در دعای افتتاح نمی گویید: «اللَّهمَّ إنَّا نَشکُو إلَیْکَ غَیْبَهَ نَبِیِّنا»؛ «خدایا، ما گریه و شکوه می کنیم که چرا پیغمبر نیست تا از او استفاده کنیم؟» مگر در دعای ندبه نمی گویید: «مَتی تَرانا وَنَراک»؛ «کی ما تو را می بینیم و تو ما را می بینی؟» وقتی پیغمبراز دنیا رفت، امیرالمؤمنین(علیه السلام) اشک می ریخت و می فرمود:   «یا رَسُولَ الله لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِکَ ما لَمْ یَنْقَطِعْ بِمَوْتِ غَیْرِک»؛ «یا رسول الله، گریه می کنم، چون وقتی شما رحلت کردید  وحی تمام شد و دیگر آیة قرآن نازل نمی شود.– چون با مرگ پیغمبر(صلی الله وعلیه وآله وسلم) قرآن تمام شد- چیزی با مرگ شما از بین رفت که دیگر نمی آید و آن وحی است.» گاهی انسان گریه مي کند که چرا ما کربلا نبودیم، چرا ما روز عاشورا نبودیم، تا صدای «هَل مِنْ ناصر» امام را بشنویم و یاری اش کنیم. خیلی ها بودند که این آرزو را داشتند؛ جابر روز اربعین به کربلا آمد و گریه کرد: یا اباعبدالله(علیه السلام)، من نبودم شما را یاری کنم. مگر موقع آب خوردن، نمی گوییم: ادامه دارد 👇👇👇👇