#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفتم #عطر_مریم #بخش_اول . خرمن موهاے مشڪے رنگم را در دست گرفتہ بودم و مے بافتم‌. هفت روز از ماہ رمضان و رفتن محراب بہ تبریز گذشتہ بود. در این هفت روز از خانہ بیرون نرفتہ بودم حتے بہ اندازہ ے سر زدن بہ خالہ ماہ گل و عمو باقر! از محراب هم خبرے نداشتم. چندبارے مامان فهیم و ریحانہ،بہ دیدن خالہ ماہ گل رفتند و خواستند من هم همراهشان بروم ڪہ بهانہ آوردم و هرطور بود پایم را از در خانہ بیرون نگذاشتم! شش دانگ حواس حاج بابا پیش من بود،حسے گنگ درونم رخنہ ڪردہ بود؛حسے ڪہ نیمے از وجودم را سرشار از آرامش ڪردہ بود و نیمے دیگر را مملو از آشوب! صداے زنگ تلفن بلند شد،چند لحظہ بعد صداے ریحانہ پیچید:بفرمایین! بعد از ڪمے مڪث گفت:بلہ هستن! شما؟! _یہ لحظہ گوشے! بافتن موهایم ڪہ تمام شد ربان صورتے رنگے بہ پایین موهایم بستم و از آینہ دل ڪندم. چند تقہ بہ در خورد و پشت بندش صداے ریحانہ آمد:رایحہ! تلفن با تو ڪار دارہ! در را ڪہ باز ڪردم با چهرہ ے متعجب و چشم هاے برق دار ریحانہ رو بہ رو شدم. در چشم هایش شیطنت برق میزد! لبش را ڪج ڪرد و گفت:آقا حافظ پشت خطہ! ابروهایم بالا رفت:آقا حافظ؟! دوست داداش محرابت؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:بعلہ! مگہ چندتا آقا حافظ مے شناسے؟! آرام پرسیدم:مامان فهیم ڪہ نیس؟! جواب داد:نہ! رفتہ پیش خالہ ماہ گل،ظاهرا بساط افطارے دارن و مهمون ویژہ! سپس با شیطنت ابرو بالا انداخت و زمزمہ ڪرد:چیڪارت دارہ؟! چپ چپ نگاهش ڪردم گفتم:سرت بہ ڪار خودت باشہ بچہ! بہ سمت تلفن رفتم،پشت سرم بشڪن زد و خندید:بادا بادا مبارڪ بادا! چشم غرہ اے نثارش ڪردم و گوشے تلفن را برداشتم:بلہ بفرمایین؟! صداے نگران حافظ در گوشم پیچید:سلام رایحہ خانم! وقت تنگہ،خوب بہ حرفام گوش ڪنین و هول نشین خب؟! آب دهانم را فرو دادم. _چے شدہ؟! تن صدایش را پایین آورد و سرعت اداے ڪلمات را بالا برد! _من الان تو خیابون اصلے ام از تلفن عمومے زنگ میزنم. ما تو سازمان یہ رابط داریم! متعجب پرسیدم:سازمان؟! _بعلہ! سازمان! امروز صبح بہ یڪے از بچہ ها خبر دادن قرارہ چن نفر بہ محلہ مون سر بزنن! خصوصا بہ منزل شما! قلبم فرو ریخت! منظورش ساواڪ بود! دهانم را باز و بستہ ڪردم تا بتوانم چیزے بگویم اما ڪلمہ اے از دهانم خارج نشد. _گوشتون با منہ؟! محراب ڪلید انبارے تونو بهم امانت دادہ. دیدم خالہ فهیمہ از خونہ بیرون اومد. با ماشین دارم میام سمت شما! تو انبارے یہ سرے ڪتاب و نوار و اعلامیہ س،سریع یہ چیزے پیدا ڪنین تا وسایلو توش جمع ڪنیم. الان یہ دیقہ ام یہ دیقہ س! نمیدونم چہ ساعتے میان ولے احتمال دارہ نزدیڪ اومدن عمو خلیل پیداشون بشہ. شایدم زودتر بیان ڪہ فرصتے براے وقت تلف ڪردن نباشہ. بجنبین! سپس صداے بوق ممتدد در گوشم پیچید! سریع گوشے تلفن را گذاشتم و رو بہ ریحانہ گفتم:بدو حجاب ڪن! متعجب بہ صورتم خیرہ شد:چرا؟! بہ سمت اتاقم دویدم:هیچے نپرس! فقط بجنب! سپس وارد اتاقم شدم و با عجلہ پیراهن بلند و روسرے اے از ڪمدم بیرون ڪشیدم‌.صداے باز و بستہ شدن در آمد‌. _رایحہ! چے شدہ؟! همانطور ڪہ پیراهن را تن میڪردم جواب دادم:ممڪنہ یہ مشڪلے براے حاج بابا پیش بیاد،مثل مشڪل عمو اسماعیل! چشم هایش ترسید:چرا؟! یعنے ساواڪیا میخوان بریزن خونہ مون؟! پیراهن را در تنم مرتب ڪردم:آرہ! یہ سرے چیز میز تو انباریہ ڪہ نباید باشہ! بیشتر از این سوال و جواب نڪن عزیزم فقط عجلہ ڪن! سرے تڪان داد و با قدم هاے بلند دور شد،روسرے ام را سر ڪردم و تقریبا از اتاق فرار! بعد از ڪمے جست و جو،ڪارتونے پیدا ڪردم و زیر بغلم جایش دادم. وارد حیاط شدم‌،همین ڪہ نزدیڪ در انبارے رسیدم صداے زنگ در بلند شد. بہ سمت در رفتم. با شڪ و‌ نگرانے پرسیدم:ڪیہ؟! صداے حافظ خیالم را راحت ڪرد. _منم! در را باز ڪردم و نگاهے بہ ڪوچہ انداختم ڪہ مبادا همسایہ اے بیرون باشد! ڪوچہ را ڪہ خلوت یافتم ڪنار رفتم:بفرمایین داخل! حافظ وارد حیاط شد و مستقیم بہ سمت انبارے رفت. در ڪوچہ را بستم.‌ ریحانہ هم بہ جمع مان پیوست،حافظ با شتاب ڪلید را از داخل جیبش درآورد و داخل قفل انداخت. ڪلید را چرخاند و وارد انبارے شد،ڪارتون را از روے زمین برداشتم و همراہ ریحانہ دنبالش راہ افتادیم. وارد انبارے ڪہ شدیم بوے خاڪ زیر بینے ام پیچد و بہ سرفہ ام انداخت،سریع دستم را مقابل دهان و بینے ام گرفتم ڪہ گرد و خاڪ وارد ریہ هایم نشود. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفتم #عطر_مریم #بخش_دوم . نگاهے بہ دور تا دور انبارے انداختم،بہ ظاهر جز وسایل بہ درد نخور و قدیمے چیزے نبود‌! حافظ بہ سمت چپ انبار حرڪت ڪرد،چند گلیم ڪهنہ ڪہ گوشہ ے دیوار لولہ شدہ بودند را برداشت‌ و آن ها را ڪنار انداخت. چشمم بہ تعدادے ڪتاب،نوار و اعلامیہ ڪہ مرتب روے هم ردیف شدہ بودند افتاد. حافظ سریع در یڪ حرڪت ڪتاب و نوارها را بلند ڪرد و بلند گفت:یاعلے مدد! سپس بہ سمت من و ریحانہ برگشت:ڪارتونو بیارین،اینا رو مرتب توش بچینین و ببرین بالا. منم براے اطمینان این دور و ورو میگردم ڪہ چیز دیگہ اے نباشہ! سرم را بہ نشانہ ے "باشه" تڪان دادم،همراہ ریحانہ بدون حرف ڪتاب،اعلامیہ و نوارها را گرفتیم. ڪارتون را مرتب ڪردم،ریحانہ با عجلہ همہ ے وسایل را داخلش چید و یڪ سمتش را بلند ڪرد. _بلند ڪن رایحہ! گوشہ ے دیگر ڪارتون را گرفتم و بلندش ڪردم. ڪارتون برایمان ڪمے سنگین بود لبم را گزیدم ڪہ صدایم درنیاید. سلانہ سلانہ و با زحمت،همراہ ریحانہ از پلہ هاے انبارے بالا رفتیم و ڪارتون را روے زمین گذاشتیم. ریحانہ با استرس نفسش را بیرون داد و پرسید:بہ نظرت تو خونہ ام چیزے هس؟! شانہ بالا انداختم و دستم را بہ ڪمرم گرفتم. نفس عمیقے ڪشیدم:نمے دونم! ولے با ملاحظہ گریاے حاج بابا بعید میدونم! ڪمے بعد حافظ از انبارے خارج شد،عرق روے پیشانے اش نشستہ بود و نگرانے در چشم هایش! همانطور ڪہ در انبارے را قفل میڪرد گفت:چیز دیگہ اے نبود! از پلہ ها بالا آمد و ڪلید انبارے را بہ سمتم گرفت:تا اینا بیان و برن دست شما باشہ ڪہ شڪ نڪنن! سرم را تڪان دادم و ڪلید را از دستش گرفتم،حافظ رو بہ ریحانہ گفت:میشہ بیرونو یہ نگاهے بندازین؟! ریحانہ بہ سمت در دوید و در را باز ڪرد،حافظ ڪارتون را بلند ڪرد و باز گفت:یاعلے مدد! با این ڪہ ڪوچہ بن بست بود،ریحانہ با دقت هر دو طرف‌را نگاہ کرد و گفت:ڪسے نیس! حافظ با قدم هاے بلند خودش را جلوے در رساند،پشت سرش راہ افتادم. در ڪمڪ رانندہ ے ماشین نیمہ باز بود،ڪارتون را روے صندلے گذاشت و در ماشین را بست‌. سپس خودش را بہ در رانندہ رساند،همانطور ڪہ سوار ماشین میشد گفت:خیلے احتیاط ڪنین! رایحہ خانم شب تماس میگیرم لطفا خودتون جواب بدین! محراب هر روز زنگ میزنہ خبر میگیرہ،بفهمہ باز پاے شما وسط ماجرا ڪشیدہ شدہ پوستمو میڪنہ! _باشہ! ماشین را روشن ڪرد:آروم باشین! میان یڪم ریخت و پاش میڪنن و میرن. خیلے مراقب باشین،از دور حواسم بهتون هس! _ممنون ڪہ خبر دادین! شمام مراقب باشین! و با چشم و ابرو بہ صندلے ڪمڪ رانندہ اشارہ ڪردم،سرے تڪان داد و راہ افتاد. چند ثانیہ بعد از ڪوچہ خارج شد،نفسم را آسودہ بیرون دادم؛ریحانہ در را بست و گفت:حالا چے ڪار ڪنیم؟! دستم را روے قلبم گذاشتم و بہ سمت خانہ راہ افتادم. _هیچے! فقط باید عادے باشیم. ڪلید انباریو میذارم تو ڪشوے ڪابینت! ریحانہ حواست باشہ مامان و حاج بابا لو ندن ڪلید دستمون نبودہ ها! پشت سرم آمد:حواسم هس! بہ سمت آشپزخانہ رفتم و ڪلید انبارے را داخل ڪشوے ڪابینت گذاشتم. سپس نگاهم را بہ ساعت دیوارے دوختم‌. یڪے دوساعت دیگر وقت آمدن حاج بابا بود،دلم مثل سیر و سرڪہ مے جوشید. ریحانہ روے مبل نشست،با استرس لبش را مے جوید. من هم عرض خانہ را قدم میزدم و در دل آیت الڪرسے مے خواندم‌. یڪ ساعتے ڪہ گذشت دلم طاقت نیاورد. رو بہ ریحانہ گفتم:میرم مامان فهیمو صدا ڪنم،یہ بزرگتر خونہ باشہ بهترہ! ریحانہ با شدت آب دهانش را فرو داد و سر خم ڪرد ڪہ یعنے "باشه"! لبخند زدم:پاشو خواهرے! خیالت تخت چیزے نمیشہ! زمزمہ وارد گفت:ڪاش داداش محراب بود،اون خوب بلدہ چطور از پس اینا بربیاد! شانہ بالا انداختم:شاید! یہ آبے بہ دست و صورتت بزن و آروم باش! با قدم هاے ڪوتاہ از خانہ خارج شدم و بہ سمت در حیاط رفتم. همین ڪہ در را باز ڪردم بے اختیار سرم را بہ سمت سر ڪوچہ برگرداندم. پاهایم مقابل در خشڪ شد! ماشین شورلت مشڪے رنگے سر ڪوچہ آمادہ ایستادہ بود. یڪ مرد قوے هیڪل با چهرہ اے جدے و ترسناڪ پشت فرمان نشستہ بود و مرد دیگرے هم روے صندلے عقب! اما چشم هاے من روے مرد بلند قامتے بود ڪہ ڪت و شلوار خوش دوخت مشڪے رنگے بہ تن داشت و مشغول صحبت با یڪے از همسایہ ها بود. مردے ڪہ هفتہ ے گذشتہ دیدمش! مردے ڪہ مرا بہ نام خانم محسنے مے شناخت! همان ساواڪے اے ڪہ دنبال محراب بود! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفتم #عطر_مریم #بخش_سوم . نفسم تنگ شد،نیم رخ جدے اش را خوب میدیدم. مرد همسایہ دست بلند ڪرد تا با انگشت اشارہ این سمت را نشان بدهد ڪہ با سرعت در را بستم. بہ سمت خانہ دویدم و با دم‌ پایے وارد شدم. در حالے ڪہ بہ سمت آشپزخانہ مے رفتم گفتم:ریحانہ! اومدن! نباید منو ببینن نذار هیچ حرفے ازم وسط بیاد! بیچارہ ریحانہ با رنگ پریدہ ڪنارم آمد و پرسید:چرا؟! وارد آشپزخانہ شدم و یڪے از صندلے هاے چوبے پشت میز غذاخورے را برداشتم و بہ سمت حیاط راہ افتادم. _نپرس! میگم بهت! تاڪید میڪنم نذار هیچ حرفے از من وسط بیادا! گیج و منگ بہ صورتم خیرہ شدہ بود:باشہ! نزدیڪ دیوار مشترڪمان با خانہ ے عمہ مهلا ڪہ سمت چپ حیاط قرار داشت شدم و صندلے را بہ دیوار چسباندم. چشم هاے ریحانہ گرد شد و پر از ترس. _چے ڪار میڪنے آبجے؟! روے صندلے ایستادم:میرم خونہ ے عمہ مهلا! دست هایم را روے دیوار گذاشتم و زیر لب یاعلے گفتم. ارتفاع دیوار زیاد نبود ڪافے بود یڪ خیز بردارم‌. همانطور ڪہ سعے داشتم خودم را بالا بڪشم گفتم:سریع این صندلیو ببر بذار سرجاش! نفسم را در سینہ حبس ڪردم و با ڪمے تقلا روے دیوار نشستم،ریحانہ همانطور مبهوت و با نگرانے نگاهم میڪرد. تشر زدم:با توام! دِ یالا! صداے نزدیڪ شدن ماشین ڪہ بہ گوشم خورد،چشم هایم را بستم و آرام از روے دیوار سُر خوردم. با زمین ڪہ برخورد ڪردم صداے ضعیفے ایجاد شد! پاے راستم زیر تنم ماند و دردے در پهلویم پیچید! یڪ دستم را روے پهلویم گذاشتم و دست دیگرم را روے دهانم ڪہ صداے نالہ ام بلند نشود! زنگ در بہ صدا در آمد... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

•┈••✾❀•💠🪴 *﷽*🪴💠•❀✾••┈• #حبل_الورید #قسمت_هفتم علی در اتاق عمل بود،و مادر و دوستانش در پشت در اتاق عمل نگران و مضطرب فقط اشک می ریختند و خدا را صدا می زدند. مادر قلبش تند میزد، چشمانش از شدت گریه به کاسه ی خون شبیه شده بود،با چشمانی اشک آلود به امام حسین علیه السلام متوسل شد، مادر در خانه ی فیض عظیم، خون خدا که ملائکه در سوگ شهادتش به عزا نشسته بودند رفت،امام حسین علیه السلام را به جوانش حضرت علی اکبر علیه السلام قسم داد:" اقا جان،یا امام حسین علیه السلام، خودتون داغ جوان دیدین آقا 😭😭😭،آقا سخت است داغ جوان دیدین به قربان مظلومیتتون برم امام حسین علیه السلام، منم از دار دنیا فقط همین یک پسر را دارم،😭😭علی فقط به پسرم نیست،علی ام تمام هستی من است،علی زندگیمه 😭😭😭😭😭پاره ی تنمه😭😭آقا جان علی ام رو به شما سپرده ام 😭😭😭،علی ام رو برام نگه دارین😭😭😭😭😭 آقا بحق علی اکبرت_علیه السلام_ علی اکبر من و حفظ کنین😭😭. حسین جانم(علیه السلام ) ح....ح...ح‌‌..." صدای مادر در میان گریه هایش بریده بریده شنیده می شد اما کسی که مخاطب دلِ دردمندش بود خوب ِخوب صدایش را می شنید. دوستان علی هم حالی بهتر از حال مادر نداشتند، هر کدامشان گوشه ای از راهروی بیمارستان و پشت در اتاق عمل ایستاده بودند و اشک در چشم و دعا ذکر لبشان شده بود، یکی دست به دامن حضرت زهرا سلام الله علیها شده بود و دیگری در خانه ی امام رضا علیه السلام رفته و هر کس به امامی برای شفای دوستشان متوسل شده بودند. نوجوانی که شاهد چاقو خوردن معلمش بود به دیوار تکیه زده بود و زانوی غم بغل گرفته بود،و چشمهایش فقط خیره به زمین بود،و گهگاهی اشکی از چشمانش روی گونه هایش سرازیر می شد. استاد علی ،دعای توسل میخواند"یا وجیها عندالله اشفَع لنا عِندالله..یا وجیهاً عند الله اشفع لنا عند الله..." و شانه هایش تکان میخورد و اشک هایش در نور چراغ بالای سرشان مثل الماسی می درخشید و بر زمین می چکید. هیچ کس حالش را نمی فهمید، فقط دعا میخوانند و آه و ناله. تعدادی از دوستان علی به آشنایان و امام جماعت مسجد محله ی خود سپرده بودند که برای حال وخیم علی و شفا یافتنش دعا کنند . تمام این ساعت ها که علی در اتاق عمل بود برای مادر هر ثانیه اش به مدت یکسال نه بلکه صدسال می گذشت. مادر یاد دورانی افتاد که علی را باردار بود و ماه های آخر، هر روز به دنیا آمدن و دیدن پاره تنش را به انتظار می نشست، و با در دلِ نگران و مضطربش با خدا راز و نیاز میکرد:" خدایا؛ تو علی رو 19 سال پیش به زندگی من بخشیدی و هدیه دادی،الان هم علی را به من ببخش و هدیه بده خداااااااا😭😭😭😭." صدای باز شدن در اتاق عمل،به این انتظار کشنده پایان داد. مادر و دوستان علی با نگرانی با عجله به سمت دکترجراح رفتند و جویای حال بیمارشان شدند . دکتر در حالیکه ماسک خود را پایین می کشید و عرق پیشانی اش را پاک میکردگفت:"... ادامه دارد.. نویسنده :سرکار خانم یحیی زاده ﹝ @Banoyi_dameshgh🕊﹞