#اسلام_رحمانی(۷) ♨️مبانی اسلام رحمانی، بخش ششم ↙️دهم، سکولاریسم عيني سکولاریسم به معنای جدایی دین از سیاست، راندن دین از حوزه عمومی به حوزه خصوصی و جدایی نهادهای دینی از نهادهای دولتی، به دو بخش ذهنی و عینی تقسیم می شود. کدیور معتقد است که اسلام رحمانی سکولاریسم ذهنی را نفی می کند اما سکولاریسم عينی را می پذیرد. وی می نویسد؛ از منظر اسلام رحمانی حکومتها و دولتها حق دخالت در نهادهای دینی از قبیل مرجعیت تقلید، حوزه های علمیه، مساجد، مراکز آموزش و تبلیغ دینی و مراکز امور خیریه دینی را ندارند. اسلام رحمانی در تقابل با دین دولتی است و با دولتی شدن روحانیت، مسجد، مدارس علوم دینی و مرجعیت بشدت مخالف است. بنابراین استقلال نهادهای دینی از نهاد سیاست یعنی دولت، از ارکان اسلام رحمانی است. 🔻او ادامه می‌دهد؛ اسلام رحمانی سکولاریسم ذهنی (آنگونه زندگی کن که خدا مرده است یا نیست) یا الحاد را مردود می داند و معتقد است خدا معنای زندگی است... اسلام رحمانی اسلام را امری خصوصی نمی داند، بلکه اسلام تعالیم متعددی در حوزه عمومی دارد... با پروژه خصوصی سازی اسلام شیوه حکومت محمدی، اخلاق سیاسی علوی و قیام حسینی منتفی می شود. 🔹 از دیدگاه او؛ اسلام رحمانی دین زدائی از سیاست را نه ممکن می داند نه مطلوب. اسلام رحمانی به استقلال دولت از دین یا استقلال سیاست از دین قائل نیست، بلکه به استقلال نهاد دین از نهاد سیاست یعنی دولت و استقلال دولت از نهاد دین قائل است. بر این اساس دینداران از جمله مسلمانان با حفظ هویت دینیشان مجازند علاوه بر حوزه خصوصی، در جامعه مدنی فعالیت کنند و حزب سیاسی تأسیس کنند @antisecular_ir