🌸 انسان و نیاز به تشویق 🌷 داشتن زبان و لحن تشویق آمیز، موهبتی خدایی است. نشان کمال روحی و همت بلند و علاقه به بالندگی و رشد انسان هاست. تشویق، در نیکان و نیکوکاران، زمینه بیشتر برای «عمل صالح» پدید می آورد و نسبت به بدان و بدی ها، اثر غیر مستقیم بازدارندگی دارد. اگر در جامعه ای میان نیک و بد فرقی گذاشته نشود و به شایستگان فرزانه و فداکار و فرومایگان تبهکار به یک چشم نگاه کنند، این عامل سقوط اخلاقی و ارزشی جامعه است؛ صالحان مایوس و دلسرد می شوند و فاسدان جرات و گستاخی می یابند. 💠 این مضمون کلام حضرت علی علیه السلام است که در عهدنامه ای که به مالک اشتر نخعی نوشت، او را به این ارزشگذاری و بهادادن به نیکان صالح فرمان داد: 🌿 «ای مالک ... هرگز «نیکوکار» و «بدکار» نزد تو یکسان و در یک جایگاه نباشند، چرا که در این کار، بی رغبتی نیکوکاران در امر نیکوکاری است، و ورزیدگی و شوق بدکاران برای بدی است.» ✍️ (نهج البلاغه، فیض الاسلام، نامه 53) 🌼 تفاوت گذاشتن میان نیک و بد در نوع برخورد و احترام و توجه، نه تنها با «عدالت منافاتی» ندارد، بلکه سوق دادن جامعه به سوی صلاحیتهاست و ارج نهادن به نیک ها و نیکان است. این تفاوت رفتار به خاطر تفاوت عمل دیگران، هم در محیط خانه و میان فرزندان قابل عمل است، هم در محیط درسی و میان دانش آموزان و دانشجویان. هم نسبت به کارمندان، سربازان، خدمتگزاران و اقشار مختلف دیگر. 📚 (برشی از کتاب اخلاق معاشرت استاد جواد محدثی) 🆔 https://eitaa.com/joinchat/3503030331C272e9e9108