کاش می شد یک گلدان آرامش، کنارِ پنجره‌ی هر خانه ای گذاشت تک تک دیوارهای شهر را رنگهای تازه زد، دستی به سر و روی کهنگی ها کشید… کاش کوچه هامان پر می‌شد از عطرِ یاسِ رازقی، دلبرانگیِ شب بوهای سرمست و شکوهِ درختِ اقاقیا… و چشمهایمان سخت بد عادت می‌شد به این حجمِ رنگ و رایحه! کاش کسی هم پیدا می شد هر روز صبح و عصر، برای شادیِ جسم و روانِ آدمها کمی لبخند، کمی انرژی و حالِ خوش خیرات می کرد! کاش آدمِ اهلِ دلی نذر یک شاخه گلِ سرخ یا گلدانی گلِ شمعدانی، یک جلد کتابِ شعر یا قطعه ای موسیقی می کرد و سراغِ همه ی خانه ها می رفت و باز هم ای کاش، دنیای نازنینمان خالی از این همه ای کاش ها بود… 🎙"لیلا مومنی" 🖌#کانال_دڪتر_انوشه @Dr_anoosheh