وقتی تمام راه‌های زمین بسته می‌شود و محاصره تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌گردد و امکان بودن و ماندن محدودتر و محدودتر است و کار به جایی می‌رسد که نه لحظه بعد را مال خود می‌دانی و نه نقطه‌ای باقی مانده که روی آن قدم بزنی و نه حتی هوایی که نفس بکشی یا قطره‌ای که بیاشامی یا لقمه‌ای که فروبری یا ذره‌ای که به آن دل خوش کنی، انقطاع ارزانی می‌شود و راه‌های آسمان به رویت گشوده خواهد شد و تو بی‌گمان از کمیت بودن به سوی کیفیت بودن حرکت خواهی کرد و تقدیر را از جایی که دیگران نمی‌بینند رقم خواهی زد و تدبیر را آنچنان که نمی‌یابند پیش خواهی برد. ما هیچ گاه از شهداءمان غایب نیستیم و آنان را پایان یافته نمی‌دانیم و غیب را آشکارتر از آنچه می‌بینیم می‌دانیم و این ایمان ماست که دست‌های ما را به دست شهیدانمان پیوند می‌دهد و زمین ما را آسمانی می‌کند و معادلات آن را تعیین می‌کند.