رَشتاك!🇵🇸
دوست دارم که غرقِ دنیای رنگ‌ها باشم.
مثل دنیای آبی. می‌دانی دنیای آبی یعنی چه؟ یعنی حالت که پریشان باشد قلم‌مو به دست بگیری، سراغ رنگِ اکریلیک‌ها بروی، آبیِ آسمانی را برداری و سقف بزرگی برای جنگلِ سبز با درخت‌های مخروطی‌‌شکل بکشی. یا دلت که مثل کاغذ مچاله شدۀ گوشۀ اتاق گرفت، شروع کنی موج‌های آبی را آرام آرام بکشی که صدای هوف هوفِ دریای پیش رویت تا گوش‌هایت برسد. می‌شود که با رنگ‌ها زندگی کرد. می‌شود رقصید. می‌شود برای رنگ‌ها مرد. می‌دانی؟ رنگ‌ها نبض دارند؛ روح دارند؛ زندگی می‌کنند.