✍️آیه آیه سیاست(۱۱)/ گاه منافق را باید از «لحن قولش» شناخت نه از «قولش»! 🔸«وَ لَوْ نَشاءُ لَأَرَيْناكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسيماهُمْ وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ في لَحْنِ الْقَوْلِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمالَكُمْ؛ و اگر ما بخواهيم، آنها را به تو نشان مىدهيم، پس تو آنان را میشناختی؛ و البته می توانی ایشان را از دوپهلویی و ابهام گفتارشان بشناسی و خداوند اعمال شما را مىداند.»(محمد:30) 🔰یکی از پرکاربردترین روش های بیماردلان و منافقین برای القاء اندیشه های غیرانقلابی خود در میان مردم، بیان سخنان دوپهلو و غیرصریح است، بگونه ای که مخاطبان برداشت های متفاوتی از سخن آنها داشته باشند. درواقع منافق و بیماردل با این نوع سخن گفتن، هم حاشیه سازی کرده و مردم را از مسائل اصلی غافل می سازد، هم به ایجاد دوقطبی های کاذب در متن جامعه و نخبگان دامن می زند و هم راه فرار از انتقادات را به روی خود بازگذاشته و زمانیکه فشار افکار عمومی زیاد شود، برداشت های باطل از سخنان خود را رد می کند. خداوند متعال در عبارت «وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ في لَحْنِ الْقَوْلِ» در این آیه شریفه، به این ویژگی منافقین اشاره فرموده است. «لحن» در لغت به معنای «عدول سخن از حالت تصریح به کنایه و ابهام» است. همچنین در معنای «لحن» گفته شده: «المیل عن جهة الإستقامة؛ غیراستوار و سست سخن گفتن». به عبارت دیگر، منظور از «لحن قول» در آیه شریفه، این است که کلام انسان منافق، غیرصریح و غیراستوار است. در برخی منابع روایی شیعه و سنی در ذیل این آیه شریفه، از صحابه پیامبر(ص) نقل شده است که می فرمودند ما (پس از نزول این آیه شریفه)، منافقین را از لحن بغض آلودشان نسبت به علی (ع) می شناختیم: 🔸«كُنّا نَعرِفُ المُنافِقِين عَلَى عَهدِ رَسوُلُ اللّه بِبُغضِهِم عَلِيِّ بنِ أبِي طالِب عَلَيهِ السَّلام؛ ما منافقین را در زمان رسول الله(ص)، با بغضشان نسبت به علی(ع) می شناختیم.»(تفسيرالصافي؛ ج5؛ ص30؛ الدرالمنثور في تفسير المأثور؛ ج6؛ ص66) به عبارت دیگر، منافقین حتی اگر می توانستند در مواجهات خود با پیامبر(ص)، ظاهر خود را حفظ کرده و صراحتاً از جایگاه پیامبر(ص) دفاع نمایند، که در بسیاری موارد نیز اینگونه نبود، امّا به محض اینکه بحثی از خلافت و یا فضائل امیرالمؤمنین(ع) به میان می آمد، لحن سخن گفتنشان از حالت «صراحت» تبدیل به «ابهام» می شد. پیامبر اکرم(ص) نیز در روایتی می فرمایند: 🔸«ارْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ بِالصَّلَاةِ عَلَيَّ، فَإِنَّهَا تَذْهَبُ بِالنِّفَاق؛ با صدای بلند بر من صلوات بفرستید که آن نفاق را از بین می برد.»(الکافی؛ ج4، ص353) به نظر می رسد این روایت شریف، برخلاف آنچه شایع است، نباید در سیاق روایات اخلاقی معنا و تفسیر شود. زیرا چه بسا امروزه، منافقین هم برای فریب مردم، با صدای بلند صلوات بفرستند؟! اگر در تفسیر این حدیث، به فضای صدور آن- یعنی زمان حضور منافقین در صدر اسلام- توجه شود، آنگاه تفسیر دقیقتری خواهد یافت؛ و آن اینکه منظور از «صلوات با صدای بلند»، اعلام موضع صریح، استوار و بدون سستی و ابهام در کلام، در دفاع از ولیّ مسلمین، در مواضع حسّاسِ مورد امتحان الهی و نترسیدن از سرزنش دیگران است. دقت شود که پیامبر اکرم(ص) از بین رفتن نفاق را در این حدیث شریف، معلّل به صِرف «صلوات» نفرمودند، بلکه آن را نتیجه «صلوات با صدای بلند» بیان کرده اند؛ و این همان استواری، صراحت و عدم سستی در کلام است. ✅جدیدترین تحلیل های قرآنی_روایی از موضوعات سیاسی_فرهنگی را در کانال «بصائر» دنبال کنید: 👇 @basaer_fi🔸