۱) سعادت محور بودن؛ (در اینجا سعادت به معنای اخروی و دنیوی است و لذا سعادت حقیقی ـ به تعبیر ابونصر فارابی ـ می باشد. 2) توجه به دو بعد و دو ساحت اصلی انسان 3) در نظر گرفتن دنیا و آخرت انسان و تلاش در جهت تأمین هدف 4) عام و جهانشمول و انسانی بودن (فرازمانی و فرامکانی بودن 5) عاری از فریب، دروغ، خدعه، نیرنگ و سایر مظاهر شیطانی 6) رعایت مصالح دنیا و آخرت عموم انسانها 7) پرهیز از سلطۀ ناروا بر مردم 8) ابتناء بر قسط و عدل 9) تحقق قسط و عدل 10) نفی هرگونه ظلم و ستم و استبداد و استثمار و استعباد 11) اجرای حدود الهی در جامعه https://eitaa.com/armin_barzin12