مرا به شهر غزل های عاشقانه ببر به بیت های خرامان پر ترانه ببر چقدر خسته ام از عقل،از معیشت محض! بگیر دست مرا تا شراب خانه ببر! بغل بگیر مرا و بگو حواست هست مرا به امن ترین گوشه ی زمانه ببر مرا دوباره به مضمون کهنه احیا کن به عشق بازی پر راز مو و شانه ببر من از تبار فروغم،به وقت دلتنگی مرا به قسمت شعر کتابخانه ببر بهای این همه غم را بیا حساب کنیم خودت بیا و از این شب مرا شبانه ببر! به جای آن همه دشنام روزگار فراق بیا و از لب من شعر عاشقانه ببر...