بسم الله الغیور قسمت(115) درسنامه عفاف، ص254 ♦️موسيقي‌هاي عرفاني و روحاني از ديدگاه علامه جعفري برخي معتقدند موسيقي اگر آدمي را به‌سوي معنويت، جهاد و حماسه سوق بدهد استفاده از آن اشكال ندارد ليكن علامه جعفري حتي موسيقي‌هاي عرفاني و روحاني را نمي‌پسندد و معتقد است: موسيقي‌ها حتي روحاني‌ترين آنها با دو حقيقت مزبور (هشياري و اختيار) سازگار نيست و اين اصل را همه ما مي‌دانيم كه هيچ حركت ناهشيارانه و جبري نمي‌تواند تكاملي باشد، اگرچه با نظر به عوامل گوناگون داراي لذت و جذابيّت بوده باشد. جنبه تخديري موسيقي را نيز مي‌توان در نظر گرفت لذا اگر در حال جذبه موسيقي ذكر «الله‌اكبر» را به زبان بياوريم، هيجان و تأثر از موسيقي مانع آن خواهد بود كه ما معناي آن ذكر مقدس را به‌طور معين و مستقيم درك كنيم و با همه قواي مغزي و رواني متوجه آن باشيم. بعضي از انواع موسيقي روحاني البته درست است كه تحريك مثبت در درون را به‌ وجود مي‌آورد و ما را از موجوديت غوطه‌ور در طبيعت و خودخواهي بالاتر مي‌برد، ولي هنگامي كه موسيقي تمام مي‌شود، يك سرازيري حقيقي در خود احساس مي‌كنيم و مي‌بينيم كه موسيقي سايه‌اي از ما براي ما ساخته و آن‌را بالا برده بود اكنون شبح مصنوعي از بين رفته و واقعيّات با همان خشونت براي ما نمودار مي‌شوند. به ‌همين جهت بوده است كه در جنگ‌هاي صدر اسلام كه در حدود هشتاد جنگ و دفاع بوده است نمي‌بينيم كه مسلمانان براي تحريك سربازان خود به موسيقي متوسّل شوند، بلكه آنها شعارهاي واقعي را به‌طور دسته ‌جمعي مي‌گفتند و تحريك مي‌گشتند... فایل p.d.f کتاب درسنامه عفاف در👇 @efaf_amin