✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار» روز یکشنبه، ١۴٠١/٠۵/٢٣ مناسبت روز: در ایام جنگ خیبر و پیروزی بزرگ مسلمانان در این جنگ به واسطه جانفشانی و شجاعت بی‌نظیر امیرالمؤمنین حضرت علی (ع) هستیم که در روز گذشته، حکایت کامل آن را از کتب معتبر اهل‌سنت به حضورتان تقدیم نمودیم و عرض شد که در «جنگ خیبر»، پس از اینکه خليفه اول و دوم، در میدان نبرد شکست خورده و پشت به دشمن نموده و فرار کردند؛ حضرت رسول (ص)، پرچم را به دست امیرالمؤمنین (ع) دادند و و ایشان را «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار» یعنی «حمله کننده‌ای سخت که هرگز فرار نمی‌کند»، نامیدند؛ و حضرت علی (ع) نیز با غلبه بر پهلوانان بزرگ یهود از جمله «مرحب خیبری» و با کَندن درب قلعه بزرگ خیبر، فاتح میدان و جنگ شدند؛ ✍️ البته باید بدانیم که طبق شهادت مورخین شیعه و اهل‌سنت فرار برخی از صحابه از میدان نبرد، فقط در این جنگ نبوده بلکه در میدان‌های متعدد از صحنه‌ی جنگ گریخته‌اند؛ تا جایی که آیه ١۵۵ سوره آل‌عمران نازل شد و خداوند به نکوهش فرارکنندگان در جنگ‌ها پرداخته و فرمود: «کسانی از شما که در روز برخورد مسلمان و کافران در جنگ اُحد، پشت کرده و فراری شدند، شیطان، آن‌ها را به سبب نافرمانی و بدکرداریشان به لغزش افکنده است...»؛ و همچنین در آیه ١۶ سوره اَنفال فرمود: «و هر که در روز جنگ به دشمنان پشت نماید و فرار کند به طرف غضب و خشم خدا روی آورده و جایگاهش دوزخ که بدترین منزل است خواهد بود...» «سیوطی» از مفسرین بزرگ اهل‌سنت در تفسیر الدّرالمنثور، ج٢، ص٣۵۵، «ذیل آیه ١۵۵ سوره آل عمران» از شخص خليفه دوم نقل می‌کند که «وقتی در روز جنگ اُحد، از مشرکان شکست خوردیم، من فرار کردم و از کوه بالا می‌رفتم همانند... (بعضی از جانداران کوهی)»: «... قَالَ عُمَر: لما کَانَ یَوْم أحد هَزَمْنَا ففررت حَتَّى صعدت الْجَبَل فَلَقَد رَأَیْتنِی أنزو کأننی أروى... (أروى: ضَأْن الْجَبَل ضد الماعز)» البته طبق منابع شیعه و سنی، خليفه دوم، در این فرارها، تنها نبوده و بسیاری از صحابه بزرگ دیگر هم‌چون خلیفه اول نیز، بارها از میدان نبرد، گریخته‌اند؛ ✍️ اما نکته مهم این است که در تمام این جنگ‌ها، مردِ میدان، امیرالمؤمنین حضرت حيدر کرار (ع) بوده‌اند که همیشه در برابر دشمنان ایستاده و مبارزه نموده‌اند تا جایی که مورخین نوشته‌اند که حضرت علی (ع) در جنگ اُحد، بیش از ٩٠ جراحت و زخم عمیق برداشته بودند، ولی هم‌چنان شجاعانه می‌جنگیدند و از پیامبر اعظم خدا (ص) دفاع می‌کردند که حضرت جبرئیل(ع) در آن حال نازل شد و ندای «لا فَتى اِلاّ عَلِىّ، لا سَیفَ اِلاّ ذُوالفَقار» سر داد. (تاریخ طبرى، ج۳، ص۱۶۹ و بحارالانوار، ج۲۰، ص۵۴) در «جنگ خندق» (احزاب) نیز وقتی پهلوان عرب، عَمرو بن عَبدود از خندق گذشت و با فریاد، مبارز می‌طلبید؛ باز هم بسیاری از همان صحابه بزرگ، خود را از برابر چشم رسول‌ خدا مخفی می‌کردند، تا از رفتن به میدان در امان بمانند؛ و این‌بار هم فقط علی ابن ابیطالب (ع) به دعوت پیامبر(ص) لبیک گفته و با عمرو بن عبدود، جانانه می‌جنگند و در اصل تمام جبهه‌ی کُفر را با ضربتی، نقش بر زمین کردند؛ (تاریخ طبری، ج۲، ص۵۷۴ـ۵۷۳ و الإرشاد مفید، ج۱، ص۱۰۹ـ۹۸)؛ و پیامبر خدا این ضربت را برتر از عبادت تمام جنّ و انس تا روز قیامت دانسته و فرمودند: «ضَرْبَةُ عَلّیٍ یَوْمَ الْخَنْدَق افْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَین‌» (المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۳۴؛ جامع‌الاحادیث، سیوطی، ج۱۸، ص۵۳؛ المواقف، ایجی، ج۸، ص۳۷۱؛ ، شرح المقاصد، تفتازانی، ج۵، ص۲۹۸؛ و...) ✍️ و حاشا و کلا که در هیچ جنگی، امیرالمؤمنین (ع)، پشت به دشمن کرده باشند، لذا پیامبر لقب «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار»، (حمله‌کننده بی‌گریز) را به حضرت دادند و این لقب از فضیلت‌های اختصاصی حضرت علی (ع) می‌باشد؛ (تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۵۶؛ الإرشاد، ج۱، ص۶۴؛ شرح الأخبار، ج۱، ص۱۴۸ و...) همچنین ابن ابی الحدید، در شرح نهج‌البلاغه آورده است که زره امیرالمؤمنین (ع)، اصلاً پشت نداشته و وقتی از مولای متقیان پرسیدند، چرا زره شما پشت ندارد؟! حضرت فرمودند: چون من هرگز به دشمن پشت نکرده و از میدان نبرد نمی‌گریزم؛ ✍️ در پایان سخن، به خود می‌بالیم و افتخار می‌کنیم که مولا و امام و پیشوای اول ما، حضرت حيدر کرار (ع) هستند که در هیچ میدانی فرار نکرده‌اند و با شجاعت بی‌بدیلشان، تمام پهلوانان عرب را به زانو درآورده‌اند و برتری قدرت اسلام را به جهانیان اثبات نموده‌اند.