❇ تفســــــیر سه آیه بعد، اشاره کوتاهى به موسى(علیه السلام) دارد که فرزندى است از دودمان ابراهیم، و موهبتى است از مواهب آن بزرگ‌مرد که خط او را تعقیب و تکمیل کرد. نخست، روى سخن را به پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) کرده مى گوید: از موسى در کتاب آسمانیت یاد کن (وَ اذْکُرْ فِی الْکِتابِ مُوسى). آنگاه پنج قسمت از مواهبى را که به این پیامبر بزرگ مرحمت فرمود بازگو مى کند: 1 ـ او به خاطر اطاعت و بندگى خدا به جائى رسید که پروردگار او را خالص و پاک ساخت (إِنَّهُ کانَ مُخْلَصاً). و مسلماً کسى که به چنین مقامى برسد، از خطر انحراف و آلودگى مصون خواهد بود; چرا که شیطان با تمام اصرارى که براى منحرف ساختن بندگان خدا دارد، خودش اعتراف مى کند که قدرت بر گمراه کردن مخلصین ندارد. قالَ فَبِعِزَّتِکَ لاَ ُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ * إِلاّ عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ: گفت سوگند به عزتت همه آنها را گمراه مى کنم * مگر بندگان مخلصت. 2 ـ او پیامبر و رسول والامقامى بود (وَ کانَ رَسُولاً نَبِیّاً). حقیقت رسالت آن است که مأموریتى بر عهده کسى بگذارند و او موظف به تبلیغ و اداى آن مأموریت شود، و این مقامى است که همه پیامبرانى که مأمور دعوت بودند داشتند. 🌺🌺🌺 ذکر نَبِیّاً در اینجا اشاره به علو مقام و رفعت شأن این پیامبر بزرگ است; زیرا این واژه در اصل از نبوة (بر وزن نغمة) به معنى رفعت و بلندى مقام گرفته شده، البته ریشه دیگرى نیز دارد که از نبأ به معنى خبر است; زیرا پیامبر، خبر الهى را دریافت مى کند و به دیگران خبر مى دهد اما در اینجا مناسب‌تر همان معنى اول است. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۵۱ سوره مبارکه مریم) @ayehsobh