تفسیر: آیه بعد، به یکى دیگر از مظاهر قدرت الهى که از برکات آسمان و زمین محسوب مى شود، یعنى باران، اشاره کرده مى گوید: ما از آسمان آبى فرو فرستادیم به اندازه معین (وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَر). نه آن قدر زیاد که زمینها را در خود غرق کند، و نه آن قدر کم که تشنه کامان در جهان گیاهان و حیوانات، سیراب نگردند. آرى، از آسمان که بگذریم و به زمین بپردازیم یکى از مهمترین مواهب الهى آبى است که مایه حیات همه موجودات زنده است. سپس، به مسأله مهمترى در همین رابطه که مسأله ذخیره آبها در منابع زیر زمینى است پرداخته مى گوید: ما این آب را در زمین در مخازن مخصوص، ساکن کردیم، در حالى که اگر مى خواستیم آن را از بین ببریم کاملاً قدرت داشتیم (فَأَسْکَنّاهُ فِی الأَرْضِ وَ إِنّا عَلى ذَهاب بِهِ لَقادِرُونَ). مى دانیم قشر روئین زمین از دو طبقه کاملاً مختلف تشکیل یافته: طبقه نفوذپذیر و طبقه نفوذناپذیر. اگر تمام قشر زمین نفوذپذیر بود آبهاى باران فوراً در اعماق زمین فرو مى رفتند و بعد از یک باران ممتد و طولانى همه جا خشک مى شد و قطره اى آب پیدا نبود! و اگر تمام قشر زمین طبقه نفوذ ناپذیر همچون گل رس بود تمام آبهاى باران در سطح زمین مى ماندند، آلوده و متعفن مى شدند و عرصه زمین را بر انسان تنگ مى کردند، و این آبى که مایه حیات است مایه مرگ انسان مى شد. ولى خداوند بزرگ و منان، قشر بالا را نفوذ پذیر و قشر زیرین را نفوذ ناپذیر قرار داده، تا آب ها در زمین فرو روند و در منطقه نفوذ ناپذیر مهار شوند و ذخیره گردند، و بعداً از طریق چشمه ها، چاه ها و قنات ها مورد استفاده واقع شوند، بى آن که بگندند و تولید مزاحمت، یا آلودگى پیدا کنند. این آب گوارائى را که ما امروز از چاه عمیق بیرون مى کشیم و با نوشیدن آن، جان تازه پیدا مى کنیم، ممکن است از قطرات بارانى باشد که هزاران سال قبل از ابرها نازل شده، و در اعماق زمین براى امروز ذخیره گشته است، بى آن که فاسد شود. به هر حال، کسى که انسان را براى زندگى آفرید و مهمترین مایه حیات او را آب قرار داد، منابع بسیار مهمى براى ذخیره این ماده حیاتى قبل از او آفریده و آبها را در آن ذخیره کرده است!. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۱۸ سوره‌ مبارکه مؤمنون)