این رو به اون ایرانی می‌گم که احتمالا دوست داره سر به تن من نباشه. به اونی که شاید اگر ببینمش یا ببینه من رو روش رو برگردونه یا اگر مجبور بشه باهام روبرو بشه جز بد و بیراه حرفی برای گفتن نداشته باشه. به اون ایرانی که انتخابش، انتخاب من نیست و انتخاب من، انتخاب اون. عزیزم ایران با همه ما حرکت می‌کنه. هیچ وقت برای هیچ کدوم از ما حرکت ایران حداکثری و ایده‌آل نبوده. اما اگر ما نسبی نگاه کنیم، می‌تونیم برای تغییرات کوچک و دائمی و تدریجی نقش ایفا کنیم و بن بست‌ها رو از بین ببریم. فرض کن نه مستقیم که اریب به سمت هدفت می‌ری. بخشی از توانت اگر خرج راهی میشه که دوست نداری و ایرانی دیگه دوست داره، بخشی از راه اونی هست که دوست داره. نتیجه برایند حرکت ماست. از بی‌حرکتی کی سود خواهد برد؟! تو؟ ایران؟ من؟ یا دشمن؟! می‌دونم در بین نامزدها بهترین تو حضور نداره. اما به این فکر کن کدوم می‌تونه پنجاه درصد، ده درصد، یک درصد و حتی نیم درصد کار رو برای ایران پیش ببره؟! می‌تونی به این فکر کنی که شاید نامزدها اولویت‌های تو اولویت‌هاشون نیست؛ اما بخشی از اقداماتشون با اهداف خودشون متناسب با اهداف تو هست، هر چند به نامت نباشه.