#برشی_از_متن_سخنرانی (11) قلب تاریک و انکار حق «وَ مَا مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَى إِلاَّ أَنْ قَالُوا أَ بَعَثَ اللَّهُ بَشَراً رَسُولاً؛ تنها چیزی که بعد از آمدن هدایت مانع شد مردم ایمان بیاورند، این بود (که از روی نادانی و بی‌خبری) گفتند: آیا خداوند بشری را بعنوان رسول فرستاده است؟» (اسراء: 94). باید کاری کرد که حال و هوای معنوی در انسان پدید بیاید؛ حتی یک‌صدم! قلب‌هایی که معنویت را در خود پدیدار نکرده‌اند، حتی برگزیدگانی چون انبیا و حضرات معصومین علیهم‌السلام را در مراتب پایین پنداشته و به خود اجازه می‌دهند تا درباره ایشان داوری و قضاوت کرده و مقام و منزلت ایشان را مورد ارزیابی قرار دهند. بنا بر فرموده قرآن، آنان که نور معنویت را در وجود خود حاکم نکرده‌اند، در آن هنگام که نور هدایت به‌سوی‌شان تابیده و قلب‌هاشان در آستانه نجات و رهایی از ظلمات قرار می‌گیرد، دچار وسوسه می‌شوند؛ وسوسه‌ای که آنان را در پذیرش حقانیّت رسولان مردّد کرده و سبب شود تا نه‌تنها ادعای پیامبران را انکار کنند، بلکه ایشان را مردمانی عادی، همچون خود تلقی نمایند. این که خداوند این موضوع را در این آیه شریفه، به‌صورت حتمی بیان می‌فرماید، بسیار عجیب است. اما همین افراد، در هنگام دچار شدن به مصیبت‌ها و گرفتاری‌های شدید ـ مثل بیماری لاعلاجی که منتهی به مرگ می‌گردد، ـ با چراغ روشن‌شده فطرت خود مواجه می‌شوند. در آن هنگام گویی حقانیت تعالیم انبیا و ائمه هدی علیهم‌السلام را کمی درک کرده و درمی‌یابند که عالَم صاحبی دارد و پس از دنیا عالَمی دیگر برقرار است. اما صدافسوس که چنین افرادی، پس از عمری گناه‌کاری و غفلت‌زدگی و در حالی که غرق در تاریکی‌ها هستند، خود را در برابر واقعیتی انکارناپذیر یافته‌اند. از این روست که روشن کردن نور معنویت در قلب ضرورت پیدا می‌کند. چرا که تنها از این طریق می‌توان امید نجات‌یافتگی داشت. باید چراغی روشن کرد! حتی اندک! 📌 استاد #مؤیدی؛ شرح حدیث شریف عنوان بصری؛ جلسه اول ❗️ متن، بدون تغییر در محتوا، مورد تصرف و ویرایش ادبی قرار گرفته است. ♦️ «توحید تشیّع» را دنبال کنید؛ ایتا: https://eitaa.com/joinchat/2247819265Cd0a3037941 تلگرام | سروش | اینستگرام