🔹در شرح جمله ی به در رابطه با اهمیت : 🔸اما - نگهبانی است... 🔸 که نگهبان ندارد است و هستیش را برده.... 🔸 دل است و ، لازم درگاه . 🔸 مراقب، بحفظ و انتظار هر دو مواظبست، یعنی دل از خطرات و انتظار ورود محبوب، در حالات. 🔸"ابراهیم خواص" گوید: 🔸رفتم بدیدن "شبلی"، دیدم و در بر اغیار بسته، چنانکه بدنش نداشت و دیده بر هم نمیگذاشت، گفتم مگر است و روح را سپرده، بعد از در من نگریست ، گفتم یا شیخ! این حالت چیست؟ 🔸گفت: 🔸بنگهبانی مشغولم و از خروج و ، تا داخل نشود و از غافل. این نوع مراقبه را که بر تو نمود؟ گفت: ای که به کمین نشسته بود. 🔸"جُنَید" فرماید: 🔸استاد من در ، ای بود که بکمین نشسته بود، چنان که موئی از او حرکت، نمینمود ، بر حیرتم افزود. ندائی بمن رسید که " یا دَنی الهِمَّة" مرا در خود، کمتر از مپندار و تو در عمل، کمتر از گربه مباش، متنبه شدم و در مراقبه، جهد کردم. @elalla