🦋🦋🦋🦋🦋 🍃🍃🍃🍃 🦋🦋🦋 🍃🍃 🦋 الهه‌ی نستوه #م_خلیلی #برگ۲۵ برنامه‌ی بهشت رضا تمام شد. یک ساعتی وقت دادند برای خودمان خلوت کنیم. چادرم را تکاندم. تو حال و هوای حرف‌های آقای دلبریان بودم.‌ راوی برنامه. لاله کنارم بی‌حرف راه می‌آمد. گمانم احوالش مثل خودم بود. لابه‌لای روایت‌های آقای دلبریان پرسه می‌زد. یک‌جا میان قبرها خیلی شلوغ بود. از دور عکس محمود کاوه را دیدم. لاله گفت: بریم اونجا. تا ما برسیم مردها رفتند کنار. فقط زن‌ها بودند. آفتاب تمام زورش را جمع کرده بود سرمان. لاله بطری آب را از کیف درآورد. سرش را شل کرد. پاشید روی صورت. دلم نمی‌خواست اذیت‌ بشود. گفتم: بریم تو سایه؟ لب جدول زیر درختا بشینیم؟ بطری را گرفت جلویم: بزن به سر و روت. سر بالا انداختم. درخت‌ها را نشانش دادم: بریم؟ _دوست دارم سر خاک همین شهید بشینم. _باشه پس. من یه دور می‌زنم میام. یکی دو بلوک رفتم بالاتر. اتفاقی رسیدم به قبر شهید مشتاقیان. یک بار مادرشان را دیده بودم. پاهایم همان‌جا شل شد. نشستم بین دو قبر. اسم‌ها را خواندم. هادی و مهدی مشتاقیان. دفترچه‌م را درآوردم. شروع کردم به نوشتن: "مشتاق دیدارهایی‌م که شهیدا روزی‌م می‌کنن. ممنون آقاهادی" زدم صفحه‌ی بعد. لبم را دندان گرفتم. داشتم فکر می‌کردم یک قولی قراری با شهید ببندم. نوشتم: "قدر مامانم‌و دیگه بیشتر می‌دونم:)" چهارزانو نشستم. دست گذاشتم زیر چانه. به عکس حک شده روی سنگ نگاه می‌کردم. یک چیزی کم بود. آلبوم موبایل را بالا پایین کردم. هندزفری گذاشتم توی گوش. پخش را زدم. صدای آهنگران بغضم را شکست. زانوهایم را ضربدری جمع کردم. چادر کشیدم دور پاهایم. دلم از هیچ‌جا پر نبود اما آسمان چشم‌هایم هوای گریه داشت. همراه با بیت بیتی که آهنگران می‌خواند گریه کردم. همراهش زمزمه‌‌وار خوادم: "اگر دیر آمدم مجروح بودم. اسیر قبض و بسط روح بودم". با روسری اشک‌هایم را گرفتم. گوشی توی دستم لرزید. دیگر صدایی نشنیدم. دکمه‌ی بغل تلفن را زدم. صفحه‌ روشن نشد. تلفنم خاموش شده‌بود. بلند شدم. به صورت‌های آرام دو برادر نگاه کردم: در باغ شهادت را نبندید. به ما بیچارگان زان سو نخندید. راه افتادم. رفتم طرف قبر شهید کاوه. هیچ‌کس نبود. پشت سرم را نگاه کردم. کسی را ندیدم. قبرستان خالی بود. مانده بودم میان سکوت قبرها. یک دور کامل چرخ زدم. حتی دورتر هم کسی را نمی‌دیدم. گوشی را درآوردم به لاله زنگ بزنم. صفحه‌ش سیاه بود. یاد آمد خاموش شده. پا تند کردم. صدای قدم‌هایم می‌پیچید. به خیابان رسیدم. حرارت آسفالت داغ به صورتم می‌خورد. قفسه‌ی سینه‌ام بالا و پایین می‌شد. قدم‌هایم را تندتر کردم. به چهارراه رسیدم. نمی‌دانستم از کدام سمت بروم. ایستادم. چند نفس بلند کشیدم. الا بذکرالله خواندم. حدس زدم باید از راست بروم. بسم‌الله گفتم و راه افتادم. میانه‌ی خیابان صدای موتورسیکلت‌ شنیدم. از پشت سر می‌آمد. صدایش نزدیک‌تر شد. چادرم را سفت گرفتم. راه کج کردم کنار خیابان. سرعت موتور کم شد. صدایش اما نزدیک بود. سایه‌ام جلوی پایم زود می‌رفت. تشویقم می‌کرد تندتر بروم. نمی‌دانستم قرار است چه اتفاقی بیفتد. جز تالاپ تولوپ قلبم و صدای موتور چیزی نمی‌شنیدم. سرعت موتور بیش‌تر شد. سمت چپم با فاصله از من می‌آمد. سرعتش را کم‌ کرد. چادرم را سفت‌تر گرفتم تا دست‌هایم نلرزند. زیرچشمی نگاهش کردم. دهانم باز ماند. نستوه با موتور! آن هم توی بهشت رضا. بقیه‌ی راه را با خیال راحت رفتم. از گوشه‌ی چشم نگاهش کردم. حواسش به جلو بود. به چهارراه بعدی رسیدیم. باز هم نمی‌دانستم کدام‌ور بروم. نستوه پیچید سمت چپ. چقدر دور اضافه زده‌بودم! عقب افتادم. او جلوتر از من می‌رفت. اتوبوس‌ها را دیدم. خیلی راه مانده بود بهشان برسیم. تا نیمه‌های راه کنارم بود. بعد گازش را گرفت و ازم دور شد. نفس راحتی کشیدم. تا برسم اتوبوس‌ها راه افتاده‌بودند. جز یکی‌شان که باهاش آمده بودم. خانم حسینی و لاله آمدند جلویم. لاله رنگ به صورت نداشت. پیشانی ش را فشار داد: الهی شکر این برج زهرمار به یه دردی خورد. خانم حسینی بازویم را گرفت: کجا موندی دختر؟ گوشیت چرا خاموشه. کپی یا انتشار به هر شکل حرام❌ ✍🏻 م خلیلی ╭━━⊰⚜⚜⊱━━╮     @In_heaventime  ╰━━⊰⚜⚜⊱━━╯