مولای متقیان در خطبه‌ای 176 نهج البلاغه می فرمایند : «بدانيد ، شفاعت کننده اى است که شفاعتش مورد قبول و گوينده اى است که سخنش مقبول است. هرکس که در روز قيامت براى او شفاعت کند مشمول شفاعت مى شود و آن کس که در قيامت از وى شکايت کند گواهى اش بر ضد او پذيرفته خواهد شد» (وَاعْلَمُوا أَنَّهُ شَافِعٌ مُشَفَّعٌ، وَ قَائِلٌ مُصَدَّقٌ، وَ أَنَّهُ مَنْ شَفَعَ لَهُ الْقُرْآنُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ شُفِّعَ فِيهِ، وَ مَنْ مَحَلَ بِهِ الْقُرْآنُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ صُدِّقَ عَلَيْهِ). کوی جانان صاحب الزمان علیه السلام @emamzadehazezollah