#برشی_از_یک_کتاب
♦️بی‌توجهی یا انکار احساسات برای بهداشت روانی آینده کودک قطعاً مضر است. شاید ندانید که این کار را می‌کنید یا شاید این کار را انجام دهید، چون فکر می‌کنید به نفعش است. هنگامی که دیگران، خصوصاً فرزندانمان، ناراحتند، انکار کردن احساسشان راه حل پیش‌فرض ماست. شاید تلاش برای تحقیر، قضاوت، منحرف کردن یا سرزنش احساساتشان کار درستی به نظر برسد. ما نمی‌خواهیم کسی که دوستش داریم ناراحت باشد و نمی‌خواهیم با آغوش باز پذیرای ناراحتی یا خشمش باشیم، ناراحتی و خشمی که برای ما خطرناک و نگران کننده باشد؛ انگار که به نوعی این احساسات را تقویت می‌کنیم، اما وقتی آن را نمی‌پذیریم، ناپدید نمی‌شوند. فقط در جایی پنهان می‌شوند؛ جایی که بدتر می‌شوند و بعد در زندگی مشکل ایجاد می‌کنند. احساسات باید شنیده شوند.
نمی‌خواهم شما به خاطر نحوه‌ی واکنش به احساسات فرزندتان احساس بدی داشته باشید، اما تأکید می‌کنم درک‌کردن و جدی گرفتن و تأیید احساسات فرزند مهم است. شایع‌ترین علت افسردگی بزرگ‌سالان اتفاقی که برایشان می‌افتد نیست، بلکه این است که در کودکی در رابطه با پدر و مادر یاد نگرفته‌اند چطور آرام شوند.
اگر به فردی بجای اینکه درک شود و آرام شود گفته شود که احساسش را رها کند یا از شدت گریه به خواب رفته باشد یا با خشمش تنها گذاشته شده باشد، ظرفیتش برای تحمل احساسات ناخوشایند و دردناک کم می‌شود، در حالیکه ناسازگاری‌های عاطفی بیشتر می‌شوند و توانایی‌شان برای تحمل آن احساسات افول می‌کند.
📚 برگرفته از کتاب کتابی که آرزو می‌کنید والدینتان خوانده بودند
╔═°•.🍭 .•╗
@kidiyo
╚═ °•.🍭 .•╝