...ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻦ ﻣﻬﺰﻳﺎﺭ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻄﺎﺋﻒ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻳﮕﺴﺘﺎﻧﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﭼﺎﺩﺭﻯ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﻞ ﺭﻳﮕﻰ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺪﺭﻭﻥ ﭼﺎﺩﺭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﺭﻭﺩ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﭘﺲ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﺳﻠﺎﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻃﻠﺎﻉ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ (ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ) ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﺶ (ﻡ ﺡ ﻡ ﺩ) ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﺩﻳﺪﻡ ﺭﻧﮓ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺑﺎﺯ، ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﺭﻭﺷﻦ، ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻭﺍﻧﺶ ﮔﺸﺎﺩﻩ، ﺭﺧﺴﺎﺭﺵ ﺻﺎﻑ، ﺑﻴﻨﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ، ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺋﻰ ﺻﻔﺤﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺭﺧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﻣﻴﺪﺭﺧﺸﺪ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺧﺎﻟﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﺸﻜﻰ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻧﻘﺮﻩ ﺧﺎﻡ، ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﻯ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻧﺘﺎﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﻧﺮﻣﻰ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ. ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﺪﻳﺪﻩ، ﻭ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰ ﻭ ﻭﻗﺎﺭ ﻭ ﺣﺠﺐ ﻭ ﺣﻴﺎﻯ ﺑﻰ ﻧﻈﻴﺮﺵ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮﺩ.  ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮﻡ ﺑﻮﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺴﻮﻳﺶ ﺷﺘﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻡ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺍﺳﺤﺎق! ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ! ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ، ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻤﻦ ﻣﻴﺪﺍﺩ، ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻗﻠﺒﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﻣﻨﺰﻝ ﻭ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ، ﺑﻄﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻟﺬﺕ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻳﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮﺩﻳﻢ. ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻣﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. ﺳﭙﺲ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺳﺎﺑﻖ ﻭ ﻟﺎﺣﻖ ﻣﻦ؛ ﭘﺮﺳﺶ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﻋﺮﺿﻜﺮﺩﻡ: ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﺷﻮﺩ، ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻊ ﺭﺣﻠﺖ ﻣﻮﻟﺎﻳﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﺴﻜﺮﻯ (ﻉ) ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﺸﻬﺮ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ، ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﺪ، ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺁﻭﺭﺩ. ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺣﻀﺮﺗﺖ ﺭﺍ ﺑﻤﻦ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻣﻮﺳﻰ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮﺷﻪ ﺧﻠﻮﺗﻰ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎﻁ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺴﻜﻦ ﻧﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻣﺨﻔﻰ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺟﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﻯ ﮔﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻄﺮﺍﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺮﻛﺶ ﻭ ﺑﺪ ﺍﻧﺪﻳﺶ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻄﺮﻑ ﺗﻠﻬﺎﻯ ﺷﻨﺰﺍﺭ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎﻯ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺭﻳﮕﺰﺍﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺳﺎﺯﺩ، ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﭘﺪﺭﻡ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺯ ﺣﻜﻤﺘﻬﺎﻯ ﻣﺨﺰﻭﻥ ﻭ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﻜﺘﻮﻡ ﭼﻴﺰ ﮔﻮﺍﺭﺍ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﺋﻰ ﺑﻤﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﺘﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺮﺩﺍﻧﺪ.... 🕋مهدی موعود ( عجل الله تعالی فرجه الشریف ) - ترجمه جلد سیزدهم از بحارالانوار-۵۶۷ #مهدی_موعود_بحارالانوار @Montazeranezohour