💎
#قصہ_ننہ_علے 💎
فصل نہم: سلام آقا...
قسمت اول
امیر روے تپہ ایستاد. آسمانِ ابریِ آن شب را بہ همہ نشان داد و گفت: «رفقا! ببینید! شب عملیات خدا هواے ما رو دارہ. ابرها مأمور خدا شدن تا آسمون مہتابے امشب رو بپوشونن.»
زمین از نمنم باران خیس شد. بچہ ها رفتند داخل سنگر. امیر دفترچہ نوحہ اش را باز ڪرد و دَم گرفت. سینہ مے زدیم و قطرههاے باران از سقف سنگر روے ما چڪہ مے ڪرد. قطرهاے روے صورت امیر افتاد و آرام سُر خورد روے پیراهنش، درست روے همان تصویر امام ڪہ نزدیڪ قلبش سنجاق ڪردہ بود. دست از مداحے ڪشید. گفت: «خدایا! یعنے مے شہ یہ تیر وسط قلبم بخورہ منو بہ آرزوم برسونہ؟!» گریہ امیر وسط شور سینهزنے بچہ ها گم شد؛ اما نہ، مثل اینڪہ صداے او بلندتر از ضرب سینہ ما بود ڪہ خدا اجابتش ڪرد. ترڪش خمپارهاے قلب سوختہ امیر را شڪافت. خون بے امان فوارہ مے زد. امیر را بہ عقب منتقل ڪردیم. هنوز جان در بدن داشت. التماسمان ڪرد تا ایستادیم. بیرون آمبولانس رو بہ قبلہ شد و با نفسهاے آخرش گفت: «برادرها! شما برید، آقام اومد.» بہ حال خوش لحظات آخرش غبطہ خوردیم و گریہ ڪردیم. نشستیم بہ تماشاے عشقبازے امیر با مولایش. بهسختے خودش را جابهجا ڪرد و نیمخیز نشست؛ دست روے سینہ گذاشت و گفت: «اومدے آقا؟! السلام علیڪ یا اباعبداللہ.» باران شدیدتر شدہ بود. بلبل سیدالشہدا (علیہ السلام) در میان حسرت ما سلام بہ ارباب بے ڪفنش داد و پر ڪشید و رفت.
داستان شب شہادت امیر را همرزمانش برایم تعریف ڪردند و رفتند. یاد حرفهایے ڪہ قبل از رفتنش مے زد، افتادم. میگفت: «شہادت مگہ قسمت هر ڪسے مے شہ؟! مے دونے چہ شہادتے قشنگہ؟! سہ روز تشنہ و گرسنہ باشے، لبت از تشنگے ترڪ بردارہ، بعد شہید بشے! روے خاڪاے گرم، زیر آفتاب بیابون، غریب و تنہا روے زمین بیفتے؛ مثل امام حسین. حاجخانوم! من شہید شدم گریہ نڪنے! دشمن شادمون نڪنے! نذار مردم نالہ هات رو بشنون. محڪم باش. صبر ڪن مادرم.» در جوابش گفتم: «نہ پسرم، گریہ نمے ڪنم. خیالت راحت، مامان تا آخر پاے قولش هست.»
روایت زندگے زهرا همایونی:
مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے
┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈
@dehghan_amiri20
┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈