📌 پینوکیو به‌مثابه ایده‌ای برای #سیاست_گذاری 🔸 امروز ظهر، داشتیم برای اسماء کانال‌های تلویزیون را می‌چرخاندیم که افتادیم در شبکه قم که پینوکیو نشان می‌داد. خاطراتم زنده شد. پینوکیو اهمیت و ترس از دروغ را در ما ایجاد کرد. به ما فهماند «دروغ خیلی چیز مهمی است». دقیقا نقطه مقابل وضعیتی که امروز در آن قرار داریم که پی‌در‌پی #درودیوار به ما و بچه‌هایمان می‌فهماند که دروغ چیز مهمی نیست که هیچ، چیز لازمی است. 💡 همینجا لامپی در ذهنم چشمک زد: 🔹 دروغ/صداقت مهم‌ترین معیار سنجش جامعه و افراد از نظر دین است. مشکل #دروغ -خصوصا وقتی با چاشنی وقاحت همراه شود- این است که ابدا مشهود نیست که هیچ، نافی خودش است! 🔹 اگر دروغ‌گویی ملاک و خط‌قرمز ماست (؟!؟)، خب باید سریع شاخک‌های ما را تیز کند. برای اینکه شاخک‌های ما را تیز کند، باید در پیشانی نگاه ما باشد. برای اینکه در پیشانی نگاه ما باشد، باید با ابزارهایی، محسوس و ملموس شود و در مانیتور نگهبانان و مرزداران لحظه‌به‌لحظه رصد شود. اما چطور؟ 🔹 پینوکیو نمی‌تواند الهام‌بخش باشد؟ 🔹 «ما باید مسئولین را پینوکیویی کنیم!» هرکسی به میزان مسئولیت و مقامش باید پینوکیویی بشود! به محض دروغ، دماغش بزرگ شود؛ تا جایی که این دماغ بزرگ به سقف گیر کند و جلو حرکت او را بگیرد، اشکش را در بیاورد و او را به غلط‌کردم بیندازد. @aliebrahimpour_ir 1401.10.09 #خط_مشی_گذاری