آن نَفَسی که باخودی، خودْ تو شکارِ پَشِّه‌ای وان نَفَسی که بی‌خودی، پیلْ شکار آیَدَت آن نَفَسی که باخودی، بستۀ ابرِ غُصّه‌ای وان نَفَسی که بی‌خودی، مَهْ به کنار آیَدَت آن نَفَسی که باخودی، یارْ کِناره می‌کُند وان نَفَسی که بی‌خودی، باده یار آیَدَت آن نَفَسی که باخودی، هَمچو خَزان فَسُرده‌ای وان نَفَسی که بی‌خودی، دِیْ چو بهار آیَدَت جُملۀ بی‌قَراریَت از طَلبِ قَرارِ توست طالِبِ بی‌قَرار شو، تا که قَرار آیَدَت #مولانای جان