تـو همان عشق ِ نخستین ِ منے باورڪن روح شایسته ے تحسین منے باورڪن عشق رابردلم انداخته اےطاقت سوز! چاڪ ِ پیراهن خونین منے باورڪن مژده فال خوش خواجه ےشیراز شدے ماه نو بـر لب پرچین منے باور ڪن نبض من لحظه اے آرام نگیرد بےتو مهر و ماه ِ سرِ بالین منے باورڪن ڪافرم ڪرده اےازشعر فرارےبشوم توڪه عصیانگر آیین منے باورڪن زخم ڪارےبزن وچشم به چشمم واڪن تـو خودت مایه ے تسڪین منے باورڪن ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌