اخلاص صحنه های جهاد و كشتن و كشته شدن در تاریخ بشری و تاریخ اسلام فراوان است، امّا آنچه برخی از این صحنه ها را جاودانه كرده، اخلاص و رنگ الهی و خدایی داشتن است. «صبغة اللّه». این رنگ بی زوال، در حماسه عاشورا دیدنی است. امام حسین علیه السلام در ضمن خطابه ای مفصّل كه پیش از خروج از مدینه ایراد نمود، هرگونه شائبه دنیاطلبی و ریاست خواهی و جنگ قدرت را ردّ كرده، انگیزه خالص «اصلاح دینی و اجتماعی» را مطرح ساخت: «خدایا! تو می دانی كه آنچه از ما بود، هرگز نزاع بر سر قدرت و دنبال كالای دنیا رفتن نبود، بلكه می خواهیم معالم دین و نشانه های مكتب را نشان دهیم و با ایجاد اصلاح در جامعه، مظلومان ایمن شوند و فرائض و سنن تو اجرا شود... » [تحف العقول، ص 239]. نظیر این سخن را در سخن دیگری هم فرمود كه: «من هرگز به عنوان شورش، خوشگذرانی، سرمستی، فسادانگیزی یا ستم برنخاستم، بلكه برای طلب اصلاح و امر به معروف و نهی از منكر قیام كردم... » [بحارالانوار، ج 44، ص 329]. این در وصیتنامه ای بود كه قبل از خروج از مدینه، برای برادرش محمد حنفیّه نوشت، تا انگیزه های دنیاطلبانه را از حركت انقلابی خویش، نفی كند. 🆔 @ShamimeOfoq