پس این همه ثواب زیارت و این همه ثواب گریه و این همه ثواب برگزاری مجالس برای امام حسین(علیه السلام) برای چیست؟ چون خدا مي خواهد نام امام حسین(علیه السلام) زنده بماند. کسی که اشک می ریزد و اقامة عزا می کند این نه تنها منعی ندارد بلکه به آن فرمان داده شده است. کسانی که به این عزاداری و این گریه اشکال می کنند و آن را منع می کنند مفهوم عزاداری را متوجه نشده اند، مفهوم تعظیم شعائر را متوجه نشده اند. در سابق وقتی کسی حج می رفت، گاهی با خودش شتر و گوسفند می برد، تا آنجا قربانی کند –امروزه آنجا خریداری می کنند- آنها روی آن شتر یا گوسفند علامتی می گذاشتند که مثلاً این شتر مال قربانی است؛ یعنی به اصطلاح کسی نمی تواند آن را خرید و فروش کند. در سابق از مدینه یا اطراف مدینه قربانی را با خودشان می بردند. قرآن می فرماید:👇👇 «وَ الْبُدْنَ جَعَلْناها لَکُمْ مِنْ شَعائِرِ اللهِ» «ما این شتر را از شعائر الهی قرار دادیم»؛ «بُدنَ» به معنای شتر است، کسی که می خواهد مکه برود آن شتری را قربانی می کند که این شتر از شعائر الهی است. بعد در آیة دیگر می فرماید: «وَمَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللهِ فَإنَّها مِنْ تَقْوَس القُلُوبِ» شعائر الهی را باید حفظ کنیم، «شعائر» از «شعار» می آید؛ یعنی آن شعور و درک و چیزی که علامت و نشانة خداست. چگونه شتری را که علامت گذاشته اند، نشانة خدا می شود باید حفظ شود! هر کسی که مِنا می رود باید قربانی کند! اما هفتاد و چند انسان برگزیده، که در یک روز، در یک سرزمین سر از بد ن هایشان جدا کردند، این از شعائر الهی نیست؟ آیا امام صادق(علیه السلام) نباید اشک بریزد؟! آیا امام رضا(علیه السلام) نباید سفارش کند؟! امام رضا(علیه السلام) فرمودند: «کَانَ أبِی إذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا یُری ضَاحِکاً وَ کانَتِ الْکَ آبَهُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّی یَمْضِیَ مِنْهُ عَشَرَهُ أیَّامٍ فَإذا کانَ یَومُ العَاشِرِ کَانَ ذَلِکَ الْیَومُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ»؛ «وقتی محرم می شد، کسی پدرم را از اول محرم تا روز عاشورا خندان نمی دید و هر روز بر حزنش افزوده می شد و در روز عاشورا پی در پی اشک بر گونه هایش سرازیر بود.» من امروز این چند جمله را عرض کردم برای این که اهمیت عزاداری روشن شود و پاسخی باشد به شبهاتی که بعضی دربارة گریة بر امام حسین(علیه السلام) وارد می کنند. ما در این زمینه روایات زیادی از پیغمبر(صلی الله وعلیه وآله و سلم) و معصومین(علیهم السلام) داریم . مرحوم علامه امینی در کتاب «سیرَتنا و سُنّتنا» شواهد و روایاتی را آورده که پیغمبر(صلی الله وعلیه وآله و سلم) در تشییع جنازة عبدالمطلب، ابوطالب، فاطمه بنت اسد،  کنار قبر حمزه، کنار بدن حمزه، کنار بدن فرزندش ابراهیم اشک ریخته و گریه کرده است، فرمود: «مَنْ لایَرْحَمْ لَا یُرْحَمْ»؛ «کسی که در زندگی اش رحم نباشد، خدا هم به او رحم نمی کند.» اشک ریختن یک میل طبیعی است. این اشک، اشک عظمت است، اشک ابهت است، اشکی است که سرور، شادی و انقلاب درونی برای انسان می آورد. قلب احساس می کند با این اشک از گناه شسته می شود، میل به عبادت پیدا می کند، میل به بندگی پیدا می کند . کسی که از روضه های امام حسین(علیه السلام) بیرون می آید، می فهمد که دیگر دلش نمی خواهد دروغ بگوید، دوست ندارد چشمش به نامحرم بیفتد؛ چون برای امام حسین(علیه السلام) اشک ریخته است. این اشک سازنده است، این اشک مخرب نیست، این اشک صرفآً بر مصیبت و مظلومیت نیست، این اشک، اشک معرفت و حضور و اشک درک و احساس ارتباط با اباعبدالله(علیه السلام) است 💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠