#تفسیر_قرآن 🌷نکته تفسیری صفحه ۱۵۵🌷 👈بهشت؛ سرای بدون کینه: خداوند در آیات قبل، به سرنوشت شوم کافران اشاره کرد، و پس از آن، سرانجام نیک افراد باایمان را برشمرد. در این آیه، خدا به یکی از لطف های بزرگ خود به بهشتیان اشاره فرموده است. بر اساس این آیه و آیه‏ ی 47 سوره‏ ی حجر، خداوند هر گونه کینه و حسدی را که بهشتیان در گذشته نسبت به هم داشته اند، از دلهایشان برطرف می کند و آنها در بهشت بدون هیچ ناراحتی و کینه ای از یکدیگر با صلح و صفا روبروی هم می نشینند. آری، بهشت، سرای صلح و سلامت و نور و محبّت است، و تنها کسانی اجازه‏ ی ورود به آن را دارند که دلهایی پاک و خالی از هر گونه خلق وخوی ناشایست مانند کینه و حسد داشته باشند. در مقابل، دل های اهل دوزخ که سرای زشتی ها و بد‏اخلاقی هاست، پر از کینه و نفرت از یکدیگر است. در آیه‏ ی 38 همین سوره می خوانیم: «هر گروهی که وارد دوزخ می شوند، گروه دیگر را لعنت می کنند و از خدا می خواهند که بر عذاب آن ها بیفزاید»؛ در حالی که به فرموده‏ ی قرآن، سخنان بهشتیان با یکدیگر، سرشار از لطف و مهربانی است و هیچ ناسزا و سخن زشتی میان آنان رد و بدل نمی شود. در حقیقت، دشمنی با افراد باایمان و نگه داشتن کینه‏ ی آنان در دل، صفت ناپسندی است که برازنده‏ ی اهل بهشت نیست، و به همین سبب اگر در دل و جانشان کینه ای وجود داشته باشد، در همان ابتدای بهشتی شدن، از دل هایشان پاک می شود. پس چه خوب است که ما در همین دنیا، دل و جانمان را از این خوی زشت پاک کنیم و هیچ کینه ای از مردم باایمان در دل نداشته باشیم، و اگر خدای ناکرده با کسی دشمنی داریم، با خلق و خوی خوب و دادن هدیه ای به او، آن را برطرف کنیم؛ زیرا در روایتی از پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله می خوانیم: «خوش رویی، کینه را از بین می‏ برد.» همچنین امام صادق علیه السلام فرموده است: «به یکدیگر هدیه، بدهید تا محبّت میان شما زیاد شود؛ زیرا هدیه، کینه ها را از بین می برد.» به یاد داشته باشیم که پیشوای ششم ما فرموده همچنین است: «کینه‏ ی مؤمن [اگر پیش بیاید]، فقط به همان اندازه ای است که اختلافی با برادر مؤمنش پیدا می کند، و پس از این که از برادر دینی اش جدا می شود، دیگر هیچ احساس بدی نسبت به او ندارد؛ ولی انسان کافر در تمام عمرش به دیگران کینه می ورزد.» https://eitaa.com/dokhtaranebeheshtiy