💢فقر معنوی
📜از سخنان حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است که می‌فرماید:
عجب است از کسانی که درباره مأکولات و خوردنیهای خود فکر می‌کنند اما درباره معقولات و یاد گرفتنیهای خود هیچ گونه زحمتِ اندیشه ای به خود راه نمی‌دهند.
🔘انسان از فقر و کمبودی طبعاً گریزان است؛ اگر احساس نقص و فقر در یک گوشه زندگی خود می‌کند، تا حد امکان تلاش می‌کند که آن نقص را تکمیل و آن فقر را برطرف سازد.
🔷️چیزی که هست نقصها و فقرهای مادی خیلی واضح و محسوس است، برخلاف فقرها و نقصهای معنوی. مثلًا فقر مالی را همه کس حس می‌کند و لهذا طبعاً تلاش می‌کند که با این نوع فقر مبارزه کند و گاه این تلاش به حد افراط می‌رسد و به صورت حرص و طمع در می‌آید و منشأ خرابیها و ظلمها و حق کشیهایی در اجتماع می‌گردد. و همچنین فقر شأن و حیثیت؛ هرکسی زود می‌فهمد که چقدر در جامعه آبرو و حیثیت دارد و چقدر از این لحاظ کسری دارد و لهذا دائماً در فکر جبران این کسریها برمی‌آید. و همچنین است فقر و نقصهای عضوی و اندامی.
✔ولی فقرهای معنوی از قبیل فقر در تربیت و ادب، کمتر برای خود شخص قابل ادراک است. کسی که فاقد ادب معاشرت و اخلاق انسانی و تربیت صحیح اجتماعی است خودش کسری خودش را از این لحاظ نمی‌فهمد، خصوصاً اگر اخلاق زشت وی در روحش رسوخ یافته باشد و به اصطلاح ملکه شده باشد؛ و بالاخص اگر آن طرز اخلاق در اجتماع هم معمول و شایع باشد، دیگر در این صورت آن خُلق زشت در نظر او مستحسن و قابل دفاع است و همیشه از طرز رفتار خودش و هم مسلکانش حمایت هم می‌کند. و از همین قبیل است فقر علمی و فکری. آدم جاهل و کم خرد چیزی را که هرگز احساس نمی‌کند همان جهالت و کم خردی است.
⏪پس علت اینکه بشر درباره مأکولات و خوردنیهای خود می‌اندیشد و تلاش می‌کند اما درباره معقولات و تحصیل اندیشه صحیح تلاش و کوشش نمی‌کند همان منتهای جهالت و کم خردی اوست
📚 استاد مطهری، حکمت‌ها و اندرزها، ج ۱، ص۲۱۴-۲۱۳
#متن_نوشت
#فقر_فکری
#جهالت
🆔️ @zendegi_filsofaneh