✨دائره المعارف قرآن کریم✨ 🍀> 👈 .....ادامه 🌺 * رازی * که خود در این آیه ، را به نبوت تفسیر کرده ، در جای دیگر تصریح می‌کند که حضرت ، معلول اتمام کلمات بوده سخن او نشان می‌دهد که مقصود او از اتمام ، علم حضرت به شریعت خود و عمل به آن بوده است ؛ 🌸 همچنین به تصریح طبری ، درباره اینکه ابراهیم علیه السلام پس از هجرت و در شام بوده ، اجماع وجود دارد و بسیار روشن است که دریافت پیش از نبوت ، بی‌معنا است ؛ همانگونه که حضرت ، مدت‌ها پس از بوده است . 🌺 مفسران تاکید دارند که منصب امامت ، غیر از منصب است و واپسین مرحله ابراهیم علیه السلام به شمار می‌آید . 🌸 روایتی از امام علیه السلام بیان داشته که خداوند ابتدا ابراهیم را به بندگی برگزید ؛ سپس ، رسالت ، خلّت و در نهایت ، منصب امامت را به وی عطا فرمود . 🌺 بعضی ، منصب ابراهیم علیه السلام را به معنای تدبیر امور سیاسی و اجتماعی دانسته‌اند به گفته‌ای ، درخواست ابراهیم ( و من ذریّتی ) به ضمیمه تحقق حکومت یوسف ، داوود ، سلیمان و طالوت علیهم السلام که در بیان شده ، نشان می‌دهد که حکومت آنان ، مصداق استجابت این درخواست است ؛ 🌸 بنابراین ، ابراهیم که آن را برای ذریّه خود نیز خواسته ، همان حکومت و زمامداری است که برای شریعت ، امری الزامی بوده است . 🌺 در مقابل ، گفته شده که امامت به نبوت ، مطاع بودن ، پیشوایی ، ریاست دینی و دنیایی و امثال آن ، ناشی از شمردن معانی الفاظ قرآن است . 🌸 آیات قرآن خود نشان می‌دهد که امامت منصب هدایتگری است ؛ با این تفاوت که امام ، هدایت کننده‌ای است که بودن او مانند هدایتگری مومنان عادی یا حتی نبی و رسول ، فقط نشان دادن راه نیست ؛ بلکه اهمیت آن در تکوینی انسان‌ها به سوی خداوند به معنای ایصال به مطلوب و قرار دادن آنها در قرب است ؛ 🌺 البته بسیاری از دارای مقام امامت نیز بوده‌اند که از آن جمله ، به ابراهیم علیه السلام ، اسحاق و یعقوب در ۷۳ انبیاء * و جعلناهم ائمه یهدون بامرنا * تصریح شده است . ادامه دارد ....... کانال 👇 @Targomeh 🍀🌺🍀🌺🍀🌺