اين اوج قرب انسان به سوي خداي متعال است. مقامي بالاتر از رضا نيست و رضا هم درجاتي دارد. مهم ترين حد از رضا اين است كه انسان در متن بلا راضي باشد. گاهي ظرفيت انسان براي اسقاء بلا يك ظرفيت محدود است. گاهي ظرفيت انسان در بلا رشد مي كند. براي غير معصوم مهمترين مرتبه رشد اين است كه بلاي معصوم را لمس كند و به آن بلا  مبتلا بشود. امشب شبي است كه بايد افراد امام آماده بشوند، براي اين فردا. ما چهره  ظاهري مصيبت ها را مي بينيم. آنها را هم شبيه سازي هم مي كنيم. كودك شش ماهه اي روي دست پدر هدف تير قرار گرفته است. پدري بر بالين بدن قطعه قطعه فرزندش حاضر می شود. شبیه سازی این صحنه ها خوب است، ولی واقعیت چيزي فراتر از اينهاست. مصيبت امام حسين (علیه السلام) بلاي ديگري است كه خدا برای او رقم زده. اينها جلوه هاي ظاهري آن بلا هستند. باطن اين ابتلا، بسيار سنگين تر است. اگر انساني با همه توان حركت كرد و با تمام توشه به طرف خدا آمد، باز هم احساس مي كند راه به سوي او بسته است؛ چون با پاي زمینی كه نمي شود به طرف خدا رفت. اگر انسان به اينجاها رسيد، آن وقت او را با بلاهاي بالاتر آشنا مي كنند. آن وقت مي تواند در آن ظرفيت رشد كند. آنگاه اگر توانست بر آن بلا راضی شد، آماده حرکت واقعی است 💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠