز از تهران رفتہ بود و سایہ ے چشم هایش را هم از من دریغ ڪردہ بود...! در این بین خالہ از الناز هم حرف زد،نگاهم بہ ڪتاب بود و گوش هایم بہ خالہ ماہ گل! مامان ڪلے از آن شب و نجابت الناز و خونگرمے الهام خانم تعریف ڪرد. از دست مامان فهیم ڪمے ناراحت شدم. این وسط مامان و ریحانہ شدہ بودند دایہ ے مهربان تر از مادر! خالہ ماہ گل زبان باز ڪرد:باقرم خیلے از اصالت و آبروے حاج فتاح تعریف میڪنہ،خود النازم ڪہ عین یہ تیڪہ ماہه نہ فهیمہ؟! مامان با لبخند سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد و دوبارہ با قاشق چوبے شلہ زرد را هم زد. بہ یڪ بارہ خالہ از من یاد ڪرد:راستے رایحہ جانم پات بهترہ؟ آتلشو ڪے باز میڪنے؟ ڪتاب را از مقابل صورتم ڪنار زدم:من ڪہ با پام مشڪلے ندارم بہ نظرم خوب شدہ ولے قرارہ بعد عید فطر بازش ڪنم‌. دستے بہ موهایم ڪہ مثل آبشار روے ڪمرم لغزیدہ بودند ڪشید. دوبارہ بحث الناز را از سر گرفت. _میگم فهیمہ! انگار محراب رغبتے بہ این وصلت ندارہ. ابرو بالا انداختم و دوبارہ ڪتابم را مقابل صورتم گرفتم. مامان سوال مرا از خالہ بلند پرسید‌! _چرا خواهر؟ چیزے گفتہ؟ خالہ متفڪر گفت:نہ ولے اون شب جلوے شما ازش پرسیدم نظرت راجع بہ الناز چے بود جواب داد من ڪسیو ندیدم! بحث خواستگارے ام ڪہ پیش ڪشیدم گفت چرا انقد عجلہ دارین؟! انگار دخترم میخواین سریع شوهرم بدین. بعدشم پاشد رف پیش بچہ هاے ڪورہ هاے آجرپزے! نمیدانم چرا قلبم بہ تقلا افتاد،یڪ جورے ڪہ انگار میخواست بیشتر از یڪ برادرِ اجبارے و نچسب براے محراب جا باز ڪند! شاید هم باز ڪردہ بود و من تمام این مدت بے خبر بودم. مامان از گاز و قابلمہ ے شلہ زرد دل ڪند. _بذا بیاد باهاش حرف بزن قرار مدار خواستگاریو بذار،چند ڪلمہ ڪہ با الناز حرف بزنہ و رفت و آمد ڪنن شاید نظرش عوض بشہ. دختر خانمیہ من ڪہ میگم راسِ ڪار محرابہ! باز تہ دلم یڪ جورے شد! خصوصا از جملہ ے "راسِ ڪار محرابہ!" خالہ ماہ گل روے صندلیِ مقابلم نشست. _چے بگم والا؟!‌ ببینیم ڪے حضرت آقا تشریف فرما میشن تا دوبارہ باهاش صحبت ڪنیم! انگار چیزے یادش افتاد ڪہ اضافہ ڪرد:البتہ باقرم درس میگہ! میگہ محراب تازہ بیست و سہ سالشہ. مثل دور و زمونہ ے ما نیس ڪہ ما بزرگترا براش ببریم و بدوزیم و تنش ڪنیم اگہ دلش رضا نیس اصرار نڪن تا خودش بخواد. مامان فهیم با شیطنت لبخند زد:شاید دلش جایے گیرہ! خالہ متفڪر جواب داد:چیزے بهم نگفتہ. اگہ بود میگفت! مامان دوبارہ سر گاز برگشت و نگاهش را بہ شلہ زرد دوخت. _شاید روش نمیشہ،از بس با حجب و حیاس! و البتہ یڪم مغرور! خالہ ماہ گل شانہ بالا انداخت:چے بگم؟! آب دهانم را با شدت فرو دادم و با قلبے لرزان از جایم برخاستم‌. بہ بهانہ ے درس خواندن از آشپزخانہ بیرون زدم و بہ اتاقم پناہ بردم‌. تپش قلبم چند برابر شدہ بود،اصطلاحات پزشڪے مے گفتند استرس و هیجان زدگے. احساسات مے گفتند آغاز دلدادگے...! •♡• گرہ ے روسرے قرمز رنگم را محڪم ڪردم و پشت میز نشستم،مامان فهیم ظرف شلہ زرد را روے میز گذاشت و گفت:حاج خلیل! حاج باقر! بفرمایین سر میز! از ظهر منو ماہ گل جون داریم با این شلہ زرد ور میریم. بیاین تا از دهن نیوفتادہ. الانہ س ڪہ اذان بگن. حاج بابا و عمو باقر باهم نزدیڪ میز شدند و سر میز روے صندلے هاے مقابل هم نشستند. خالہ ماہ گل و مامان هم ڪنار همسرانشان جا گرفتند و ریحانہ ڪنار من. چیزے تا اذان نماندہ بود،ریحانہ گفت:بہ احتمال زیاد این آخرین افطارے امسال باشہ. مامان فهیم گفت:ان شاء اللہ سال بعدم دور هم از این ماہ مبارڪ فیض ببریم. همہ باهم گفتیم ان شاء اللہ،صداے زنگ تلفن پیچید. ریحانہ بلند شد تا جواب بدهد. عمو باقر از احوالاتم پرسید و این ڪہ چرا این روزها ڪم پیدا و ڪم حرف شدہ ام! نگاهے بہ جاے خالے محراب،ڪنار خالہ ماہ گل انداختم و بہ زور زبان باز ڪردم تا براے عمو باقر بلبل زبانے ڪنم! یڪے دو دقیقہ بعد ریحانہ بازگشت و گفت:داداش محراب بود. گفت یڪم پیش رسیدہ خونہ. دیدہ شما نیستین زنگ زدہ بود بپرسہ ما خبر داریم یا نہ ڪہ گفتم اینجایین بیاد. لبخند روے لب هاے خالہ ماہ گل شڪوفہ زد:چہ بے خبر اومد. همین ظهرے با فهیمہ ذڪر خیرش بود. ریحانہ بہ سمت حیاط رفت تا در را براے محراب باز ڪند. نمے دانم چرا باز قلبم تپش گرفت و تنم ڪرختے! انگار ڪہ صد سال بود عزیزے را ندیدہ نبودم! از این حال خوشم نمے آمد. از باعث و بانے این حال هم... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_یازدهم #عطر_مریم #بخش_چهارم . لب بہ دندان گرفتم و سر بہ زیر انداختم،چرا بہ یڪ بارہ همہ چیز تغییر ڪردہ بود؟! چرا محرابِ این روزها برایم تازگے داشت؟! در دل استغفراللهے گفتم و خودم را سرزنش ڪردم. نمے شد این حال را پاے بلوغ و دوران نوجوانے گذشت. هجدہ سالگے دیگر سن و سال شیطنت هاے نوجوانے نبود! تجربہ ے عشقِ آب دوغ خیارے را هم سیزدہ چهاردہ سالگے از سر گذارندہ بودم! آن هم نہ نسبت بہ محراب،نسبت بہ یڪے از پسران چیتان پیتان دبیرستان البرز! آن روزها محراب تازہ واردہ دانشگاہ شدہ و قد من از نیم وجب بہ چند وجب رسیدہ بود. گونہ هایم روے پوست سفیدم گل انداختہ بودند و چالہ گونہ ام روے آن گونہ ها شدہ بود مثل قاچ هنداونہ اے شیرین و هوس انگیز در ظهر تابستان! موهاے بافتہ شدہ ام را از زیر دستمال سرم بیرون مے انداختم تا چشم و قلب پسرڪ چیتان پیتان را بہ آتش بڪشند! آخر هم اسم پسرڪ را نفهمیدم،یعنے محراب نگذاشت! نمیدانم از آسمان چندم برایش وحے شد ڪہ دختر حاج خلیل در راہ مدرسہ اش براے خودش یڪ عشق آب دوغ خیارے پیدا ڪردہ! هر روز با ناز ڪیف روے دوش مے اندازد و طنازانہ از آن حوالے رفت و آمد مے ڪند. چشمان عشق آب دوغ خیارے اش هم برق مے زنند و لبخند! حتے یڪ بار هم پسرڪ با تنے لرزان و سرے پایین افتادہ دنبال دختر حاج خلیل تا منیریہ آمدہ و غنچہ ے گل سرخے جلوے پایش انداختہ بود! تا آخر آن سال بہ بهانہ ے ریحانہ ڪہ زیاد پیادہ روے نڪند،اڪثر اوقات ما را از خانہ تا مدرسہ و از مدرسہ تا خانہ با ماشین عمو باقر همراهے ڪرد. حتے چندبار،بہ چشمان غمگینِ عشق آب دوغ خیارے دختر حاج خلیل،نگاہ تند و تیز انداخت! نگاهے ڪہ پسرڪ را دنبال درس و مشقش انداخت و چندماہ بعد هوایش را از سر رایحہ! آن روزها ڪہ من من ڪنان ڪمے با خان جون و مامان فهیم در لفافہ بہ بهانہ ے عشق و دوست پسرهاے هم ڪلاسے هایم از عشق و عاشقے آب دوغ خیارے ام درد و دل ڪردم،خان جون گفت:اینا دوز و ڪلڪ شیطونہ! میخواد دوتا نامحرمو بندازہ بہ جون هم ڪہ آتیش بسوزونہ! بالام! مبادا مثل دوستات بہ حرف شیطونِ خیرہ سر گوش بدے و بذارے سوارت بشہ. البت تو سن و سال شما یہ درد دیگہ ام تو جون آدم ریشہ میزنہ،برا همین ما ڪہ بہ قاعدہ ے شما بودیم خونہ شوور بودیم ڪہ مرد و زن بہ گناہ نیوفتیم! استغفراللہ بگو و شیطونو لعن ڪن! مامان فهیم در سڪوت فقط ریز خندید و چشمڪے تحویلم داد. حالا براے دلم استغفراللہ مے گفتم ڪہ بعد از هجدہ سال یادِ محراب افتادہ بود! یاد محرابے ڪہ بہ خونم تشنہ بود و من نیز هم! با صداے محراب از فڪر و خیال بیرون آمدم،سر بلند ڪردم. تہ ریش گذاشتہ بود و صورتش خستہ بہ نظر مے آمد‌. پیراهن آبے تیرہ با چهارخانہ هاے سیاہ بہ تن داشت و شلوارے سیاہ. همہ جوابش را بلند و صمیمانہ دادند،من هم لب زدم:سلام! اول بہ سمت حاج بابا و عمو باقر رفت و با هر دو مردانہ دست داد. سپس گونہ ے خالہ ماہ گل را بوسید و پر چادر رنگے مامان فهیم را! دوباره ریحانہ ڪنارم نشست،محراب هم رو بہ رویم. نگاهم را بہ استڪان ڪمر باریڪ چایم دوختم و غنچہ ے گل محمدے اے رویش گذاشتم. ریحانہ با خندہ گفت:خوش گذش خان داداش؟! محراب سر حال جواب داد:شما رو نبینم معلومہ ڪہ خوش میگذرہ! ریحانہ مشتش را نزدیڪ دهانش برد و گفت:اِ! اِ! داشتیم؟! سپس رو بہ خالہ ماہ گل ادامہ داد:خالہ! از وقتے گفتے میخواے این داداش ما رو زن بدے خیلے سر زبون دار شدہ! محراب اخم ڪم رنگے میان ابروهایش انداخت و با لحنے طنز گفت:حیام خوب چیزیہ دختر! تو ڪار بزرگترا دخالت نڪن! ریحانہ قصد ڪرد جوابش را بدهد ڪہ صداے خوش اذان پیچید. عمو باقر با خندہ گفت:حالا روزہ تونو باز ڪنین وقت براے بحث زیادہ. بسم اللہ الرحمن الرحیمے گفتم و خرمایے در دهانم گذاشتم. جرعہ اے از چاے داغ نوشیدم و بہ زور سرم را راست نگہ داشتم. سنگینے نگاہ محراب را ڪہ احساس ڪردم چشم هایم را بہ سمتش سوق دادم‌. تا چشم هایم را دید سرش را پایین انداخت و جدے بہ استڪان چایش خیرہ شد،مثل چند لحظہ قبل من! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_یازدهم #عطر_مریم #بخش_پنجم حاج بابا پرسید:چہ خبرا محراب؟ رو بہ راهے؟! سر بلند ڪرد و چشم بہ حاج بابا دوخت:سلامتے عمو جون! همہ چے خوبہ. قرارہ نماز عید فطرو با بچہ ها بریم تپہ هاے قیطریہ. عمو باقر ڪنجڪاو پرسید:بہ امامت ڪے؟! محراب جواب داد:آیت اللہ مفتح. ریحانہ با شوق گفت:مام با شما میایم. حاج بابا سریع گفت:بہ صلاح نیس! ابرو بالا انداختم:چرا حاج بابا؟! جرعہ اے از چایش نوشید و محڪم گفت:تو ڪہ با این پا از خونہ نمیتونے براے نماز جماعت برے بیرون. ریحانہ میمونہ پیش تو. فهیمہ خانمم لطف میڪنہ با ماہ گل خانم میرہ مسجد محل. محراب خرمایے در دهانش گذاشت:بلہ اینطورے بهترہ! لبم را با زبان تر ڪردم:قرارہ بعد نماز شلوغ بشہ؟! حاج بابا چپ چپ نگاهم ڪرد و محراب سنگین! خالہ ماہ گل همانطور ڪہ لقمہ مے گرفت گفت:خیلے حواستون باشہ. ما ڪہ حریف ڪلہ شق بازیاے شما نیستیم! سپس لقمہ را بہ دست محراب داد. محراب لبخند محبت آمیزے بدرقہ ے چشمان خالہ ماہ گل ڪرد. _عزیزِ من! خودت یادم دادے هیهات منا الذلہ! خالہ ماہ گل پیشانے بالا داد:حرف حساب جواب ندارہ! جرعہ ے دیگرے از چایم نوشیدم،تپش قلبم بیشتر شدہ و سرایت ڪردہ بود بہ مردمڪ چشم هایم! مدام چشم هایم را تشویق مے ڪرد ڪہ محراب را نشانہ بگیرند! محراب بدون توجہ،با ذوق شروع بہ تعریف اخبارِ روزهاے اخیر ڪہ ڪم و بیش از آن ها مطلع بودیم ڪرد. _از وقتے دڪتر آموزگار استعفا دادہ و آقاے شریف امامے اومدہ سرڪار،ڪلے وعدہ وعید بہ مردم دادن. عمو باقر لقمہ اش را قورت داد و میان حرف هاے محراب پرید:حالا دارن بہ وعدہ وعیداشون عمل میڪنن یا نہ؟! شریف امامے گفتہ بود انقد بہ مخالفا امتیاز میدیم ڪہ همہ ے خواستہ هاشون برطرف بشہ و چیزے براے خواستن نداشتہ باشن! محراب سر تڪان داد و پورخند زد:همون روز اول دستور داد ڪابارہ ها و ڪازینوها رو ببندن،تاریخ شاهنشاهے رو هم دوبارہ بہ شمسے برگردوندن‌. حاج بابا هم پوزخند زد:اصل خواستہ ے مردم این نیس! محراب جرعہ اے از چایش نوشید:فعلا ڪہ میخوان با این چیزا دهن مردم یا بہ قول خودشون مخالفا رو ببندن. بہ خیال خودشون با این چیزاے فرعے متعصباے مذهبے و روحانیا ڪوتاہ میان! نمیخوان بفهمن اصل خواستہ ے ما یہ چیز دیگہ س! امام تو بیانہ ش خوب جوابشونو داد! بے ارادہ از سر ڪنجڪاوے و شاید هم تسلایے براے دل خودم از شر اعتماد،پرسیدم:امام چے گفتہ بودن؟! محراب لحظہ اے متعجب نگاهم ڪرد و سپس مردمڪ هاے قهوہ اے اش را بہ گرہ ے روسرے قرمزم دوخت! _گفتہ بودن ڪہ تو محیطے دولت میخواد با ملت آشتے ڪہ تو شهرستانا توپا و مسلسلا دارن مردمے ڪہ حق و حقوقشون و اجراے احڪام اسلامو میخوان،بہ رگبار مے بندن. بستن قمارخونہ ها فقط یہ حقہ براے فریب جناح روحانیونہ وگرنہ مابقے مراڪز فحشا سر جاے خودشون هستن. جناحاے سیاسے و نهضتا نمیتونن و نمیخوان آشتے ڪنن ڪہ آشتے بہ اسارت ڪشیدن مردم و از دست دادن مصالح ڪشورہ. بعدشم ڪہ مردم آتیش مشروب فروشیا و سینماها رو آتیش زدن! بے اختیار لبخند زدم،لبخندے از سر تعجب و امید! تعجب از این ڪہ تا همین یڪے دو ماہ قبل،حق نداشتیم در خانہ جملہ اے راجع بہ این چیزها صحبت ڪنیم چہ برسد بہ این ڪہ بہ راحتے بنشینیم و دستہ جمعے گفتگو راہ بیاندازیم. شاید این ها نشانہ ے تغییر اوضاع بود! و امید براے رو بہ راہ شدن شرایط و ڪمتر شدن قدرت ساواڪ و اعتماد! مردمڪ هاے درشت و براقش دل از گرہ روسرے ام ڪندند و بہ سمت حاج بابا و عمو باقر راهے شدند. _شنیدم از اون شب احیا بہ بعد مردم بہ میدون ژالہ میگن میدون شهدا! شمام اون شب اونجا بودین؟! عمو باقر بہ نشانہ ے منفے سر تڪان داد:ما ڪہ نہ ولے چندتا از بازاریا مجلس علامہ نورے بودن. یہ عدہ از مردم بعد از مجلس داشتن شعار میدادن ڪہ ماموراے مسلح بہ سمتشون تیراندازے میڪنن. دہ نفر شهید شدن،یہ عدہ ام زخمے. محراب با افسوس سرش را تڪان داد:این چند روز ڪہ نبودم چقدر تهران شلوغ شدہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺• @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_یازدهم #عطر_مریم #بخش_ششم . مامان فهیم خندید:چقدم تو بے خبرے خالہ! لب هایش بہ لبخند باز شدند:نمیشہ ڪہ بے خبر بود! ریحانہ با شیطنت نگاهش ڪرد:اگہ فردا پس فردا خبرش نپیچید محراب از دسِ راستاے امامہ! لبخندش محزون شد:ما سیاهے لشڪر امامم نیستیم چہ برسہ دست راستش بودن! آخرین جرعہ ے چایم را ڪہ نوشیدم نگاهم را بہ حاج بابا و عموباقر دوختم. _بہ نظرتون با این شرایط اتفاق مهمے مے افتہ؟! گویے محراب منظورم را از نگاہ و لحن صدایم خواند ڪہ با حالت عجیبے بہ چشم هایم خیرہ شد و با اطمینان چشم هایش را بہ نشانہ ے "آره" بست و باز ڪرد! عمو باقر گفت:ان شاء اللہ ڪہ خیرہ! ظلم پایدار نمیمونہ عمو! خیلے وقتہ داریم زحمت میڪشیم و خون میدیم‌‌.این خوناے ریختہ شدہ ثمر میدہ. بے اجر و جواب نمیمونہ! زمزمہ ڪردم:ان شاء اللہ! انگشت هایم را در هم پیچیدم و بہ یڪے دو روز دیگر فڪر ڪردم،یڪے دو روز دیگرے ڪہ مهلتے ڪہ از اعتماد گرفتہ بودم تمام میشد. سر ڪہ بلند ڪردم با نگاہ ڪنجڪاو و پر از آشوب محراب رو بہ رو شدم. یڪ لحظہ ترسیدم ڪہ نڪند چشم هاے من هم صدا داشتہ باشند؟! مثل چشم هاے محراب... نڪند او هم صداے نگاہ مرا مے شنود؟! سریع نگاهم را دزدیدم و مشغول غذا خوردن شدم. بعد از افطار و نماز جماعت هفت نفرہ،منو ریحانہ در حیاط نشستیم و مشغول حل ڪردن جدول شدیم‌. بقیہ هم در پذیرایے راجع بہ اتفاقات و نماز عید فطر بحث مے ڪردند. چند دقیقہ ڪہ گذشت،محراب وارد حیاط شد و نگاهے بہ ما انداخت. سپس بہ سمت در حیاط رفت و خارج شد! زمزمہ ڪردم:بے ادب یہ خدافظے نڪرد! ریحانہ سر بلند ڪرد:شاید میخواد برگردہ. ڪمتر از دہ دقیقہ بعد،محراب بازگشت. مردد بہ سمتمان قدم برداشت و شال سبز رنگ در هم پیچدہ شدہ اے بہ سمتم گرفت. این شال را قبلا در خانہ ے شان دیدہ بودم،شال یڪے از دوستان نزدیڪ و سیدش بود ڪہ در زندان ساواڪ بہ شهادت رسیدہ بود. پرسشگر بہ صورتش خیرہ شدم ڪہ زمزمہ وار گفت:امانتیت! متعجب ابروهاے ڪمانے ام را بالا انداختم و پرسیدم:ڪدوم امانتے؟! _بگیر تا ڪسے نیومدہ! ریحانہ هم گیج بہ محراب نگاہ ڪرد و سپس رو بہ من گفت:باز ڪن ببینیم چیہ؟! شال را ڪہ از دستش گرفتم متوجہ شدم شے چوبے اے درونش جاے گرفتہ. ڪنجڪاو شال را روے پایم گذاشتم و خواستم بازش ڪنم ڪہ محراب سریع وارد خانہ شد! شال را ڪنار زدم و چشم هاے متعجبم روے قاب عڪسم نشست! همان قاب عڪسے ڪہ در آن موهایم صورتم را قاب گرفتہ بودند و لبخندم چال گونہ ام را بہ رخ مے ڪشید. همان قاب عڪسے ڪہ نقطہ ے توجهش چشم هایم بود! همان قاب عڪسے ڪہ اعتماد بہ عنوان غنیمت آن روز از خانہ ے مان برداشت... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎