همه ی موجودات مظهر اویند و به اندازه ی سعه ی وجودیشان او را نشان می دهند. یک درخت یک سنگ یک حیوان . . . ملائکه تا می رسد به انسان... و انسان هم به اندازه ی سعه ی وجودی خودش مظهر اوست . روح هم همین طور، که گفتیم روح مخلوق اول است و به اندازه ی سعه ی وجودی خودش او را نشان می دهد و یک اسم جامع است. این مطلب را حتی در قالب اسما و صفات هم پیاده کنید. اسم اعظم یعنی چه ؟ یعنی آن اسمی که در حد سعه ی وجودی خودش مستجمع اسما و صفات او را نشان بدهد . باز هم ذات نیست. اسم اعظم است. او هم نقص دارد. ذات چیز دیگر است. دعای ماه رجب جایی که او را وصف می کند می گوید: کسی نمیتواند به کنه تو دست پیدا کند. راجع به اسم شریف الله به تعبیری می توانیم بگوییم اسم شخصی خدای متعال است که می تواند در خودش اسما و صفات حق را نشان بدهد . بقیه ی اسما هم همین طور وقتی هر موجودی به اندازه ی اسما و صفات خودش مظهر اوست، آیا میتوانیم بگوییم او از این موجود جدا هست؟ یا اگر این موجود معرفت داشته باشد می تواند بگوید از او جدا هستم؟ مثل اینکه لامپ بگوید از برق جدایم! این که گفته شد خدای متعال نامحدود است، پس همه ی موجودات می شوند ممکن و هیچ استقلالی از خود ندارند. حال فرض کنید لامپ زبان داشت می گفتند کی هستی؟ ادعای استقلال می کرد! و از او بپرسند که این نیرو را از کجا آورده ای؟ و او نداند! پس او باید خیلی غافل باشد ! ازاینجا غفلت ما شروع می شود. مایی که عین فقر و وابستگی هستیم، چرا ولی نعمت خود را احساس نمی کنیم و از او غافلیم؟ او از ما محجوب نیست ! ما خودمان را با حجاب اعمال گرفتار کرده ایم. این مطلب اول که باید او و خود را بشناسیم در مورد این بحث باید گفت بخوان و بالا برو. روی این فکر کن و بالا برو و لذت ببر. و آنقدر در این حالت پیش برو که حالت لقا و فنا و وصل را ببینی. و جلوه را فانی در او ببینی . 📚استاد سعادتفر #پنجشنبه #طهارت @davat_namaz