مشاور خانواده| خانم فرجام‌پور
یک هفته از رفتنِ فرهاد می‌گذشت و امروز به گفته فرزاد قرار بود برگردد. روزِ جمعه بود و همه دور هم جمع بودند. فریبا هم با خانواده آمده بود . ناهار را دور هم خوردند و بچه ها مشغولِ بازی شدند و بزرگترها دورِ هم از هردری سخنی می‌گفتند. که صدای زنگِ تلفن بلند شد. فرزاد که منتظرِ تلفنِ فرهاد بود. از جا برخاست و به سمتِ گوشی تلفن رفت. آهسته صحبت می‌کرد و بعد از قطع کردنِ تلفن گفت: _با اجازه من باید جایی برم. مادر با نگرانی پرسید : _چیزی شده؟! _نه چیزِ مهمی نیست . یه کاری پیش آمده که حامد گفت: _از دستِ من کاری برمیاد؟! _راستش اگه کاری نداری بیا با هم تا جایی بریم و برگردیم. هر دو از خانه خارج شدند. _حامد جان من توان رانندگی ندارم . بیزحمت بشین پشتِ فرمون. _چی شده؟ اتفاقی افتاده؟ _فعلا روشن کن بریم .بهت میگم. _چشم. کمی که دور شدند. فرزاد سرش را به پشتی صندلی تکیه داد و چشمهاش را بست. _برو بیمارستان _بیمارستان برای چی؟! فرزاد آهی کشید و گفت: _متاسفانه فرهاد تصادف کرده. _چطوری؟ _فعلا چیزی نمی‌دونم. امروز قرار بود از تهران برگرده. نزدیک اینجا تصادف میکنه. چطوریش را نمیدونم فقط یک کم سریع‌تر برو .خیلی دلم شور می زنه. به بیمارستان که رسیدند. جلوی در احمد را دیدند. احمد هم از دوستان و بچه محل هاشون بود؛ همان که به فرزاد زنگ زده بود. _چی شده احمد جان؟! _فقط سریع خودتون را برسانید. حالش تعریفی نداره. خونِ زیادی ازش رفته . نیاز به خون داره. _باشه کجا باید بریم؟! آزمایش‌های اولیه انجام شد. و فرزاد روی تختِ بیمارستان دراز کشید و برای نجاتِ جان دوستش، خونش را هدیه کرد. _ببخشید فرزاد جان خونِ من بهش نمی‌خورد ولی گروه خونِ تو را می‌دانستم . _کارِ خوبی کردی بهم زنگ زدی . حالا بگو چی شده؟! _من داشتم از سمتِ باغ‌مان برای ناهار می‌آمدم خانه که یک دفعه ماشینِ فرهاد را دیدم. ماشین چپ کرده بود.کجا؟ نزدیک پرتگاه. خدا بهش رحم کرد. اگر ماشینش توی دره افتاده بود. دیگه محال بود زنده بمونه. رفتم پایین و دیدم خودش توی ماشینه. از سرش خون می‌آمد و بیهوش بود. سریع به بیمارستان و پلیس خبر دادم که آمدند و درش آوردند و منتقلش کردند اینجا. دکترها گفتند باید بره اتاقِ عمل ولی قبلش باید خونِ موردِ نیاز را داشته باشیم. ممنون که آمدی. _ وظیفه است ِفقط امیدوارم دیر نشده باشه. ساعتی بعد هرسه پشتِ درِ اتاقِ عمل منتظر بودند. حامد به خانه زنگ زد و گفت که تا شب نمی‌توانند برگردند ولی حرفی از تصادف نزد. بالاخره پزشک جراح از اتاق بیرون آمد. _دکتر جان چی شد؟! _نگران نباشید ان شاءالله که خوب میشه. براش دعا کنید . متاسفانه به سرش و نخاعش آسیب وارد شده . عملش به خوبی انجام شد ولی باید تا فردا صبر کنیم تا ببینیم نتیجه چی می شه. دیگه بقیه‌اش با خداست. و انگار داستان بیمارستان و جراحی و بیهوشی در خانواده دوباره تکرار می‌شد. و فرزاد به یاد لحظاتِ بیهوشی و جراحی علی افتاد و ناامیدانه آهی کشید که دکتر ادامه داد: بهتره یکی پیشش بمونه. شاید نیمه شب به هوش بیاد . فرزاد رو به حامد کرد و گفت: _پس حامد جان بریم خانه من یه سری وسیله بردارم. من را برگردان اینجا. خودم پیشش می مانم. _باشه داداش. ولی خانواده اش چی؟ _نمی‌دانم فعلا که شماره تماسشون را ندارم. خواهرش که یک شهرستان دوره. برادرهاش هم که یکی خارج از کشوره. و آن یکی هم تهران. نه آدرس دارم نه شماره تلفن . باید صبر کنیم به هوش بیاد. به خانه که رسیدند آخرِشب بود. همه نگران و منتظر بودند. و آنها نمی‌دانستند چطوری این خبر را بدهند. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490
456 مشاهده