(٩) 💠💠💠💠💠 "وفات شهادت‌گونه حضرت معصومه(سلام‌الله‌علیها) تسلیت باد". ❓پرسش: طبق حدیث، کسی که حضرت معصومه(سلام‌الله‌علیها) را زیارت کند بهشت بر او واجب است یعنی گناهان او هم بخشیده می‌شود؟ 🖍️پاسخ:  👈البته لازمه عقلی وجوب بهشت، همانا بخشیده شدن گناهان است و امکان ندارد کسی که گناهانش آمرزیده نشده بهشتی باشد؛ لکن اصل واجب شدن بهشت بر زائران حضرت معصومه(سلام‌الله‌علیها) نیاز به توضیح دارد. آنچه از احادیث و روایات مشابه نیز به دست می‌آید که انجام عملی مستوجب بهشت می‌شود در واقع بیان ایجاد مقتضی برای ورود بهشت را مطرح می‌کنند. 👈به بیان روشن‌تر مثلاً بر اساس روایت امام رضا(ع) که فرمودند:« مَنْ زَارَهَا عَارِفاً بِحَقِّهَا فَلَهُ الْجَنَّة»(١) (هر کس او (فاطمه معصومه(سلام‌الله‌علیها) را درحالی‌که به جایگاه او آگاهی دارد زیارت کند، بهشت ارزانی او باد)، زیارت ایشان به‌قدری ارزش و اهمیت دارد که با شرط مذکور در روایت می‌تواند بهشت را واجب کند  اما حال اگر کسی هرگونه ظلم و ستمی به دیگران روا داشته باشد نیز مشمول این روایت شریف هست یا نه؟ بعید است که شامل هرکسی بدون چون‌وچرا باشد. ⚠️گزاره‌های دینی را باید در کنار هم و توأمان در نظر گرفت. خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ»(٢) (و هر کس کمترین مقدار بدی انجام دهد، (نتیجۀ) آن را خواهد دید.) لازمه این آیه آن است که هر عمل ناشایستی در روز قیامت اثر خود را خواهد داشت. یا در روایتی امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) می‌فرمایند: «اَمّا الظّلم الّذی لا یُتركُ، فَظلمُ العباد بَعضُهُم بعضاً»(٣) (اما ظلمی كه بخشوده نخواهد شد، پس ظلمی است كه بعضی از بندگان خدا بر بعض دیگر روا می‌دارند.) در خود فرمایش امام رضا(علیه‌السلام) نیز شرط بهشتی شدن زائر حضرت معصومه(سلام‌الله‌علیها) همانا آگاهی نسبت به حق و جایگاه ایشان بیان‌شده است. 👈اگر بخواهیم روایت امام رضا(علیه‌السلام ) در زیارت خواهر بزرگوارشان را با توجه به سایر آیات و روایات در نظر بگیریم، باید گفت اگر شخصی با توجه به جایگاه رفیع و منزلت والای حضرت معصومه(سلام‌الله‌علیها) ایشان را زیارت کند به درجه‌ای خواهد رسید که درصورتی‌که حقوق بندگان خداوند را ادا کرده و اصرار بر معصیت الهی نداشته باشد، می‌تواند در بهشت الهی سکنی گزیند. ان شاء الله منبع: hedayatgar.ir 💠💠💠💠💠 ١. بحارالأنوار ج ٩٩ ، ص ٢٦٧-٢٦٥ ٢. سوره زلزال ، آیه ٨ ٣. نهج‌البلاغه ، خطبه ١٧٥