#تفسیر_قرآن 🌷نکته تفسیری صفحه ۱۵۲🌷 👈پرتگاه تکبّر: شاید تا به حال عکس هايي را که با تلسکوپ های فضایی از کهکشان های دور گرفته شده، دیده باشید؛ کهکشان هایی که گاهی تا میلیاردها سال نوری از ما فاصله دارند؛ فاصله ای که تصورش هم ناممکن است. شاید منظومه‏ ی شمسی ما در این فضای بیکران، به اندازه‏ ی نقطه ای هم نباشد! آیا تا به حال اندیشیده ایم که ما در این جهان پهناور چقدر کوچک هستیم؟ آیا در این هستی وسیع، بودن یا نبودن ما تفاوتی هم می کند؟ البته همه‏ ی ما کسانی را دیده یا دست کم حال و روزشان را شنیده ایم که خیال می کنند موجودات بسیار بزرگی هستند و افراد دیگر در کنار آنها، انسان های بی‏ ارزش و کوچکی هستند؛ کسانی که به بیماری سخت و مهلک «تکبّر» دچار شده اند. در صفحه‏ ی قبل خواندیم که ابلیس به علّت تکبّر و خود‏بزرگ بینی، از فرمان خدا سرپیچی کرد و به آدم سجده نکرد، و این غرور و تکبّر، او را از مقام والایی که با شش هزار سال عبادت به دست آورده بود، به پایین ترین درجه‏ ی ممکن در جهان ساقط کرد. بر اساس قرآن کریم، تنها یک نفر در جهان حقّ تکبّر ورزیدن دارد و او خدای بزرگ است؛ زیرا واقعاً بزرگ است و هیچ چیزی به بزرگی او نیست؛ بلکه همه غیر از او در برابر او هیچ است. به همین جهت، یکی از صفات خدا، «متکبّر» است . در روایاتِ پیشوایان ما نیز تکبّر، ویژگی مخصوص خدا ذکر شده است. در روایتی از امام صادق علیه السلام می خوانیم: «تکبّر، صفت مخصوص خداست و هر کس در [ادعای داشتن] این صفت با خدا در بیفتد، خدا او را با صورت بر آتش دوزخ می افکند.» در روایت دیگری از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم می خوانیم: «در روز قیامت، افراد متکبّر [که در دنیا خود را خیلی بزرگ می پنداشتند] به شکل انسان هایی به اندازه‏ی ذرّه های گرد و غبار هوا محشور می شوند، و تا زمانی که خدا به حساب اعمال مردم می رسد، زیر پای آنان لگدمال می شوند، و پس از آن به سوی آتش دوزخ رانده می شوند.» از همین رو، قرآن کریم و پیشوایان معصوم، ما را به شدّت از این ویژگی باز داشته و به ما توصیه کرده اند که هیچ گاه خود را از دیگران بزرگ تر نبینیم و با مردم فروتن باشیم. بررسی زندگی اهلبیت علیه السلام نشان دهنده ی تواضع فوق العاده ی آن مردمان بزرگ است. امیر مؤمنان علی علیه السلام در توصیف پیامبر اسلام می فرماید: «او بر روی زمین غذا می خورد و مانند بردگان [مؤدّب] می نشست و با دست خود، کفش و لباسش را وصله می زد و بر الاغ بی پالان سوار می شد و پشت خود نیز کسی را سوار می کرد.» همچنین در تاریخ آمده است که حضرت علی علیه السلام در دوران حکومتش، در بازارهای کوفه قدم می زد؛ راه را به کسانی که راهشان را گم کرده بودند، نشان می داد و به بارکشها در حمل بارشان کمک می کرد. https://eitaa.com/dokhtaranebeheshtiy