هی با خودم کلنجار میرم، از هر دری مینویسم، غرق روزمرگی‌های معمولی میشم، تلویزیون میبینم، غذا میخورم، مهمونی میرم، مهمون دعوت میکنم، زندگی امروزم با روزهای قبل هیچ تفاوتی نداره. همون آدمم. وقت اذان نمازمو میخونم و مناسبت های مختلف میرم راهپیمایی.
بعد دلمم خوشه انقلابی‌ام. خنده دار نیست؟