من و شما بچه‌هایمان را دوست داریم؛ می‌بخشیمشان، #محبت می‌کنیم، نازشان را می‌کشیم؛ اما تربیتشان هم می‌کنیم. توقع داریم درک کنند که چون عزیزند، سختی تربیت را به آن‌ها می‌چشانیم. برای همین گاهی توبیخ می‌کنیم و گاهی #تشویق. اما وقتی نوبت به خودمان می‌رسد، فقط ناز و نوازش می‌خواهیم. از که؟ از خدا. قرار است با #زندگی تربیتمان کند؛ اما از تربیتش درمی‌رویم. توجیهمان هم این است که مگر دوستمان ندارد؟ مگر بنده‌اش نیستیم؟ اما باور کنیم چون عزیزیم و بنده‌اش هستیم، تربیتمان می‌کند. چون موفقیت و #آرامش ما در دو جهان، در گرو تربیت الهی ماست. کاش به تربیتش تن دهیم. برگرفته از بحث #روحیه_ولایی @Lotfiiazar