در سیـاهی پـــــرده افتــــاد از رخ تابانتان شد مسیر ِ کـــوچه روشن تا لـب ِ ایوانتان کردی از ناز نگاهت روز و شب افسونگری تـا شوم با سِحر و جادو شاعـر چشمـانتان نـم نـم بـاد صبـا از بس به مویت شانه زد میتراودبوی‌خوش از زلف مشک افشانتان جان به دست ورطه ی تلخ هلاکت میدهد آن که نوشد قهـوه ی قاجـاری از فنجانتان سال ها عاشق تر از گنجشککی برچیده ام روی دست ِ پنجـــره از ریـــزه هـای نانتان آنقَـــدر نـاز و فـــریبایی کــه هنگام سماع مـــولوی را دل ربــاید دامــــن چـرخانتان ای بهشتت سرزمین عجز و عصیان و گناه آدم عـــاقل نچینـــــد سیـبی از بستـانتـان در نگـاه ِ بی قـــرارم زل نــزن بانــو عسل پـاره گـــردانَـد دلـــم را نــاوک مـــژگانتان