نذر غزلخوانی گل جلوه کن تا که شبم راه به پایان ببرد بر دلش حسرت رویت، مه تابان ببرد شاخ شمشاد شود خم، چو خرامان بشوی سرو بیند چو قدت، سر به گریبان ببرد گل لبخند تو آنگه که شکوفا بشود رونق از هر چه گلی هست به بستان ببرد واژه ها، قافیه ها، هر چه که گردند ردیف وصف تو هر که کند، زیره به کرمان ببرد داد از فتنه ی چشمت، که چه نازی بکند؟! جان سالم چه کسی زآن صف مژگان ببرد؟ لحظه ای گر کند از پرده، رُخت جلوه گری دل و دین از کف ترسا و مسلمان ببرد همچو یعقوب شود دیده ی عالم، روشن بوی پیراهن یوسف چو به کنعان ببرد ای گل سرسبد هستی از آن عطر رُخت شمه ای گوی صبا سوی خراسان ببرد عمر بلبل همه شد نذر غزلخوانی گل عاشقت از غم هجران تو گر جان ببرد #محمد_رضا_قاسمیان