💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل هشتم: پیڪ علے قسمت چہارم از طرف جہاد اردوے خانوادگے مشہد برایمان ترتیب دادہ بودند. رجب راضے نشد مغازہ را ببندد و همراہ ما بیاید. حسین تہران ماند و من همراہ علے رفتم مشہد. بعد از تحمل چند ماہ سختے و آن‌همہ فشار روحے، فقط زیارت امام رضا (علیہ السلام) حالم را خوب مے ڪرد. سحر از حرم برگشتم. چشمم سنگین شد و خوابم برد. صبح از خواب پریدم؛ هوا روشن شدہ بود. رفتم دم اتاق خواهر خنجلے، یڪے از خانم‌هاے جہاد. - خنجلے جان! مےشہ خانوم‌ها رو جمع ڪنے دعاے توسل بخونیم؟! - چرا رنگت پریدہ شاه‌آبادے؟! حالت خوبہ؟! - نہ، دلم مثل سیروسرڪہ مے جوشہ! دارم دیوونہ مےشم. شما فقط بچہ ها رو جمع ڪن دعا توسل بخونیم. یہ سؤال، اگہ امیر شہید شدہ باشہ، من مے تونم زودتر برگردم تہران؟! - شاه‌آبادے!!! باز شروع ڪردے؟! هیچ معلوم هست چے مےگے؟! - سحر خواب دیدم دست گذاشتم رو شڪمم و گفتم اگہ امیر شہید بشہ، این بچہ تو شڪمم میشہ امیر! از خواب پریدم. خنجلے! امیر شہید بشہ، رجب آبرو برام نمے ذارہ! با این خوابے ڪہ دیدم، مطمئنم باردار هم هستم. خنجلے با عصبانیت گفت: «زهرا! بس ڪن! اومدیم زیارت. ان‌قدر هزیون نگو حالم بد شد. باشہ اگہ شہید شد، تو برو تہران.» دو سہ روز بعد برگشتم. اشتباہ ڪردم خوابم را براے رجب تعریف ڪردم؛ خونش بہ جوش آمد، عصبانے شد و از خجالتم درآمد. بی‌خبرے امانم را بریدہ بود. دل و دماغ سر ڪار رفتن نداشتم. مے رفتم جہاد، طاقت نمے آوردم و بر مے گشتم خانہ. مے آمدم خانہ، نفسم مے گرفت و بر مے گشتم جہاد. آرام و قرار نداشتم. دست بہ ڪار شدم. هرچہ ڪلہ قند در خانہ بود همہ را شڪستم، خاڪش را جوشاندم و شیرہ درست ڪردم، گفتم: «این براے حلوا!» برنج‌ها را از انبار بیرون ڪشیدم، پاڪ ڪردم و گذاشتم دمِ دست، گفتم: «اینم براے شام و ناهار مہمونا...» سرخے غروب تازہ بہ آسمان افتادہ بود. وضو گرفتم و سجاده‌ام را پہن ڪردم. خواستم نماز بخوانم ڪہ زنگ خانہ بہ صدا درآمد. پاے برهنہ با چادرنماز دویدم و در حیاط را باز ڪردم. دو جوان بلند قامت حزب‌اللہے پشت در بودند. میخڪوب شدم. فہمیدند نفسم بند آمدہ. یڪے از آن دو بہ طرف مغازہ رفت. فورے اشارہ ڪردم برگردد. گفتم: «آقا! آقا! بیا اینجا. شما با من ڪار دارے؟! از ڪجا اومدے؟!» - از پایگاہ مقداد اومدیم. - پیڪ امیر شاه‌آبادے هستے؟! - بلہ، امیر آقا زخمے شدہ توے بیمارستانہ. - پسرم! بہ من دروغ نگو، راستش رو بگو. امیر شہید شدہ؟! فعلا بہ شوهرم چیزے نگید. پشت فر دارہ ڪار مےڪنہ، حالش بد مے شہ. - نہ حاج‌خانوم! چرا باور نمے ڪنے، امیر زخمے شدہ. محڪم گفتم: «پسر جان! من مادرم، خبر دارم. چند روزہ دلم آشوبہ. شما هرچے ڪہ مے دونے، بگو.» هر دو بہ هم نگاهے انداختند. یڪے شان گفت: «خوش بہ سعادتتون! بلہ، امیر آقا بہ آرزوش رسیدہ.» از خصوصیات امیر مے گفت و من بہ جنجالے ڪہ رجب مے خواست بہ پا ڪند فڪر مے ڪردم. شمارہ تماسے داد براے پیگیرے ڪارهاے مراسم. قبل از خداحافظے گفت: «چند نفر از رزمندگان جبہہ و بچہ هاے پایگاہ مقداد براے تشییع جنازہ میان.» در را بستم و آمدم داخل خانہ. چشمم سیاهے رفت، افتادم ڪنار سجادہ. سرم را گذاشتم روے مُہ ر و چند بار گفتم: «خدایا شڪرت بہم آبرو دادے! بہ شوهرم قدرت بدہ خودش رو ڪنترل ڪنہ. هر بلایے مے خواد سر من بیارہ راضے ام، من صبر مے ڪنم؛ فقط نذار حُرمت شہیدم جلوے مردم شڪستہ بشہ.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈